Letaba-Ruskamp

Dit lê naby die aansluiting van die H1 (die noordelike hoofweg van die park) en die pad na die Phalaborwahek. Die naam kom van die Sotho-woord vir "rivier van sand", vanweë die wye, oor-die-algemeen vlak rivier.

Letabakamp, Krugerwildtuin
Uitsig oor die rivier vanaf die kampgrens
Land	Suid-Afrika
Provinsie	Limpopo
Naaste dorp	Phalaborwa
Letabakamp, Krugerwildtuin Ligging in Limpopo
Koördinate: 23°51′15.8″S 31°34′36″O / 23.854389°S 31.57667°O / -23.854389; 31.57667 31°34′36″O / 23.854389°S 31.57667°O / -23.854389; 31.57667
Bestuursliggaam	SANParke

Die gebied rondom Letaba was al vir millennia lank bewoon voor die oprigting van die Krugerwildtuin. In die 1800's was die inwoners van die land die Ba-Phalaborwa-mense, 'n Sotho-sprekende stam wat die gebied bewoon het. Hulle was hoofsaaklik gewas- en beesboere, maar het beskik oor 'n uitgebreide kundigheid as ystersmede en het hul ystergoedere verhandel met Arabiese handelaars langs die ooskus van Suider-Afrika, in die huidige Mosambiek. Die mense van die gebied is verwyder tydens die oprigting van die Krugerwildtuin, maar die meeste van hul afstammelinge woon net buite die park se grense.

Letabakamp beskik oor slaapplek vir 781 persone in 251 kamers, indien die kampterrein bygereken word. Daar is 'n Tindlovu-restaurant wat uitkyk op die Letabarivier, 'n klein konferensiesentrum met 'n ouditorium met 55 sitplekke, kampwinkel, 'n swembad, wassery, vulstasie, 'n kitsbank en noodhulpstasie.

Op die aand van 9 September 2020 het 'n aansienlike deel van die kampwinkel by Letaba afgebrand, wat deur brandweerspanne uit Olifantskamp en Phalaborwa geblus is, asook personeel en gaste by die kamp. Daar was geen sterftes of beserings nie, maar die winkel is gesluit om herbou te word op 'n nuwe perseel, en dit is heropen in 2023. Minder as 'n week later het 'n soortgelyke brand die restaurant in Berg-en-Dal-ruskamp verwoes.

Letaba is in 'n taamlik donker gebied van die park, wat sterrekyk 'n ideale nagaktiwiteit maak. Die kamp bied ook begeleide boswandelinge, wildritte, ontbyt en aandete in die natuur. Daar is ook 'n staproete langs die rivier direk aan die binnekant van die kampheining.

Masorini

38 km van Letaba langs die Phalaborwa-pad lê die ruïne van 'n BaPhalaborwa-stamdorp uit die 1800's, by name Masorini. Dit was waarskynlik 'n handelsentrum wat Vendaboere in die noorde met Portugese, Arabiese en Chinese handelaars langs die ooskus verbind het. Daar is 'n museum en piekniekplek met begeleide toere na die bopunt van die heuwel, waar gerekonstrueerde oonde en hutte te sien is.

Wildkyk

Letaba lê in mopanieveld, wat taamlik digte bos behels. Gevolglik is die digtheid van soogdiere laer as wat verder suid, naby Skukuza en Onder-Sabie, verwag kan word. Bosbokke, olifante, buffels en waterbokke kom egter nog algemeen voor. Dit is bekend dat sekretarisvoëls, gompoue en bromvoëls die gebied bewoon.

Flora en geologie

Letaba is in 'n oorgangsone tussen die graniet in die weste en basalt in die ooste, wat 'n unieke geologie bied. Ten weste van die kamp kom die vaalboom algemeen voor, terwyl die oostekant meer appelblare het. Die hele gebied is gevul met mopaniebome. Tambotie, knoppiesdoring en hardekool kom ook algemeen in die omgewing voor.

 

Die Olifantsaal, 'n klein museum wat aan olifante toegewy is, is uniek aan Letaba onder kampe in die Kruger. Dit bevat gedeeltes oor olifantbiologie, gedrag, ekologie en evolusie. Die primêre uitstalling is die vertoning van die slagtande en skedels van die Magnificent Seven, 'n stel enorme slagtande (olifantbulle met baie groot slagtande). Die saal is in 2017 opgeknap met finansiële hulp van donateurs wêreldwyd en ontwerphulp van professor Kevin Todd en sy studente aan die Universiteit van die Sonskynkus in Queensland, Australië.

Die Manjifieke Sewe

 

Manjifieke Sewe Olifante: Dzombo, João, Kambaku, Mafunyane, Ndlulamithi, Shawu en Shingwedzi — was sewe groot olifantbulle met enorme slagtande. Elke olifant het ten minste een slagtand gehad wat minstens 50 kg geweeg het, en al hul slagtande was minstens 2 m lank. Dr U de V (Tol) Pienaar, die hoofbewaarder van die Krugerwildtuin in die sewentigerjare, het besluit om hierdie olifante bekend te maak as 'n voorbeeld van die Kruger se suksesvolle bewaringswerk. Toe elke olifant sterf, is hul skedel en ivoor opgespoor en na die Olifantsaal gebring, behalwe João, wie se slagtande in 1984 afgebreek het en nooit gevind is nie. 'n Gedeelte van die olifantsaal is aan elkeen van hulle toegewy.