Den Stille Veka

Ho vert òg kalla den heilage veka (latin Hebdomas sancta) eller Den store veka (Hebdomas maior). Når folk kallar desse dagane for påskeveka, er det eigentleg feil – påskeveka begynner 1. påskedag.

I den tidlegaste kristne liturgien vart påska truleg berre feira på påskedagen. Etter kvart begynte dei å feire over fleire dagar, for å følgje Jesu lidingshistorie. Dette skjedde særleg i samband med at pilegrimmar begynte å valfarte til Jerusalem. På slutten av 300-talet var langfredag og påskeaftan rekna som dagane for Jesu liding, og det utvikla seg ein eigen liturgi for desse dagane.

Pave Leo den store bestemte på 400-talet at dei i Roma skulle lese lidingshistoriene etter dei fire evangelistane på palmesøndag, onsdag og fredag i den stille veka og påskenatt. Dette vart etter kvart endra, men ordninga vart i Den katolske kyrkja gjeninnført av Pius XII i 1955. Mange protestantiske kyrkjer følgjer ein liknande modell.

Veka vert kalla «stille» fordi kyrkjeklokkene tradisjonelt ikkje ringer denne veka; eventuelt kan ein slå på klokkene med ein dymbill, ei treklubbe som gjev ringing med ein dempa klang.

I katolske kyrkjer er det skikken å dekke til statuer og andre bilete i kyrkjene, helst med fiolette klede. Denne skikken vert òg følgd i mange lutherske kyrkjer.