Сунігайла

На Гарадзельскай уніі прыняў герб «Ліс», раней меў іншы геральдычны знак.

Сунігайла
лац. Sunigajła / Sunihajła

Ліс
Герб «Ліс»
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	XIV стагодзьдзе
Памёр	не раней за верасень 1433 і не пазьней за люты 1434
Род	Сапегі
Дзеці	Фёдар, Іван

Вотчынныя маёнткі знаходзіліся паміж Сьвянцянамі і Ашмянамі: Варняны, Селішча, землі ў Сьвіранах, Дубніках, Серэнчанах. Таксама меў уласнасьць і дом у Вільні. Апроч таго, у крыжацкім помніку «Паведамленьні аб літоўскіх дарогах» упамінаецца яго іншае ўладаньне — Sangailsdorf (Ліпічна) паміж Горадняй і Наваградкам.

Асноўныя артыкулы: Сунігайла (імя) і Ганус (імя)

Сунігела або Сунігел (Sunigelo, Sunigel, Suniegellus, Sunigelle) — імя германскага паходжаньня. Іменная аснова -сун- (-сон-) (імёны ліцьвінаў Сунгард, Сонгуць, Сонкін; германскія імёны Sungart, Sunegod, Sunken), паходзіць ад гоцкага sunja 'праўда', sunis 'сапраўдны', а аснова -гайл- (-гал-, -гел-) (імёны ліцьвінаў Відзігайла, Інгела, Монтгайла; германскія імёны Widigail, Ingeila, Montigel) — ад гоцкага і бургундзкага gails 'жвавы, свавольны, ганарысты'. Такім парадкам, імя Сунігайла азначае «сапраўдная жвавасьць».

Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Sungeyl (23 красавіка 1398 году); Sungal, houptman czu Cauwen, Sungayl, capitaneus in Cawen (12 кастрычніка 1398 году); Sungail (17 жніўня 1404 году); Sungayl (31 траўня 1409 году); Hannus andirs Sungail (26 траўня 1410 году); Sunyglonis (1 лютага 1411 году); cum genelogia Sunygal castellani Trocensis, Sunigal [castellanus] Trocensis (2 кастрычніка 1413 году); Sungael hauptman tzu Kauwen (1419 год); Sungail Castellano Troczensibus (22 чэрвеня 1421 году); Johannes Sungal castellanus Trocensis (27 верасьня 1422 году); Sungal (22 чэрвеня 1431 году); Сункгайло пан Троцкий (27 верасьня 1432 году); Sungal castellani Troczensium [sigilla] (20 студзеня 1433 году); Czungal (11 ліпеня 1433 году); Сункгалъ, троцкии панъ (25 верасьня 1433 году); Songal.

 

Зь літоўскага баярскага роду. Відаць, быў у сваяцтве з князямі Сьвірскімі.

У 1398 годзе быў старостам ковенскім, браў удзел у перамовах з крыжакамі ў Горадні і складаньні Салінскага міру (1398 год). Быў сьведкам пры складаньні Віленска-Радамскай уніі (1401 год), Рацёнскай умовы (1404 год), па складаньні якой разам зь іншымі ўраднікамі Вітаўта быў адказным за пераход Жамойці пад уладу крыжакоў.

Неаднаразова быў паслом вялікага князя Вітаўта да Тэўтонскага ордэну (у 1403, 1405, 1409, 1423 і 1424 гадох). Па Вялікай вайне з Тэўтонскім ордэнам браў удзел у складаньні Торунскага міру (1411 год).

Быў удзельнікам складаньня Гарадзельскай уніі (1413 год), стаў першым кашталянам троцкім. Адначасна да 1423 году быў старостам ковенскім. Браў удзел у складаньні ў 1419 годзе зьвязу Ягайлы з каралём Даніі, Швэцыі і Нарвэгіі Эрыкам, скіраваным супраць крыжакоў, і ў складаньні Мельнскага мiру (1422 год) з крыжакамі. У 1425 годзе браў удзел у перамовах з крыжакамі ў Горадні.

За вялікім князем Сьвідрыгайлам браў удзел у складаньні з крыжакамі Скірстымонскай умовы (1431 год), пазьней падтрымаў вялікага князя Жыгімонта Кейстутавіча. У 1433 годзе браў удзел у пацьверджаньні уніі Вялікага Княства Літоўскага з Польшчай. У ходзе фэўдальнай вайны 1432—1439 гадоў браў актыўны ўдзел на баку Жыгімонта.

У шлюбе з Марынай (паходжаньне невядомае) меў сыноў Фёдара (Федзьку) і Івана (Івашку).

Асноўныя артыкулы: Ліцьвіны і Русіны

Да дакумэнту ад 26 траўня 1410 году прывесіў пячаць зь рускім надпісам:

ПЕЧАТЬ СУНЬГАИЛОВА

Да актаў Мельнскага міру (1422 год) і Гарадзенскай умовы (1434 год) прывесіў пячаці з лацінамоўнымі гатычнымі надпісамі:

+ s(igill) • um • i(o)ha(nn)is • Zu(n)gal • d(i)c(ti) l[y]s

+ s • vm • ihois • sūgal • de lψs

Ягоная ўдава Марына, выконваючы апошнюю волю мужа, у сваім лацінамоўным наданьні касьцёлу ў Варнянах упамінала «народную» назву «бочкі» (alias beczki), а таксама «возера» Княгініна (Kniahynino jeziro). Гэта адпавядае многім іншым тагачасным лацінскім граматам літоўскіх князёў і баяраў, дзе з азначэньнем «народны» («гутарковы») падаваліся менавіта беларускія словы.

• Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. Аўтарскае выданне. — Менск, 2019. — 459 с. — (сьціслая вэрсія кнігі: Вытокі Вялікае Літвы. — Менск, 2021. — 89 с.)
• Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада / пераклад А. Мікус. — 2-е выд. — Смаленск: Інбелкульт, 2014. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4
• Урбан П. Старажытныя ліцьвіны: мова, паходжаньне, этнічная прыналежнасьць. — Менск: Тэхналогія, 2001. — 216 с. — 500 ас. — ISBN 978-985-458-050-4

• Валеры Пазднякоў, Сунігайла, Электронная энцыкляпэдыя «Вялікае Княства Літоўскае»