Afrika-Chinese Betrekkinge

Min is bekend oor die antieke verhoudings tussen China en die Afrika-vasteland, alhoewel daar bewys is van vroeë handelsverbindings. Hoogtepunte van middeleeuse kontakte was die 14de-eeuse reis van Ibn Battuta, die Marokkaanse geleerde en reisiger, na dele van China; die 14de-eeuse besoek van Sa'id van Mogadishu, die Somaliese geleerde en ontdekkingsreisiger, na China; en die 15de eeuse Ming-dinastie-reise van Chinese admiraal Zheng He en sy vloot, wat verby die kus van Somalië gevaar het, die Ajuran-sultanaat verbygesteek het en daarna die kus na die Mosambiekkanaal gevolg het.

Moderne politieke en ekonomiese verhoudinge het begin in die era van Mao Zedong, die eerste leier van die Kommunistiese Party van China, na aanleiding van die Chinese Burgeroorlog. Vanaf die 21ste eeu het die moderne staat van die Volksrepubliek China toenemend sterk ekonomiese bande met Afrika gebou. Daar is 'n geraamde een miljoen Chinese burgers wat in Afrika woon. Daarbenewens word geskat dat 200 000 Afrika inwoners in China werk. Swaziland is vanaf 2019 die enigste Afrika-land wat nog Taiwan as die Republiek China erken.

Handel tussen die Volksrepubliek China en Afrika het gedurende die 1990's met 700% gestyg, en China is tans Afrika se grootste handelsvennoot. Die Forum vir China-Afrika-Samewerking (FOCAC) is in Oktober 2000 gestig as 'n amptelike forum om die verhoudings te versterk. 'n Paar Westerse lande, soos die Verenigde Koninkryk en die Verenigde State, het bekommerd geword oor die belangrike politieke, ekonomiese en militêre rolle wat China in die vasteland van Afrika speel.

Die Chinese Ministerie van Buitelandse Sake beklemtoon China se ontwikkelingsbetrokkenheid met Afrika, terwyl hy ook verklaar dat China en Afrika gesamentlike pogings doen om die wettige regte van ontwikkelende lande te handhaaf en die skepping van "'n nuwe, regverdige en billikke politieke en ekonomiese orde in die wêreld".

 

Afrika en China het 'n geskiedenis van handelsbetrekkinge, soms deur derde partye, wat sover terug dateer tot 202 v.C. en 220 n.C. Die eerste melding van Afrika in Chinese bronne was in die Yǒuyáng Zázǔ deur Duan Chengshi (863 dood), 'n samevatting van algemene kennis waar hy oor die land Po-pa-li geskryf het (verwysende na Somalië).

Daar word geglo dat die eerste Afrikane wat ooit met die Chinese in kontak was, was die Somaliërs uit die Ajuran-ryk. Argeologiese opgrawings by Mogadishu uit die Ajuran-ryk en Kilwa, Tanzanië het baie muntstukke van China herwin. Die meerderheid van die Chinese munte dateer tot die Song-dinastie, hoewel die Ming-dinastie en Qing-dinastie ook volgens Richard Pankhurst verteenwoordig word. In 1226 het Chao Jukua, kommissaris van buitelandse handel in Quanzhou in die Fujian provinsie van China, sy Chu-fan-chih (Beskrywing van Barbaarse Volke) voltooi wat Zanzibar (Ts'ong-Pa) en Somalië bespreek (Pi-P'a- Lo).

Daarbenewens is kameelperde, sebras en wierook uitgevoer na die Ming-dinastie in China, wat Somaliese handelaars leiers in die handel tussen Asië en Afrika maak. en beïnvloed die Chinese taal oor Somali in die proses.

In die 14de eeu het Marokkaanse reisiger en geleerde Ibn Battuta 'n lang reis na Afrika en Asië onderneem. Hy het China in April 1345 na 'n verblyf in Indië bereik voordat hy as 'n gesant van Sultan Muhammad Tughlaq van die Indiese Tughlaq-dinastie na China gedien het. Hy het geskryf:

"China is die veiligste, die beste reguleerde van lande vir 'n reisiger. 'n Man kan op 'n reis van nege maande alleen gaan, met 'n groot bedrag geld saam met hom, sonder enige vrees. Sy word gebruik vir klere, selfs deur arm monnike en bedelaars. Die porselein is die beste van alle pottebakkersware en sy hoenders is groter as ganse in ons land." 

