Лучы́н — вёска ў Рагачоўскім раёне Гомельскай вобласьці Беларусі на правым беразе Дняпра каля аўтадарогі Рагачоў—Жлобін за 8 км на поўдзень ад Рагачова.
Лучын | |
трансьліт. Lučyn | |
Дата заснаваньня: | 3 тыс.г. да н.Хр. |
Краіна: | Беларусь |
Вобласьць: | Гомельская |
Раён: | Рагачоўскі |
Сельсавет: | Забалацкі |
Вышыня: | 110 м н. у. м. |
Насельніцтва | |
колькасьць: | 854 чал. (2004) |
нацыянальны склад: | беларусы |
колькасьць двароў: | 350 (2004) |
Часавы пас: | UTC+3 |
Тэлефонны код: | +375 2339 |
Паштовы індэкс: | 247280 |
СААТА: | 3247852006 |
Нумарны знак: | 3 |
Геаграфічныя каардынаты: | 53°0′39.535″ пн. ш. 30°1′17.040″ у. д. / 53.01098194° пн. ш. 30.0214° у. д. 30°1′17.040″ у. д. / 53.01098194° пн. ш. 30.0214° у. д. |
± Лучын |
На 2022 год уваходзіў у склад Забалацкага сельсавету. Месьціўся за 2 км на поўнач ад чыгуначнай станцыі Луцкае ў Альсагорцы на чыгунцы Рагачоў—Жлобін і за 113 км на поўнач ад Гомля. У Лучыне месьціліся цэнтар калгасу «Запаветы Ільліча» і 2 крамы, аддзяленьне сувязі і фэльчарска-акушэрскі пункт, дзіцячы сад-ясьлі і сярэдняя школа, бібліятэка і клюб. Пляніроўка складалася з 4-х прамалінейных, паралельных між сабой вуліцаў мэрыдыянальнай скіраванасьці, якія злучалі шыротныя вуліцы, што ўтварала квартал. Двухбаковая забудова пераважна складалася з драўляных сядзібаў. Каля вёскі знаходзіліся залежы гліны. У Лучыне было 10 вуліцаў: Дняпроўская і Калгасная, Лугавая і Моладзевая, Наберажная і Палявая, Рагачоўская і Садовая, Савецкая і Школьная.
У ХХІ стагодзьдзі захавалася 29 мясцовасьцяў Лучына:
Каля сучаснага Лучына раскапалі 6 паселішчаў, гарадзішча з 5 курганнымі могільнікамі-насыпамі і селішча часоў нэаліту, бронзавага і жалезнага вякоў. Паселішчы належалі плямёнам верхне- і сярэднедняпроўскай культураў. Выявілі рэшткі наземнага жытла з вогнішчамі пасярод. Знайшлі крамянёвыя прылады працы і ляпны арнамэнтаваны посуд. Гарадзішча было ўмацавана падковападобным валам. Селішча і гарадзішча належалі носьбітам мілаградзкай і зарубінецкай культураў, а таксама насельніцтву часоў раньняга Сярэднявечча. Знайшлі ляпную і ганчарную кераміку, бронзавыя і жалезныя вырабы, а таксама фрагмэнты шкляных бранзалетаў. На селішчы знайшлі фрагмэнты ляпных і ганчарных гаршкоў.
У 1136 годзе Лучын упершыню згадваў смаленскі князь Расьціслаў Мсьціславіч у сваім Статуце. У 1173 годзе Іпацьеўскі летапіс згадвае Лучын у якасьці месца народзінаў сына князя Расьціслава Мсьціславіча, у гонар чаго ўзьвялі храм сьвятога Міхаіла. Пад 1211—1218 гадамі ў Грамаце «Аб пагародзьдзі і пачэсьці» Лучын згадваўся ў ліку гарадоў, якія плацілі даніну смаленскаму япіскапу.
