Globalisme: Groep ideologieë wat die konsep van globalisering voorstaan

In die politieke wetenskap word dit gebruik om "pogings om al die interkonneksies van die moderne wêreld te verstaan - en om patrone wat hulle onderlê (en verduidelik) uit te lig". Alhoewel dit hoofsaaklik met wêreldstelsels geassosieer word, kan dit gebruik word om ander globale tendense te beskryf. Die konsep van globalisme word ook klassiek gebruik om te fokus op die ideologieë van globalisering (die subjektiewe betekenisse) in plaas van sy prosesse (die objektiewe praktyke); in hierdie sin is "globalisme" vir globalisering wat "nasionalisme" vir nasionaliteit is.

Die term word nou gereeld as 'n pejoratief gebruik deur verregse bewegings en samesweringsteoretici, soos in die New World Order samesweringsteorie. Valse gebruik op hierdie manier is ook met antisemitisme geassosieer, aangesien antisemiete gereeld die term globalis toepas om na Jode te verwys.

Paul James definieer globalisme, as

“ten minste in sy meer spesifieke gebruik ... as die dominante ideologie en subjektiwiteit wat verband hou met verskillende histories-dominante formasies van globale uitbreiding. Die definisie impliseer dus dat daar pre-moderne of tradisionele vorme van globalisme en globalisering was lank voordat die dryfkrag van kapitalisme gepoog het om elke uithoek van die aardbol te koloniseer, byvoorbeeld terug na die Romeinse Ryk in die tweede eeu nC, en miskien aan die Grieke van die vyfde eeu vC.” 

Vroeë idees van globalisme is ook deur Adam Smith uitgedruk deur sy sienings oor die rol van kommoditeite om die beskaafde van die barbaarse te onderskei, wat diep ingebed was in die ideologie van ryke.

Manfred Steger onderskei tussen verskillende globalismes soos geregtigheidsglobalisme, jihad-globalisme en markglobalisme. Markglobalisme sluit die ideologie van neoliberalisme in. In sommige hande het die vermindering van globalisme tot die enkele ideologie van markglobalisme en neoliberalisme tot verwarring gelei. In sy 2005-boek The Collapse of Globalism and the Reinvention of the World, het die Kanadese filosoof John Ralston Saul globalisme as samehangend met neoliberalisme en neoliberale globalisering behandel. Hy het aangevoer dat globalisering, ver van 'n onvermydelike krag, reeds in teenstrydige stukke opbreek en dat burgers hul nasionale belange op beide positiewe en vernietigende maniere bevestig.

Politieke wetenskaplikes Joseph Nye en Robert Keohane, groot denkers van liberale institusionalisme as 'n nuwe internasionale verhoudingsteorie, het die term veralgemeen om te argumenteer dat globalisme verwys na enige beskrywing en verduideliking van 'n wêreld wat gekenmerk word deur netwerke van verbindings wat oor multi-kontinentale afstande strek, terwyl globalisering verwys na die toename of afname in die graad van globalisme. Die term word op 'n spesifieke en eng manier gebruik om 'n posisie in die debat oor die historiese karakter van globalisering te beskryf, soos of globalisering ongekend is of nie. Hierdie gebruik van die term het byvoorbeeld ontstaan in, en word steeds gebruik, in akademiese debatte oor die ekonomiese, sosiale en kulturele ontwikkelings wat as globalisering beskryf word.

Dit is gebruik om internasionale pogings te beskryf wat ná die Tweede Wêreldoorlog begin is, soos die Verenigde Nasies, die Warskouverdrag, die Noord-Atlantiese Verdragsorganisasie en die Europese Unie, en soms die latere neoliberale en neokonserwatiewe beleid van nasiebou en militêre intervensionisme tussen die einde van die Koue Oorlog in 1991 en die begin van die oorlog teen terreur in 2001. Histories in die internasionale betrekkinge van die 1970's en 1980's is globalisme en regionalisme ietwat anders gedefinieer as gevolg van die Koue Oorlog. Ontleders het 'n tweespalt tussen globalisme en regionalisme bespreek, waarin globaliste geglo het dat internasionale gebeure meer dikwels voortspruit uit grootmagkompetisie (destyds VSA-Sowjet-mededinging), terwyl regionaliste geglo het dat dit meer dikwels uit plaaslike faktore ontstaan het.

