Гамер

да н.э.) — легендарны першы грэчаскі паэт і рапсод, якому прыпісваецца аўтарства эпічных паэм «Іліяда» і «Адысея». Яго эпасы ляжаць у аснове заходніх канонаў літаратуры, аказаўшы велізарны ўплыў на гісторыю літаратуры. Час жыцця Гамера спрэчнае пытанне. Герадот лічыў, што Гамер жыў за 400 гадоў да часоў самога Герадота, адносячы такі чынам гады яго жыцця да 850 года да н.э., у той жа час іншыя старажытныя крыніцы сцвярджаюць, што ён жыў значна бліжэй да часоў Траянскай вайны, у пачатку XII стагоддзя да н.э..

Гамер
стар.-грэч.: Ὅμηρος
Бюст Гамера ў Брытанскім музеі.
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	стар.-грэч.: Ὅμηρος
Дата нараджэння	каля IX стагоддзе да н.э.
Месца нараджэння	невядома
Дата смерці	каля VIII стагоддзе да н.э.
Месца смерці	Іас[d], Іас[d], перыферыйная адзінка Тыра[d], Паўднёвыя Эгейскія астравы, Грэцыя
Грамадзянства	Іанійскі саюз
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	паэт, аўтар, пісьменнік
Жанр	эпас
Мова твораў	старажытнагрэчаская мова
Творы ў Вікікрыніцах
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Уплыў гамераўскага эпасу аказаў значны ўнёсак у фарміраванне грэчаскай культуры было шырока прызнана, і Гамер быў ахарактарызаваны як настаўнік Грэцыі. Фрагментамі гамераўскіх твораў лічыцца амаль палова ўсіх ідэнтыфікаваных старажытнагрэчаскіх літаратурных папірусаў. Яго імя было прынята інтэрпрэтаваць як «закладнік» альбо «сляпы». За права звацца радзімай Гамера змагаліся сем гарадоў: Смірна, Хіёс, Калафон, Саламін, Родас, Аргас, Афіны.

Прыкладна палова знойдзеных старажытнагрэцкіх літаратурных папірусаў — урыўкі з Гамера.

Пра жыццё і асобу Гамера верагодна нічога не вядомае.

Ясна, аднак, што «Іліяда» і «Адысея» былі створаны значна пазней апісваных у іх падзей, але раней VI стагоддзі да н.э., калі верагодна зафіксавана іх існаванне. Храналагічны перыяд, у якім лакалізуе жыццё Гамера сучасная навука, — прыблізна VIII стагоддзе да н.э. Па словах Герадота, Гамер жыў за 400 гадоў да яго, іншыя старажытныя крыніцы кажуць, што ён жыў у часы Траянскай вайны.

Месца нараджэння Гамера невядомае. За права звацца яго радзімай у антычнай традыцыі спрачаліся сем гарадоў: Смірна, Хіяс, Калафон, Саламін, Родас, Аргас, Афіны. Як паведамляюць Герадот і Паўсаній, памёр Гамер на востраве Іас архіпелага Кіклады. Напэўна, «Іліяда» і «Адысея» былі складзены на малаазійскім узбярэжжы Грэцыі, заселеным іанійскімі плямёнамі, ці на адным з прылеглых астравоў. Зрэшты, гамераўскі дыялект не дае дакладных звестак пра завадовую прыналежнасць Гамера, бо ўяўляе сабою спалучэнне іанійскага і эалійскага дыялектаў старажытнагрэчаскай мовы. Існуе здагадка, што яго дыялект уяўляе сабою адну з формаў паэтычнага кайнэ, які сфармаваўся задаўга да меркаванага часу жыцці Гамера.

Традыцыйна Гамер малюецца сляпым. Найболей імаверна, што гэта ўяўленне выходзіць не з рэальных фактаў яго жыцця, а ўяўляе сабою рэканструкцыю, характэрную для жанру антычнай біяграфіі.

Бо многія выбітныя легендарныя прадракальнікі і спевакі былі сляпымі (прыкладам, Тырэсій), па антычнай логіцы, што злучала прароцкі і паэтычны дарунак, здагадка пра слепату Гамера выглядала вельмі праўдападобнай. Апроч таго, спявак Дэмадок у «Адысеі» сляпы ад нараджэння, што таксама магло ўспрымацца аўтабіяграфічна.

