Japannese Oorlogsmisdade: Japannese leër se misdade gedurende die tweede Wêreldoorlog

Hierdie voorvalle is ook al as die Asiatiese Holocaust beskryf en Japannese oorlogsmisdade. Sommige van die oorlogsmisdade is in die laat 19de eeu deur militêre personeel van die Keiser van Japan gepleeg, maar daar was ook gevalle gedurende die eerste deel van die Shōwa Era. Die naam is gegee vir die tydvak van Keiser Hirohito se heerskappy tot en met die oorgawe van die Ryk van Japan in 1945.

Sommige historici en regerings hou die Japannese gevegsmagte, naamlik die keiserlike Japannese leër, die keiserlike Japannese vloot en die Keiserlike Japannese familie, in besonder vir Hirohito verantwoordelik vir die moorde en ander misdade wat gepleeg is teen miljoene burgerlikes en krygsgevangenes. Sommige Japannese soldate het hierdie misdade erken. Die keiserlike Japannese leër lugdiens het met die Tweede Sjinees-Japannese Oorlog en die Tweede Wêreldoorlog deelgeneem aan chemiese en biologiese aanvalle op vyandelike stellings, asook die gebruik van die wapens in oorlogvoering wat, ingevolge internasionale ooreenkomste, die gebruik van "gif of giftige wapens" verbied.

 

 

Oorlogsmisdade is met die Tokio Handves gedefinieer as, "die oortreding van die wette of gebruike van die oorlog," wat misdade teen die vyand se soldate, en die vyand se nie-stryders insluit. Oorlogsmisdade sluit ook doelbewuste aanvalle op burgerlikes en die eiendom van neutrale state in, aangesien dit onder die kategorie van nie-stryders val, soos die geval was met die aanval op Pearl Harbor. Die militêre personeel van die Keiserlike Japan was daarvan beskuldig, en ook gevonnis, op baie sulke gevalle wat gepleeg is gedurende die tydperk van die Japannese imperialisme wat gestrek het van die laat 19de eeu tot die middel-20ste eeu. Hulle is aangekla van 'n reeks menseregte-skendings op burgerlikes sowel as krygsgevangenes, wat regdeur Oos-Asië en die Pasifiese-streek gestrek het. Dié vergrype het met die Tweede Sjinees-Japannese Oorlog van 1937–45 en met die Asiatiese en Pasifiese veldtogte van die Tweede Wêreldoorlog (1941–45) sy toppunt bereik. Afgesien van die Japannese burgerlike en militêre personeel se aandadigheid, is Koreane en Taiwanese, wat gedwing was om in die Japannese weermag diens te doen, ook skuldig bevind aan oorlogsmisdade. Die Japannese reg definieer nie diegene wat in die na-oorlogse verhore skuldig bevind is, as misdadigers nie, ondanks die feit dat die Japannese regering die hofuitsprake en die San Francisco Verdrag (1952) aanvaar het. Dit is omdat die verdrag nie die wettigheid van die tribunaal onderskryf nie. Indien Japan die wettigheid van die oorlogsmisdade-tribunaal in die San Franciso Verdrag gesertifseer het, sou dit appèlsake toelaat wat in die Japannese howe ongedaan verklaar sou word. Dit sou totaal onaanvaarbaar in die internasionale diplomatieke kringe wees. Die Japannese eerste minister Shinzō Abe het verklaar dat sy land die Tokio Tribunaal en sy uitsprake as 'n voorwaarde om die oorlog te beëindig, aanvaar het, maar sy uitsprake het geen invloed op Japannese reg nie. Volgens sy siening is diegene wat vir oorlogsmisdade skuldig bevind is nie misdadigers in die oë van die Japannese regstelsel nie.

