चित्रपट आणि दूरचित्रवाणी नाट्य

या प्रकारचे नाटक सहसा अतिरिक्त अटींसह पात्र असते जे त्याच्या विशिष्ट सुपर-शैली, मॅक्रो-शैली किंवा सूक्ष्म-शैली निर्दिष्ट करतात, जसे की सोप ऑपेरा, पोलीस गुन्हेगारी नाटक, राजकीय नाटक, कायदेशीर नाटक, ऐतिहासिक नाटक, घरगुती नाटक ., किशोर नाटक, आणि विनोदी-नाटक (नाटक). या संज्ञा विशिष्ट सेटिंग किंवा विषय-वस्तु सूचित करतात किंवा अन्यथा मूड्सच्या विस्तृत श्रेणीला प्रोत्साहन देणाऱ्या घटकांसह नाटकाच्या अन्यथा गंभीर टोनसाठी पात्र ठरतात. या हेतूंसाठी, नाटकातील प्राथमिक घटक म्हणजे संघर्षाची घटना - भावनिक, सामाजिक किंवा अन्यथा - आणि कथानकाच्या ओघात त्याचे निराकरण.

सिनेमा किंवा टेलिव्हिजनचे सर्व प्रकार ज्यात काल्पनिक कथांचा समावेश आहे ते नाटकाचे स्वरूप आहेत जर त्यांचे कथाकथन ( मिमेसिस ) पात्रांचे प्रतिनिधित्व करणाऱ्या अभिनेत्यांद्वारे साध्य केले गेले तर ते व्यापक अर्थाने नाटकाचे स्वरूप आहेत. या व्यापक अर्थाने, नाटक ही कादंबरी, लघुकथा आणि कथा कविता किंवा गाण्यांपेक्षा वेगळी पद्धत आहे. सिनेमा किंवा टेलिव्हिजनच्या जन्मापूर्वीच्या आधुनिक युगात, थिएटरमधील "नाटक" हा एक प्रकारचा नाटक होता जो विनोदी किंवा शोकांतिका नव्हता. हीच संकुचित जाणीव चित्रपट आणि दूरचित्रवाणी उद्योगांनी चित्रपट अभ्यासाबरोबरच अंगीकारली. " रेडिओ ड्रामा " दोन्ही संवेदनांमध्ये वापरला गेला आहे - मूळतः थेट कार्यप्रदर्शनात प्रसारित केला जातो, तो रेडिओच्या नाट्यमय आउटपुटच्या अधिक उच्च-कपाळ आणि गंभीर शेवटचे वर्णन करण्यासाठी देखील वापरला जातो.

पटकथालेखक वर्गीकरणाचे म्हणणे आहे की चित्रपट शैली मूलभूतपणे चित्रपटाचे वातावरण, पात्र आणि कथेवर आधारित आहेत आणि म्हणूनच "नाटक" आणि "विनोदी" ही लेबले शैली मानली जाण्यासाठी खूप विस्तृत आहेत. त्याऐवजी, वर्गीकरणाचे म्हणणे आहे की चित्रपट नाटक हा चित्रपटाचा "प्रकार" आहे; चित्रपट आणि दूरदर्शन नाटकाच्या किमान दहा वेगवेगळ्या उप-प्रकारांची यादी करणे.

डॉक्युड्रामा

वास्तविक जीवनातील घटनांचे नाट्यमय रूपांतर. नेहमी पूर्णपणे अचूक नसताना, सामान्य तथ्ये कमी-अधिक प्रमाणात सत्य असतात. डॉक्युड्रामा आणि डॉक्युमेंट्रीमधील फरक असा आहे की डॉक्युमेंटरीमध्ये इतिहास किंवा वर्तमान घटनांचे वर्णन करण्यासाठी वास्तविक लोकांचा वापर केला जातो; डॉक्युड्रामामध्ये सध्याच्या कार्यक्रमात भूमिका साकारण्यासाठी व्यावसायिक प्रशिक्षित कलाकारांचा वापर केला जातो, तो थोडासा "नाट्यमय" आहे. उदाहरणे: Black Mass (2015) आणि Zodiac (2007).

डॉक्युफिक्शन

डॉक्युड्रामापेक्षा वेगळे, डॉक्युमेंट्री आणि कल्पित चित्रपट एकत्र केले जातात, जेथे वास्तविक फुटेज किंवा वास्तविक घटना पुन्हा तयार केलेल्या दृश्यांसह मिसळल्या जातात. उदाहरणे: अंतर्गत. लेदर बार (2013) आणि आपले नाव येथे (2015).

विनोदी-नाटक

एक गंभीर कथा ज्यामध्ये काही पात्रे किंवा दृश्ये असतात ज्यात प्रेक्षकांसाठी मूळतः विनोदी असतात. उदाहरणे: द बेस्ट एक्सोटिक मॅरीगोल्ड हॉटेल (2011), द मॅन विदाऊट अ पास्ट (2002), सिल्व्हर लाइनिंग्ज प्लेबुक (2012), थ्री कलर्स: व्हाइट (1994) आणि द ट्रुमन शो (1998).

हायपरड्रामा

फिल्म प्रोफेसर केन डॅन्सीगर यांनी तयार केलेल्या, या कथा पात्रे आणि परिस्थितींना दंतकथा, दंतकथा किंवा परीकथा बनवण्यापर्यंत अतिशयोक्ती देतात. उदाहरणे: Fantastic Mr. Fox (2009) आणि Maleficent (2014).

हलकेच नाटक

हलक्या-फुलक्या कथा ज्या गंभीर स्वरूपाच्या असल्या तरी. उदाहरणे: The Help (2011) आणि The Terminal (2004).

मानसशास्त्रीय नाटक

नाटक पात्रांचे आंतरिक जीवन आणि मानसिक समस्यांवर चर्चा करते. उदाहरणे: Requiem for a Dream (2000), Oldboy (2003), Anomalisa (2005), Babel (2006), आणि Whiplash (2014).

व्यंग्य

व्यंग्यामध्ये विनोदाचा समावेश असू शकतो, परंतु त्याचा परिणाम सामान्यत: तीक्ष्ण सामाजिक भाष्य आहे जो मजेदार आहे. समाजातील किंवा सामाजिक विचारसरणीवर प्रभाव टाकणाऱ्या व्यक्तींमधील दोष उघड करण्यासाठी व्यंगचित्र अनेकदा व्यंग किंवा अतिशयोक्तीचा वापर करते. उदाहरणे: Idiocracy (2006) आणि थँक यू फॉर स्मोकिंग (2005).

सरळ नाटक

स्ट्रेट ड्रामा त्यांना लागू होतो जे नाटकाकडे विशिष्ट दृष्टिकोनाचा प्रयत्न करत नाहीत, उलट, नाटकाला विनोदी तंत्राचा अभाव मानतात. उदाहरणे: Ghost World (2001) आणि Wuthering Heights (2011).