Roberto Baggio (Italisht: ; lindur më 18 shkurt 1967) është një ish futbollist profesionist italian i cili luante zakonisht si sulmues i dytë ose mesfushor sulmues, si dhe ishte i aftë të luante në disa pozicione sulmuese.
Ai është ish drejtori i sektorit teknik të Federatës Italiane të Futbollit (FIGC). Ai ka qënë një lojtar me dhunti teknike, si dhe një organizator krijues dhe një specialist i goditjeve të lira, i cili gjithashtu njihej për aftësitë dribluese dhe atyre të shënimit. Baggio gjithashtu është konsideruar si një nga lojtarët më të mirë të të gjitha kohërave. Në vitin 1999, ai u rendit i katërti në sondazhin e mbartur në internet nga FIFA për lojtarin më të mirë të shekullit, si dhe u zgjodh edhe në ekipin e ëndërrave të FIFA Kupës së Botës në vitin 2002. Në vitin 1993, ai u emërua FIFA Lojtari Botëror i Vitit dhe fitoi edhe Topin e artë. Në vitin 2004, ai u emërua nga Pelé në FIFA 100, një list me lojtarët më të mirë të të gjitha kohërave.
*Ndeshjet dhe golat me klubet llogariten vetëm për ligën vendase
Baggio ka luajtur 56 ndeshje me Italinë, dhe ka shënuar 27 gola, duke qënë golashënuesi i katërt më i mirë i të gjitha kohërave i kombëtares sëbashku me Alessandro Del Pieron. Ai shkëlqeu në ekipin italian që u rendit i treti në Kupën e Botës 1990, duke shënuar dy herë. Në edicionin tjetër, ai udhëhoqi Italinë në finale, duke shënuar pesë gola; ai mori çmimin Topi i Argjendë dhe u emërua edhe në formacionin e turnamentit. Pavarësisht se ishte ylli i ekipit gjatë turnamentit, ai humbi penalltinë vendimtare në gjuajtjet e penalltive në finale ndaj Brazilit. Në Kupën e Botës 1998, ai shënoi dy herë me Italinë që u eliminua në çerek-finale nga Franca që në fund u shpall fituese. Baggio është lojtari i vetëm italian që ka shënuar në tre edicione të FIFA Kupës së Botës, dhe me nëntë gola është një nga tre lojtarët, sëbashku me Paolo Rossin dhe Christian Vierin, që kanë shënuar më shumë gola për Italinë në këtë turnament.
Në vitin 2002, Baggio u bë lojtari i parë italian në 50 vite që shënon më shumë se 300 gola në karrierë; aktualisht ai është lojtari i pesë italian me më shumë gola në të gjitha kompeticionet (318 gola). Në vitin 2004, gjatë sezonit të fundit të karrierës, Baggio u bë lojtari i parë në 30 vite që shënon 200 gola në Serie A, dhe aktualisht është i shtati në renditjen e golashënuesve më të mirë me 205 gola. Në vitin 1990, ai kaloi nga Fiorentina tek Juventus për një shifër rekord transferimi në atë kohë. Baggio ka fituar dy tituj të Serie A, një Coppa Italia dhe një Kupë UEFA, dhe luajti me shatë ekipe të ndryshme gjatë karrierës: Vicenza, Fiorentina, Juventus, Milan, Bologna, Inter dhe Brescia.
Baggio njihet me pseudonimin Il Divin Codino (Bishtkali hyjnor), për modelin e flokëve që ka pasur gjatë shumicës së karrierës së tij, për talentin dhe bindjeve të tija Budiste. Në vitin 2002, ai u emërua ambasador i Organizatës së Ushqimit dhe Bujqësisë të Kombeve të Bashkuara. Një vit më vonë, ai ishte fituesi i parë i çmimit Golden Foot. Si mirënjohje për aktivitetet humanitare të tij, ai mori çmimin Njeriu i Paqes nga Çmimi Nobel për Paqe në vitin 2010. Ai u fut në Sallën e Famës së Futbollit Italian në vitin 2011.
Roberto Baggio në debutimin e tij me Lanerossi Vicenza.
Baggio filloi karrierën e tij si i ri pasi ra në sytë e ekipit të të rinjëve të qytetit të tij, Caldogno, në moshën nëntë vjeçare. Nga koha që ai kishte mbushur 11 vjeç, ai kishte shënuar 45 gola dhe kishte dhuruar 20 asiste në 26 ndeshje; ai gjithashtu kishte shënuar edhe gjashtë gola në një ndeshje. Talenti i tij tërhoqi vëmëndjen e zbuluesit të talenteve Antonio Mora, dhe në fund u ble nga ekipi i të rinjëve të Vicenzës në moshën 13 vjeçare për 500 mijë lira italiane. Pasi shënoi 110 gola në 120 ndeshje, Baggio bëri debutimin e tij si profesionist me ekipin e parë të Vicenzës në vitin 1983, në moshën 15 vjeçare.
Në moshën 16 vjeçare, Baggio bëri debutimin e tij në Serie C1 me Vincenën më 5 qershor 1983, duke luajtur në pjesën e dytë të humbjes 1–0 në shtëpi ndaj Piacenzës në ndeshjen e fundit të sezonit. Ai shënoi golin e tij të parë në Serie C në sezonin e ardhshëm, më 3 qershor 1984, me një gjuajtje nga penalltia në fitoren 3–0 kundër Brescias, klub me të cilin ai u pensionua në vitin 2004. Baggio shënoi golin e parë si profesionist në karrierën e tij në Coppa Italia Serie C në një fitore 4–1 në shtëpi ndaj Legnano më 30 nëntor 1983. Ai bëri debutimin e tij në Coppa Italia më 31 gusht 1983 kundër Palermos, kurse goli i parë në këtë kompeticion erdhi më 26 gusht 1984 në humbjen 4–2 jashtë fushe ndaj Empolit. Gjatë sezonit 1984–85, nën drejtimin e trajnerit Bruno Giorgi, Baggio shënoi 12 gola në 29 paraqitje, duke ndihmuar klubin të ngjitej në Serie B. Baggio filloi të tërhiqte vëmëndjen e klubeve të mëdha italiane, veçanërisht atë të Fiorentinës; stili i tij i lojës u krahasua edhe me atë të idhullit të tij, Zico. Baggio gjithashtu u nderua me çmimin Guerin d'Oro si lojtari më i mirë i Serie C në vitin 1985.
Gjatë fundit të sezonit të tij të fundit në klub, Baggio këputi ligamentin arterior crucial dhe meniskusin e gjurit të tij të djathtë gjatë një ndeshje ndaj Riminit më 5 maj 1985; dëmtimi ndodhi gjatë kohës që Baggio bëri një rrëshkitje. Dëmtimi ndodhi vetëm dy ditë para zyrtarizimit të transfermit të tij tek Fiorentina, gjë që i rrezikoi karrierën seriozisht, edhe pse ishte vetëm 18 vjeç. Pavarësisht se disa doktorë kishin frikë se ai mund të mos luante më, Fiorentina pati sërisht besim tek ai, duke pranuar të kryente transferimin si dhe të paguante shumën e plotë të operacionit; kjo ishte një nga arsyet e lidhjes së fortë që Baggio kishte me klubin.
1985–1990: Fiorentina
Fiorentina bleu Baggion në vitin 1985 për 1.5 milion £. Gjatë kohës së tij në klub, pavarësisht dëmtimeve që hasi në fillim, ai u bë shumë popullor, duke u konsideruar si një nga lojtarët e klubit më të mirë të të gjitha kohërave. Në sezonin e tij të parë në klub, Fiorentina pëfundoi e pesta në Serie A dhe arriti gjysëm-finalen e Coppa Italias, me Baggion i cili bëri debutimin e tij me klubin në këtë kompeticion. Ai zhvilloi paraqitjen e tij të parë në Serie A më 21 shtator 1986 kundër Sampdorias, kurse debutimi evropian erdhi po në atë sezon, saktësisht më 17 shtator 1986 në një ndeshje të Kupës UEFA kundër Boavista. Baggio pësoi një tjetër dëmtim në gju më 28 shtator, duke bërë që të operohej sërisht; plaga kërkonte 220 qepje për t'u mbyllur, dhe Baggio humbi 12 kilogram dhe si pasoj e kësaj mungoi gjatë pjesës më të madhe të sezonit. Baggio u rikthye në fund të sezonit, dhe shënoi golin e parë në elite më 10 maj 1987 me një goditje dënimi në barazimin 1–1 ndaj Napolit të Diego Maradonës, që në fund fituan kampionatin; goli i tij, i cili ishte goli i barazimit, shpëtoi Fiorentinën nga rënia një kategori më poshtë.
"Ëngjëjt këndojnë në këmbët e tij"
— Ish trajneri i Fiorentinës Aldo Agroppi për Baggion.
Baggio udhëhoqi Fiorentinën në çerek-finalen e Coppa Italias gjatë sezonit 1988–89 nën drejtimin e trajnerit Sven-Göran Eriksson, duke shënuar nëntë gola; Fiorentina u eliminua nga Sampdoria që në fund u shpall kampione. Ky do të ishte edhe sezoni ku Baggio do të shpërthente, duke shënuar 15 gola në Serie A, duke u renditur i treti në garën për çmimin capocannoniere (golashënuesi më i mirë). Ai gjithashtu ndihmoi Fiorentinën të përfundonte kampionatin në vendin e shtatë, që i siguroi një vend në Kupën UEFA, duke asistuar golin e vetëm të Roberto Pruzzos në ndeshjen vendimtare ndaj Romës për këtë pozicion. Ai formoi një dyshe të shquar sulmi me Stefano Borgonovon; ata të dy shënuan 29 nga 44 golat e Fiorentinës në Serie A, duke fituar edhe pseudonimin "B2". Performancat e Baggios bënë që ai të konsiderohej si një hero nga tifozët e Fiorentinës, duke u vlerësuar edhe nga disa specialistë. Karakteristikat e tij bënë që ish organizatori i ekipit Miguel Montuori të thoshte se Baggio "ishte më produktiv se Maradona"; ai gjithashtu deklaroi se Baggio ishte numri 10 më i mirë i ligës, duke shtuar se Baggio ka "akull në damarë" për shkak të gjakftohtësisë përballë portës.
