Musieksimbole is die merke en simbole wat vanaf omtrent die 13de eeu gebruik word in musieknotasie van bladmusiek om toonhoogte, ritme, tempo – en in sekere mate die artikulasie (bv.
’n komposisie in sy grondvorm) weer te gee. Sedert die 13de eeu het die notasie egter talle veranderings deurgemaak. Hieronder word die huidige eindproduk, die moderne notasie beskryf.
Balk Die balk is die grondslag van musieknotasie waarop simbole geplaas word. Die vyf balklyne en vier spasies tussenin stem ooreen met toonhoogtes op die diatoniese toonleer – die toonhoogte wat aangedui word deur ’n spesifieke lyn of ruimte word bepaal deur die sleutel. | |
| Hulplyne Hulle vergroot die balk tot toonhoogtes wat daarbo of daaronder val. Hierdie hulplyne word agter die kop van die noot geplaas en steek ’n klein entjie aan weerskante uit. Etlike hulplyne kan wanneer nodig gebruik word om toonhoogtes wat ver bo of onder die balk lê, te noteer. |
| Maatstreep, maatlyn Hulle skei mate (sien tydmaattekens hieronder vir ’n verduideliking van mate). Word ook gebruik vir veranderinge in tydmaatteken. Maatstrepe word in sekere soorte musiek, soos in klawerbord-, harp en dirigentpartiture, verleng om etlike balke te verbind, maar word in ander soorte musiek soos in musiek vir stem, uitgelaat. |
Dubbelmaatlyn, dubbelmaatstreep Hulle skei twee dele musiek word of voor ’n verandering in toonaard geplaas. | |
| Vet dubbelmaatlyn, vet dubbelmaatstreep Dit dui die einde van ’n beweging of ’n hele komposisie aan. |
| Stippelmaatlyn, stippelmaatstreep Onderverdeel lang mate met komplekse metrum in korter segmente vir leesgemak, gewoonlik volgens natuurlike ritmiese onderverdelings. |
| Hakie Verbind twee of meer reëls musiek wat gelyktydig gespeel word. In algemene kontemporêre gebruik verbind die hakie gewoonlik die balke van afsonderlike instrumente (bv. fluit en klarinet; 2 trompette; ens.) of etlike stempartye in ’n koor of ensemble, terwyl die balkhakie etlike dele vir ’n enkele instrument (bv. die regter- en linkerhandbalk vir klavier- of harpmusiek) verbind. |
| Balkhakie Verbind twee of meer reëls musiek wat gelyktydig gespeel word in musiek vir klawerbord, harp of party slaginstrumente met toonhoogte. Afhangende van die instrumente wat bespeel word, wissel die balkhakie (soms ook ’n "akkolade" genoem) in voorkoms. |
Sleutels bepaal die omvang van toonhoogte, of tessituur, van die balk waarop dit geplaas is. ’n Sleutel verskyn gewoonlik heel links op die balk. Bykomende sleutels kan in die middel van ’n balk verskyn om ’n verandering in register vir instrumente met ’n groot omvang aan te dui. In vroeë musiek kon sleutels op enige lyn op die balk geplaas word.
