Fornenska

Saxar og Englar komu frá Neðra-Saxlandi og Slésvík.

Germanskur uppruni

Mestu áhrif að mótun fornensku í orðaforða og myndun setninga komu frá arfleifð germanskra mála.

Eins og mörg germönsk mál var sterk fallbeyging í fornensku. Hún beygðist í fjórum föllum; nefnifalli, þolfalli, þágufalli, eignarfalli. Auk þess var tækisfall stundum notað í fornensku.

Merkar bókmenntir eru til á fornensku, t.d. Bjólfskviða. Meðal helstu rithöfunda má nefna Alfreð mikla, öðru nafni Elfráð ríka og Ælfric eða Elfrík munk.

Fornensku svipar til nútíma íslensku að mörgu leyti en nútíma enska varð fyrir miklum áhrifum frá frönsku eftir að Normannar náðu völdum á Englandi 1066. Fyrir neðan er tafla með nokkrum dæmum um skyldleika málanna:

 

Wiki: Fornenska, frjálsa alfræðiritið

Faðir vor:

• Peter S. Baker, Introduction to Old English, Oxford 2003, ISBN 0-631-23454-3.
• A. Campbell, Old English Grammar, Oxford 1959.
• Fausto Cercignani, The Development of */k/ and */sk/ in Old English, Journal of English and Germanic Philology 82 (1983), 313–323.
• J. R. Clark Hall and H. D. Merritt, A Concise Anglo-Saxon Dictionary, Cambridge 1969.
• Charles F. Hockett, The stressed syllabics of Old English, Language 35 (1959), 575–597.
• Otto Jespersen, A Modern English Grammar on Historical Principles, Copenhagen 1909–1949.
• Sherman M. Kuhn, On the Syllabic Phonemes of Old English, Language 37 (1961), 522–538.
• Roger Lass, Old English: A historical linguistic companion, Cambridge 1994, ISBN 0-521-43087-9.
• Bruce Mitchell and Fred C. Robinson, A Guide to Old English, Oxford 2001, ISBN 0-631-22636-2.

   Þessi tungumálagrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.