Pavarësisht se Fiorentina po luftonte për mbijetesë gjatë sezonit 1989–90, Baggio udhëhoqi ekipin në finalen e Kupës UEFA, ku u mposht nga klubi i tij i ardhshëm Juventus. Ai shënoi vetëm një herë në 12 paraqitje në kompeticion; ai realizoi me penallti në fitoren 1–0 në shtëpi ndaj Dynamo Kyiv në raundin e 16-tave më 22 nëntor 1989. Ky ishte goli i tij i parë evropian. Ai gjithashtu shënoi penalltinë vendimtare në raundin e parë të gjuajtje të penalltive ndaj Atlético Madrid. Me 17 gola, Baggio ishte golashënuesi i dytë më i mirë në Serie A, duke u renditur mbrapa vetëm holandezit Marco van Basten; ai u nderua me Çmimin Bravo si lojtari më i mirë nën-23 në kompeticionet evropiane. Ai gjithshtu u rendit i teti në garën për Topin e artë 1990. Me Fiorentinën, Baggio zhvilloi gjithsej 136 paraqitje dhe shënoi 55 gola, 39 prej të cilave në Serie A, nga 94 paraqitje.
1990–1995: Juventus
"Një ndeshje dallohet veçantisht, ajo kundër Anconës që e fituam 5–1. Baggio shënoi katër gola në 20 minutat e para dhe e vrau lojën. Nuk mendoj se kam parë ndonjë performancë më të mirë nga ndonjë lojtar tjetër në çdo ndeshje që unë kam luajtur. Për gjysëm ore, ai ishte fantastik. Ai është një gjeni."
— Ish shoku i tij tek Juventus David Platt për Baggion, 1995.
Në vitin 1990, Baggio u shit tek një nga klubet rival të Fiorentinës, Juventus, për 8 milion £, shifra më e lartë për një futbollist në atë kohë. Ai trashëgoi fanellën me numrin 10, e veshur më parë nga legjenda franceze Michel Platini. Pas transfermit, pati rrëmuja të shumta në Firence ku gjithashtu mbetën të dëmtuar edhe 50 persona. Baggio j'u përgjigj tifozëve, duke thënë: "Më detyruan të pranoja transferimin".
Kur Juventus u përball me Fiorentinën më 7 prill 1991, Baggio refuzoi që të merrte përsipër të godiste një penallti, duke thënë se portieri kundërshtar Gianmatteo Mareggini e njihte shumë mirë. Megjithatë, Luigi De Agostini, zëvëndësuesi i Baggios, humbi penalltinë dhe në fund Juventus u mposht. Kur Baggio u zëvëndësua, ai mori një shall të Fiorentinës që kishte rënë në tokë, një veprim i cili, pavarësisht se u vlerësua nga tifozët e ish klubit të tij, shkaktoi zemërim të madh tek tifozët e Juventusit, të cilët fillimisht refuzonin ta pranonin Baggion. Ai pohoi: "Thellë në zemër jam gjithmonë lejla", ngjyra e Fiorentinës.
Në sezonin e tij të parë tek Juventus, Baggio shënoi 14 gola dhe prodhoi 12 asiste në Serie A, duke luajtur zakonisht mbrapa sulmuesve nën drejtimin e trajnerit Luigi Maifredi. Juventus, megjithatë, përfundoi në vendin e shtatë duke humbur mundësinë për të luajtur në Evropë sezonin tjetër. Pavarësisht kësaj, ekipi arriti gjysëm-finalen e Kupës Evropiane të Fituesve të Kupës të atij sezoni, një turnament në të cilin Baggio ishte kryegolashënuesi me nëntë gola, duke arritur në shifrën 27 gola. Juventus në fund u eliminua nga Barcelona e Johan Cruyff. Juventus u eliminua edhe nga Coppa Italia, këtë herë nga Roma, që në fund fitoi turnamentin, në çerek-finale; Baggio shënoi tre gola gjatë turnamentit. Juventus gjithashtu humbi edhe Superkupën Italiane ndaj Napolit në fillim të sezonit; Baggio shënoi golin e vetëm të ekipit me goditje dënimi. Ai zhvilloi paraqitjen e 100të në Serie A në barazimin pa gola kundër Lazios më 21 tetor 1990.
Në sezonin e tij të dytë, nën drejtimin e trajnerit të ri Giovanni Trapattoni, Baggio u shpall golashënuesi i dytë më i mirë i kampionatit me 18 gola, duke u renditur mbarapa Marco van Basten në garën për titullin e Capocannonieres; ai gjithashtu dhuroi edhe 8 asiste. Juventus e mbylli kampionatin si ndjekës të Milanit të Fabio Capellos, kurse në kupë u mposht në finale nga Parma, ku Baggio shënoi golin e vetëm të takimit të parë me penallti. Ishte ky sezoni ku Baggio mundi të fitonte edhe simpatinë e tifozëve të klubit, të cilët e panë gjithashtu edhe si udhëheqës të ekipit. Megjithatë, trajneri Trapattoni e vendoste Baggion në një rol më të avancuar se zakonisht, duke shkaktuar disa pakënaqësi midis lojtarit, trajnerit dhe drejtuesve të Juventusit.
Baggio u vendos kapiten i ekipit në sezonin 1992–93. Ai pati një sezon dominues, duke fituar trofeun e vetëm evropian në karrierë, Kupën UEFA, ku Juventus mposhti në finale gjermanët e Borussia Dortmund me rezultatin e përgjithshëm 6–1; në dy ndeshjet finale, Baggio shënoi dy gola si dhe asistoi një tjetër. Gjatë rrugës për në finale, Baggio shënoi dy gola në fitoren 2–1 në shtëpi ndaj Paris Saint-Germain në ndeshjen e parë të gjysëm-finales, si dhe shënoi golin e vetëm të ndeshjes së kthimit. Juventus gjithashtu arriti gjysëm-finalen e Coppa Italias, ku u eliminua me rregullin e golit jashtë fushe nga rivalët lokal dhe fituesit e turnamentit, Torino. Juventus e mbylli kampionatin në vendin e katërt, pavarësisht se arritën një fitore 3–1 jashtë fushe ndaj Milanit që u shpall kampione, me Baggion që shënoi një gol të paharrueshëm pas një inkursioni personal si dhe asistoi edhe golin e parë të ndeshjes të shënuar nga Andreas Möller. Një nga ngjarjet kryesore të sezonit ishte edhe performanca e Baggios kundër Udineses; ai shënoi katër gola në lojë të hapur në fitoren 5–0 në shtëpi të ekipit. Baggio sërisht u rendit i dyti në garën e titullit të golashënuesit më të mirë, duke shënuar 21 gola dhe asistuar 6 të tjerë. Ai shënoi 30 gola në të gjitha kompeticionet, një rekord personal, përfshirë edhe 5 gola me ekipin kombëtar. Gjatë vitit kalendarik 1993, Baggio arriti të shënonte 39 gola në të gjitha kompeticionet, një tjetër rekord personal; nga këto 39 gola, 23 erdhën në Serie A, 3 në Coppa Italia, 8 në kompeticionet evropiane dhe 5 për Italinë, duke e ndihmuar të kualifikohej për në Kupën e Botës. Performancat e Baggios gjatë vitit u shpërblyen me çmimet Futbollisti Evropian i Vitit, duke fituar 142 pikë nga 150 gjithsej, dhe FIFA Lojtari Botëror i Vitit. Ai gjithashtu u nderua me çmimet Onze d'Or, dhe Futbollisti i Vitit i World Soccer.
Në sezonin 1993–94, Baggio luajti zakonisht si sulmues i dytë sëbashku me Gianluca Viallin ose Fabrizio Ravanellin, dhe ndonjëherë me të riun Alessandro Del Piero; Juventus sërisht përfundoi në vendin e dytë në kampionat mbrapa Milanit, kurse Baggio përfundoi në vendin e tretë në garën për çmimin capocannoniere me 17 gola dhe 8 asiste; në Kupën UEFA, ekipi pësoi një eliminim në çerek-finale nga Cagliari. Më 31 tetor 1993, Baggio shënoi një tregolësh në fitoren 4–0 ndaj Genoas, duke arritur edhe golin e 100të në Serie A në vazhdim; ai gjithashtu asistoi golin e Möller gjatë ndeshjes. Ai zhvilloi paraqitjen e 200të në Serie A më 5 dhjetor 1993 në fitoren 1–0 ndaj Napolit. Pasi pësoi një dëmtim në fillim të sezonit, Baggio u operua në menisku në mars 1994. Baggio u rendit i dyti në garën për Topin e artë 1994, i treti në garën për çmimin FIFA Lojtari Botëror i Vitit 1994, si dhe fitoi Onze de Bronze 1994.
Në sezonin 1994–95, zëvëndësuesi i Trapattonit, Marcello Lippi, dëshironte të krijonte një ekip më pak të bashkuar dhe më pak të varur tek Baggio, i cili luante si sulmues i jashtëm në formacionin 4–3–3. Baggio ishte i dëmtuar për pjesën më të madhe të sezonit, duke qëndruar jashtë për më shumë se tre muaj pas një dëmtimi në gju të pësuar në ndeshjen ndaj Padovës më 27 nëntor 1994. Pasi shënoi me një goditje dënimi, ai u zëvëndësua nga Alessandro Del Piero, i cili përkohësisht zuri vendin e tij në formacion. Baggio u rikthye në formacion për ndeshjen e parë të gjysëm-finales së Coppa Italias ndaj Lazios në Romë më 8 mars 1995; gjatë ndeshjes ai asistoi golin e fitores së shënuar nga Ravanelli. Në ndeshjen e parë në Serie A pas rikthimit nga dëmtimi, Baggio shënoi golin e dytë të Juventusit në fitoren 2–0 ndaj Foggias, duke asistuar një tjetër gol të Ravanellit. Për shkak të dëmtimit, Baggio mundi të zhvillonte vetëm 17 paraqitje në Serie A, por sërisht kontribuoi në fitimin e Scudettos së parë të tij me Juventusin duke shënuar tetë gola e asistuar tetë të tjerë. Ai dhuroi asistet e tre golave në ndeshjen vendimtare për titull ndaj Parmës, të cilën Juventus e fitoi 4–0 në Torino më 21 maj 1995. Ai ndihmoi Juventusin të fitonte edhe Coppa Italian në atë vit, duke shënuar dy gola dhe duke dhënë dy asiste, përfshirë edhe golin e fitores në ndeshjen e dytë të gjysëm-finales. Ai udhëhoqi Juventusin drejt një tjetër finale të Kupës UEFA duke shënuar katër gola, përfshirë dy gola dhe një asist në dy ndeshjet gjysëm-finale ndaj Borussia Dortmund. Pavarësisht performancave të forta të Baggios, Juventus u mposht në finale nga Parma.
Baggio shënoi 115 gola në 200 paraqitje gjatë pesë sezoneve të tij tek Juventus; 78 gola u shënuan në Serie A në 141 paraqitje. Në vitin 1995, Baggio u nominua për çmimin Topi i artë 1995 dhe u rendit i pesti në garën për çmimin FIFA Lojtari Botëror i Vitit 1995. Ai gjithashtu u nderua me çmimin Onze d'Argent, duke u renditur mrapa fituesit të Onze d'Oro George Weah. Baggio është aktualisht golashënuesi i nëntë më i mirë i të gjitha kohërave i klubit, dhe i teti sëbashku me Pietro Anastasin për numrin e golave të shënuar në Serie A. Ai gjithashtu është golashënuesi i gjashtë më i mirë në Coppa Italia me 14 gola, si dhe i katërti, sëbashku me Anastasin, në kompeticionet evropiane me 22 gola. Në vitin 2010, ai u listua si një nga 50 legjendat më të mëdhaja të klubit.
