Lejleku Krahëkuq

Ajo gjendet në Afrikë, Nënkontinentin Indian, Lindjen e Mesme dhe në Europën jugore.

Lejleku krahëkuq u përshkrua nga Peter Simon Pallas në vitin 1811. Më parë mendohej se ishte e njëjta specie si lejleku amerikan (Phoenicopterus ruber), por për shkak të dallimeve në ngjyrën e kokës, qafës, trupit dhe kockës, dy flamingot tani konsiderohen më së shpeshti si specie të ndara. Lejleku krahëkuq nuk ka nënspecie.

Lejleku krahëkuq është specia më e madhe e flamingos. Gjatësia e saj është mesatarisht 110–150 centimetres (43–59 in) dhe peshon 2–4 kilograms (4.4–8.8 lb). Gjatësia e lejlekut më të madh është regjistruar deri në 187 centimetres (74 in) dhe masa deri në 4.5 kilograms (9.9 lb).

 

Gjendet në vende të Afrikës, Azisë Jugore (Bangladeshi dhe rajonet bregdetare të Pakistanit, Indisë dhe Sri Lankës), Lindjes së Mesme (Bahrein, Qipro, Irak, Iran, Izrael, Kuvajt, Liban, Palestinë, Katar, Turqi dhe Emiratet e Bashkuara Arabe) dhe Europës jugore (përfshirë Shqipërinë, Greqinë, Italinë, Malin e Zi, Maqedoninë e Veriut, Bullgarinë, Portugalinë, Spanjën dhe jugun e Francës). Pika më veriore e përhapjes sē tyre është Zwillbrocker Venn në Gjermaninë perëndimore, afër kufirit me Holandën. Ato janë regjistruar duke u shumuar edhe në Emiratet e Bashkuara Arabe në tre vende të ndryshme në Emiratin e Abu Dhabi. Në Gujarat, një shtet i Indisë, lejlekët mund të vërehen në shenjtëroren e shpendëve Nal Sarovar, faltoren e shpendëve Khijadiya, qytetin Flamingo dhe në shenjtëroren e shpendëve Thol. Ata qëndrojnë atje gjatë gjithë sezonit të dimrit.

Lejleku krahëkuq banon në balta dhe laguna të cekëta bregdetare me ujë të kripur. Duke përdorur këmbët e tij, zogu e trazon baltën, pastaj thith ujin përmes sqepit të tij dhe filtron jashtë karkaleca të vegjël, fara, alga blu-jeshile, organizma mikroskopikë dhe molusqe. Lejlekët krahëkuq ushqehen me kokën poshtë, dhe nofulla e sipërme është e lëvizshme dhe jo e fiksuar fort në kafkën e saj.

Si të gjithë lejlekët, kjo specie shtron një vezë të vetme të bardhë në një tumë baltë.

Jetëgjatësia tipike e tyre, sipas kopshtit zoologjik të Bazelit, është mbi 60 vjet. Në natyrë, jetëgjatësia mesatare është 30-40 vjet.

E natyrshme

Lejlekët krahëkuq të rritur kanë pak grabitqarë natyrorë. Vezët dhe zogjtë mund të hahen nga grabitqarë si: sorrat, pulëbardhat dhe lejleku marabou (Leptoptilos crumenifer); rreth gjysma e grabitjes së vezëve dhe zogjve më të mëdhenj është nga pulëbardha me këmbë të verdha (Larus michahellis).

Njerëzore

Kërcënimet kryesore për popullatat e lejlekëve janë bakteret, toksinat dhe ndotja në furnizimin me ujë, e cila zakonisht shkaktohet nga kompanitë prodhuese dhe nga cënimi i habitatit të tyre.

• Kryerja e Lejleku krahëkuqet në fushë të hapur Arkivuar 9 janar 2018 tek Wayback Machine
• Lejleku krahëkuq - Teksti i specieve - Atlasi i Zogjve të Afrikës Jugore
• Artikull me video në lidhje me lejleku krahëkuq në avibirds.com