Macadam

Gekapte klippe van dieselfde grootte en gewig word in dun lae opmekaar geplaas en daarna saamgepers. Dit kan ook met fyner stof aangevul word.

Volgens McAdam moes geen bindmiddel bo-op die klippe geplaas word nie, omdat die verkeer op die pad sou sorg dat die gebreekte klippe teen die regte hoek verder saamgepers word. Dit sou ’n plat, stewige oppervlak vorm wat die weer en verkeer sou kon weerstaan.

Weens die talle holtes tussen die klippe en die gebrek aan ’n bindmiddel soos teer is spore maklik op ’n macadampad uitgetrap. Klippe het ook opgeskiet en dit het skade veroorsaak aan die paaie self en aan die voertuie wat dit gebruik het. Om hierdie redes word dié soort padverharding deesdae baie selde gebruik.

’n Ander weergawe van bogenoemde is teermacadam (Engels: tarmac, van "tar" en "macadam"), waar teer as bindmiddel gebruik word. Dit is deur die Brit Edgar Purnell Hooley ontwikkel om die nadele van macadampaaie sonder ’n bindmiddel uit te skakel. Hy het sy uitvindsel in 1901 laat patenteer.

Die proses behels dat mineraalaggregaat vooraf met teer gemeng en agterna met rollers saamgepers word. Teermacadam is die voorloper van die teenswoordig gebruikte asfaltverharding vir paaie.