1995–1997: Milan
"Baggio në stol? Është diçka që nuk do ta kuptoj kurrë në jetën time."
Në vitin 1995, Marcello Lippi, Roberto Bettega dhe Umberto Agnelli deklaruar se Baggio nuk ishte më në planet e tyre tek Juventus dhe se ata do të përqëndroheshin tek ylli i ri Alessandro Del Piero, i cili gjithashtu do të mbante fanellën me numrin 10 të Baggios. Baggio hasi vështirësi me Agnellin, Luciano Moggin dhe stafin drejtues të Juventusit në sezonin e tij të fundit në klub, pasi ata deklaruan se do t'i ofronin rinovimin lojtarit vetëm nëse rroga e tij do të përgjysmohej. Pas një presioni të fort të presidentit të MilanitSilvio Berlusconi dhe trajnerit Fabio Capello, Baggio u shit tek klubi milanez për 6.8 milion £; ky transferim u prit me protesta nga tifozët e Juventusit. Në atë kohë, Baggio kishte kontakte edhe me klubin tjetër milanez, Inter, Real Madridin dhe klubet e Premier Ligës angleze Manchester United dhe Blackburn Rovers.
Pavarësisht se Baggio hasi vështirësi me dëmtime në sezonin e tij të parë tek Milan, ai e fitoi vendin në formacionin titullar dhe u bë gjuajtësi kryesor i penalltive. Ai ndihmoi Milanin të fitonte titullin e Serie A, duke shënuar një gol me penallti ndaj ish ekipit të tij Fiorentina në ndeshjen vendimtare për titull. Baggio shënoi 10 gola në të gjitha kompeticionet, në 34 paraqitje; 7 nga këto gola u shënuan në Serie A, sëbashku me 10 asiste, në 28 paraqitje. Ai u bë një nga gjashtë lojtarët që kanë fituar dy kampionate rresht me dy ekipe të ndryshme, dhe u votua si lojtari më i mirë i sezonit nga tifozët e klubit, pavarësisht se nuk shënoi shumë për shkak të rolit të tij më krijues. Gjatë fundit të sezonit, Baggio pati disa mosmarrëveshje me Capellon për shkak të kohës së kufizuar të tij në fushën e lojës, pasi Capello besonte se Baggio nuk ishte mjaftueshëm në formë për të luajtur për 90 minuta; pavarësisht se Baggio luante zakonisht si titullar, ai zëvëndësohej shpesh në pjesën e dytë.
Gjatë sezonit të ardhshëm, nën drejtimin e trajnerit të ri të Milanit Óscar Tabárez, Baggio luajti fillimisht në rolin e tij të preferuar mbrapa George Weah, dhe, në disa raste, si anësor i majtë ose organizator në qëndër. Megjithatë, pas një vargu rezultatesh zhgënyjese, Baggio u la në stol, kurse Arrigo Sacchi, ish trajneri i Italisë dhe i Baggios me të cilin ai kishte debatuar pas Kupës së Botës 1994, u punësua sërisht në postin e trajnerit të Milanit. Pavarësisht në fillim marrëdhënja e tyre u përmirësua, Sacchi e aktivizoi pak Baggion, duke bërë që ai të binte nga forma, sëbashku me pjesën tjetër të ekipit, gjë që shkaktoi prishjen e marrëdhënjeve sërisht. Milan dështoi ruajtjen e fronit në kampionat, duke përfunduar në një vend zhgënyjes të 11të, si dhe u eliminua sërisht në çerek-finalet e Coppa Italia. Baggio bëri debutimin e tij në UEFA Ligën e Kampioneve në sezonin 1996–97, duke shënuar edhe golin e tij të parë në këtë kompeticion, me Milanin që u eliminua në fazën e grupeve. Milan gjithashtu humbi edhe Superkupën 1996 nga Fiorentina, në një ndeshje të cilën Baggio e pa nga stoli. Gjatë kohës së tij tek Milan, Baggio koleksionoi 19 gola në 67 paraqitje; 12 nga këto gola u shënuan në Serie A, në 51 paraqitje, 3 u shënuan në Coppa Italia, në 6 paraqitje kurse 4 u shënuan në kompeticionet evropiane, në 10 paraqitje.
1997–1998: Bologna
"Unë i thash atij, ‘Jo, ti duhet të luash si sulmues.’ Baggio më pas iku në klub tjetër. Atë vit Baggio shënoi 25 [në fakt 22] gola – për Bolonjën. Unë humba 25 gola! Gabim i madh."
—Carlo Ancelotti duke biseduar me Simon Kuperin e Financial Times në vitin 2014, duke kujtuar pendesën më të madh të tij në futboll, duke zgjedhur një formacion para një talenti gjeneratash.
Në vitin 1997, Capello u rikthye tek Milan, dhe deklaroi se Baggio nuk ishte në planet e tij për klubin. Baggio vendosi të kalonte tek Parma, por trajneri i ekipit në atë kohë, Carlo Ancelotti, bllokoi transferimin, pasi mendonte se Baggio nuk mund të bëhej pjesë e skemave të tij. Ancelotti më vonë deklaroi se u pendua për këtë veprim, duke shtuar se ai u tregua naiv kur besoi se formacioni 4–4–2 ishte i duhuri për sukses, dhe ai besonte se në atë kohë, lojtarët krijues si Gianfranco Zola dhe Baggio nuk përshtateshin dot me këtë formacion.
Baggio në fund u transferua tek Bolonja, duke synuar të shpëtonte ekipin nga rënja një kategori më poshtë; ai gjithashtu fitoi një fanellë për në FIFA Kupën e Botës 1998. Baggio rigjeti formën e tij me klubin dhe pati një sezon dominues, duke shënuar 22 gola në Serie A, një rekord personal, dhe duke asistuar edhe nëntë të tjerë. Performancat e tij udhëhoqën Bolonjën në një vend të tetë, duke siguruar një vend në UEFA Kupën Intertoto. Baggio ishte golashënuesi më i mirë italian i atij sezoni, dhe i treti gjithsej. Baggio gjithashtu ndihmoi ekipin të arrinte në raundin e 16-tave të Coppa Italias, duke kontribuar me një gol në tre paraqitje. Pavarësisht se ai lulëzoi në statusin hero mes tifozëve, ai pati vështirësi me trajnerin Renzo Ulivieri, në veçanti kur u la jashtë formacionit titullar në ndeshjen ndaj Juventusit.. Ulivieri më vonë mohoi të kishte ndonjë problem me Baggion. Në fillim të sezonit, Baggio preu bishtkalin e tij ikonik, duke sinjifikuar rilindjen e tij. Ai gjithashtu u emërua kapiten i ekipit për një pjesë sezoni, para se ta dorëzonte shiritin tek Giancarlo Marocchi. Baggio zhvilloi paraqitjen e 300të në Serie A në barazimin pa gola kundër Empolit më 11 janar 1998. Ai u nominua për çmimet Topi i artë dhe FIFA Lojtari Botëror i Vitit falë performancave të tij me Bolonjën dhe Italinë në atë sezon. Ai gjithashtu u nominua edhe për çmimet Serie A Futbollisti Italian i Vitit dhe Serie A Futbollisti i vitit, të cilat u fituan respektivisht nga Alessandro Del Piero dhe Ronaldo.
1998–2000: Internazionale
Këpucët Diadora të Baggios në muzeumin e San Siros, shtëpia e Interit dhe Milanit.
Pas Kupës së Botës 1998, Baggio firmosi me klubin e tij të preferuar të fëmijërisë Inter me qëllim për të luajtur në UEFA Ligën e Kampioneve. Megjithatë, kjo rezultoi një lëvizje e pafat, pasi dëmtimet, rezultatet zhgënjyese dhe ndryshimet e shumta manaxheriale (përfshirë Luigi Simonin, Mircea Lucescun dhe Roy Hodgson) bën që Baggio të kishte vështirësi për të luajtur rregullisht, si dhe u vendos në pozicionin e anësorit, i cili nuk ishte pozicioni i tij natyral, si zëvëndësues. Baggio shënoi 5 gola dhe dhuroi 10 asiste në 23 paraqitje gjatë sezonit 1998–99, me Interin që e mbylli në vendin e tetë, duke humbur një vend për në kompeticionet evropiane. Ai ndihmoi Interin të arrinte gjysëm-finalen e Coppa Italias. Atje, ekipi u eliminua nga Parma që në fund triumfoi. Baggio shënoi një gol ndaj ish klubit të tij Bolonjës në një ndeshje play-off për të luajtur në Kupën UEFA sezonin tjetër, por Inter pësoi disfata në të dy ndeshjet. Baggio gjithashtu shënoi katër gola në Ligën e Kampioneve, duke ndihmuar Interin të kalonte nga fazat kualifikuese për në çerek-finale, ku u eliminuan nga fituesit e turnamentit Manchester United; gjatë turnamentit, ai shënoi një dopietë të paharrueshme ndaj kampionëve në kuqi Real Madrid në fazën e grupeve.
Në sezonin 1999–2000, ish trajneri i Baggios tek Juventus, Marcello Lippi, u punësua si trajneri i ri i Interit. Lippi nuk e pëlqente Baggion i cili u la jashtë skuadrës për pjesën më të madhe të sezonit, duke deklaruar se lojtari ishte jashtë forme. Në autobiografinë e tij, Baggio deklaroi se Lippi e hoqi nga ekipi pasi Baggio refuzoi të tregonte se kush lojtar i Interit kishte shfaqur mendime negative rreth trajnerit, dhe gjithashtu tregoi edhe një incident në një seancë stërvitore kur ai [Lippi] thirri Christian Vierin dhe Christian Panuccin për shkak se ata duartrokitën Baggion pas një asisti të shkëlqyer të këtij të fundit.
Baggio luajti pak, dhe në ato pak raste luante si zëvëndësues, duke shënuar vetëm 4 gola në 18 paraqitje gjatë sezonit të Serie A. Ai zhvilloi pesë paraqitje në Coppa Italia, kurse goli i vetëm në turnament erdhi në derbin lokal kundër Milanit në ndeshjen e dytë të çerek-finales; në fund ai ndihmoi Interin të shkonte në finale, ku u mposhtën nga Lazio. Pavarësisht kohës së kufizuar në fushën e lojës, Baggio sërisht arriti në shënojë disa gola vendimtar që ndihmuan Interin ta mbyllte kampionatin në vendin e katërt, sëbashku me Parmën; një nga golat vendimtar ishte goli i fitores kundër Hellas Veronës, të cilën ai e shënoi pasi hyri si zëvëndësues, pasi ishte përjashtuar nga ekipi që nga 18 dhjetori 1999. Më parë, Baggio kishte shënuar golin e barazimit në ndeshje. Ishin golat e parë të Baggios me Interin që nga 27 maji i sezonit të kaluar, dhe në intervistën pas ndeshjes, ai hodhi poshtë akuzat e trajnerit Lippi në lidhje me formën e tij.
