Agama Buddha

Sang Buddha dumuk jeung ngajar di India timur laut sababaraha waktu antara abad ka 6 jeung 4 SM. Anjeunna diaku ku umat Buddha minangka guru kacerahkeun nu hudang atawa babagi wawasan keur ngabantuan mahluk hirup ti teu kanyahoanna (avidya)tinggal dan mengajar di anak benua India timur laut beberapa waktu antara abad 6 SM dan 4. [1] Ia diakui oleh umat Buddha minangka guru tercerahkan yang terbangun atau berbagi wawasan.

Dua cabang utama Buddhisme nu diaku: Theravada ("Sekolah Para Sesepuh") jeung Mahayana ("Kendaraan Besar"). Theravada mibanda umat nu luas di Sri Lanka jeung Asia Tenggara. Mahayana kapanggih di sakabéh Asia Timur jeung kaasup tradisi Tanah Murni, Zen, Nichiren Buddhisme, Buddhisme Tibet, Shingon, Tiantai (Tendai) jeung Shinnyo-en. Dina sababaraha klasifikasi Vajrayana-saperti nu dipraktékeun utamana di Tibet jeung Mongolia-diaku minangka cabang katilu, nu séjénna ngaklasifikasikeun minangka bagéan ti Mahayana.

Buddhisme kalintang populer di Asia. Sekolah Buddhis loba ragemna dina sifat nu sami nyaéta ka arah “pembebasan”. Doktrin kardinal originasi gumantung kana doktrin nu umum di sakabéh ajaran Buddha ti Theravada keur Dzogchen ka sakola geus musnah [7] dasar-dasar tradisi Buddhis jeung praktékna nyaéta Tilu Permata:. Sang Buddha, Dharma (ajaran), jeung Sangha (komunitas). Nyoko kana "nyalindung di tilu permata" sacara tradisional geus jadi deklarasi jeung komitmen keur aya di jalan Buddha jeung sacara umum ngabédakeun Buddha jeung non Buddhis. Prakték-prakték séjén mungkin kaasup kana ajaran étika saperti keiu, rojongan ti komunitas biara, ngaleupaskeun cara hirup konvensional jeung jadi biara, jeung sajabana.