Tradisionele Chinese Medisyne

Tradisionele Chinese medisyne (TCM) is 'n styl van tradisionele medisyne gegrond op meer as 2500 jaar van Chinese mediese praktyk wat verskillende vorme van kruiemiddels, akupunktuur, massering (tui na), oefening (qigong) en dieetterapie insluit, maar ook beïnvloed is deur moderne Westerse medisyne.

Een van die basiese beginsels van TCM is dat die liggaam se essensiële energie (ch'i of qi) sirkuleer deur kanale, (sogenoemde meridiane), wat takke het wat verband hou met liggaamlike organe en funksies. Konsepte van die liggaam en siekte wat gebruik word in TCM weerspieël sy antieke oorsprong. Dit lê ook klem op dinamiese prosesse oor materiële struktuur, soortgelyk aan die Europese humorale teorie.

Wetenskaplike ondersoek het nie bewyse gevind vir tradisionele Chinese konsepte soos qi, meridiane en akupunktuurpunte nie. Die teorie en praktyk van TCM is nie gegrond op wetenskaplike kennis nie en daar is onenigheid tussen TCM-praktisyns oor watter diagnose en behandelings gebruik moet word vir enige gegewe pasiënt. Die effektiwiteit van Chinese kruiemiddels bly swak ondersoek en ondersteun. Daar is kommer oor 'n aantal potensieel giftige plante, dierdele en minerale-gebaseerde Chinese medisyne. Daar is ook kommer oor die onwettige handel en vervoer van bedreigde spesies, insluitend renosters en tiere, en die welsyn van spesiaal gekweekte diere, insluitend bere.

Farmaseutiese navorsing het die moontlikheid ondersoek om nuwe middels te skep van tradisionele middels, met min suksesvolle resultate.'n Natuurredakteur het TCM beskryf as "gevul met pseudowetenskap" en het gesê dat die mees voor die hand liggende rede dat dit nie baie geneesmiddels opgelewer het nie, is dat die meerderheid van sy behandelings geen logiese meganisme van aksie het nie. Promotors stel voor dat navorsing tot dusver die belangrikste kenmerke van die kuns van TCM misgeloop het, soos onbekende interaksies tussen verskillende bestanddele en komplekse interaktiewe biologiese stelsels.

Die doktrines van Chinese medisyne is gewortel in boeke soos die "Huangdi Neijing - Yellow Emperor's Inner Canon" en die "Shanghan lun - Treatise on Cold Damage", sowel as in kosmologiese begrippe soos Yin-Yang en die Wu Xing - vyf fases. Vanaf die 1950's is hierdie voorskrifte gestandaardiseer in die Volksrepubliek van China, insluitend pogings om hulle te integreer met moderne idees van anatomie en patologie. In die 1950's het die Chinese regering 'n stelselmatige vorm van TCM bevorder. TCM beskryf gesondheid as die harmonieuse interaksie van hierdie entiteite en die buitewêreld, en siekte as 'n disharmonie in interaksie. TCM diagnose poog om simptome na patrone van onderliggende disharmonie te spoor, deur die pols te meet, die tong, vel en oë te inspekteer, en kyk na die eet- en slaapgewoontes van die persoon asook baie ander dinge.

• Akupunktuur
• Qi
• Feng shui
• Gua sha