Historiese en geografiese omvang

Buite Japan beskou verskillende gemeenskappe verskillende tydvakke as die periode wat die Japannese oorlogsmisdade gepleeg is. Die anneksasie van Korea deur Japan in 1910 is afgedwing deur die Japannese weermag, en die Verenging van die Koreaanse Yi vorstehuis is omgeskakel na 'n politieke bestel van die Ryk van Japan. Noord- en Suid-Korea verwys dus na Japannese oorlogsmisdade in die tydvak toe Korea onder die heerskappy van Japan gestaan het.

Die Geallieerdes van die Tweede Wêreldoorlog was in geen militêre konflik met Japan tot in 1941 nie, en Noord-Amerika, Australië, Suidoos-Asië en Europa beskou die Japannese oorlogsmisdade as die gevalle wat van 1941–45 gepleeg is.

Japannese oorlogsmisdade is nie net deur etniese Japannese soldate gepleeg nie. 'n Klein groepie mense in elke Asiatiese en Pasifiese land wat deur Japan ingeval, of beset is, het met die Japannese soldate saamgewerk, of selfs in die weermag gedien. Dit is om verskeie redes gedoen soos: ekonomiese swaarkry, dwang of weersin in ander imperiale magte.

Die gebeure van die 1930's en 1940's

Teen die laat 1930's het die opkoms van militarisme in Japan nogal in 'n mate ooreenstemming getoon tussen die Japannese militêre kultuur en dit van Nazi-Duitsland se elite militêre personeel, soos die Waffen-SS. Japan het ook 'n militêre veiligheidspolisiemag binne-in die Imperiale Japannese Leër, genaamd die Kempeitai gehad, wat baie herinner aan die Gestapo in sy rol in besette en geannekseerde lande. Die Kempeitai het egter al meer as 'n dekade voor Adolf Hitler se eie geboorte bestaan.

Japan se rol in die Tweede Wêreldoorlog is veral omstrede oor die hoë sterftesyfer van krygsgevangenes en burgerlikes aan die hand van die Japannese. Die historikus, Sterling Seagrave, kom tot die gevolgtrekking dat:

Volgens die bevindinge van die Tokio Tribunaal was die dodetal onder krygsgevangenes in Asiatiese lande onder die Japannese besetting, 27.1%. Die dodetal onder Chinese krygsgevangenes was baie groter- ingevolge riglyne, wat op 5 Augsutus 1937 deur Hirohito bekragtig is, is die beperkings ingevolge internasionale reg op die behandeling van gevangenes verwyder. Net 56 Chinese krygsgevangenes is na die oorgawe van Japan vrygelaat. Na 20 Maart 1943 was die Japannese vloot onder opdrag om alle gevangenes wat ter see gevang word, tereg te stel.

Massamoorde

RJ Rummel, 'n professor in politieke studies aan die universiteit van Hawaii, raam dat, tussen 1937 en 1945, het die Japannese militêre byna 3 tot 10 miljoen mense uitgemoor, waarvan, heel waarskynlik, 6 miljoen Chinese, Koreane, Maleisiërs, Indonesiërs, Filippyne en Indo-Chinese was.

Eksperimente op mense en biologiese oorlogvoering

 

Spesiale Japannese militêre eenhede het in China op burgerlikes en op krygsgevangenes eksperimente uitgevoer. Een van die berugste was Eenheid 731 onder die bevel van Shiro Ishii. Eenheid 731 is in opdrag van Hirohito self begin. Slagoffers is onderwerp aan eksperimente wat onder meer die volgende ingesluit het: viviseksie en amputasies sonder narkose, asook die toets van biologiese wapens. Verdowing is nie gebruik nie want die navorsers het geglo dat die narkose die eksprerimente nadeling sou beïnvloed.

