Bewaringstatus: Aanduiding van die kans op 'n spesie se uitsterwing,

Verskeie faktore word in ag geneem by die bepaling van bewaringstatus van 'n spesie en dit berus nie slegs op die aantal oorblywende voorbeelde nie, maar hang ook af van die algehele vermeerdering of vermindering in bevolking met die verloop van tyd, voortplantingtempo, bekende bedreigings en so aan.

Wêreldwyd word 'n aantal verskillende bewaringstatuslyste en ranglyste in stand gehou. Hiervan is die Internasionale Unie vir die Bewaring van die Natuur (IUBN) se Rooi Lys van Bedreigde Spesies die bekendste. Volgens die IUBN stelsel word spesies in drie kategorieë geklassifiseer: Kritiek bedreig, Bedreig, en Kwesbaar. Spesies wat sedert 1500 uitgesterf het en spesies wat nie meer in die natuur voorkom nie word ook aangegee. Laer risiko taksa word in verdere kategorieë verdeel. Teen 2008 is 44 837 spesies deur die IUBN ondersoek waarvan 869 (2%) uitgestorwe is of nie meer in die natuur voorkom nie, 16 928 (38)% as bedreig geklassifiseer is (3 246 kritiek bedreig, 4 770 bedreig en 8 912 kwesbaar), 3 513 as naby bedreig. Verder is daar vir 5 570 (12%) nie genoeg data om hulle bewaringstatus te bepaal nie.

Die Konvensie op Internasionale Handel in Bedreigde Spesies van Wilde Fauna en Flora (CITES – Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora) is 'n internasionale organisasie wat hom beywer om te verseker dat die handel in diere en plante nie die oorlewing van spesies bedreig nie. Ander organisasie soos die internasionale walviskommissie spits hulle op spesifieke groepe dier of plante toe. Baie lande het ook hulle eie klassifikasie stelsels en organisasies wat vir bewaring veg.