Ida Noddack

Ida Noddack
Ida Noddack, ca. 1940
Geboortenaam	Ida Tacke
Gebore	(1896-02-25)25 Februarie 1896 Lackhausen, Ryn-provinsie, Duitse Keiserryk
Oorlede	24 September 1978 (op 82) Bad Neuenahr, Bad Neuenahr-Ahrweiler, Rynland-Palts, Wes-Duitsland
Blyplek	Duitsland,  Frankryk,  Turkye
Nasionaliteit	Duitsland
Vakgebied	Chemie en fisika
Instelling(s)	Allgemein Elektrizität Gesellschaft, Berlyn; Siemens & Halske, Berlyn; Physikalische Technische Reichsanstalt, Berlyn; Universiteit van Freiburg, Universiteit van Straatsburg; Staatliche Forschungs Institut für Geochemie, Bamberg
Alma mater	Tegniese Universiteit van Berlyn
Bekend vir	Renium, kernsplyting
Toekennings	Liebig-medalje Scheele-medalje

Sy is een van die eerste vrouens wat in Duitsland Chemie gestudeer het. Sy het in 1919 haar graad aan die Technische Hochschule Berlin behaal. Haar proefskrif het die titel Über Anhydride höherer aliphatischer Fettsäuren gehad en sy het eers in die nywerheid gewerk.

Later het sy saam met haar man Walter Noddack aan die Physikalisch-Technische Bundesanstalt navorsing oor die onbekende elemente 43 en 75 gedoen. Hulle het van 'n spesialis in X-strale, Otto Berg, hulp gekry. In 1925 het hulle in die tydskrif Popular Science die ontdekking van die elemente Masurium en Renium aangekondig. Die ontdekking van renium is later deur ander wetenskaplikes bevestig en hierdie element word steeds so genoem. "Masurium" word nou tegnesium genoem. Later werk kon egter nie die element isoleer en die ontdekking bevestig nie en daaroor het 'n bittere geskil met Emilio Segrè en Carlo Perrier ontstaan wat wel die element in 1937 geïsoleer het. Hulle het hierdie element in die produkte van 'n kernreaktor aangetref – dit ontstaan deur kernsplyting van uraan – en dit tegnesium genoem. Hierdie element besit geen stabiele isotope nie en het op aarde uitgesterf. Daarom is gedink dat Noddack dit onmoontlik het kon vind nie en die naam masurium is vergeet. In uraanertse kan egter spontane kernsplyting optree en dit beteken dat element 43 wel in uiters klein konsentrasie op aarde aangetref kan word.

Ida Noddack was die eerste wetenskaplike wat die moontlikheid van splyting vermoed het. Reeds in 1934 skryf sy: „daß bei der Beschießung schwerer Kerne mit Neutronen diese Kerne in mehrere größere Bruchstücke zerfallen“. Dit is veral deur Enrico Fermi, wie se werk sy bekritiseer het, met ongeloof begroet. Eers in 1938/39 het Otto Hahn, Fritz Strassmann en Lise Meitner dit bevestig.

Ida Noddack is drie keer vir 'n Nobelprys vir Chemie genomineer, maar het dit, dalk omdat sy 'n vrou was of vanweë Hitler, nooit gekry nie.

  Hierdie artikel is (gedeeltelik) vertaal uit die Duitse Wiki. Sien bron.

• Noddack, Ida Eva. In: Lexikon bedeutender Chemiker Winfried R. Pötsch; Annelore Fischer; Wolfgang Müller; Heinz Cassebaum. Bibliographisches Institut, Leipzig 1988, ISBN 3-323-00185-0, bl. 324
• Schubert, Fritz: Die "deutsche Marie Curie". RP-Serie: Berühmte Niederrheiner, 36. Rheinische Post Düsseldorf, 15 Augustus 2009, bl. B 6 (met 3 s/w foto's)

• Wiki Afrikaans  Wiki Commons het meer media in die kategorie Ida Noddack.
• Ida Noddack in die katalogus van die Duitse Nasionale Biblioteek (de)
• Die stad Wesel oor Ida Noddack-Tacke Geargiveer 12 Maart 2012 op Wayback Machine