 

Die Ming-dinastie reis van Chinese admiraal Zheng He en sy vloot, wat die om die kus van Somalië gegaan het en daarna die kus na die Mosambiek-kanaal gevolg het. Die doel van die ekspedisies was om Chinese kultuur te versprei en die Chinese mag te vertoon. Zheng het geskenke gebring en titels van die Ming-keiser aan die plaaslike heersers gegee, met die doel om 'n groot aantal afhanklike state te vestig. In Oktober 1415 het Chinese ontdekkingsreisiger en admiraal Zheng He die ooskus van Afrika bereik en die eerste van twee kameelperde gestuur as geskenke aan die Chinese Yongle-keiser.

Daar is 'n paar bronne wat noem dat Chinese skepe in 1415 naby Lamu-eiland in Kenia gesink het. Oorlewendes het na bewering hulle op die eiland gevestig en met plaaslike vroue getrou.

Argeoloë het Chinese porselein vervaardig tydens die Tang-dinastie (618-907) in Keniaanse dorpe gevind. Dit word egter geglo dat dit tydens die 15de eeuse oseaanreis deur Zheng He oorgebring is. Op Lamu-eiland langs die Keniaanse kus hou die plaaslike mondelinge tradisie aan dat 20 skipbreukelinge Chinese matrose, moontlik deel van Zheng se vloot, honderde jare gelede op die strand geland het. Hulle is toestemming gegee om te vestig deur plaaslike stamme nadat hulle 'n gevaarlike luislang doodgemaak het, is na Islam bekeer en met plaaslike vroue getroud. Nou word daar geglo dat hulle nog net ses afstammelinge daar het; In 2002 het DNS-toetse op een van die vroue bevestig dat sy van Chinese afkoms was. Haar dogter, Mwamaka Sharifu, het later 'n Chinese-regeringsbeurs ontvang om tradisionele Chinese medisyne (TCM) in China te studeer.

 

Die vestiging van moderne China-Afrika verhoudinge dateer uit die laat 1950's toe China die eerste amptelike bilaterale handelsooreenkoms met Algerië, Egipte, Guinee, Somalië, Marokko en Soedan onderteken het. Zhou Enlai het tussen Desember 1963 en Januarie 1964 'n toer van tien lande in Afrika gedoen. Verhoudings in daardie tyd was dikwels weerspieëling van China se buitelandse beleid in die algemeen: China "..het bande gekweek en bied ... ekonomiese, tegniese en militêre steun aan Afrikalande en bevrydingsbewegings in 'n poging om oorloë van nasionale bevryding en revolusie aan te moedig as deel van 'n internasionale verenigde front teen beide supermoondhede."

Diplomasie

Vroeg-moderne bilaterale verhoudings is hoofsaaklik geraak deur die Koue Oorlog en die kommunistiese ideologie. China het oorspronklik noue bande gehad met die anti-apartheid- en bevrydingsbeweging, die African National Congress (ANC), in Suid-Afrika, maar soos China se verhoudings met die Sowjetunie versleg het en die ANC nader aan die Sowjetunie beweeg het, het China van die ANC af weggedraai na die Pan Africanist Congress (PAC). China het verskeie beginsels aangeneem, onder meer om die onafhanklikheid van Afrika-lande ondersteun terwyl hulle in infrastruktuurprojekte belê. Die Somaliese Demokratiese Republiek het goeie verhoudinge met die Sowjetunie in die Koue Oorlog-era gevestig. Toe Somalië probeer het om 'n Groter Somalië te skep, het dit oorlog in Ethiopië verklaar. Met die hulp van die Sowjetunie het Somalië die Ogaden-streek in drie maande ingeneem, maar die Sowjetunie het sy steun van Somalië na Ethiopië verskuif. Ethiopië het die Ogaden-streek herower. Dit het president Mohamed Siad Barre kwaad gemaak en alle Sowjet-adviseurs en burgers is uit Somalië gesit, maar Somalië het goeie verhoudings met China gehandhaaf wat gebreek het met die tradisionele Russiese Kommunisme. Gedurende die Koue Oorlog het 'n paar kleiner lande ook in alliansies met China gesluit, soos Burundi onder Michel Micombero.