G-sleutel (Diskantsleutel) Die middel van die spiraal definieer die lyn of spasie waarop dit rus as die G bo middel-C, of ongeveer 392 Hz. In hierdie posisie ken dit aan die G bo middel-C die tweede lyn van onder op die balk toe, en dit word die "diskantsleutel" genoem. Dit is die algemeenste sleutel in moderne notasie en word vir die meeste vokale musiek gebruik. Middel-C is die eerste hulplyn onder hierdie balk. Die vorm van die sleutel word afgelei van ’n gestileerde hoofletter G. | |
C-sleutel (Sopraan-, Alt-, Tenoor- en Bassleutel) Hierdie sleutels dui die lyn (of selde die spasie) aan waar middel-C, ongeveer 262 Hz, lê. Soos hier getoon, lê middel-C op die middelste lyn van die balk, en dit word die "altsleutel" genoem. Hierdie sleutel word in moderne notasie vir die altviool gebruik. Hoewel alle sleutels op enige plek op die balk geplaas kan word om verskeie tessiture aan te dui, word die C-sleutel die algemeenste as ’n "beweegbare" sleutel beskou. Dit wys dikwels ook na die vierde lyn en word ’n "tenoorsleutel" genoem. Hierdie sleutel word dikwels in musiek gebruik wat vir die fagot, tjello, tromboon en kontrabas geskryf if; dit vervang die bassleutel wanneer die aantal hulplyne bo die bassleutel lees bemoeilik. | |
F-sleutel (Bassleutel) Die lyn of spasie tussen die kolletjies van hierdie sleutel wys na F onder middel-C, of ongeveer 175 Hz. Hier dui dit op die tweede lyn van bo van die balk as waar F onder middel-C lê, en dit word ’n "basseutel" genoem. Hierdie sleutel verskyn byna so dikwels as die diskantsleutel, veral in koormusiek, waar dit die bas- en baritonstem verteenwoordig. Middel-C is hier die eerste hulplyn bo die balk. In ou musiek, veral in vokale musiek, kom hierdie sleutel soms voor gesentreer op die derde balklyn, waar dit ’n baritonsleutel genoem word, maar dit het basies in onbruik verval. Die vorm van die sleutel word afgelei van ’n gestileerde hoofletter F. Die twee puntjies gee die twee horisontale strepies van die F weer. | |
| Neutrale sleutel Gebruik vir instrumente sonder toonhoogte, soos party slaginstrumente. Elke lyn kan ’n spesifieke slaginstrument in ’n stel verteenwoordig, soos in ’n tromstel. Twee style neutrale sleutels word hier uitgebeeld. Dit kan ook geteken word met ’n afsonderlike enkellynbalk vir elke slaginstrument sonder toonhoogte. |
Oktaafsleutel Diskant- en bassleutels kan ook gewysig word deur oktaafnommers. ’n Agt of vyftien bo ’n sleutel verhoog die omvang van toonhoogtes met een of twee oktawe onderskeidelik. ’n Agt of vyftien onder ’n sleutel verlaag die omvang van toonhoogte eweneens met een of twee oktawe onderskeidelik. ’n Diskantsleutel met ’n agt daaronder word die meeste gebruik, gewoonlik vir kitaar en soortgelyke instrumetne. | |
Tablatuur Vir snaarinstrumente is dit moontlik om tablatuur te noteer in plaas van gewone note. In hierdie geval word ’n TAB-teken dikwels geskryf in plaas van ’n sleutel. Die hoeveelheid lyne van die balk is nie noodwendig vyf nie: een lyn word vir elke snaar van die instrument gebruik (daar sal dus ses lyne gebruik word vir standaard-6-snaarkitare). Nommers op die lyne wys op watter riggel die drukpunt vir die snaar is. Hierdie TAB-teken is, soos die slaginstrumentsleutel, nie ’n sleutel in die ware sin van die woord nie, maar eerder ’n simbool wat in die plek van ’n sleutel gebruik word. Die horisontale lyne is ook nie ’n balk in die gewone sin van die woord nie, omdat die spasies tussen die lyne in ’n tablatuur nooit gebruik word nie. |
Musieknoot- en rustekenwaardes word nie in die absolute sin gedefinieer nie, maar is in verhouding tot alle ander noot- en rustekenwaardes. Die heelnoot is ’n verwysingswaarde, en die ander note word in vergelyking daarmee benoem; bv. ’n kwartnoot is ’n kwart van die duur van ’n heelnoot.
