Heimsvaldastefna

Oft er þeim hagsmunum fylgt eftir með utanríkisstefnu landsins, og/eða með hervaldi, stundum til að fá ríkisstjórnir annarra landa til að láta af andstöðu sinni en stundum til þess að leggja viðkomandi land undir heimsveldið sem skattland, nýlendu eða verndarsvæði.

Nútímakenningar um heimsvaldastefnu urðu til á 19. öld meðal vestrænna hagfræðinga og annarra fræðimanna, og stjórnmálamanna sem fengust við stjórn nýlenduvelda Breta, Frakka og fleiri þjóða.

Bretinn John A. Hobson, sem gaf út bók sína Imperialism (Heimsvaldastefna) árið 1902. Hún hafði mikil áhrif á samtímamenns hans, meðal annars Lenín, sem gaf út bók með sama nafni árið 1917, og aftur gaf tóninn í kenningum marxista um heimsvaldastefnu. Samkvæmt Lenín lauk tímabili nýlendustefnunnar við upphaf fyrri heimsstyrjaldar, en þá hófst tímabil eiginlegrar heimsvaldastefnu, sem hann kallar „hæsta þróunarstig auðvaldsskipulagsins“ og jafnframt síðasta stig þess. Að mati marxista stendur það tímabil mannkynssögunnar enn. Muninn segir Lenín felast í því að á nýlendutímanum séu enn til lönd sem stórveldin hafi ekki brotið undir sig, þau geti því keppt um áhrif án þess endilega að troða hvert öðru um tær. Á tímabili heimsvaldastefnunnar sé ekki pláss fyrir frekari útþenslu stórveldanna nema á kostnað hvers annars, og sú innbyrðis barátta leiði til heimsstyrjaldar, „uppskiptastyrjaldar“ sem hann kallar svo. Rót útþenslunnar rekja Lenín og fleiri til samþjöppunar auðmagns: Vegna hennar myndist auðhringa, sem komist á endanum í einokunarstöðu á markaði heimalands síns. Þegar þeir eigi ekki fleiri fjárfestingartækifæri í heimalandinu, þurfi þeir að leita út fyrir landamærin eftir nýjum fjárfestingartækifærum svo þeir geti haldið áfram að græða peninga.

• Menningarleg heimsvaldastefna
• Nýlendustefna

   Þessi stjórnmálagrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.