Shfuqizimi I Sulltanatit Osman

Më 11 nëntor 1922, në Konferencën e Lozanës, sovraniteti i Asamblesë së Madhe Kombëtare e ushtruar nga Qeveria në Angora (tani Ankara) mbi Turqinë u njoh. Sulltani i fundit, Mehmed VI, u largua nga kryeqyteti osman, Kostandinopoja (tani Stambolli), më 17 nëntor 1922. Pozicioni juridik u ngurtësua me nënshkrimin e Traktatit të Lozanës më 24 korrik 1923. Në mars 1924, hilafeti u shfuqizua, duke shënuar fundin e ndikimit osman.

Hyrja osmane në Luftën e Parë Botërore me Fuqitë Qendrore ndodhi më 11 nëntor 1914. Teatri i Lindjes së Mesme të Luftës së Parë Botërore përfundoi me nënshkrimin e Armëpushimit të Mudros më 30 tetor 1918. Pushtimi i Kostandinopojës nga forcat britanike, franceze dhe italiane ndodhi më 13 nëntor 1918.

Ndarja e Perandorisë Osmane filloi me Traktatin e Londrës më 1915 dhe vazhdoi me marrëveshje të shumta, kryesisht të njëanshme midis aleatëve. Trupat britanike filluan të pushtojnë ndërtesat kryesore të Perandorisë dhe të arrestojnë nacionalistët pas vendosjes së sundimit ushtarak natën e 15 marsit 1920. Më 18 mars 1920 parlamenti osman u takua dhe u dërgoi një protestë aleatëve se ishte e papranueshme të arrestoheshin pesë të anëtarëve të saj. Ky ishte takimi i fundit i trupit dhe shënoi fundin e sistemit politik osman. Sulltan Mehmedi VI shpërndau Asamblenë e Përgjithshme të Perandorisë Osmane më 11 prill 1920. Qeveria e Kostandinopojës, me burokracinë, por pa parlamentin, u la aktive me Sulltanin si vendimmarrës.

Traktati i Sèvres më 10 gusht 1920 përfundoi ndarjen e Perandorisë. Në atë kohë, në valë, afro 150 politikanë migruan në Maltë. Lëvizja Kombëtare Turke, e udhëhequr nga Mustafa Qemal Ataturku, krijoi Asamblenë e Madhe Kombëtare të Turqisë në Ankara në 23 Prill 1920.

 

Asambleja e Madhe Kombëtare e Turqisë zhvilloi Luftën për Pavarësi Turke. Lufta ishte kundër qeverisë monarkiste të Kostandinopojës. Qeveria e Kostandinopojës, pa parlament, formoi Kuva-yi Inzibatiye, e njohur si "Ushtria e Kalifatit", për të mposhtur Kuva-yi Milliye të Asamblesë së Madhe Kombëtare.

Konfliktet ndodhën në Bolu, Düzce, Hendek, Adapazarı, së bashku me revoltat e tjera gjatë Luftës për Pavarësi Turke. Ushtria e Hilafetit ishte simpatike ndaj kalifatit, prandaj edhe emri, dhe e armatosur nga britanikët. Qëllimi strategjik i ushtrisë së Kalifatit dhe britanikëve ishte të parandalonte përparimin e Forcave Kombëtare drejt ngushticave të Bosforit. Ushtria e Hilafetit u mund nga Kuva-yi Milliye. Edhe pse Kuva-yi Milliye u konsiderua si hapi i parë i rezistencës në çlirimin e Turqisë, lufta e parregullt u braktis më vonë. Para fillimit të luftës greke, Kuva-yi Milliye u bë fara e një ushtrie të organizuar turke, e cila më pas u bë Forcat e Armatosura Turke me shpalljen e një republike.