Існуе паданне пра паэтычны паядынак Гамера з Гесіёдам, апісанае ў складанні «Спаборніцтва Гамера і Гесіёда», створаным не познае III у. да н.э., а на думку многіх даследчыкаў, і значна раней. Паэты нібы сустрэліся на востраве Эўбеі на гульнях у гонар загінулага Амфідэма і чыталі кожны свае лепшыя вершы. Цар Панд, які выступіў суддзём на спаборніцтве, прысудзіў перамогу Гесіёду, бо той заклікае да земляробства і свету, а не да вайны і пабоішчаў. Пры гэтым сімпатыі аўдыторыі былі на боку Гамера.

Апроч «Іліяды» і «Адысеі» Гамеру прыпісваецца шэраг твораў, несумнеўна створаных пазней: «гамеравы гімны» (VII—V стст. да н.э., лічацца нароўні з Гамерам найстаражытнымі ўзорамі грэчаскай паэзіі), камічная паэма «Маргіт» і інш.

Значэнне імя «Гамер» (яно ўпершыню сустракаецца ў VII стагоддзі да н.э., калі Калін Эфескі назваў яго аўтарам «Фіваіды») спрабавалі вытлумачыць яшчэ ў антычнасці, прапанаваліся варыянты «закладнік» (Гесіхій), «наступны за» (Арыстоцель) ці «сляпы» (Эфар Кемскі), «але ўсе гэтыя варыянты гэтак жа непераканаўчыя, як і сучасныя прапановы прыпісаць яму значэнне „складальнік“ ці „акампаніятар“. <…> Дадзенае слова ў сваёй іянійскай форме Ομηρος — практычна пэўна рэальнае асабістае імя».

Сукупнасць праблем, злучаных з аўтарствам «Іліяды» і «Адысеі», іх узнікненнем і лёсам да моманту запісу, атрымала назву «гамераўскае пытанне». Паўстала яно яшчэ ў антычнасці, так, прыкладам, тады з’явіліся цверджанні, што Гамер стварыў свой эпас на грунце паэм паэтэсы Фантасіі часоў Траянскай вайны.

 

«Аналітыкі» і «ўнітарыі»

Да канца XVIII стагоддзя ў еўрапейскай навуцы панавала думка, што аўтарам «Іліяды» і «Адысеі» з’яўляецца Гамер, і што яны захаваліся прыкладна ў тым выглядзе, у якім былі ім створаны (зрэшты, ужо абат д’Абіньяк у 1664 годзе ў сваіх «Conjectures académiques» сцвярджаў, што «Іліяда» і «Адысея» ўяўляюць сабою шэраг самастойных песень, сабраных разам Лікургам у Спарце VIII стагоддзя да н.э.). Аднак у 1788 годзе Ж. Б. Вілуазон апублікаваў схоліі да «Іліяды» з кодэкса Venetus A, якія па сваім аб’ёме значна перасягалі саму паэму і ўтрымвалі сотні варыянтаў, што належаць антычным філолагам (пераважна, Зенадоту, Арыстафану і Арыстарху). Пасля гэтай публікацыі стала ясна, што александрыйскія філолагі лічылі сумнеўнымі ці нават несапраўднымі сотні радкоў гамераўскіх паэм; яны не выкраслялі іх з рукапісаў, але пазначалі адмысловым знакам. Чытанне схоліяў таксама прыводзіла да высновы, што наяўны ў нас тэкст Гамера ставіцца да эліністычнага часу, а не да меркаванага перыяду жыцця паэта. Адштурхваючыся ад гэтых фактаў і іншых меркаванняў (ён меркаваў, што гамераўская эпоха была бяспісьменнай, і таму паэту было не пад сілу скласці паэму такой даўжыні), Фрыдрых Аўгуст Вольф у кнізе «Пралегамены да Гамера» выставіў гіпотэзу, што абедзве паэмы вельмі істотна, радыкальна змяняліся падчас існавання. Такім чынам, паводле Вольфа, немагчыма казаць, што «Іліяда» і «Адысея» прыналежаць нейкаму аднаму аўтару.

Фармаванне тэксту «Іліяды» (у яе больш-менш сучасным выглядзе) Вольф адносіць да VI стагоддзя да н.э. Сапраўднае, згодна паведамленню шэрага антычных аўтараў (у тым ліку Цыцэрона), паэмы Гамера былі ўпершыню сабраны разам і запісаны па ўказанні афінскага тырана Пісістрата ці яго сына Гіпарха. Гэта так званая «писистратова рэдакцыя» была патрэбна, каб спарадкаваць выкананне «Іліяды» і «Адысеі» на Панафінеях. У карысць аналітычнага падыходу сведчылі супярэчнасці ў тэкстах паэм, наяўнасць у іх розначасовых пластоў, вялізныя адступы ад асноўнага сюжэта.