Volgens een raming is 3 000 mense dood van die eksperimente wat Eenheid 731 gedoen het. Voorts, volgens die 2002 Internasionale Simposium oor Misdade van Bakteriologiese Oorlogvoering, is die aantal mense wat deur die Japannese gewapende magte se biologiese oorlogvoering en eksperimente op mense dood is, sowat 580 000. Volgens ander bronne is "tienduisende, en dalk soveel soos 400 000 Chinese aan builepes, cholera, anthrax en ander siektes dood, as gevolg van biologiese oorlogvoering. Top offisiere van Eenheid 731 is nooit vir oorlogsmisdade aangekla nie, in ruil daarvoor dat hulle alle resultate van die eksperimente aan die Geallieerdes oorhandig. Hulle het ook skynbaar verantwoordelike poste in Japan se farmaseutiese bedryf, mediese skole en gesondheidsministerie gekry.

In die laaste maande van die Tweede Wêreldoorlog het Japan beplan om pestilensie as 'n biologiese wapen teen Amerika te gebruik. Die teikens was die burgers van die land in San Diego en Kalifornië. Japan het gehoop dat die pestilensie, genaamd Operasie Kersiebloeisel, soveel vrees en paniek onder die Amerikaanse bevolking sal ontketen dat die land sal afsien van sy planne om Japan aan te val. Die plan was om die nag van 22 September 1945 toe te slaan, maar Japan het vyf weke voor dit oorgegee.

Op 11 Maart 1948 is 30 mense, onder meer verskeie dokters en een verpleegster, deur die Geallieerdes in 'n oorlogtribunaal aangekla. Aanklagte van kannibalisme is laat vaar, maar 23 is op aanklagte van viviseksie of die onwettige verwydering van liggaamsdele, skuldig bevind. Vyf is ter dood veroordeel, vier lewenslange tronkstraf, en die res het ligter vonnisse gekry.

Marteling van krygsgevangenes

 

Japannese imperiale magte het marteling op groot skaal op krygsgevangenes toegepas. In die meeste gevalle om inligting uit die slagoffers te dwing. Gemartelde gevangenes is oor die algemeen later tereggestel. 'n Voormalige Japannese offisier, Uno Shintaro, wat in China diens gedoen het, het die volgende verklaar:

Die doeltreffenheid van marteling kon ook teenproduktief vir Japan se oorlogspogings gewees het. Na die atoombomme op Hirosjima en Nagasaki gegooi is, is 'n gevange Amerikaanse P-51 vegvlieënier, Marcus McDilda, gemartel om uit te vind hoeveel atoombomme die Geallieerdes het en wat die toekomstige teikens gaan wees. McDilda, wat geen benul gehad het van die atoombom nie, nog minder iets geweet het van Manhattan-projek, het onder die marteling "gebieg" dat daar nog 100 atoombomme is en dat Tokio en Kioto volgende aan die beurt is. McDilda se vals verklaring kon moontlik 'n rol in die Japannese leiers se besluit gespeel het om oor te gee.

Kannibalisme

Talle geskrifte en verklarings, wat deur die Australiese oorlogsmisdaad-afdeling van die Tokio Tribunaal versamel is, bewys dat Japannese soldate in groot dele van Asië en die Pasifiese gebiede dade van kannibalisme teenoor krygsgevangenes van die Geallieerdes gepleeg het. In baie gevalle het die toename in Gealieerde aanvalle op die Japannese se voorraadlyne en die sterftes en swak gesondheid onder die Japannese troepe hongersnood veroorsaak. Volgens die historikus, Yuki Tanaka, was kannibalisme dikwels 'n stelselmatige aktiwiteit wat deur hele eenhede onder die bevel van offisiere gedoen is. Met die gevolg dat daar gereeld moorde gepleeg is om lyke in die hande te kry. Volgens Tanaka het 'n Indiese krygsgevangene, Havildar Changdi Ram, getuig hoe hy agter 'n boom staan en kyk het toe die Kempeitai 'n Gealieerde vlieënier se kop afkap en stukke vleis van sy boude, bene, arms en heupe afsny. Hulle het dit in klein stukkies gesny en gaar gemaak.

 

• "Wartime Cabinet Document Discloses Conscription of 290,000 Koreans in 1944". The People's Korea. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 April 2016. Besoek op 20 Augustus 2015.