Note wat korter as 64ste note is, is seldsaam maar nie onmoontlik nie. 128ste-note word deur baie komponiste gebruik, onder andere Mozart en Beethoven; 256ste-note kom in werke deur Vivaldi, Mozart en Beethoven voor. ’n Uiterste geval is die Toccata Grande Cromatica deur die vroeg-19de-eeuse Amerikaanse komponis Anthony Philip Heinrich, wat nootwaardes van tot 2 048stes gebruik. Die konteks toon egter duidelik dat hierdie note een dwarsbalkie meer het as wat bedoel is, hulle moes dus in werklikheid 1 024ste-note gewees het.
Toevallige tekens wysig die toonhoogte van die note wat op dieselfde balk in ’n maat daarop volg, tensy dit deur ’n bykomende toevallige teken gekanselleer word.
Mol Verlaag die toonhoogte van ’n noot met een halftoon. | |
Kruis Verhoog die toonhoogte van ’n noot met een halftoon. | |
Herstelteken Kanselleer die vorige toevallige teken, of wysig die toonhoogte van ’n kruis of mol soos deur die heersende toonsoortteken gedefinieer (soos F-kruis in G-majeur). | |
Dubbelmol Verlaag die toonhoogte van 'n noot met twee chromatiese halftone. Word gewoonlik gebruik wanneer die noot wat gewysig word, reeds deur die toonsoort verlaag word. | |
Dubbelkruis Verhoog die toonhoogte van ’n noot met twee chromatiese halftone. Word gewoonlik gebruik wanneer die noot wat gewysig word, reeds deur die toonsoort verhoog word. |
Toonsoorttekens definieer die heersende toonsoort van die musiek wat volg, en vermy so die gebruik van toevallige tekens by baie note. Indien daar geen toonsoortteken is nie, word daar aangeneem dat die toonsoort C-majeur/A-mineur is, maar dit kan ook ’n neutrale toonsoort aandui, waartydens individuele toevallige tekens gebruik word soos nodig vir elke noot. Die voorbeelde van toonsoorttekens word hier beskryf soos hulle op die diskantsleutel sou verskyn.
Die oorgrote meerderheid van Westerse musiek word geskryf en gespeel in 12 gelykswewende stemming; daar is dus as sodanig geen universeel aanvaarde notasie vir mikrotonale musiek nie en verskillende stelsels word gebruik, na gelang van die situasie. ’n Algemene notasie vir kwarttone is om die breuk 1/4 langs ’n pyltjie wat na bo of onder wys, te skryf. Hieronder is ander notasievorme:
In 19 gelykswewende stemming, waar ’n heeltoon in drie stappe in plaas van twee verdeel word, word musiek tipies genoteer op ’n manier waar molle en kruise nie gewoonlik enharmonies is nie (C♯ verteenwoordig dus ’n derde van ’n stap laer as D♭). Die voordeel hiervan is dat dit geen niestandaarnotasie vereis nie.
Tydmaattekens dui die maat van die musiek aan. Musiek word "afgemerk" in eenvormige dele wat mate genoem word, en tydmaattekens dui aan hoeveel maatslae in elkeen is. Dit dui egter nie noodwendig aan watter maatslae beklemtoon moet word nie. ’n Tydmaatteken wat inligting oordra oor hoe die stuk moet klink, word dus gekies. Tydmaattekens gee ’n aanduiding, maar net ’n aanduiding, van saamgegroepeerde maatslae.