Пра тое, як менавіта сфармаваліся паэмы Гамера, аналітыкі выказвалі розныя здагадкі. Карл Лахман меркаваў, што «Іліяда» была створана з некалькіх песень невялікага памеру (так званая «тэорыя малых песень»). Готфрыд Герман, наадварот, меркаваў, што кожная паэма паўсталі шляхам паступовага пашырэння невялікай песні, да якой дадаваўся ўсё новы матэрыял (так званая «тэорыя выточнага ядра»).

Апаненты Вольфа (так званыя «ўнітарыі») высоўвалі шэраг контраргументаў. Першае, падпадала пад сумнеў версія пра «пісістратавую рэдакцыю», бо ўсе паведамленні пра яе досыць позныя. Гэта легенда магла з’явіцца ў эліністычныя часы па аналогіі з дзейнасцю тагачасных манархаў, якія клапаціліся пра набыццё розных рукапісаў (гл. Александрыйская бібліятэка). Другое, супярэчнасці і адступы не сведчаць пра множнае аўтарства, бо няўхільна сустракаюцца ў вялікіх творах. «Унітарыі» даводзілі адзінства аўтара кожнай з паэм, падкрэсліваючы цэласць задумы, хараство і сіметрыю кампазіцыі ў «Іліядзе» і «Адысеі».

«Вусная тэорыя» і «неа-аналітыкі»

Здагадку пра тое, што паэмы Гамера перадаваліся вусна, бо аўтар жыў у бяспісьменны час, было выказана яшчэ ў старажытнасці; бо былі звесткі, што ў VI стагоддзі да н.э. афінскі тыран Пісістрат даў даручэнне выпрацаваць афіцыйны тэкст гамераўскіх паэм.

У 1930-я гады амерыканскі прафесар Мілмэн Пэры арганізаваў дзве экспедыцыі для даследавання паўднёваславянскага эпасу з мэтай параўнаць гэту традыцыю з тэкстамі Гамера. У выніку гэтага маштабнага даследавання была сфармулявана «вусная тэорыя», што завецца таксама «тэорыяй Пэры-Лорда» (А. Лорд — прадаўжальнік справы рана памерлага М. Пэры). Згодна вуснай тэорыі, у гамераўскіх паэмах прысутнічаюць несумнеўныя рысы вуснага эпічнага сказу, найважнейшай з якіх з’яўляецца сістэма паэтычных формул. Вусны казачнік штораз стварае песню наноў, але лічыць сябе толькі выканаўцам. Дзве песні на адзін сюжэт, нават калі яны радыкальна адрозныя па даўжыні і моўным выразе, з пункту гледжання казачніка — адна і тая ж песня, толькі «выкананая» па-рознаму. Казачнікі непісьменныя, бо ўяўленне пра фіксаваны тэкст пагібельнае для імправізацыйнай тэхнікі.

Такім чынам, з вуснай тэорыі вынікае, што тэкст «Іліяды» і «Адысеі» набыў фіксаваную форму пры жыцці іх вялікага аўтара ці аўтараў (то бок Гамера). Класічны варыянт вуснай тэорыі мяркуе запіс гэтых паэм пад дыктоўку, бо пры вуснай перадачы ў рамках імправізацыйнай традыцыі іх тэкст радыкальна змяніўся б ужо пры наступным выкананні. Зрэшты, існуюць і іншыя тлумачэнні. Створаны ці абедзве паэмы адным ці двума аўтарамі, тэорыя не тлумачыць.

Апроч таго, вусная тэорыя пацвярджае антычныя ўяўленні пра тое, што «было шмат паэтаў і да Гамера». Сапраўды, тэхніка вуснага эпічнага сказу з’яўляецца вынікам працяглага, мусібыць, шматвяковага развіцця, і не адлюстроўвае індывідуальныя рысы аўтара паэм.