Die term het eers wydverspreid in die Verenigde State gebruik. Die moderne konsep van globalisme het in die na-oorlogse debatte van die 1940's in die Verenigde State ontstaan. In hul posisie van ongekende mag het beplanners beleide geformuleer om die soort naoorlogse wêreld te vorm wat hulle wou hê, wat in ekonomiese terme 'n wêreldwye kapitalistiese orde beteken het wat uitsluitlik op die Verenigde State gesentreer was. Dit was die tydperk toe sy globale mag op sy hoogtepunt was: die Verenigde State was die grootste ekonomiese mag wat die wêreld geken het, met die grootste militêre masjien in die geskiedenis. In Februarie 1948 het George F. Kennan se beleidsbeplanningspersoneel gesê: "[O]ns het ongeveer 50% van die wêreld se rykdom, maar net 6,3% van sy bevolking. ... Ons werklike taak in die komende tydperk is om 'n patroon van verhoudings wat ons sal toelaat om hierdie posisie van ongelykheid te handhaaf." Amerika se bondgenote en vyande in Eurasië was op hierdie tydstip nog besig om van die Tweede Wêreldoorlog te herstel. Die historikus James Peck het hierdie weergawe van globalisme as "visioenêre globalisme" beskryf. Volgens Peck, was dit 'n verreikende opvatting van "Amerikaans-sentriese staatsglobalisme wat kapitalisme gebruik as 'n sleutel tot sy globale uitreik, en alles wat dit kan in so 'n onderneming integreer". Dit het globale ekonomiese integrasie ingesluit, wat onder die Eerste Wêreldoorlog en die Groot Depressie in duie gestort het.

Moderne globalisme is gekoppel aan die idees van ekonomiese en politieke integrasie van lande en ekonomieë. Die eerste persoon in die Verenigde State wat die term "ekonomiese integrasie" in sy moderne sin gebruik het, soos om afsonderlike ekonomieë in groter ekonomiese streke te kombineer, was John S. de Beers, 'n ekonoom in die Verenigde State se departement van die tesourie, teen die einde 1941. Teen 1948 het ekonomiese integrasie in 'n toenemende aantal Amerikaanse dokumente en toesprake verskyn.] Paul G. Hoffman, destyds hoof van die Ekonomiese Samewerkingsadministrasie, het die term in 'n 1949-toespraak aan die Organisasie vir Europese Ekonomiese Samewerking gebruik. Die New York Times het dit so opgesom:

“Mnr Hoffmann het die woord 'integrasie' vyftien keer of amper een keer vir elke honderd woorde van sy toespraak gebruik. Dit is 'n woord wat selde of ooit deur Europese staatsmanne gebruik is wat met die Marshall-plan te doen het om te beskryf wat met Europa se ekonomieë moet gebeur. Daar is opgemerk dat geen so 'n term of doel ingesluit is in die verpligtinge wat die Europese nasies gegee het om tot die Marshall-plan in te stem nie. Gevolglik het dit vir die Europeërs gelyk of 'integrasie' 'n Amerikaanse leerstelling was wat bo-op die wedersydse verbintenisse geplaas is toe die Marshall-plan begin het ..”  

Globalisme het in die laat twintigste eeu as 'n dominante stel ideologieë ontstaan. Soos hierdie ideologieë gevestig het, en soos verskeie prosesse van globalisering verskerp het, het hulle bygedra tot die konsolidasie van 'n verbindende globale visie. In 2010 het Manfred Steger en Paul James hierdie proses teoretiseer in terme van vier vlakke van verandering: veranderende idees, ideologieë, denkbeelde en ontologieë. Globalisme is gesien as 'n pilaar van 'n liberale internasionale orde saam met demokratiese regering, oop handel en internasionale instellings. By die Brookings Institution het David G. Victor voorgestel dat samewerking in koolstofopvang- en bergingstegnologie 'n toekomstige element van globalisme kan wees, as deel van globale pogings teen klimaatsverandering.