Բարրի Մարշալ

Մարշալը ծնվել է Արևմտյան Ավստրալիայի քաղաք Կալգուրլիում, այնուհետև 8 տարեկան հասակում տեղափոխվել է քաղաք Պերտ։ Հայրը կատարել է բազմապիսի աշխատանքներ, իսկ մայրը եղել է բուժքույր։ Բարրին եղել է ընտանիքի 4 երեխաներից ամենամեծը։ Նա շարունակել է կրթությունը Նյումանի քոլեջում, այնուհետ ընդունվել է Արևմտյան Ավստրալիայի Բժշկական համալսարան՝ ավարտելով այն 1974 թվականին։ Ամուսնացել է Ադրիենի հետ 1972 թվականին, ունեցել 4 երեխա։

Պերտի արքայական հիվանդանոցում աշխատելու տարիներին նա հանդիպել է Ռոբին Ուորենին, ով զբաղվում էր գաստրիտների հետազոտությամբ։ Միասին նրանք սկսել են հետազոտել սպիրալաձև բակտերիայի և գաստրիտի առաջացման կապը։ Առաջադրել են հիպոթեզ, որը նվիրված էր ստամոսքի խոցի և քաղցկեղի առաջացման բակտերիալ պատճառագիտությանը։ Այս տեսության հրապարակումից անմիջապես հետո ենթարկվել է ծաղրի գիտնականների և բժիշկների կողմից, ովքեր չէին հավատում, որ որևէ բակտերիա կարող է գոյատևել ստամոքսի թթվային միջավայրում։ Իր հարցազրույցներից մեկում Մարշալը նշում է «Բոլորը դեմ էին ինձ, սակայն ես գիտեի, որ ճիշտ եմ»։

1982 թվականին Մարշալը և Ուուրենը իրենց տեսության ճշմարտացիությունը ապացուցելու համար սկսել են փորձանմուշների մանրէաբանական ցանքսի հետազոտությունները։ Ընդհանուր 100 փորձանմուշներից առաջին 30-ը չեն արդարեցրել նրանց հույսերը․ ոչ մի նմուշում չէր հայտնաբերվել Հելիկոբակտեր Պիլորի բակտերիայի ցանքսի աճ։

Լաբորատորիայի աշխատակիցները բակտերիալ ցանքսի ուսումնասիրման այդժամ ընդունված եղանակի համաձայն յուրաքանչյուր փորձանմուշի բակտերիալ միկրոֆլորայի աճը գնահատում են և վերջնական եզրակացություն տալիս 2 օրվա ընթացքում։ Սակայն այս հետազոտության 31-րդ փորձանմուշը եղավ բեկումնային։ Աշխատանքային գերծանրաբեռնվածության պատճառով լաբորատորիայի մանրէաբանները, չհասցնելով գնահատել փորձանմուշի բակտերիալ աճը 2 օրվա ընթացքում, գնահատում են այն նմուշառումից մոտ 4 օր անց և, ի զարմանս բոլորի, հայտնաբերում են Հելիկոբակտեր Պիլորիի աճը։

Որպես եզրակացություն պարզ են դառնում հետևյալ դրույթները

• Միայն Հելիկոբակտեր Պիլորի բակտերիան է դիմակայում և բազմանում ստամոքսի թթվային բակտերիասպան միջավայրում։
• Հ․ Պիլորիի աճի համար հարկավոր է ավելի երկար ժամանակահատված,առավել քան 2 օր։

1983 թվականին Բարրի Մարշալը և Ռոբին Ուորենը ներկայացնում են իրենց հետազոտության արդյունքները Ավստրալիայի Գաստրոէնտերոլոգների Ասոցիացիայում ,սակայն Ասոցիացիան հետազոտության արդյունքները գնահատում է ոչ բավարար։

Հելիկոբակտեր Պիլորի վարակի ինքնափորձարկում

Խոզուկներին Հելիկոբակտեր պիլորիով վարակելու անհաջող փորձերից հետո, Մարշալը դիմում է անձնազոհության։ Ստուգիչ էնդոսկոպիա անցնելուց հետո, որպեսզի ֆիքսեն գաստրիտի նշանների բացակայությունը, անձամբ է խմում Հելիկոբակտեր Պիլորիներ պարունակող հեղուկը՝ նպատակ ունենալով տարիներ անց առաջացնել խոց։ Սակայն որքան մեծ է լինում զարմանքը, երբ 3 օր անց իր մոտ նկատվում են գաստրիտի առաջին նշանները՝ սրտխառնոց, փսխում և հալիտոզ (տհաճ հոտ բերանի խոռոչից, որը Հ. Պիլորի հետևանքով առաջացած աքլորհիդրիային զուգակցող ախտածին բակտերիաների աճի և իրենց կենսագործունեության արգասիքների հետևանք է)։ 8-րդ օրը կրկնակի էնդոսկոպիան հաստատում է Գաստրիտի առաջացումը, իսկ բիոպսիան ապացուցում է Հելիկոբակտեր պիլորիի առկայությունը ստամոքսում։ 14-րդ օրը եռակի էնդոսկոպիայից հետո Մարշալը սկսում է ընդունել Հակաբիոտիկներ։ Ենթադրվում էր, որ բնածին իմուն համակարգը կարող է ռադիկացնել Հելիկոբակտեր Պիլորիի սուր վարակը, սակայն Բարրի Մարշալի մոտ հակամարմիններ չէին հայտնաբերվել։ Մարշալի հիվանդության և ապաքինման մասին հոդվածը մինչև հիմա Ավստրալիայի Բժշկական ամսագրի ամենակարդացված հոդվածների շարքում է։

Ֆրեմենտալի և Պերթի արքայական հիվանդանոցներում աշխատելուց հետո, Մարշալը հետազոտություններ է անցկացրել նաև ԱՄՆ-ի Վիրջինյայի համալսարանում։ Մարշալը շարունակելով հետազոտությունները ղեկավարում է նաև Հելիկոբակտեր Պիլորիի Հետազոտական լաբորատորիայի աշխատանքները Արևմտյան Ավստրալիայի Համալսարանում։