Sorbet

Ten einde 'n romerige massa te verkry en die vorming van yskristalle te vermy, moet 'n sorbet, terwyl dit vries, steeds geroer word.

Sorbets word volgens die Franse tradisie gewoonlik as 'n verfrissing tussen twee gange van 'n dinee bedien. Daarnaas is sorbets ook geskik om as 'n aperitief te dien, met byvoorbeeld groen tee as hoofbestanddeel.

Volgens oorlewerings het die Romeinse keiser Nero in die 1ste eeu die sorbet uitgevind; lopers het in dié tyd met sneeu gevulde emmers uit die Alpe oor die Via Appia (Appiaanse grootpad) na die keiserlike bankethal in Rome gebring. Die sneeu is vervolgens met heuning en wyn vermeng en as nagereg bedien. Sorbets is ook al duisende jare lank 'n gewilde nagereg in die Sjinese kookkuns, waarby sneeu met vrugtesap en vrugtepuree vermeng is.

Die tradisie van bevrore nageregte is deur Katharina van Medici in 1533 ook in Frankryk ingevoer, toe sy haar geboorteland Italië verlaat het om met die hertog van Orléans (en latere koning Hendrik II van Frankryk) te trou. Teen die einde van die 17de eeu het Paryse straatverkopers sorbets aangebied, en die resep het ook al in ander Europese lande gewild geraak.

Alhoewel die woord sjerbet dikwels as 'n sinoniem vir sorbet gebruik word, verwys dit in die Europese kulinêre literatuur nou oorwegend na die Amerikaanse sorbet, wat in teenstelling met die Europese variasie wél melk, karringmelk of room mag bevat.