Spesifieke tyd – eenvoudige tydmaattekens Die onderste syfer verteenwoordig die nootwaarde van die basisiese pols van die musiek (in hierdie geval verteenwoordig die 4 die kwartnoot). Die boonste syfer dui aan hoeveel van hierdie nootwaardes in elke maat voorkom. Hierdie voorbeeld toon dat elke maat die ekwivalente lengte van drie kwartnote lank is. Dit word gelees as "drie-vier-tyd", en is vroeër ’n "perfekte" tydsoort genoem. | |
Spesifieke tyd – saamgestelde tydmaattekens Die onderste syfer verteenwoordig die nootwaarde van die onderafdelings van die basiese pols van die musiek (in hierdie geval verteenwoordig die 8 die agtstenoot). Die boonste syfer dui aan hoeveel van hierdie onderafdelings in elke maat voorkom. Gewoonlik bestaan elke maatslag uit drie van hierdie onderafdelings. Om die eenheid van die basiese pols in saamgestelde tydmate af te lei, moet hierdie waarde verdubbel word en ’n punt bygevoeg word en moet die boonste syfer deur 3 verdeel word om vas te stel hoeveel polse daar in elke maat is. Hierdie voorbeeld toon dat elke maat die ekwivalent van twee gepunteerde kwartnote lank is. Dit word gelees as "ses-agt-tyd." | |
Enkelvoudige tydmaat Hierdie simbool keer terug na veertiende-eeuse ritmenotasie, toe dit 2/4, of "onvolmaakte tyd" voorgestel het. Vandag dui dit 4/4 aan. | |
Alla breve Hierdie simbool stel 2/2-tydmaat voor, en dui aan dat daar twee halfnote per maat is. Hier kry ’n kwartnoot ’n halwe telling. | |
Metronoom-merk Dit staan aan die begin van ’n stuk bladmusiek geskryf, en by enige noemenswaardige verandering in tempo. Hierdie simbool definieer die tempo van die musiek in absolute sin deur die duur van al die nootwaardes in die stuk te bepaal. In hierdie voorbeeld word vir die speler aangedui dat 120 kwartnote gedurende een minuut gespeel moet word. Baie uitgewers skryf die letters "M.M." voor die merk, wat verwys na Maelzel se metronoom. |
Dinamiek is aanduidings van die relatiewe toonsterkte van ’n musikale figuur.
Ander algemene dinamiek bou op hierdie waardes voort. Byvoorbeeld, "pianississimo" (wat aangedui word as 'ppp' en amper onhoorbaar sag beteken, en fortississimo, ('fff') wat besonder hard beteken. In party Europese lande word die gebruik van die hardste dinamiektekens ten sterkste afgeraai omdat dit ie gehoor van die kunstenaar in gevaar kan stel. ’n Klein "s" voor die dinamieknotasie beteken "subito", en beteken dat die dinamiek vinnig na die nuwe notasie moet verander. Subito word dikwels saam met sforzando gebruik, maar ook saam met ander notasies meestal as "sff" (subitofortissimo) of "spp" (subitopianissimo).
Forte-piano ’n Deel van die musiek waartydens die musiek aanvanklik hard (forte) gespeel moet word, en dan onmiddellik sag (piano). |
’n Ander waardes wat selde voorkom, is niente, wat "niks" beteken. Dit kan aan die einde van ’n diminuendo gebruik word om aan te dui dat die musiek "tot niks wegsterf".
Artikulasietekens (of aksente) dui aan hoe individuele note in ’n frase of passasie gespeel moet word. Hulle kan verfyn word deur meer as een van dié simbole bo of onder ’n noot. Hulle kan ook saam met fraseermerke soos hierbo genoem, verskyn.
Versiering wysig die toonhoogtepatroon van individuele note.