Kontributi i fundit i rëndësishëm i Baggios për Interin ishin dy golat e paharrueshëm kundër Parmës në ndeshjen play-off për të siguruar vendin e fundit për Ligën e Kampioneve, me Interin që fitoi 3–1; Lippi ishte i detyruar ta vendoste Baggion si titullar për shkak të disa dëmtimeve. Baggios ju dha një notë perfekte 10 nga gazeta italiane sportive La Gazzetta dello Sport, e cila e përshkroi performancën e tij si "absolutisht perfekte në të gjithë ndeshjen". Kjo ndeshje u konsiderua si shëmbulli i profesionalizmit të treguar nga Baggio, pasi presidenti Massimo Moratti kishte deklaruar se Lippi do të qëndronte si trajner i ekipit vetëm nëse do të siguronte një vend në Ligën e Kampioneve.
2000–2004: Brescia
"Roberto Baggio ishte fantazisti më i mirë italian; ai ishte më i mirë se Meazza dhe Boniperti, dhe ishte një nga më të mirët e të gjitha kohërave, mbrapa Maradonës, Pelés, ose ndoshta Cruyff. Pa problemet e dëmtimeve dhe vështirësive me gjurin, ai do të ishte lojtari më i mirë i historisë."
—Carlo Mazzone.
Pas dy viteve me Interin, Baggio vendosi të mos rinovonte kontratën pas skandencës për shkak të konflikteve me Marcello Lippin, duke u bërë lojtar i lirë në moshën 33 vjeç. Ai ishte i lidhur me klube të vogla të Serie A si Napoli dhe Reggina, por edhe me disa klube nga Premier League dhe La Liga, përfshirë Barcelonën. Baggio përfundimisht u transferua tek klubi i sapongjitur në Serie A Brescia, e drejtuar nga trajneri Carlo Mazzone, duke synuar mbijetesën; ai vendosi të qëndronte në Itali pasi mendonte se do të kishte mundësi më të mëdhaja për t'u thirrur në Kupën e Botës 2002. Ai u vendos kapiten i skuadrës dhe ju dha fanella me numrin 10, si dhe u pozicionua në rolin e mesfushor sulmuesit.
Pavarësisht problemeve me dëmtimet në pjesën e parë të sezonit, Baggio ri-gjeti formën e tij dhe arriti të shënonte dhjetë gola dhe dhjetë asiste në sezonin 2000–01. Brescia përfundoi në vendin e shtatë, rezultati më i mirë i klubit që nga rithemelimi i ligës në vitin 1946, duke siguruar një biletë për në UEFA Kupën Intertoto; ekipi gjithashtu arriti çerek-finalen e Coppa Italias, ku humbën ndaj fituesve të Fiorentinës. Baggio ndihmoi Brescian të arrinte në finalen e Kupës Intertoto, ku u mposhtën nga francezët e Paris Saint-Germain me rregullin e golit jashtë fushe. Ai shënoi një gol në turnament, duke realizuar me penallti në finale. Performancat pozitive i siguruan atij një nominim për Topin e artë 2001; ai u rendit në vendin e 25të në renditjen përfundimtare. Baggio ishte një nga organizatorët ofensiv më të mirë të ligës, duke fituar çmimin Guerin d'oro, e dhuruar nga revista italiane sportive il Guerin Sportivo për lojtarin me notën mesatare më të mirë dhe me të paktën 19 ndeshje të luajtura gjatë një sezoni futbollistik.
Në fillim të sezonit 2001–02, Baggio shënoi tetë herë në nëntë ndeshjet e para, duke u bërë kryegolashënuesi i kampionatit. Në paraqitjen e tij të tetë të sezonit, kundër Piacenzës, Baggio shënoi por më pas u dëmtua. Një javë më vonë, kundër Venezias, ai shënoi me penallti por pësoi një dëmtim më të rëndë pas një përplasje çka i shkaktoi këputjen e ligamentit arterior të gjurit të tij të majtë, duke e lënë jashtë fushave për katër muaj. Ai pësoi një dëmtim të dytë serioz në atë sezon, duke këputur edhe meniskun e gjurit të majtë, pasi rikthimit dhe paraqitjes si zëvëndësues në gjysëm-finalen e Coppa Italias ndaj Parmës më 31 janar 2002. Ai u operua më 4 shkurt 2002 dhe u rikthye tre ndeshje nga fundi i sezonit, duke u rikuperuar për 76 ditë. Më 21 prill 2002, në ndeshjen e parë pas rikthimit, Baggio hyri si zëvëndësues për të shënuar dy gola ndaj Fiorentinës, duke ndihmuar Brescian të fitonte ndeshjen. Ai shënoi sërisht, këtë herë kundër Bolonjës, në ndeshjen e fundit sezonale, duke arritur në shifrën 11 gola në 12 ndeshje në Serie A, duke ndihmuar ekipin të shpëtonte nga rënja një kategori më poshtë. Pavarësisht performancave të Baggios dhe kërkesës së publikut, trajneri i ri i kombëtares italiane Giovanni Trapattoni nuk e pa lojtarin plotësisht të shëndetshëm, duke bërë që Baggio të mos ishte pjesë e ekipit që do të luante në Kupën e Botës 2002. Trapattoni gjithashtu shfaqi shqetësim rreth afrimit të Baggios në kombëtare për shkak të prezencës së Francesco Tottit dhe Alessandro Del Pieros në rolin e tij, duke besuar se kjo do të shkaktonte një rivalitet mes lojtarëve. Pasi humbi turnamentin, Baggio tërhoqi vendimin e tij fillestar për t'u larguar nga futboli pas përfundimit të Kupës së Botës 2002, duke deklaruar se ai synonte të kalonte 200 gola në Serie A.
Baggio ruajti një nivel performance të lartë nën drejtimin e trajnerit të ri Gianni De Biasi. Ai mundi të shënonte 12 gola dhe 9 asiste gjatë sezonin 2002–03, duke ndihmuar Brescian të arrinte në vendin e tetë në kampionat si dhe një tjetër prezencë në Kupën Intertoto. Ai shënoi golin e 300të në karrierë me një penallti më 15 dhjetor 2002, në fitoren 3–1 të Brescias ndaj Perugias; gjatë ndeshjes ai asistoi edhe një nga golat e Igli Tares. Baggio ishte lojtar i parë në 50 vite që arrinte shifrën 300 gola, dhe me 318 gola, është golashënuesi italian i katërt më i mirë i të gjitha kohërave, mbrapa Silvio Piolës, Alessandro Del Pieros dhe Giuseppe Meazzës.
Në sezonin 2003–04, i fundit i karrierës së tij, Baggio regjistroi 12 gola dhe 11 asiste. Ai shënoi golin e 200të në Serie A në barazimin 2–2 ndaj Parmës më 14 mars 2004, duke shpëtuar Brescian nga rënja, pasi ata përfunduan në vendin e 11të. Baggio u bë lojtari i parë në pothuajse 30 vite që arriti shifrën 200 gola në Serie A, dhe aktualisht është një nga shtatë lojtarët që e kanë arritur këtë gjë. Baggio shënoi golin e fundit të karrierës si dhe të 205tin në Serie A më ndeshjen e dytë nga fundi, në fitoren 2–1 në shtëpi ndaj fituesve të Coppa Italias Lazio më 9 maj 2004; ai gjithashtu asistoi edhe golin e parë të ekipit në atë ndeshje. Ndeshja e fundit në karrierë për Baggion u luajt më 16 maj 2004 kundër Milanit, ekipi që u shpall kampion, në San Siro në ndeshjen e fundit të sezonit, që u mbyll me një disfatë 4–2; gjatë ndeshjes ai asistoi golin e Matuzalém. Në minutën e 88të, De Biasi e zëvëndësoi Baggion, duke bërë që 80,000 të pranishmit në San Siro të çoheshin dhe ta duartrokisnin; kapiten i Milanit Paolo Maldini e përqafoi atë para se të largohej.
Me Brescian, Baggio shënoi 46 gola në 101 paraqitje në të gjitha kompeticionet; ai regjistroi 45 gola në 95 paraqitje në Serie A, si dhe një gol në dy paraqitje në kompeticionet evropiane. Ai gjithashtu zhvilloi edhe katër paraqitje në Coppa Italia. Baggio u pensionua si golashënuesi më i mirë i historisë së klubit në Serie A. Ai e përfundoi karrierën me 205 gola në Serie A, duke u renditur i shtati në listë, mbrapa Silvio Piolës, Francesco Tottit (që e kaloi në 2011), Gunnar Nordahl, Giuseppe Meazzës, José Altafinit dhe Antonio Di Natales (që e kaloi në 2015). Brescia nxorri jashtë përdorimin fanellën me numrin 10 në nder të tij; ai konsiderohet lojtari më i mirë në historinë e klubit. Para se Baggio të bashkohej me Brescian, ata nuk mundën kurrë të mbijetonin pasi ishin ngjitur në Serie A, në 40 vite. Gjatë katër viteve të tij në ekip, Brescia, jo vetëm që nuk ra asnjë herë nga kategoria, por siguroi edhe pozicionin më të mirë të saj në histori.
Karriera ndërkombëtare
Vitet e hershme dhe debutimi me të rriturit
Baggio regjistroi 27 gola në 56 ndeshje për kombëtaren italiane të të rriturve, duke qënë i katërti në listën e golashënuesve të të gjitha kohërave, sëbashku me Del Pieron, i cili luajti gjithsej 91 ndeshje. Më ekipet e moshave, ai luajti katër herë me nivelin nën-16 në vitin 1984, duke shënuar edhe tre herë. Në drejtimin e trajnerit Cesare Maldini, ai u thirr për një ndeshje të ekipit nën-21 ndaj Zvicrës më 16 tetor 1987, por ishte një zëvëndësim i papërdorur; çuditërisht, ai nuk luajti asnjë ndeshje për azzurrinit.