Неа-аналітыкі не з’яўляюцца сучаснымі прадстаўнікамі аналітызму. Неа-аналіз — кірунак у гамеразнаўстве, якое займаецца выяўленнем ранейшых паэтычных пластоў, якія скарыстаў аўтар (кожнай з) паэм. «Іліяда» і «Адысея» параўноўваюцца з кіклічнымі паэмамі, якія дашлі да нашага часу ў пераказваннях і фрагментах. Такім чынам, неа-аналітычны падыход не супярэчыць панавальнай вуснай тэорыі. Найслынны з сучасных неа-аналітыкаў — нямецкі даследчык Вольфганг Кульман, аўтар манаграфіі «Крыніцы Іліяды».

 

Адна з найважнейшых кампазіцыйных асаблівасцей «Іліяды» — «закон храналагічнай несумяшчальнасці», сфармуляваны Фадзеем Францавічам Зялінскім. Яна складаецца ў тым, што «У Гамера ніколі аповед не вяртаецца да кропкі свайго адпраўлення. Адсюль вынікае, што паралельныя дзеянні ў Гамера маляваны быць не могуць; паэтычная тэхніка Гамера ведае толькі простае, лінейнае, а не падвойнае, квадратнае вымярэнне». Такім чынам, часам паралельныя падзеі малююцца як паслядоўныя, часам жа адна з іх толькі згадваецца ці нават замоўчваецца. Гэтым тлумачацца некаторыя ўяўныя супярэчнасці ў тэксце паэмы.

Даследчыкі адзначаюць складнасць твораў, паслядоўнае развіццё дзеяння і суцэльныя выявы галоўных герояў. Параўноўваючы моўнае мастацтва Гамера з выяўленчым мастацтвам той эпохі, нярэдка кажуць пра геаметрычны стыль паэм. Зрэшты, пра адзінства кампазіцыі «Іліяды» і «Адысеі» выказваюцца і процілеглыя думкі ў духу аналітызму.

Стыль абедзвюх паэм можна ахарактарызаваць як формульны. Пад формулай пры гэтым разумеецца не набор штампаў, а сістэма гнуткіх (змяняльных) выразаў, якія злучаны з вызначаным метрычным месцам радка. Такім чынам, можна казаць пра формулу нават тады, калі нейкае словазлучэнне сустракаецца ў тэксце толькі аднойчы, але можна паказаць, што яно з’яўлялася часткай гэтай сістэмы. Апроч уласна формул сустракаюцца паўтаральныя фрагменты з некалькіх радкоў. Прыкладам, пры пераказванні адным героем гаворак іншага, тэкст можа прайгравацца зноў цалкам ці амаль даслоўна.

Для Гамера характэрныя складовыя эпітэты («хутканогі», «розаперстая», «грамабой»); значэнне гэтых і іншых эпітэтаў вынікае разглядаць не сітуацыйна, а ў рамках традыцыйнай формульнай сістэмы. Так, ахейцы «пышнапаножныя» нават у тым выпадку, калі яны апісваюцца не ў даспехах, а Ахілес «хутканогі» нават падчас адпачынку.

У сярэдзіне XIX стагоддзя ў навуцы панавала думка, што «Іліяда» і «Адысея» негістарычныя. Аднак раскопы Генрыха Шлімана на ўзгорку Гісарлык і ў Мікенах паказалі, што гэта няслушна. Пазней былі адкрыты хецкія і егіпецкія дакументы, у якіх выяўляюцца вызначаныя паралелі з падзеямі легендарнай Траянскай вайны. Дэшыфраванне складовай мікенскай пісьмовасці (Лінейнае пісьмо Б) дало шмат інфармацыі пра жыццё ў эпоху, калі адбывалася дзеянне «Іліяды» і «Адысеі», хоць ніякіх літаратурных фрагментаў гэтай пісьмовасцю знойдзена не было. Тым не менш, дадзеныя паэм Гамера складанай выявай суадносяцца з наяўнымі археалагічнымі і дакументальнымі крыніцамі і не могуць выкарыстоўвацца некрытычна: дадзеныя «вуснай тэорыі» сведчаць пра вельмі вялікія перакручванні, якія павінны ўзнікаць з гістарычнымі дадзенымі ў традыцыях падобнага роду.

Па сучаснай думцы, свет гамераўскіх паэм адлюстроўвае рэалістычную карціну жыцця апошняга часу перыяду старажытнагрэцкіх «цёмных вякоў».

 

Уплыў гамераўскіх паэм «Іліяда» і «Адысея» на старажытных грэкаў супастаўляюць з Бібліяй — для яўрэяў.

