Deobandi

Pergerakan ini mempelopori pendidikan keilmuan agama melalui Dars-i-Nizami yang dikaitkan dengan ulama Firangi Mahal yang berpangkalan di Lucknow dengan matlamat untuk memelihara ajaran Islam dalam pemerintahan kolonial. Sayap politik pergerakan Deobandi, Jamiat Ulema-e-Hind, ditubuhkan pada tahun 1919 dan memainkan peranan utama dalam gerakan kemerdekaan India melalui penyebaran doktrin nasionalisme komposit.

Secara teologi, golongan Deobandi menjunjung doktrin taqlid dan berpegang kepada mazhab Hanafi. Pengasas sekolah Deobandi Nanautavi dan Gangohi mendapat inspirasi daripada doktrin agama-politik ulama Islam Asia Selatan yang terkenal dan pengislah sufi Shah Waliullah Dehlawi (1703–1762 M / 1114–1175 H). Pada tahun-tahun awalnya, sekolah Deobandi terlibat dalam perdebatan antara agama dengan ulama Kristian dan Hindu secara aman, dan ahli falsafah Deobandi bercakap tentang perpaduan Hindu-Muslim, pelbagai budaya dan penentangan terhadap pembahagian India.

Sejak 1979, gerakan ini telah dipengaruhi oleh gerakan Salafi dari Amerika Syarikat dari Arab Saudi, khususnya di Afghanistan dan Pakistan. Dari awal 1980-an hingga awal 2000-an, beberapa Deobandi dibiayai banyak oleh kerajaan Saudi. Pemerintah Pakistan memupuk militan Deobandi untuk memerangi Kesatuan Soviet di Afghanistan dan India di Kashmir. Wang dan senjata yang dibekalkan kemudiannya mencetuskan konflik sivil. Pergerakan ini telah merebak dari India, Pakistan, Afghanistan dan Bangladesh ke United Kingdom, dan mempunyai kehadiran di Afrika Selatan. Cawangan Pakistan dan Afghan serta seminari asal India mempunyai hubungan yang jauh lebih sedikit sejak Pemisahan India, atas sebab politik berkenaan sempadan India-Pakistan. Pengikut pergerakan Deobandi sangat pelbagai; sesetengah menolak kekerasan manakala sebilangan lagi merupakan militan.

Daripada 1.8 bilion umat Islam di dunia, Deobandisme diikuti oleh kira-kira 20% umat. Ini tertumpu terutamanya di Subbenua India dan United Kingdom. Pengikut besar Deobandi adalah disebabkan sekurang-kurangnya sebahagian daripada persamaan ideologinya dengan salaf dan fiqh Hanafi.

India

Gerakan Deobandi di India dikawal oleh Darul Uloom Deoband dan Jamiat Ulama-e-Hind. Kira-kira 60% daripada 172.2 juta orang Islam India dikenal pasti sebagai Deobandi.

Pakistan

Daripada anggaran 230 juta orang Islam di Pakistan, kira-kira 15-30% menganggap diri mereka Deobandi. Menurut Heritage Online, hampir 65% daripada jumlah madrasah Pakistan dikendalikan oleh warga Deobandi, manakala 25% dikendalikan oleh Barelvi, 6% oleh Ahl-i Hadith dan 3% oleh pelbagai organisasi Syiah. Pergerakan Deobandi di Pakistan merupakan penerima utama pembiayaan dari Arab Saudi dari awal 1980-an sehingga awal 2000-an, di mana pembiayaan ini dialihkan kepada pergerakan saingan Ahl al-Hadith. Setelah melihat Deobandi sebagai pengimbang kepada pengaruh Iran di rantau ini, pembiayaan Saudi kini hanya dikhaskan untuk Ahl al-Hadith.

Bangladesh

Seperti kawasan subbenua India lain, majoriti umat Islam di Bangladesh ialah Sunni tradisional, kebanyakannya mengikuti mazhab Hanafi dan oleh itu, mazhab teologi Maturidi.

Afghanistan

Islam Deobandi ialah bentuk pedagogi yang paling popular dalam kawasan Pashtun di kedua-dua belah Garisan Durand yang memisahkan Afghanistan dan Pakistan. Tambahan pula, pemimpin Taliban Afghanistan dan Pakistan masyhur telah belajar di madrasah Deobandi.

United Kingdom

Pada 1970-an, Deobandi membuka madarasah Islam (Darul-Uloom) pertama British, untuk mendidik para imam dan ulama. Deobandi "telah secara senyap-senyap memenuhi keperluan agama dan rohani sebahagian besar Muslim British, dan mungkin kumpulan Muslim British yang paling berpengaruh. Pada tahun 2015 Ofsted menonjolkan seminari Deobandi di Holcombe sebagai contoh baik sebuah sekolah dalam "mempromosikan nilai British, mencegah radikalisasi dan melindungi kanak-kanak."

Pada 2014 dilaporkan bahawa 45% masjid di Britain dan hampir semua didikan ulama Islam berpangkalan UK dikawal oleh Deobandi.