Thirrja e parë e tij në ekipin e të rriturve erdhi nga trajneri Azeglio Vicini, dhe ai zhvilloi paraqitjen e parë për Italinë më 16 nëntor 1988 në moshën 21 vjeçare në një fitore 1–0 në shtëpi kundër Holandës në një miqësore; ai asistoi golin e fitores së shënuar nga Gianluca Vialli. Ai shënoi golin e parë me Italinë më 22 prill 1989, me një goditje dënimi në barazimin 1–1 kundër Uruguajit në një ndeshje miqësore që u luajt në Verona. Po në atë vit, në ndeshjen e rradhës së tij, një tjetër miqësore ndaj Bullgarisë e luajtur në Cesena më 20 shtator, Baggio shënoi dopietën e parë të tij me kombëtaren duke kontribuar në fitoren 4–0; ai gjithashtu asistoi golin e Andrea Carnevales me një krosim nga një goditje dënimi si dhe kontriboi në autogolin e Nikolay Iliev, duke pasuar tek Vialli, gjuajta e të cilit u devijua në portë nga mbrojtësi bullgar.
1990 FIFA Kupa e Botës
"Baggio. Oh po, oh po…oh po! Çfarë goli nga Baggio! Është goli që të gjithë kanë pritur!"
— Reagimi i komentatorit të ITV Alan Parry për golin e Baggios në ndeshjen e fazës së grupeve kundër Çekoslovakisë, gjatë Kupës së Botës 1990.
Baggio u thirr për turnamentin e tij të parë të Kupës së Botës në vitin 1990. Ai u përdor shpesh si zëvëndësues, duke u paraqitur në pesë ndeshje, por luajti si titullar në katër prej tyre, me trajnerin e ekipit Azeglio Vicini që parapëlqente lojtarin me përvojë Gianluca Vialli. Baggio gjithsesi mundi të shfaq aftësitë e tij gjatë turnamentit, dhe vendimi i trajnerit Vicini për mos aktivizimin më të shpeshtë të tij u kritikua, kjo për shkak të kombinimeve krijuese të Baggios me Salvatore Schillacin, të cilat u vlerësuan. Baggio shënoi dy herë gjatë turnamentit, përfshirë edhe "golin e turnamentit" në ndeshjen e tij të parë kompetitive, një fitore 2–0 kundër Çekosllovakisë në ndeshjen e fundit të Italisë në fazën e grupeve. Goli, i cili u krahasua me atë të Giuseppe Meazzës, erdhi pas një kombinimi në krahun e majtë me Giuseppe Gianninin, e cila u pasua nga një vaprim driblues në mesfushë, ku Baggio kaloi disa lojtarë, dhe më pas mposhti portierin. Ky gol më pas u rendit si i shtati më i bukuri në historinë e Kupës së Botës pas një sondazhi në internet të kryer nga FIFA.
Në ndeshjen e raundit të 16-tave ndaj Uruguajit, të cilën Italia e fitoi 2–0, Baggio nisi aksionin e golit të parë që u shënua nga Schillaci. Ai gjithashtu shënoi një gol nga një goditje dënimi, por gjyqtari e anulloi pasi ai kishte urdhëruar një goditje dënimi indirekte. Baggio gjithashtu pati një gol të anulluar për pozicion jashtë loje të gabuar në ndeshjen çerek-finale ndaj Republikës së Irlandës, të cilën Italia e fitoi 1–0; Baggio sërisht mori pjesë në aksionin e golit që u shënua edhe një herë nga Schillaci. Italia u eliminua nga gjuatjet e penalltive në ndeshjen gjysëm-finale ndaj Argjentinës pasi koha e rregullt u mbyll në barazimin 1–1; Baggio, megjithatë, mundi të shënonte penalltinë e tij. Ai hyri në pjesën e dytë si zëvëndësues në vend të Gianninit, dhe ishte afër shënimit të golit të fitores me një goditje dënimi, por që u prit nga Sergio Goycochea.
Në ndeshjen për medaljen e bronztë kundër Anglisë, Baggio u rikthye në formacionin titullar, duke luajtur mbrapa Schillacit. Ai shënoi golin e parë të Italisë në ndeshje pasi i vodhi topin portierit Peter Shilton. David Platt barazoi momentalisht, por me pesë minuta nga fundi, Baggio asistoi Schillacin, i cili pësoi një faull në zonën kundërshtare nga Paul Parker. Pavarësisht se Baggio ishte vendosur si gjuatësi i rregullt i penalltive në ekipin kombëtar, ai u zmbraps duke lejuar Schillacin të godas; ai ishte i suksesshëm në tentativën e tij, duke i lejuar atij të fitonte Këpucën e Artë të turnamentit si goalshënuesi më i mirë. Veprimi i Baggios u vlerësua nga mediat italiane. Baggio asistoi golin e Nicola Bertit në minutat e fundit të ndeshjes, që u anullua në mënyrë të gabuar për pozicion jashtë loje. Italia fitoi ndeshjen me rezultatin 2–1 duke siguruar kështu edhe vendin e tretë.
Pas Kupës së Botës, Baggio nuk u thirr shpesh nga Vicini për fushatën kualifikuese të UEFA Euro 1992; ai zhvilloi vetëm tre paraqitje dhe shënoi dy gola me Italinë që dështoi të siguronte një vend në finalet e turnamentit pasi e mbylli grupin e saj kualifikues në vendin e dytë mbrapa Bashkimit Sovjetik.
1994 FIFA Kupa e Botës
Nën drejtimin e trajnerit të ri, Arrigo Sacchi, Baggio ishte kryegolashënuesi i ekipit në fushatën kualifikuese të Kupës së Botës 1994, duke shënuar pesë gola. Ai ndihmoi Italinë të fitonte grupin dhe të kualifikohej në Kupën e Botës; Baggio kontriboi në një ndeshje në veçanti, duke asistuar golin e fitores të Dino Baggios në ndeshjen e fundit vendimtare të grupit ndaj Portugalisë. Një nga performancat më të shquara të Baggios gjatë fushatës kualifikuese ndodhi më 14 tetor 1992 kundër Zvicrës; Italia po humbiste 2–0 në shtëpi dhe Baggio udhëhoqi ekipin e tij drejt një barazimi 2–2, duke shënuar një gol. Me Sacchin, Baggio zhvilloi paraqitjen e tij të parë dhe të fundit si kapiten në një ndeshje tjetër kualifikuese kundër Skocisë në Glasgow më 18 nëntor 1992. Megjithatë, ai u zëvëndësua në minutat e fundit për shkak të një dëmtimi në brinjë; ndeshja u mbyll në barazim pa gola.
Pavarësisht një vargu dëmtimesh para fillimit të turnamentit, Baggio pritej të ishte një nga yjet e Kupës së Botës 1994, duke hyrë në kompeticion si fituesi i Topit të artë dhe FIFA Lojtarit Botëror të Vitit, dhe në kulmin e karrierës; pavarësisht një fillimi pa shkëlqim, ai udhëhoqi skuadrën drejt finales me tre performanca madhështore në fazën me eliminim direkt, duke veshur fanellën me numrin 10 dhe duke shënuar pesë gola në vazhdim. Italia e nisi turnamentin në mënyrë zhgënjyese, duke pësuar një disfatë 1–0 nga Republika e Irlandës. Në ndeshjen e dytë kundër Norvegjisë, ai u duk më i frymëzuar. Megjithatë, portieri i Italisë Gianluca Pagliuca doli me karton të kuq pasi e kapi topin me dorë jashtë zonës së penalltisë. Luca Marchegiani hyri në fushën e lojës për ta zëvëndësuar, me trajnerin Arrigo Sacchi që vendosi të "sakrifikonte" Baggion çka shkaktoi protesta nga tifozët. Baggio më vonë deklaroi se Sacchi ishte i "çmendur". Italia fitoi ndeshjen 1–0. Italia vazhdoi të zhgënjente, duke marrë një barazim 1–1 në ndeshjen e fundit të grupit ndaj Meksikës; Baggio sërisht nuk rezultoi vendimtar në këtë ndeshje. Italianët e mbyllën grupin e tyre në vendin e tretë, duke marrë shumë kritika nga shtypi, dhe avancuan në fazën me eliminim direkt vetëm si ekipi i katërt më i mirë i vendeve të treta; presidenti i Juventusit Gianni Agnelli në mënyrë të fashme e quajti Baggion "un coniglio bagnato" ("një lepur i lagur"), duke iu referuar sjelljes së tij të dëshpëruar, dhe duke shpresuar se kjo do ta nxiste atë për të shënuar.
Pavarësisht se nuk performoi mirë në fazën e grupeve, Baggio rigjeti formën e tij në fazën me eliminim direkt, duke shënuar pesë gola të paharrueshëm. Ai shënoi dy gola në raundin e 16-tave, duke ndihmuar Italinë me dhjetë lojtarë të fitonte ndaj Nigerisë me rezultatin 2–1 në Foxboro Stadium në Boston, pasi kaluan shumicën e ndeshjes në disavantazh. Ai shënoi golin e fitores me penallti pasi asistoi me një parabël Antonio Benarrivon, i cili e fitoi penalltinë pasi pësoi një faull në zonë.
Baggio shënoi një tjetër gol fitoreje në çerek-finalen ndaj Spanjës; goli i tij, i shënuar tre minuta para fundit të takimit, i dha Italisë fitoren 2–1. Pasi mori një top nga Giuseppe Signori, ai dribloi portierin spanjoll Andoni Zubizarreta për të shënuar në rënje e siper nga një kënd i ngushtë. Ai gjithashtu u përfshi në aksionin e golit të parë që u shënua nga Dino Baggio.
Baggio u shpall lojtari i ndeshjes edhe në gjysëm-finale, duke shënuar dy gola në triumfin 2–1 ndaj Bullgarisë në Giants Stadium, duke dërguar Italinë në një finale të Kupës së Botës pas 12 vitesh. Ai shënoi golin e parë pasi mposhti dy lojtarë, duke goditur me hark topin që përfundoi në cepin e djathtë të portës. Goli i dytë ishte një gjuajtje gjysëm vollej nga një kënd i ngushtë, i asistuar nga Demetrio Albertini.
"E dija se çfarë duhej të bëja dhe përqëndrimi ishte perfekt. Por isha shumë i lodhur saqë e godita topin shumë fortë."
—Baggio duke folur rreth gjëndjes së tij fizike dhe mendore para se të gjuante penalltinë në finale.
Baggio nuk ishte tërësisht në form për finalen kundër Brazilit në Rose Bowl në Kaliforni, pasi kishte dëmtuar muskulin e gjurin në gjysëm-finale dhe kishte luajtur me injeksione që largojnë dhimbjen. Pavarësisht se ishte më pak dominues se në ndeshjet e tjera, ai sërisht vuri në provë portierin brazilian Cláudio Taffarel si dhe krijoi disa raste edhe për shokët e tij. Ndeshja u mbyll 0–0 edhe pas kohës shtesë; ai mori përsipër të gjuante penalltinë e fundit të Italisë në gjuatjet e penalltive, por gjuajta e tij përfundoi sipër traversës, gjë që i hapi rrugë suksesit të brazilianëve, duke shënuar kështu një nga momentet më tronditëse të historisë së Kupës së Botës.