Пры канцы XIV стагодзьдзя Лучын згадваўся ў «Сьпісе рускіх гарадоў далёкіх і блізкіх». З XIV стагодзьдзя ў складзе Рагачоўскай воласьці Вялікага Княства Літоўскага. 15 траўня 1480 году вялікі князь літоўскі Казімер Ягайлавіч згадаў Лучын у Грамаце менскаму купцу Л. Цярэшкавічу аб дазволе на бязмытны гандаль у местах Вялікага Княства Літоўскага. У 1548 годзе вялікая княгіня літоўская Бона Сфорца згадвала пра скаргі лучынцаў у лісьце рагачоўскаму дзяржаўцу. З 1566 году месьціўся ў Рагачоўскім старостве. З XVI стагодзьдзя быў вядомы як сяло. У 1593 годзе згадваўся ў якасьці сяла з царквой сьвятога Мікалая і могілкамі Качыцкіх. У 1756 годзе знаходзіўся ў складзе Задруцкага войтаўства Рагачоўскага староства (Менскае ваяводзтва).
У 1793 годзе ў выніку Другога падзелу Рэчы Паспалітай апынуўся ў складзе Расейскай імпэрыі. Уваходзіў у Рагачоўскі павет Магілёўскага намесьніцтва. З 1796 году ў Беларускай губэрні з цэнтрам у Віцебску. З 1802 году ў Магілёўскай губэрні. У 1886 годзе дзейнічалі царква і 2 ветракі. Паводле рэвізіі 1858 году Лучын быў у складзе маёнтка Забалацьце памешчыка Д.П. Турчанінава. З 1871 году дзейнічала цукраварня. З 1880 году працавала хлебазапасная крама. У 1881 годзе ўзьвялі народную вучэльню, дзе ў 1889 годзе было 89 вучняў. Паводле перапісу насельніцтва 1897 году ў Лучыне было 5 ветракоў і 2 крупарушкі, цагельня і 4 крамы, а таксама піцейны дом. Лучын месьціўся ў Лукаўскай воласьці Рагачоўскага павету. Памешчык забараніў сялянам карыстацца агульнай пашай, што выклікала сутычкі. На 1909 год была бібліятэка пры школе і 605 дзесяцінаў зямлі.
25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Лучын абвяшчаўся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году вёска абвяшчалася часткай Беларускай ССР. 26 красавіка 1919 году трапіў у склад Гомельскай губэрні Расейскай СФСР. У сакавіку 1924 году ў ходзе ўзбуйненьня Беларускай ССР вернуты ў склад БССР. Ад 17 ліпеня 1924 году ў складзе Рагачоўскага раёну Бабруйскай акругі. 20 жніўня 1924 году стаў цэнтрам Лучынскага сельсавету. У 1930 годзе стварылі калектыўную гаспадарку «Шлях селяніна». Ад 20 лютага 1938 году ў Гомельскай вобласьці. У 1941 годзе падчас Нямецка-савецкай вайны нямецкія захопнікі спалілі частку дамоў у Лучыне. У 1944 годзе нямецкія захопнікі забілі 15 лучынцаў і спалілі 282 двары. Цягам Нямецка-савецкай вайны на фронце загінула 125 лучынцаў. У 1975 годзе ў Лучын перасяліліся жыхары пасёлка Шлях Селяніна, які перастаў існаваць.
На 1999 год дзейнічалі сярэдняя школа і Дом культуры, бібліятэка і аддзяленьне сувязі. У Лучыне месьціліся брацкая магіла чырвонаармейцаў і помнік загінулым у Нямецка-савецкую вайну землякам. Каля вёскі знаходзілася скапленьне археалягічных помнікаў. 1 сьнежня 2009 году Гомельскі абласны Савет дэпутатаў ухваліў Рашэньне № 287 «Аб зьмяненьні адмністрацыйна-тэрытарыяльнага ўладкаваньня Рагачоўскага раёну Гомельскай вобласьці», якім скасаваў Лучынскі сельсавет і ўлучыў яго разам з Лучынам у Забалацкі сельсавет (Рагачоўскі раён). 29 сакавіка 2011 году Рагачоўскі раённы Савет дэпутатаў зацьвердзіў Рашэньне № 59 «Аб пераўтварэньні населеных пунктаў Рагачоўскага раёну ў аграгарадкі», паводле якой Лучын пераўтварылі зь вёскі ў аграгарадок.
Гэта — накід артыкула пра Беларусь. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |
This article uses material from the Wikipedia Беларуская (тарашкевіца) article Лучын, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Зьмест даступны на ўмовах CC BY-SA 4.0, калі не пазначанае іншае. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Беларуская (тарашкевіца) (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.