२००७-२००९ महामंदी

मंदीचे प्रमाण आणि वेळ देशानुसार बदलते. त्यावेळी, आंतरराष्ट्रीय नाणेनिधी (IMF) ने असा निष्कर्ष काढला की ही महामंदीनंतरची सर्वात गंभीर आर्थिक आणि आर्थिक मंदी होती.

मोठ्या मंदीच्या कारणांमध्ये २००५-२०१२ मध्ये युनायटेड स्टेट्स हाऊसिंग बबल फुटण्यापासून सुरू झालेल्या ट्रिगरिंग घटनांच्या मालिकेसह आर्थिक व्यवस्थेमध्ये विकसित झालेल्या असुरक्षिततेचा समावेश आहे. जेव्हा घरांच्या किमती घसरल्या आणि घरमालकांनी त्यांचे गहाण सोडण्यास सुरुवात केली, तेव्हा २००७-२००८ मध्ये गुंतवणूक बँकांकडे असलेल्या तारण-समर्थित सिक्युरिटीजचे मूल्य घसरले, ज्यामुळे सप्टेंबर २००८ मध्ये अनेकांचे पतन झाले किंवा त्यांना जामीन मिळाले. या २००७-२००८ च्या टप्प्याला सबप्राइम मॉर्टगेज संकट म्हटले गेले. बँका व्यवसायांना निधी देऊ शकत नाहीत, आणि घरमालक कर्ज घेण्याऐवजी आणि खर्च करण्याऐवजी कर्ज फेडत आहेत, याचा परिणाम यूएस मध्ये अधिकृतपणे डिसेंबर २००७ मध्ये सुरू झाला आणि जून २००९ पर्यंत चालला, अशा प्रकारे १९ महिन्यांपेक्षा जास्त काळ वाढला. इतर अनेक मंदींप्रमाणेच, असे दिसून येते की कोणतेही ज्ञात औपचारिक सैद्धांतिक किंवा अनुभवजन्य मॉडेल या मंदीच्या आगाऊ अंदाजाबाबत अचूकपणे अंदाज लावू शकले नाही, अंदाजाच्या संभाव्यतेच्या अचानक वाढीतील किरकोळ संकेत वगळता, जे अजूनही ५०% च्या खाली होते.

मंदी जगभर तितकीच जाणवली नाही; जेव्हा जगातील बहुतेक विकसित अर्थव्यवस्था, विशेषतः उत्तर अमेरिका, दक्षिण अमेरिका, युरोप आणि ऑस्ट्रेलियामध्ये तीव्र, निरंतर मंदीचा सामना करावा लागला, तर अलीकडे विकसित झालेल्या अनेक अर्थव्यवस्थांना खूपच कमी परिणाम सहन करावा लागला, विशेषतः चीन, भारत आणि इंडोनेशिया, ज्यांच्या अर्थव्यवस्थांमध्ये लक्षणीय वाढ झाली . हा काळ. त्याचप्रमाणे, ओशनियाला आशियाई बाजारांच्या जवळ असल्यामुळे कमीत कमी परिणाम झाला.