Elektroënsefalografie

Dit is gewoonlik niedeurdringend omdat die elektrodes aan die kant van die skedel geplaas word, hoewel deurdringende metodes ook gebruik kan word, soos in elektrokortikografie, waar elektrodes op die ontblote oppervlak van die brein geplaas word.

'n Geleidende kontakvloeistof word eers op die kopvel gesmeer, en dan word ongeveer 20 elektrodes wat in ’n soort mus vasgemaak is, op die kopvel geplaas. Die gemete potensiaalverskille is uiters klein (ongeveer 100 µV) in vergelyking met dié van huishoudelike kragstelsels.

EEG meet wisselings in stroomspanning wat ontstaan uit ioonstroming in die neurone van die brein. Klinies verwys EEG na die vaslegging van die brein se spontane elektriese aktiwiteit oor ’n tydperk deur middel van verskeie elektrodes aan die skedel. Diagnostiese toepassings fokus gewoonlik op óf gebeureverwante potensiale óf die spektraalinhoud van EEG. Eersgenoemde ondersoek moontlike wisselings wat met ’n gebeurtenis verband hou, soos die begin van ’n stimulus, en laasgenoemde ontleed die soort senuwisselings (ook "breingolwe" genoem) wat in EEG-seine waargeneem kan word.

EEG word meestal gebruik in die diagnose van epilepsie, wat abnormaliteite in EEG-lesings veroorsaak. Dit word ook gebruik om slaapsteurings, die diepte van narkose, ’n koma en breindood te bepaal. EEG is voorheen ook gebruik vir die diagnose van gewasse, beroertes en ander fokalebreinsteurings, maar dit is meestal vervang deur hoëresolusiebeeldingsmetodes soos magnetieseresonansiebeelding (MRI) en CT-skanderings. Dit bly egter ’n waardevolle metode in navorsing en sekere diagnoses. Dit is onder meer een van die min mobiele tegnieke wat beskikbaar is.

•   Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wiki vertaal.