Baggio e përshkruajti këtë humnje famëkeqe si momentin më të keq të karrierës së tij, duke shtuar se ndikoi tek ai për vite me rradhë. Në autobiografinë e tij, duke folur rreth kësaj humbje, ai reflektoi duke thënë: "Penalltinë humben nga ata që kanë kurajo për t'i goditur". Para tij, dy italinë të tjerë, Franco Baresi dhe Daniele Massaro, kishin dështuar në gjuajtjet e tyre të penalltive. Për shkak se kishte udhëhequr Italinë deri në finale, Baggio fitoi çmimin Topi i argjendë si lojtari i dytë më i mirë i turnamentit, mbrapa Romários, dhe Këpucën e artë si golashënuesi i dytë më i mirë i turnamentit. Ai gjithashtu ishte pjesë e formacionit të turnamentit. Baggio u rendit i dytë në garën për Topin e artë, me 136 pikë nga 245 gjithsej, si dhe i treti në çmimin FIFA Lojtari Botëror i Vitit në 1994.
Pas Kupës së Botës
Pas përfundimit të Kupës së Botës 1994, trajneri i ekipit Arrigo Sacchi dhe Baggio në mënyrë famëkeqe prishën marrëdhënjet. Marrëdhënja e tyre u përkeqësua në shtator 1994 pas një barazimi 1–1 ndaj Sllovenisë në një ndeshje kualifikuese të Euro 1996, ku Baggio u la në stol. Pas një disfate 2–1 nga Kroacia në një tjetër ndeshje kualifikuese në nëntor, marrëdhënja e tyre arriti pikën më të ulët, dhe Baggio, i mbështetur nga shokët e ekipit, bëri një kërkesë për shkarkimin e trajnerit. Për shkak të mosmarrëveshjeve me Sacchin, Baggio u thirr më pak në kombëtare, duke zhvilluar edhe një paraqitje si zëvëndësues në fitoren 1–0 ndaj Sllovenisë në shtator 1995 për pjesën e mbetur të fushatës kualifikuese. Ai përfundimisht e humbi vendin në ekip, dhe nuk u thirr për të luajtur në Euro 1996, pavarësisht se në atë vit fitoi kampionatin me Milanin. Sacchi justifikoi vendimin e tij duke thënë se Baggio nuk ishte në formë, dhe se Enrico Chiesa kishte ndihmuar më shumë skuadrën ku ajo nuk ishte nën zotërimin e topit. Italia u eliminua në fazën e grupeve të kompeticionit. Baggio gjithashtu u la jashtë edhe për Lojërat olimpike verore 1996, këtë herë nga trajneri Cesare Maldini.
1998 FIFA Kupa e Botës
Pas një mungese të gjatë në kombëtare, Baggio u thirr nga Cesare Maldini për ndeshjen kualifikuese të Kupës së Botës 1998 kundër Polonisë më 30 prill 1997; ai luajti si zëvëndësues dhe shënoi një gol në fitoren 3–0. Në fund ai u zgjodh si një nga 22 lojtarët e Italisë që do të luanin në finalet e turnamentit, kjo për shkak të paraqitjeve të tij mbreslënëse me Bolonjën.
"Më kishte ngecur në mëndje humbja e penalltisë katër vite më parë. Kur u afrova tek pika e penalltisë, mendova me vete: Thjesht godite fort, godite fort..."
—Roberto Baggio rreth penalltisë së tij kundër Kilit në Kupën e Botës 1998.
Në ndeshjen hapëse të Italisë në Kupës e Botës 1998 që u zhvillua në Francë, kundër Kilit, Baggio luajti si titullar në sulm me Christian Vierin, duke luajtur të 90 minutat, pasi Alessandro Del Piero ishte ende duke u rikuperuar nga një dëmtim. Vieri shënoi golin e parë të ndeshjes pas një asistimi nga Baggio, por Kili mundi të barazojë dhe më pas të merrte kryesimin falë Marcelo Salas. Baggio mundi të krijojë disa raste, por Italia nuk mundi të barazojë. Nga fundi i ndeshjes, Baggio dërgoi një kros të ulët në zonë që u prek në mënyrë jo të vullnetshme me dorë nga mbrojtësi kundërshtar Ronald Fuentes, i cili kështu shkakoi një penallti. Pavarësisht se humbi penalltinë vendimtare në finalen e katër viteve më parë, Baggio doli për të goditur, dhe rezultoi i suksesshëm në tentativën e tij, duke i dhënë barazimin Italisë; ai gjithashtu u bë edhe lojtari i parë italian që shënon në tre Kupa Bote rresht. Kjo ishte gjithashtu edhe penalltia e parë e Baggios që nga finalja; ai e përshkroi këtë gol si "çlirues".
Në fitoren 3–0 ndaj Kamerunit në ndeshjen e dytë në grupe, Baggio asistoi golin e parë të Luigi Di Biagios nga goditja e këndit. Megjithatë, në pjesën e dytë, ai u zëvëndësua nga Del Piero pasi pësoi një dëmtim të vogël. Baggio shënoi golin e tij të dytë në turnament në ndeshjen e fundit të fazës së grupeve, në një fitore 2–1 ndaj Austrisë. Ai hyri në pjesën dytë si zëvëndësuesi i Del Pieros, pasi publiku kishte filluar të brohoriste emrin e tij. Goli i tij ishte ai gol që i dha fitoren ekipin, i cili erdhi pas kombinimeve me Francesco Morieron dhe Filippo Inzaghin; kjo fitore ndihmoi Italinë ta mbyllte grupin e saj në krye. Me këtë gol, ai barazoi Paolo Rossin si lojtari me më shumë gola në Kupën e Botës për Italinë (9). Ky gol ishte gjithashtu i 27ti dhe i fundit për të me Italinë. Ai u la në stol në ndeshjen e raundit të 16-tave ndaj Norvegjisë të cilën Italia e fitoi me rezultatin minimal 1–0.
Në ndeshjen çerek-finale ndaj fituesve të Francës, Baggio hyri si zëvëndësues i Del Pieros në pjesën e dytë, dhe mundi të krijojë disa raste për shënim. Rezultati vazhdoi 0–0, dhe më pas ndeshje kaloi në kohën shtesë, edhe pse Baggio pati rastin më të pastër për të shënuar për italianët; gjuajtja e tij në ajër pas një pasimi nga Albertini përfundoi jashtë portës së mbrojtur nga Fabien Barthez. Ndeshje si përfundim do të vendosej nga gjuajtjet e penalltive, me Baggion i cili pavarësisht se shënoi penalltinë e tij, nuk mundi dot të shmangte humbjen, gjë që do të thoshte se Italia është eliminuar nga gjuatjet e penalltive në një Kupë Botë për herën e tretë rresht. Trajneri i Italisë u kritikua për vendimin e tij për të aktivizuar Del Pieron, i cili ishte ende në rikuperim e sipër, në vend të Baggios, gjithashtu dhe për shkak se i mohoi të dy lojtarëve që të luanin sëbashku. Pavarësisht zërave se zëvëndësimet e shumta kishin krijuar një rivalitet midis lojtarëve, Baggio dhe Del Piero vazhduan të ishin shokë. Baggio deklaroi në vitin 2008 se ai kishte respekt të madh për Del Pieron dhe se nuk kishte pasur asnjëherë mosmarrëveshje midis tyre. Del Piero në këmbim në vitin 2011 deklaroi se Baggio, sëbashku me Zinedine Zidane, ishin lojtarët më të mirë me të cilët ai kishte luajtur.
Vitet e fundit
Baggio ishte fillimisht anëtar i rregull në ekipin e Dino Zoff, duke zhvilluar dy paraqitje si zëvëndësues në fushatën kualifikuese të Euro 2000; e para ishte fitorja 2–0 ndaj Uellsit në vitin 1998, ku ai asistoi golin e Vierit, si dhe e dyta ishte barazimi 1–1 ndaj Bjellorusisë një vit më vonë. Ai gjithashtu zhvilloi një paraqitje si titullar në barazimin pa gola në miqësoren ndaj Norvegjisë në vitin 1999, duke krijuar disa raste, dhe mori pjesë në aksionin e një goli që u anullua për pozicion jashtë loje, si dhe gjithashtu goditi edhe shtyllën me goditje dënimi. Megjithatë, ai më pas nuk u thirr më në ekip pasi zhgënjeu në sezonin 1998–99 me Interin, si dhe nuk ishte pjesë as në listën përfundimtare që do të luante në Euro 2000 për shkak të kohës së kufizuar në sezonin 1999–2000, si dhe akuzave për formën e tij. Zoff e përqëndroi ekipin e tij rreth lojtarëve të rinjë sulmues si Francesco Totti, Alessandro Del Piero, Stefano Fiore, Marco Delvecchio, Filippo Inzaghi dhe Vincenzo Montella. Baggio u votua si "Lojtari i Shekullit" i Italisë në vitin 2000.
Baggio u la jashtë në mënyrë polemizuese nga lista e lojtarëve që do të luanin në Kupën e Botës 2002 nga trajneri Giovanni Trapattoni, i cili besonte se ai nuk ishte rikuperuar plotësisht nga një dëmtim që pësoi gjatë sezonit. Pavarësisht se në fillim ai ishte i gatshëm për ta përfshirë Baggion në skuadrën prej 23 lojtarësh, ai në fund vendosi ta linte jashtë; Baggio i bëri një apel direkt atij duke i shkruar një letër. Tifozët dhe analistët e kritikuan këtë përjashtim; Italia u eliminua në raundin e 16-tave nga Koreja e Jugut.
Shumë tifozë shpresuan të shihnin Baggion në Euro 2004, ose në ekipin që mori medaljen e bronztë në Lojërat olimpike verore 2004, por kjo gjë nuk u realizua. Atij ju dha një lamtumirë ndërkombëtare nga Trappatoni në moshën 37 vjeçare në një ndeshje miqësore ndaj Spanjës më 28 prill 2004, ku ai veshi fanellën me numrin 10 për herë të fundit, si dhe shiritin e kapitenit për një pjesë të lojës. Baggio argëtoi tifozët me aftësitë e tij, por nuk mundi të shënojë, pavarësisht se fitoi goditjen e dënimit nga i cili erdhi goli i Vierit. Ndeshja përfundoi në barazim 1–1 dhe Baggios ju dha një duartrokitje nga publiku në momentin e zëvëndësimit nga Fabrizio Miccoli. Ishte ndeshja e tij e 56të dhe e fundit me Italinë, si dhe ishte hera e parë që nga koha e Silvio Piolës që karriera e një futbollisti italian festohet në këtë mënyrë.