Triller ’n Vinnige wisseling tussen die gespesifiseerde noot en die volgende hoër noot (volgens die toonsoort) binne sy duur. Wanneer dit deur ’n swaar gegolfde horisontale lyn gevolg word, dui hierdie simbool op ’n verlengde triller. Trillers kan op óf die gespesifiseerde grondnoot of die hoër hulpnoot begin, hoewel laasgenoemde algemener is in hedendaagse uitvoerings. | |
Mordent Speel vinnig die hoofnoot, die volgende hoër noot (volgens die toonsoort) en keer dan na die hoofnoot terug vir die res van die nootwaarde. In die meeste musiek begin die mordent op die hulpnoot en die wisseling tussen die twee note verleng word. In handklokke is hierdie simbool ’n "skud" en dui dit aan dat die klokke vinnig geskud moet word om die noot te laat voortduur | |
Mordent (omgekeer) Speel vinnig die hoofnoot, die volgende laer noot en keer dat na die hoofnoot terug vir die res van die nootwaarde. In baie musiek begin die mordent met die hulpnoot en die wisseling tussen die twee note kan voortgaan. | |
Dubbelslag Wanneer dit direk bo die noot staan, dui die dubbelslag (wat ook ’n gruppetto genoem word) dui aan ’n opeenvolging van boonste hulpnoot, hoofnoot, laer hulpnoot en ’n terugkeer na die hoofnoot. Wanneer dit na regs van die noot geplaas word, word die hoofnoot eerste gespeel, gevolg deur die bogenoemde patroon. As ’n vertikale lyn deur die dubbelslagteken geplaas word, of as dit omgekeer word, dui dit op ’n omgekeerde dubbelslag, waarin die volgorde van die hulpnote omgekeer word. | |
Appoggiatura Die eerste helfte van die hoofnoot se duur het die toonhoogte van die versieringsnoot (die eerte twee derdes van die hoofnoot is ’n gepunteerde noot). | |
Acciaccatura Die acciaccatura is baie kort, asof daar verbygeskuur word op pad na die hoofnoot, wat feitlik sy hele genoteerde duur gegee kry. In slaginstrumentnotasie dui die acciaccatura-simbool op die flem-beginsel, met die klein noot nog steeds agter die hoofnoot maar opdieselfde lyn of spasie van die balk. Die flemnoot word gewoonlik net voor die natuurlike duur van die hoofnoot gespeel, met die tydsbepaling en duur van die hoofnoot wat onveranderd bly. Staan ook bekend as Afrikaanse vertaling van die Italiaanse term, verpletteringsnoot, en as die Duitse term Zusammenschlag (sameslag). |
8va en 15ma word soms verder afgekort tot 8 en 15. Wanneer dit onder die balk verskyn, word die woord bassa soms bygevoeg.
Die kitaar het ’n vingerpluknotasiestelsel wat afgelei is van die Spaanse of Latynse name vir die vingers. Dit word bo, onder of langs die noot geskryf waaraan dit gekoppel word. Dit is soos volg:
Simbool | Spaans | Latyns | Afrikaans |
---|---|---|---|
p | pulgar | pollex | duim |
i | índice | index | wysvinger |
m | medio | media | middelvinger |
a | anular | anularis | ringvinger |
c, x, e, q | meñique | minimus | pinkie |
Pedaalteken kom in musiek voor vir instrumente met ’n aanhoupedaal, soos die klavier, vibrafoon en klokke.
linkerhand | regterhand | |
---|---|---|
Afrikaans | l.h. | r.h. |
linkerhand | regterhand | |
Duits | l.H | r.H |
linke Hand | rechte Hand | |
Frans | m.g. | m.d. |
main gauche | main droite | |
Italiaans | m.s. | m.d. |
mano sinistra | mano destra |
1, 2, 3, 4, 5 | Vingeraanduiding: 1 = duim |
Ou leerboeke (voor 1940) wat in die VK gepubliseer is, gebruik moontlik "Engelse vingernotasie", naamlik + vir die duim, dan 1 (wysvinger), 2 (middelvinger), 3 (ringvinger) en 4 (pinkie).
(Met die uitsondering van die harp)
0, 1, 2, 3, 4 | Vingeraanduiding: 0 = oop snaar (geen vinger word gebruik) |
1, 2, 3, 4 | Slaneraanduidings: 1 = Slaner heel links |
Party stelsels keer die syfers om (bv. 4 = Slaner heel links, 3 = Slaner tweede van regs, ens.) |
1, 2, 3, 4, 5, 6 | Slaneraanduidings: 1 = Slaner heel links |
Die syfers vir sesslanerslaginstrumente kan ook omgekeer word.
This article uses material from the Wikipedia Afrikaans article Musieksimbole, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Inhoud is onderhewig aan CC BY-SA 4.0, tensy anders vermeld. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Afrikaans (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.