Die vraagstuk van Taiwan was 'n belangrike politieke kwessie vir die Volksrepubliek China. In 1971 was die ondersteuning van Afrika-nasies vir China van kritieke belang toe China by die Verenigde Nasies (VN) aangesluit het en die setel van die Republiek China (Taiwan) oorgeneem het. Baie Afrika-lande, soos Algerië, Egipte en Zambië, het hul steun aan die "een-China-beleid" verleen. Slegs een Afrika-land, Swaziland, handhaaf steeds verhoudings met Taipei.

Sedert 1997 het ongeveer 40 Afrika-staatshoofde China besoek. Die ministeriële vergadering, van die Forum vir China-Afrika-Samewerking (FOCAC), wat in Oktober 2000 in Beijing gehou is, was die eerste gesamentlike dialoog tussen China en Afrika-lande.

Ekonomie

In 1980 was die totale Afrika-China handelsyfers VSA$ 1 miljard. In 1999 was dit VSA$ 6,5 miljard en in 2000, VSA$ 10 miljard. Teen 2005 het die totale Afrika-China handel VSA $ 39,7 miljard bereik voordat dit in 2006 tot VSA $ 55 miljard gestyg het. Dit maak China die naasgrootste handelsvennoot van Afrika na die Verenigde State, wat 'n handel van VSA $ 91 miljard met Afrika-lande gehad het. China het ook die tradisionele Afrika-ekonomiese vennoot en voormalige koloniale mag, Frankryk, verbygesteek. Franse handel met Afrika het 'n waarde van VSA$ 47 miljard behaal. In 2010 was die handel tussen Afrika en China VSA$ 114 miljard werd en in 2011 was dit VSA$ 166,3 miljard. In die eerste 10 maande van 2012 was dit VS$ 163,9 miljard.

Daar is sowat 800 Chinese korporasies wat sake doen in Afrika, waarvan die meeste private maatskappye is en belê in die infrastruktuur-, energie- en die banksektor. Onvoorwaardelike en lae-tarief krediet lyne (tariewe van 1,5% oor 15 jaar tot 20 jaar) het die plek van die meer beperkte en voorwaardelike Westerse lenings geneem. Sedert 2000 is meer as VS$ 10 miljard in skuld wat deur Afrika-state aan China verskuldig is, gekanselleer.

Een derde van China se olievoorrade kom van die Afrika-vasteland, hoofsaaklik uit Angola. Beleggings van Chinese maatskappye in die energiesektor het in onlangse jare hoë vlakke bereik. In sommige gevalle, soos in Nigerië en Angola, het olie- en gasskseksplorasie- en produksietransaksies meer as VSA$ 2 miljard bereik. Baie van die beleggings is gemengde pakkette van hulp en lenings in ruil vir infrastruktuurbou en handelstransaksies.

In die landbou voorsien Benin en die Sahel-lande van Burkina Faso en Mali tot 20% van China se katoenbehoeftes. Terwyl Côte d'Ivoire China voorsien van kakao, word koffie uit Kenia ingevoer. Wat visprodukte betref, bly Namibië een van die belangrikste verskaffers.

Gedurende die jaar 2011 het die handel tussen Afrika en China 'n verbysterende 33% van die vorige jaar tot VS$ 166 miljard toegeneem. Dit sluit in Chinese invoer uit Afrika, wat gelykstaande is aan VS$ 93 miljard, wat hoofsaaklik uit mineraalerts, petroleum en landbouprodukte bestaan en Chinese uitvoere na Afrika van VS$ 93 miljard. Dit bestaan hoofsaaklik uit vervaardigde goedere. In die eerste vyf maande van die jaar 2012 het die handel tussen hierdie twee dele van die wêreld uitgebrei met meer as 22% tot VS$ 80,5 miljard in die groeiende handel tussen die Afrika-vasteland en China. Invoer van Afrika het in die eerste vyf maande van 2012 met 25,5% tot VS$ 49,6 miljard gestyg. Uitvoer van Chinese produkte, soos masjinerie, elektriese en verbruikersgoedere en klere en skoene het met 17,5% toegeneem tot VS$ 30,9 miljard. China was in 2011 Afrika se grootste handelsvennoot vir die vierde agtereenvolgende jaar (beginnende in 2008).