Сістэма адукацыі, якая склалася да канца класічнай эпохі ў Старажытнай Грэцыі, была пабудавана на вывучэнні паэм Гамера. Яны завучваліся часткова ці нават цалкам, па яе тэмах уладкоўваліся дэкламацыі і г.д. Гэта сістэма была запазычана Рымам, дзе месца Гамера з I ст. н.э. заняў Вергілій. Як адзначае Маргаліт Фінкельберг, рымлянамі, якія бачылі ў сабе нашчадкаў пераможаных траянцаў, гамераўскія паэмы былі адпрэчаны, вынікам чаго стала тое, што яны, працягваючы захоўваць свой кананічны статус на грэкамоўным Усходзе, для лацінскага Захаду былі страчаны аж да эпохі Адраджэння.

У пасля класічную эпоху ствараліся вялікія гекзаметрычныя паэмы на гамераўскім дыялекце ў перайманне ці ў якасці спаборніцтвы з «Іліядай» і «Адысеяй». Сярод іх можна назваць «Арганаўтыку» Апалонія Радоскага, «Пасля гамераўскія падзеі» Квінта Смірнскага і «Прыгоды Дыяніса» Нона Панапалітанскага. Іншыя эліністычныя паэты, прызнаючы вартасці Гамера, устрымліваліся ад буйнай эпічнай формы, мяркуючы, што «ў вялікіх рэках каламутная вада» (Калімах) — што толькі ў невялікім творы можна дасягнуць бездакорнай дасканаласці.

У літаратуры Старажытнага Рыма першае захаванае (фрагментарна) твор — пераклад «Адысеі», выкананы грэкам Лівіем Андронікам. Галоўны твор рымскай літаратуры — гераічны эпас «Энэіда» Вергілія уяўляе сабою перайманне «Адысеі» (першыя 6 кніг) і «Іліяды» (апошнія 6 кніг). Уплыў гамераўскіх паэм можна прасачыць практычна ва ўсіх творах антычнай літаратуры.

Заходняму сярэднявеччу Гамер практычна не вядомы з прычыны занадта слабых кантактаў з Візантыяй і няведання старажытнагрэчаскай мовы, аднак гекзаметрычны гераічны эпас захоўвае ў культуры вялікае значэнне дзякуючы Вергілію.

У Візантыі Гамер быў добра вядомы і старанна вывучаўся. Да цяперашняга часу захаваліся дзясяткі поўных візантыйскіх рукапісаў гамераўскіх паэм, што беспрэцэдэнтнае для твораў антычнай літаратуры. Апроч таго, візантыйскія навукоўцы перапісвалі, кампілявалі і стваралі схоліі і каментары да Гамера. Каментар архібіскупа Яўстафія да «Іліяды» і «Адысеі» ў сучасным крытычным выданні займае сем тамоў. У апошні перыяд існавання Візантыйскай імперыі і пасля яе крушэння грэцкія рукапісы і навукоўцы трапляюць на Захад, і эпоха Адраджэння наноў адкрывае для сябе Гамера.

• Дантэ Аліг’еры змяшчае Гамера ў першае кола пекла як учыннага нехрысціяніна.

На беларускую мову «Іліяду» пераклаў Браніслаў Тарашкевіч (да нас дайшлі фрагменты), урывак вядомы ў перакладзе Юльяна Дрэйзінa. Новы поўны пераклад «Іліяды» ў 2024 г. зрабіў Лявон Баршчэўскі. Над перакладам «Адысеі» працавалі Міхайла Грамыка і Юльян Дрэйзін (пераклад не знойдзены), урывак са свайго перакладу апублікаваў Анатоль Клышка, а празаічны пераказ твора зрабіў Уладзімір Анісковіч.

• Гамер. Урыўкі з «Іліяды» і «Адысеі» / Гамер. Пер. са старажытнагрэч. Б. Тарашкевіча, Ю. Дрэйзіна, А. Клышкі // Хрэстаматыя па літаратуры народаў свету. Ч. І. — Мн.: БГАКЦ, 1995. — С. 6—28.
• «Іліяда». Гамер. Том І: песні І — ХІІ. Пераклад Лявона Баршчэўскага, 2024.
• «Адысея» ў пераказе Ул. Анісковіча // Легенды і міфы Старажытнай Грэцыі. — Мн.: Юнацтва, 1996. — С. 214—278.

• Гамер Каэтані