Náttúruvísindi

rannsóknum og mælingum, til að skýra náttúrufyrirbæri og skilja þau og setja fram kenningar um þau. Þeir sem stunda rannsóknir á náttúrunni kallast náttúrufræðingar.

Upphaf náttúruvísinda má rekja aftur til fornaldar, einkum Aristótelesar, sem gerði athuganir á náttúrunni og dró ályktanir, þó aðferðir hans hafi verið fjarri því sem nú kallast vísindaleg aðferð. Vegna rita hans um getnað, göngulag og hreyfingu dýra og aðrar rannsóknir á dýrum mætti kalla Aristóteles föður dýrafræðinnar. Áhrif hans voru gríðarleg og þeirra gætti fram á miðaldir, ef ekki lengur, ekki síst vegna Kaþólsku kirkjunnar, sem taldi kenningarnar samræmast biblíunni. Margt af kenningum Aristotelesar hefur þó ekki staðist tímans tönn.

Miklar framfarir urðu í náttúruvísindum á síðmiðöldun með vísindabyltingunni, ekki síst vegna framfara í stærðfræði og stjörnufræði. Á upplýsingaöld var lagður grunnur að nútíma náttúruvísindum með þróun á vísindalegum aðferðum.

• Efnafræði
• Eðlisfræði
• Jarðfræði
• Landafræði
• Líffræði
• Stjörnufræði

Umdeilt er hvort stærðfræði, læknisfræði og tölvunarfræði teljist náttúruvísindi.

Nám í náttúruvísindum fer að hluta fram í framhaldsskólum og síðar til B.S., M.S. og doktorsprófs í háskólum. Í Raunvísindadeild Háskóla Íslands eru eftirfarandi greinar náttúruvísinda kenndar :

• Eðlisfræði
• Jarðeðlisfræði
• Efnafræði
• Lífefnafræði
• Líffræði
• Jarðfræði
• Landfræði