Die noodsaaklikheid om China se verhoogde beleggings in Afrika te beskerm, het 'n verskuiwing van China se tradisionele nie-inmenging in die interne aangeleenthede van ander lande na nuwe diplomatieke en militêre inisiatiewe gelei om onrus in Suid-Soedan en Mali te probeer oplos.

Tydens die FOCAC-vergadering van Desember 2015 in Johannesburg, Suid-Afrika, het die Chinese president, Xi Jinping, VS$ 60 miljard oor 'n ooreenkoms van drie jaar in lenings en bystand aan die Afrika-kontinent belowe. China het ook steun uitgespreek vir pogings om fabrieke wat goedere vir uitvoer vervaardig, te ondersteun. Saam met paaie en hawens het die Nigeriese president Muhammadu Buhari sy begeerte gewys om spoorwegprojekte langs die kuslyn te voltooi, spesifiek 'n 1400 km-spoor vanaf Lagos na Calabar wat ongeveer 200 000 werksgeleenthede kan skep.

Ontwikkelingshulp

China het die Afrika-onafhanklikheidsbewegings sterk ondersteun en het in die 1960's en 1970's hulp verleen aan nuwe onafhanklike Afrika-state. Onder die bekendste vroeë projekte was die 1 860 km Tazara-spoorlyn, wat Zambië en Tanzanië verbind het, wat China van 1970 tot 1975 gehelp het om te finansier en te bou. Sowat 50 000 Chinese ingenieurs en werkers is na die vasteland gestuur om die projek te voltooi. Teen 1978 het China hulp verleen aan meer Afrika-lande as die Verenigde State. Aangesien China 'n belangrike skenker vir Afrika geword het, was daar 'n behoefte aan Afrika-regerings om toepaslike meganismes te formuleer om dit te gebruik om Afrika-ekonomieë te bevorder.

Gesondheidsorg

China is sedert die 1960's besig met 'n soort gesondheidsdiplomasie teenoor Afrika. Gesondheidsontwikkeling en mediese hulp was een van die belangrikste suksesvolle areas van samewerking. Tussen die vroeë 1960's en 2005 is meer as 15 000 Chinese dokters na Afrika gestuur om te help om verskillende gesondheidsbehoeftes aan te spreek in meer as 47 lande. Die mediese spanne, bekend as yiliaodui, het gedurende dieselfde tydperk meer as 170 miljoen pasiënte behandel.

n 2001 het die lidlande van G8 die Verenigde Nasies se gesteunde Global Fund to Fight AIDS, Tuberculosis and Malaria met 'n aanvanklike begroting van VS$ 10 miljard. In 2007 is nog 'n bykomende VS$ 1,1 miljard in Kunming, China, goedgekeur, waarvan 66% aan Afrika toegewy is. In September van dieselfde jaar het China die Demokratiese Republiek van die Kongo belowe om 31 hospitaal-eenhede en 145 kleiner gesondheidsorgsentrums te bou, 'n projek wat in Maart 2010 voltooi moes word.

Militêre samewerking

Militêre samewerking gaan terug na die Koue Oorlog-tydperk toe China gretig was om Afrika-bevrydingsbewegings te help. Afgesien van sommige tradisionele bondgenote soos Somalië en Oeganda, het China ook militêre bande gehad met onverbonde lande soos Egipte. Militêre toerusting ter waarde van VSA$ 142 miljoen is tussen 1955 en 1977 aan Afrika-lande verkoop. Twee dekades na die ineenstorting van die Sowjetunie, is militêre verhoudings nou gebaseer op sakebelange eerder as ideologie.

Meer onlangs het China troepe na die vasteland gestuur om aan vredesoperasies deel te neem. In 2004 het China ongeveer 1 500 militêre personeel onder die VN-sambreel uitgestuur, tussen Liberië en die Demokratiese Republiek van die Kongo, hoewel China eers sedert 2011 infanteriesoldate gestuur het wat waarskynlik as gevegseenhede kon funksioneer. China het ook in 2007 militêre attachés in 14 verskillende Afrika-lande, terwyl daar 18 Afrika-lande is wat hul militêre attachés in Beijing plaas. Afgesien van vredesoperasies, bied China militêre opleiding en toerusting aan 'n paar lande, alhoewel dit nie vereis dat militêre magte ontplooi word nie. Tydens die FOCAC-byeenkoms van Desember 2015 in Johannesburg, het die Chinese president, Xi Jinping, gestel dat: "China glo sterk dat Afrika aan die mense van Afrika behoort en Afrika-probleme moet deur die Afrikane hanteer word." China se nuutste militêre pogings is om die terrorisme en radikalisme te bestry, en nie die plaaslike Afrika-konflikte nie.