Sovraniteti i Perandorisë Osmane u mishërua në dinastinë e Osmanit I, i cili ishte themeluesi dhe emri i saj. Familja e tij kishte sunduar që nga viti 1299 në një prejardhje të pandërprerë gjatë gjithë historisë së perandorisë. Sulltani Osman mbante autoritetin suprem mbi politikën e Perandorisë Osmane. Sulltani ishte regjenti i vetëm dhe absolut i perandorisë, kreu i shtetit dhe kreu i qeverisë. Vezirët e mëdhenj dhe politika e vendosur nga Kushtetuta Osmane funksionuan sipas kënaqësisë së sulltanit.

Një ftesë aleate iu dha qeverive të Kostandinopojës dhe Ankarasë për t'u paraqitur në Konferencën e Lozanës. Mustafa Qemali ishte i vendosur që vetëm qeveria e Ankarasë do të përfaqësohej në konferencë. Më 1 nëntor 1922, Asambleja e Madhe Kombëtare deklaroi se qeveria e Kostandinopojës e Sulltanatit nuk ishte më përfaqësuesi ligjor. Asambleja e Madhe Kombëtare gjithashtu vendosi që Kostandinopoja nuk kishte qenë kryeqyteti i kombit që nga pushtimi i tij nga Aleatët. Për më tepër, ata deklaruan se Sulltanati do të shfuqizohej. Heqja e sulltanatit i dha fund Perandorisë Osmane. Pasi dëgjoi rezolutën, Mehmed VI kërkoi strehim në anijen luftarake britanike Malaya më 17 nëntor. Ministrat e mbetur në qeverinë e tij pranuan realitetin e ri politik. Nuk ka asnjë dokument zyrtar që deklaronte kapitullimin e shtetit nga qeveria osmane ose sulltani; sistemi zgjidhet vetvetiu. Konferenca e Lozanës, më 11 nëntor 1922, njohu sovranitetin e Asamblesë së Madhe Kombëtare të Turqisë duke zëvendësuar Perandorinë Osmane. Sulltani i fundit, Mehmed VI, u largua nga Kostandinopoja më 17 nëntor 1922.

Një listë prej 600 emrash të Konferencës së Lozanës u paraqit dhe duhej të shpalleshin personae non gratae. Lista, e cila është Who's Who i Perandorisë Osmane, kishte për qëllim eliminimin e elitës sunduese të osmanëve. Negociatat në Lozanë e kufizuan numrin në 150 dhe traktati u nënshkrua më 24 korrik 1923.

Dinastia Osmane mishëroi Hilafetin Osman që nga shekulli i katërmbëdhjetë, duke filluar me sundimin e Murad I. Kreu i familjes osmane mbajti titullin kalif, fuqi mbi të gjithë myslimanët, pasi kushëriri i Mehmedit, Abdylmexhiti II mori titullin. Titulli i Abdylmexhitit II u sfidua në vitin 1916 nga udhëheqësi i Kryengritjes Arabe Mbreti Husein bin Ali i Hixhazit, i cili denoncoi Mehmedin V, por mbretëria e tij u mund dhe u aneksua nga Ibën Saudi në vitin 1925.

Subjektet greke, bullgare dhe serbe u larguan nga perandoria gjatë rënies dhe modernizimit të Perandorisë Osmane (1828-1908), ndërsa subjektet shqiptare dhe armene (lëvizja kombëtare armene dhe Republika e Parë e Armenisë) u larguan ose u vranë gjatë humbjes dhe shpërbërjes së Perandoria Osmane (1908-1922). Deri në vitin 1922 shumica e banorëve të mbetur të Turqisë ishin myslimanë të etnisë turke ose kurde. Asambleja e Madhe Kombëtare e Turqisë e shpalli veten Republika e Turqisë më 29 tetor 1923.

Kishte anëtarë të dinastisë osmane që ishin në Turqi pas shpalljes së republikës. Një listë mërgimi u krijua dhe u vu në fuqi nga Republika e Turqisë më 23 prill 1924 (e rishikuar më 1 Qershor 1924) e cila përfshinte emrat e 120 ithtarëve të dinastisë psmane të rrëzuar.