Pergerakan Deobandi melihat dirinya sebagai tradisi skolastik yang tumbuh daripada tradisi skolastik Islam Transoksania Pertengahan dan India Mughal, dan leluhur dianggap ialah Shah Waliullah Dehlawi (1703-1762). Dehlawi adalah sezaman dengan ulama Muhammad ibn Abd al-Wahhab (1703 - 1792), dan mereka belajar di Madinah bersama beberapa guru yang sama.

Secara teologikal, Deobandi mengikuti aliran Maturidi. Sekolah mereka mengajar teks ringkas akidah oleh ulama Maturidi Najm al-Din 'Umar al-Nasafi.

Sebagai tindak balas kepada keperluan untuk mempertahankan mazhab berdasarkan kitab suci, Deobandi menjadi sangat terkenal kerana peletakan kepentingan yang ketara terhadap pengajian hadis di madrasah mereka. Kurikulum madrasah mereka menggabungkan ciri unik antara arena global kesarjanaan Islam, dengan Daura-e Hadis, tahun puncak latihan madrasah lanjutan pelajar, di mana kesemua enam koleksi utama hadis (Sihah Sittah) disemak.

Dalam madrasah Deobandi, jawatan Syaikh al-Hadith, atau profesor residen Sahih Bukhari, sangat dihormati. Pandangan mereka dikongsi secara meluas oleh pelbagai gerakan reformasi Islam pada zaman penjajahan.

Jamiat Ulama-I-Hind

Jamiat Ulema-I-Hind ialah salah satu organisasi Deobandi terkemuka di India. Ia diasaskan di India British pada 1919 oleh Abdul Mohasim Sajjad, Qazi Hussain Ahmed, Ahmed Saeed Dehlvi, dan Mufti Muhammad Naeem Ludhianvi dan yang paling penting Kifayatullah Dehlawi yang dipilih sebagai presiden pertama Jamiat dan kekal dalam jawatan ini selama 20 tahun. Jamiat telah mengemukakan asas teologi dalam falsafah nasionalistiknya. Tesis mereka ialah orang Islam dan bukan Islam telah mengikat kontrak bersama di India sejak kemerdekaan untuk menubuhkan sebuah negara sekular, dan terwakil dalam Pelembagaan India.

Jamiat Ulama-e-Islam

Jamiat Ulama-e-Islam (JUI) ialah pertubuhan Deobandi, sebahagian daripada gerakan Deobandi. JUI dibentuk apabila ahli-ahlinya berpecah daripada Jamiat Ulema-e-Hind pada tahun 1945 selepas organisasi itu menyokong Kongres Kebangsaan India, dan menentang lobi Liga Muslim demi negara Pakistan yang berasingan. Presiden pertama JUI ialah Shabbir Ahmad Usmani.

Majlis-e-Ahrar-e-Islam

Majlis-e-Ahrar-e-Islam, juga dikenali secara ringkas sebagai Ahrar, ialah parti politik Deobandi konservatif di Subbenua India semasa British Raj (sebelum kemerdekaan Pakistan) yang ditubuhkan pada 29 Disember 1929 di Lahore . Chaudhry Afzal Haq, Syed Ata Ullah Shah Bukhari, Habib-ur-Rehman Ludhianvi, Mazhar Ali Azhar, Zafar Ali Khan dan Dawood Ghaznavi adalah pengasas parti itu. Ahrar terdiri daripada orang India Muslim yang kecewa dengan Pergerakan Khilafat, yang berpecah lebih dekat dengan Parti Kongres . ^{[halaman diperlukan]} Parti itu dikaitkan dengan penentangan terhadap Muhammad Ali Jinnah dan menentang penubuhan Pakistan merdeka serta kritikan terhadap gerakan Ahmadiyah . Selepas kemerdekaan Pakistan pada tahun 1947, Majlis-e-Ahrar dibahagikan kepada dua bahagian. Kini, Majlis-e-Ahrar-e-Islam bekerja demi Muhammad , nifaaz Hakomat-e-illahiyya dan Khidmat-e-Khalq. Di Pakistan, sekretariat Ahrar berada di Lahore dan di India ia berpangkalan di Ludhiana .

Jamaah Tabligh

Tablighi Jamaat, sebuah organisasi dakwah Deobandi bukan politik, bermula sebagai cabang gerakan Deobandi. Penubuhannya dipercayai sebagai tindak balas kepada gerakan reformasi Hindu, yang dianggap sebagai ancaman kepada Muslim Deobandi yang terdedah. Ia secara beransur-ansur berkembang daripada organisasi tempatan kepada organisasi kebangsaan, dan akhirnya kepada pergerakan transnasional dengan pengikut di lebih 200 negara. Walaupun permulaannya adalah dari gerakan Deobandi, ia kini telah membentuk identiti bebas, walaupun masih mengekalkan hubungan rapat dengan ulama Deobandi di banyak negara yang mempunyai populasi Muslim Asia Selatan yang besar seperti UK.