'n Groeiende aantal Afrika-lande het hul verskaffingsbron van tradisionele verskaffers soos Rusland na China verskuif, hoofsaaklik as gevolg van die mededingende pryse wat deur Chinese verskaffers aangebied word. Wapenverkope deur China na sommige Afrika-state het Westerse kritici bekommerd wat daarop wys dat sommige kopers soos Soedan van oorlogsmisdade beskuldig word.

In teenstelling met kritici het Carter Ham, 'n voormalige Amerikaanse weermaggeneraal in beheer van die Amerikaanse Afrika-bevelstruktuur, ten gunste van die voordele en moontlike samewerking tussen China en die VSA op die militêre gebied van Afrika gepraat. Hy het as voorbeeld aanbeveel dat Chinese patrolliebote wat aan die DRK verskaf is en die bou deur Chinese kontrakteurs van 'n militêre instituut in Tanzanië as Chinese hardeware gekombineer kan word met Amerikaanse opleiding om gesamentlike bystand vir Afrikaweermagte te verleen.

In Julie 2017 het China sy eerste oorsese militêre basis in Djibouti in Afrika gestig.

Kultuur

 

Afrika is 'n gasheer van drie Chinese kulturele sentrums. Die eerste oorsese Chinese sentrum is in 1988 in Mauritius geopen. Twee ander het in Egipte en Benin gevolg. Die Konfusius Instituut, wat fokus op die bevordering van die Chinese taal en kultuur, het 20 sentrums versprei oor 13 Afrika-lande.

Histories is min bekend oor vroeë Afrika-immigrasie na China. Weens die onlangse ontwikkelinge in verhoudings, het baie verhuis vir beter geleenthede. Plekke genaamd Little Africa en Chocolate City ontvang al hoe meer nuwe immigrante, meestal Nigeriërs. Die meeste van die Afrika-immigrante is in die omgewing van Guangzhou gekonsentreer met 'n beraamde getal van 20 000. Daar word beraam dat daar ongeveer 10 000 onwettige Afrika-immigrante in China is en dat aksies teen hulle van die polisie sedert die begin van 2009 toegeneem het.

In teenstelling hiermee is vroeë Chinese immigrasie na die vasteland van Afrika effens beter gedokumenteer. In 1724 is 'n paar Chinese prisoniers deur die koloniale Nederlandse Ryk as arbeiders na Suid-Afrika vanuit die Oos-Indië (hedendaagse Indonesië) gebring. In die vroeë 19de eeu het 'n ander immigrantegolf na Suid-Afrika gekom as werkers wat deur die Britte gebring is om in landbou, infrastruktuurbou en mynbou te werk. In onlangse jare was daar 'n toenemende teenwoordigheid van Chinese in Afrika, met een skatting wat Chinese in Afrika as een miljoen stel.

Daar is 'n verskeidenheid kritiese perspektiewe wat die Chinese rol in die verhouding met die balans van die magverhouding en menseregte ondersoek. Westerse lande is die hoofbron van beskuldigings dat China neo-kolonialisme in Afrika nastreef. As antwoord op sulke kritiek het China die Nege Beginsels uitgereik om Ondernemings se Buitelandse Belegging aan te moedig en te standaardiseer, 'n handves en gedragsriglyne vir Chinese maatskappye wat in die buiteland werk.

Die verhouding tussen China en Zimbabwe het die aandag van sulke kritici gevestig. China is daarvan beskuldig dat Zimbabwe met straaljagters, voertuie en ander militêre toerusting voorsien word. China het in 2007 verklaar dat China sodanige hulp staak en alle toekomstige hulp humanitêr van aard sal wees. In Julie 2008 het die Chinese diplomasie aan die destydse president Robert Mugabe 'n versoek gerig "om hom te gedra". Alhoewel kritici dit beskou as 'n manier van China om sy eie belange in hierdie land te beskerm, indien die regime sou verander, soos inderdaad gebeur het.