Baggio është i vetmi lojtar italian që ka shënuar në tre Kupa Bote rresht, dhe me nëntë gola, është golashënuesi më i mirë në historinë e Italisë në Kupën e Botës, sëbashku me Christian Vierin dhe Paolo Rossin. Pavarësisht performancave të tij në Kupën e Botës 1990, 1994 dhe 1998, ai nuk luajti kurrë në një Kampionat Evropian, si dhe është lojtari me më shumë ndeshje për Italinë që nuk ka luajtur në këtë kompeticion.
Stili i lojës
"Ai është pa pik dyshimi numri 10 më i aftë në lojën moderne, një organizator tipik, dhe nqs do, i cili krijon raste dhe shënon gola."
— Brian Laudrup për Baggion, 1995.
I konsideruar si një nga lojtarët më të mirë të gjeneratës së tij, dhe një nga lojtarët më të mirë italian të të gjitha kohërave, Baggio konsiderohet nga shumë si lojtari italian më i mirë i të gjitha kohërave. Gazetari italian Gianni Brera, i cili kishte vëzhguar Giuseppe Meazzën dhe Gianni Riverën, deklaroi se Baggio ishte lojtari italian më i mirë që ai kishte parë. Ai ishte një organizator i klasit botëror i njohur për golat, vizionin, krijueshmërinë, saktësinë e krosimeve si dhe aftësinë e pasimit, i cili e shpenzoi shumicën e karrierës duke luajtur si sulmues i dytë; ai gjithashtu njihet për shënimin e golave dhe krijimin e tyre. Kjo gjë shtyu Michel Platinin që ta përshkruante Baggion si një "9 e gjysëm", pasi ai nuk ishte një sulmues 9 i vërtet, për shkak se ishte shumë krijues, por ishte më shumë si një organizator numër 10. Ai gjithashtu deklaroi se stili i lojës së Baggios ishte rastësi me ridaljen e mesfushorëve sulmues në Itali gjatë viteve 2000. Gjatë kohës tek Juventus, Gianni Agnelli iu referua Baggios si artist, duke e krahasuar elegancën e tij me atë të piktorit Raffaello, si dhe përshkroi talentin në dalje Alessandro Del Piero si Pinturicchio.
Roberto Baggio në moshë të re me L.R. Vicenza.
Baggio ishte një lojtar takikisht i shkathët, i cili kuptonte mirë lojën, dhe luante pa problem në të dyja krahët e sulmit si dhe në qëndër; kjo gjë i lejonte atij të mbulonte disa pozicione në sulm. Pozicioni i tij i preferuar ishte mesfushori sulmues organizator, në një rol të lirë dhe krijues; megjithatë, ai luajti pak në këtë pozicion në karrierën e tij për shkak të formacionit 4–4–2, ku ai zakonisht përdorej si sulmues kryesor ose i dytë. Ai mundi të luajë në një rol të lirë vetëm në vitet e fundit të karrierës. Ai ndonjëherë luante edhe si anësor i majtë në sulmin me tre lojtarë, por edhe si organizator në qëndër të mesfushës. Një golashënues profilik, Baggio ka qënë një finalizues i saktë, i njohur për gjuajtjet e tij me hark si dhe qetësinë përball portës. Për shkak të teknikës së tij të shkëlqyer, ai ishte specialist në gjuajtjet "volley" (gjuajtje me topin në ajër) dhe goditjet e dënimit, i cili shquhej për dërgimet e tij në zonë nga goditje të lira; ai gjithashtu njihej për saktësinë e tij në goditjet e dënimit dhe aftësië për t'i dhënë topit hark, duke fituar repucationin si një nga goditësit e dënimit më të mirë të gjeneratës së tij. Teknika e tij në goditjet e dënimit pati ndikim tek disa lojtarë, si Alessandro Del Piero dhe Andrea Pirlo. Gjatë kohës së tij tek Juventusi, teknika e goditjes së dënimit të Baggios u kryqëzua me atë të Maradonës, Zicos dhe Platinis, dhe në atë kohë, gjuajet e tij i ngjanin atyre të Platinis, pavarësisht se Baggio, ashtu si Maradona dhe Zico, parapëlqente të ekzekutonte goditjet e dënimit nga distanca të afërta, zakonisht me një distancë nga 16 deri në 20 metra, ose në fillim ta prekte topin një shok i skuadrës para se ai ta gjuante. Pavarësisht panalltisë vendimtare të humbur në Kupën e Botës 1994, Baggio ishte specialist edhe në gjuajtjet e penalltive.
Pavarësisht se ishte një lojtar i cili luante me këmbën e djathtë, Baggio mund të luante lehtësisht edhe me të majtën, dhe shpesh driblimet i fillonte me atë këmbë. Fizikisht nuk ishte një lojtar i fortë, sidomos në duelet ajërore, për shkak të fizikut të tij të vogël, megjithatë, ai dallohej për shpejtësinë e tij dhe nisjen nga vëndi në distanca të vogla, të cilat, duke i kombinuar me lëvizjet e tij, aftësitë teknike dhe këmbët e shpejta, i lejonin atij të shmangte kundërshtarët gjatë kohës që bënte inkursione sulmuese drejt zonës, me top ose pa top. I konsideruar si një nga dribluesit më të mirë të të gjitha kohërave, si dhe një nga lojtarët me dhunti teknike më të mirë të të gjitha kohërave, Baggio zotëronte një prekje të parë të topit të shkëlqyer, dhe dallohej për driblimet e tij, kontrollin e topit, ekuilibrin, si dhe aftësinë për të mposhtur kundërshtarët me finesë ose shpejtësi, si në situatat një-kundër-një ose në vrapimet e tij individuale drejt sulmit. I njohur për mospëlqimin e tij për mbrojtjen, e cila ishte natyra teknike dhe fizike e Italisë së viteve 1990', Baggio mori kritika nga disa trajnerë për kontributin e tij të paktët në aspektin mbrojtës kur topi ishte në zotërim të kundërshtarëve. Megjithatë, trajneri i tij tek Brescia, Carlo Mazzone, e vlerësoi Baggion për disiplinën dhe angazhimin në stërvitje. Disa analistë futbolli gjithashtu kanë vënë në dukje mungesën e aftësive të udhëheqësit te Baggio, pavarësisht se ai kishte qënë kapiten me Juventusin dhe Brescian; ata gjithashtu shtuan se Baggio kishte një karakter të vështirë, për shkak të mosmarrëveshjeve me disa trajnerë, pavarësisht se ai është konsideruar si "korrekt" nga gjyqtarët. Pavarësisht talentit dhe suksesit, karriera e tij u ndikua nga shumë dëmtime të mëdha, kryesisht në gju, që kufizuan kohën e tij në fushën e lojës.
Trashëgimia
Fanella e Italisë e Baggios e ndodhur në muzeumin e futbollit në Firence.
I konsideruar të jetë një nga lojtarët më të mirë i të gjitha kohërave, në vitin 1999 Baggio u rendit i katërti në sondazhin FIFA Lojtari i Shekullit e kryer në internet, si dhe i 16ti në listën e revistës World Soccer të 100 lojtarëve më të mirë të shekullit të 20të, duke qënë lojtari më i lartë renditur italian; në zgjedhjen e IFFHS për lojtarin më të mirë të shekullin po në atë vit, ai u rendit si lojtari i nëntë më i mirë italian si dhe 53ti lojtar evropian. Ai u votua "Lojtari i Shekullit i Italisë" në vitin 2000. Në vitin 2002, ai u zgjodh në skuadrën e ëndërrave të FIFA Kupës së Botës, kurse në vitin 2003 ishte fituesi i parë i çmimit Golden Foot, që jepej për aftësitë dhe personalitetin. Në vitin 2004, ai u emërua nga Pelé në listën FIFA 100 e futbollistëve të gjallë më të mirë, dhe u votua i 24ti në UEFA Golden Jubilee Poll, një sondazh që festonte lojtarët evropian më të mirë të 50 viteve të fundit. Në vitin 2011, Baggio u bë pjesë e Sallonit të Famës të Futbollit Italian. Në një sondazh të FIFA-s në vitin 2014, Baggio u rendit si numri "10" i nënti më i mirë i të gjitha kohërave, dhe po në atë vit, ai u rendit i 24ti në listën e 100 lojtarëve më të mirë të FIFA Kupës së Botës të përpiluar nga The Guardian; lista u bë publike para fillimit të Kupës së Botës 2014 në Brazil.
Rekordet dhe statistikat e përzgjedhura
Baggio luajti 16 ndeshje në Kupën e Botës për Italinë: Republika e Irlandës është shteti i vetëm ndaj të cilit ai ka luajtur më shumë se një herë. Ai, sëbashku me Paolo Rossin dhe Christian Vierin, është italiani me më shumë gola të shënuar në Kupën e Botës me Italinë (9). Baggio është italiani i vetëm që ka shënuar në tre Kupa Bote (dy gola në 1990, pesë në 1994 dhe dy në 1998). Tre nga golat e tij u shënuan në fazën e grupeve dhe gjashtë u shënuan në ndeshjet me eliminim direkt. Baggio është golashënuesi i katër më i mirë i Italisë me 27 gola në 56 paraqitje, me një mestara 0.48 gola për ndeshje. Me Baggion, Italia u eliminua gjithmonë me penallti në Kupën e Botës: në 1990, në gjysëm-finale ndaj Argjentinës; në 1994, në finale ndaj Brazilit; në 1998 në çerek-finale ndaj Francës. Në 16 ndeshjet e tij në këtë kompeticion, Italia humbi vetëm një herë, ndaj Republikës së Irlandës në ndeshjen hapëse të fazës së grupeve në edicionin e vitit 1994 në Shba.
Pavarësisht se humbi atë penallti vendimtare në finalen e Kupës së Botës 1994, Baggio ishte statistikisht një nga gjuajtësitë e penalltive më të mirë në historinë e futbollit italian. Baggio shënoi 85% të penalltive të ekzekutuara; ai humbi vetëm 19 penallti dhe shënoi 108 nga 127 penallti, një rekord në futbollin italian. Ai shënoi 10 penallti me Vincenzën, 25 me Fiorentinën, 38 me Juventusin, 5 me Milanin, 11 me Bolonjën, 1 me Interin, 11 me Brescian dhe 7 me Italinë (7 nga 7 me Italinë, duke qënë lojtari që ka shënuar më shumë penallti në historinë e kombëtares). 68 penallti i shënoi në Serie A, nga 83 tentativa, duke pasur një mesatare shënimi 82%, një nga më të lartat në histori. Në Serie A, Baggio shënoi 17 penallti për Fiorentinën (nga 19 tentativa), 25 për Juventusin (nga 28 tentativa), 3 për Milanin (nga 5 tentativa), 11 për Bolonjën (nga 11 tentativa), 1 për Interin (nga 2 tentativa) dhe 11 për Brescian (nga 18 tentativa). Baggio shënoi gola me penallti për gjashtë klube të ndryshme në Serie A. Katër nga pesëmbëdhjetë penalltitë e humbur Baggio i shënoi pas kthimit të topit (ndryshe rebound). Baggio është lojtari i dytë që ka shënuar më shumë penallti në historinë e Serie A; para tij, në vendin e parë, është Totti. Nga penalltitë e tjera, 8 u shënuan në Serie C (nga 8 tentativa), 8 në kompeticionet Evropiane (nga 9 tentativa) dhe 17 në Coppa Italia (nga 20 tentativa). Në gjuajtjet e penalltive në ndeshjet pas përfundimit të kohës së shtesë, Baggio shënoi në tre nga katër tentativat e tij: një në Kupën UEFA me Fiorentinën dhe dy të tjetra me Italinë në Kupën e Botës; në Kupën e Botës, Baggio shënoi dy herë në edicionet 1990 dhe 1998 kurse humbi një herë në edicionin 1994.
