Buitelandse Betrekkinge Van Mosambiek

Die twee pilare van die beleid is handhawing van goeie betrekkinge met sy bure en instandhouding en uitbreiding van bande met ontwikkelingsvennote.

Gedurende die 1970's en vroeë 1980's was die buitelandse beleid van Mosambiek onlosmaaklik gekoppel aan die stryd om minderheidregerings in Rhodesië en Suid-Afrika, sowel as die groot moondheid-kompetisie en die Koue Oorlog. Mosambiek se besluit om die Verenigde Nasies se sanksies teen Rhodesië af te dwing en die Rhodesiese guerilla's te ondersteun, het daartoe gelei dat Ian Smith se regime openlike en geheime aksies onderneem het om die land te destabiliseer. Alhoewel die regeringsverandering in Zimbabwe in 1980 hierdie bedreiging verwyder het, het die apartheidsregering in Suid-Afrika voortgegaan om die destabilisering van Mosambiek te finansier.

Die Verdrag van Nkomati is in 1984 gesluit, hoewel dit nie daarin slaag om die Suid-Afrikaanse steun aan RENAMO te beëindig nie, het aanvanklike diplomatieke kontak tussen die Mosambiekse en Suid-Afrikaanse regerings geopen. Hierdie proses het momentum gekry met die beëindiging van apartheid in Suid-Afrika, wat uitloop op die totstandkoming van volle diplomatieke betrekkinge in Oktober 1993. Terwyl die betrekkinge met die naburige Zimbabwe, Malawi, Zambië en Tanzanië af en toe spanning toon, bly Mosambiek se bande met hierdie lande steeds sterk.

In die jare onmiddellik na sy onafhanklikheid het Mosambiek voordeel getrek uit aansienlike hulp van sommige Westerse lande, veral die Skandinawiërs. Die Sowjetunie en sy bondgenote het egter Mosambiek se primêre ekonomiese, militêre en politieke ondersteuners geword, en die buitelandse beleid het hierdie verhouding weerspieël. Dit het in 1983 begin verander; in 1984 het Mosambiek hom by die Wêreldbank en die Internasionale Monetêre Fonds aangesluit. Westerse hulp het die Sowjet-steun vinnig vervang, en die Skandinawiërs, Finland, die Verenigde State, Nederland en die Europese Unie het toenemend belangrike bronne van ontwikkelingshulp geword. Italië handhaaf ook 'n profiel in Mosambiek as gevolg van sy sleutelrol tydens die vredesproses. Betrekkinge met Portugal, die voormalige koloniale mag, is ingewikkeld en van belang omdat Portugese beleggers 'n sigbare rol in Mosambiek se ekonomie speel.

Mosambiek is 'n lid van die Beweging van Onverbonde Lande en is een van die gematigde lede van die Afrika-blok in die Verenigde Nasies en ander internasionale organisasies. Mosambiek behoort ook tot die Organisasie van Afrika-eenheid / Afrika-unie en die Suider-Afrikaanse Ontwikkelingsgemeenskap. In 1994 het die Regering 'n volwaardige lid geword van die Organisasie van die Islamitiese Konferensie (nou die Organisasie vir Islamitiese Samewerking), deels om die basis van internasionale steun te verbreed, maar ook om die land se groot Moslem-bevolking te behaag. Net so het Mosambiek vroeg in 1996 by sy Anglophone-bure in die Statebond aangesluit. In dieselfde jaar word Mosambiek 'n stigterslid en die eerste president van die Gemeenskap van Portugese Lande (CPLP) en handhaaf hy noue bande met ander Lusofoonstate. Die land is ook lid van die Port Management Association of Eastern and Southern Africa (PMAESA).

Onwettige dwelmmiddels: Suid-Afrikaanse transito-punt vir Suid-Asiese hasj, Suid-Asiatiese heroïen en Suid-Amerikaanse kokaïen, waarskynlik bestem vir die Europese en Suid-Afrikaanse mark; produsent van dagga (vir plaaslike verbruik) en methaqualone (vir uitvoer na Suid-Afrika); korrupsie en swak regulatoriese vermoë maak die bankstelsel kwesbaar vir geldwassery, maar die gebrek aan 'n goed ontwikkelde finansiële infrastruktuur beperk die land se nut as 'n geldwassery-sentrum.

•   Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wiki vertaal.