Nog 'n hoëprofiel gebeurtenis met kritici van China in Afrika was in die aanloop tot die Olimpiese Somerspele 2008. Menseregtegroepe het China gekritiseer vir sy ondersteunende verhouding met die regering van Soedan, wat daarvan beskuldig word van massamoorde in Darfoer. China is Soedan se grootste ekonomiese vennoot, met 'n 40% -aandeel in hul oliebedryf, en verkoop ook aan Soedan kleinwapens. China het gedreig om die VN-Veiligheidsraad se optrede te veto om die Darfoer-krisis te bestry, en het aangevoer dat "Aangesien die Darfoer-aangeleentheid nie 'n interne aangeleentheid van China is nie, en dit ook nie deur China veroorsaak is nie, is dit "onredelik, onverantwoordelik en onregverdig" om China daarvoor verantwoordelik te hou.

Ander kritiek is ekonomies van aard, insluitend die eis dat Afrika-markte benadeel word deur lae-koste-Chinese produkte, wat groot druk op plaaslike nywerhede en besighede plaas. Alhoewel sommige argumenteer dat China se betrokkenheid tans hoofsaaklik die elite bevoordeel, is daar gevalle van ekonomiese afwentel-effekte.

• Freeman-Grenville, G.P.S., ed. (1975). The East African Coast. Select Documents form the first to the earlier nineteenth century. London: Rex Collings.
• Snow, Philip (1988). The Star Raft: China's encounter with Africa. New York: Weidenfeld & Nicolson. ISBN 1-55584-184-8.
• Taylor, I. (1998). "China's foreign policy towards Africa in the 1990s". Journal of Modern African Studies. 36 (3). pp. 443–460. doi:10.1017/S0022278X98002857.
• Cornelissen, Scarlett; Taylor, Ian (2000). "The Political Economy of China and Japan's Relationship with Africa: a Comparative Perspective". Pacific Review. 13 (4): 615–633. doi:10.1080/095127400455350.
• Muekalia, D.J. (2004). "Africa and China's strategic partnership". African Security Review. 13 (1). pp. 5–11.
• Taylor, Ian (2006). China and Africa: Engagement and Compromise. London: Routledge. ISBN 0-415-39740-5.
• Alden, Chris (2007). China in Africa: Partner, Competitor or Hegemon?. Zed Books. ISBN 1-84277-864-1.
• Breslin, Shaun; Taylor, Ian (2008). "Explaining the Rise of 'Human Rights' in Analyses of Sino-African Relations". Review of African Political Economy. 35 (115): 59–71. doi:10.1080/03056240802011469.
• Hellström, Jerker (2009). China's Emerging Role in Africa: a Strategic Overview. Swedish Defence Research Agency (FOI). ISBN 1-84277-864-1.
• Taylor, Ian (2009). China's New Role in Africa. Boulder: Zed Books. ISBN 1-58826-636-2.
• Wyatt, Don J. (2009). The Blacks of Premodern China. Encounters with Asia. University of Pennsylvania Press. ISBN 0-8122-4193-2.
• Brautigam, Deborah (2010). The Dragon's Gift: The Real Story of China in Africa. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-955022-7.
• Taylor, Ian (2011). The Forum on China-Africa Cooperation (FOCAC). London: Routledge. ISBN 0415628512.
• Caniglia, Laura (2011). "Western ostracism and China's presence in Africa". China Information. 25 (2). Retrieved 2012-08-28.
• Hsu, J, T Hildebrandt, and R Hasmath (2016). "'Going Out' or Staying In? The Expansion of Chinese NGOs in Africa". Development Policy Review. 34 (3): 423-439.
• Calabrese, Linda (ed.) (2016). China-Africa: a maturing relationship? Growth, change and resilience. London: DFID-ESRC Growth Research Programme.
• Taylor, Ian (2017). China’s Aid to Africa: Does Friendship Really Matter?. London: Routledge. ISBN 9781138630390.
• Calabrese, Linda (2017). Chinese investment and knowledge transfer in Africa. London: DFID-ESRC Growth Research Programme.
• Calabrese, Linda and Weng, Xiaoxue (2018). Chinese investment and small-scale commodity producers in Africa. London: DFID-ESRC Growth Research Programme.