Pavarësisht se nuk e ka fituar asnjëherë titullin e golashënuesit më të mirë të Serie A, Baggio është aktualisht golashënuesi i shtatë më i mirë i të gjitha kohërave në Serie A me 205 gola në 452 paraqitje. 96 nga këto gola kanë qënë vendimtar, ose gola barazimi ose gola fitoresh. Baggio është lojtari i katërt (sëbashku me Tottin) për numrin e golave të shënuar nga goditja e dënimit (21); para tij janë vetëm Alessando Del Piero, Andrea Pirlo and Siniša Mihajlović. Nga golat e shënuar nga loja e hapur në Serie A, 84 i shënoi me të djathtën, 26 me të majtën dhe 6 me kokë. Ai gjithashtu ka asistuar 121 gola në Serie A. Ai është italiani i katërt me më shumë gola në të gjitha kompeticionet, duke u renditur mbrapa Del Pieros, Meazzës dhe Piolës, me 318 gola zyrtar në 699 paraqitje. Krah Tottit dhe Alberto Gilardinos, Baggio është një nga lojtarët që kanë shënuar të paktën një herë ndaj klubeve të ndryshme në Serie A: 38.
Në gusht 2010, Baggio u emërua drejtor i sektorit teknik të Federatës Italiane të Futbollit (FIGC), duke zëvëndësuar ish trajnerin e tij në kombëtare Azeglio Vicini. Më 23 janar 2013, Baggio dha dorëheqjen nga pozicioni, duke cituar se federata kishte injoruar idetë e tij për sistemin dhe përqëndrimin në talentet e reja.
Baggio mori liçensen e trajnerit të kategorisë 2 në mesin e vitit 2011, çka i lejonte atij të ishte trajner i klubeve të Lega Pro si dhe zëvëndës trajner në klubet në Serie B dhe Serie A. Më 5 korrik 2012, Baggio mori edhe kategorinë 1, e njohur edhe si UEFA Pro, duke fituar të drejtën të drejtojë klube të Serie A.
Jashtë futbollit profesionist
Jeta personale
Roberto Baggio ka lindur në Caldogno, Veneto, dhe është djali i Matilde dhe Fiorindo Baggios, fëmija i gjashtë nga tetë. Vëllai i tij i vogël, Eddy Baggio, ka qënë gjithashtu futbollist i cili ka luajtur 86 ndeshje në Serie B.
Pas dëmtimit të pësuar që i rrezikoi karrierën në vitin 1985, Baggio, një ish i krishter roman, u kthye në Budist, duke praktikuar degën Nichiren, dhe është antar i organizatës budiste Soka Gakkai International. Pavarësisht se u kthye në budist, Baggio u martua me të dashurën e tij Andreina Fabbi në vitin 1989 në një martesë tradicionale të krishtere në kishë. Ata sëbashku kanë një vajzë e quajtur Valentina, dhe dy djem, Mattia dhe Leonardo.
Nga viti 1991 e deri në 2012, Baggio ishte pronar i një dyqani sportiv në Thiene, Vicenza që quhej Baggio Sport; biznesi falimentoi për shkak të vështirësive ekonomike.
Në vitin 2001, Baggio shkruajti autobiografinë e tij të titulluar Una porta nel cielo ("Një portë në qiellë", por edhe "Një derë në qiell"), që përmbante informacione rreth fëmijërisë së tij, karrierës, fesë, jetës personale dhe marrëdhënjeve me trajnerët. Libri fitoi çmimin "Libri më i mirë i futbollit" në çmimet e Serie A 2002.
Baggio ka lidhje të forta me Argjentinën: ai flet spanjisht dhe ka një fermë në pronësi në Rivera, në provincë të Buenos Aires, ku ai shijon gjuetinë e kafshëve të egra. Në mars 2008, ai dha një intervistë të gjatë për La Gazzetta Dello Sport, ku zbuloi se ishte tifoz i klubit argjentinas Boca Juniors për shkak të tifozerisë së zjarrtë të klubit.
Bamirësia
Më 16 tetor 2002, Baggio u emërua ambasadori i Organizatës së Ushqimit dhe Bujqësisë të Kombeve të Bashkuara (FAO). Ai ndihmoi spitalet me të ardhura, mblodhi para për viktimat e tërmetit të Haitit, kontriboi edhe në luftimin e gripit të shpendëve si dhe mori pjesë në lëvizjen burmese pro-demokratike, që mbështese udhëheqësen e opozitës Daw Aung San Suu Kyi dhe lirim e saj nga burgu. Në vitin 2010, Baggio u nderua me çmimin Njeriu i Paqes në Hiroshima; ky çmim iu dha nga Samiti Botëror i Nobelit të Paqes si mirënjohje për aktivitetin e tij bamirës dhe kontributin në drejtësinë sociale dhe paqen.
Më 8 tetor 2008, Baggio luajti në një ndeshje bamirësie ndërmjet Milanit dhe Fiorentinës, që u organizua në nder të ish shokut të tij tek Fiorentina Stefano Borgonovo, si dhe për të fituar para për fondacionin dhe kurimin e tij. Në vitin 2014, Baggio ishte një nga shumë personazhet e famshëm që morën pjesë në sfidën "ALS Ice Bucket Challenge" për të rritur ndërgjegjsimin rreth e sëmundjes ALS dhe financimin për t'a luftuar atë.
Më 1 shtator 2014, Baggio mori pjesë në "Ndeshjen për Paqe", e cila u luajtë në Stadio Olimpico të Romës, me fitimet që do të shkonin për bamirësi. Ai asistoi golin e Juan Iturbes si dhe shënoi vetë pas një asisti të Diego Maradonës. Më 25 tetor 2014 në Milano, Baggio përuroi hapjen e tempullit më të madh budist në Evropë.
Media dhe kultura popullore
Në vitin 1994, satiristi italian Corrado Guzzanti bëri parodi rreth reklamës së Baggios për kompaninë italiane të benzinës IP para Kupës së Botës 1994. Poeti italian Giovanni Raboni kompozoi sonetën "Lode a Baggio" në nder të tij. Ai gjithashtu është përmendur në disa këngë, si psh "Baggio, Baggio" nga Lucio Dalla, dhe "Marmellata n. 25" nga Cesare Cremonini.
Baggio ka qënë pjesë e dy reklamave italiane që kishin referencë penalltinë e humbur nga ai në Kupën e Botës 1994. E para u bë për WIND në vitin 2000, që tregonte Baggion që shënonte penalltinë për të fituar turnamentin. E dyta, e bërë për Johnnie Walker një vit më vonë, tregon se ai mundi të mposhtë inatin e tij për penalltinë e humbur duke besuar në veten e tij dhe duke shënuar penalltinë ndaj Kilit në Kupën e Botës 1998. Ai ka marrë pjesë edhe në disa reklama të Diadorës, duke reklamuar produket e kompanisë. Në korrik 2017, Diadora bashkëpunoi sërisht me Baggion për të publikuar koleksionin e ri të quajtur Signature Match Winner RB Capsule.
Baggio është i njohur në Japoni, dhe ka lidhje të ngushta me shtetin që nga kthimi i tij në budist. Ai ka pasur disa bashkëpunime me video lojërat japoneze të futbollit, si Super Formation Soccer 95: della Serie A, World Football Climax dhe Let's Make a Soccer Team!. Një version i animuar i vetes së tij ka qënë pjesë e filmit vizatimor futbollistik japonez të quajtur Captain Tsubasa (njohur në Itali si Che Campioni: Holly & Benji).
Në komedinë Father Ted në Channel 4, Baggio (dhe Alessandro Costacurta) përmendet gjatë episodit "Grant Unto Him Eternal Rest" të vitit 1995 nga Father Dougal McGuire (i luajtur nga Ardal O'Hanlon), i cili, kur po bëhej gati të thonte ritet e fundit në latinisht, përfundoi duke thënë emra futbollistësh. (Kjo skenë u bë për shkak se Graham Linehan dhe O'Hanlon janë tifozë të Football Italia). Në këngën zyrtare të Kupës së Botës 2010 të quajtur "Waka Waka (This Time for Africa)" nga Shakira, filmime të Baggios duke humbur penalltinë ndaj Brazilit dhe duke shënuar gol ndaj Spanjës shfaqen.
Gjatë karrierës së tij, Baggio ka pasur pseudonimet "Divin' Codino" dhe "Robi" (ose "Roby") të vëna nga tifozët. Një personalitet i dytë i tij është përdorur si referencë në animimet komike italiane të "Mickey Mouse" dhe "Duck Tales" (Topolino), më sakt në volumin "Topolino e il Giallo alla World Cup" ku ai njihet me emrin "Roberto Paggio". Në vitin 2011, gazeta italiane sportive La Gazzetta dello Sport publikoi një koleksion DVD-sh të quajtur "Io Che Sarò Roberto Baggio" duke rrëfyer karrierën e tij. Ndikimi që i ka dhënë Baggio futbollit është njekur me një lojë online në internet të quajtur Baggio's Magical Kicks, ku lojtarët përpiqen të kopjojnë saktësinë e tij në goditjet e dënimit dhe penalltitë. Në vitin 2015, kompania e lojërave elektronike Konami lajmëroi se Baggio do të ishte pjesë e video lojës Pro Evolution Soccer 2016 si një nga legjendat e myClub. Më 3 gusht 2018, EA Sports lajmëroi në adresën e saj zyrtare në Twitter se Baggio do të ishte pjesë e video lojëës FIFA 19 si një nga ikonat e Ultimate Team.
This article uses material from the Wikipedia Shqip article Roberto Baggio, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Përmbajtja është në disponim nëpërmjet licencës CC BY-SA 4.0 nëse nuk shënohet ndryshe. Images, videos and audio are available under their respective licenses. ®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Shqip (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.
