Musiek Dinamika

Dinamika word aangedui deur spesifieke musikale notasie, dikwels in sommige detail. Dinamika merke vereis nog steeds interpretasie deur die kunstenaar, afhangende van die musikale konteks: byvoorbeeld 'n klavier (stil) stuk in een deel mag dalk 'n heel ander objektiewe  hardheid in 'n ander stuk wees, of selfs 'n ander afdeling van die dieselfde stuk. Die uitvoering van die dinamika strek ook verder as die hardheid om veranderinge in die timbre en soms tempo rubato in te sluit.

Dinamika is een van die ekspressiewe elemente van musiek. Wanneer dit effektief gebruik word, help dinamika musikante om verskeidenheid en belangstelling in 'n musikale prestasie te behou en kommunikeer 'n bepaalde emosionele toestand of gevoel.

Dinamiese merke is altyd relatief. p dui nooit op 'n presiese vlak van hardheid nie, dit dui bloot aan dat die musiek in 'n gedeelte so gemerk moet word en aansienlik stiller is as f. Daar is baie faktore wat die interpretasie van 'n dinamiese merk beïnvloed. Byvoorbeeld, die middel van 'n musikale frase sal gewoonlik harder gespeel word as die begin of einde om te verseker dat die frase behoorlik gevorm is, selfs waar 'n gedeelte deurlopend p gemerk is. Net so, in multi-deel musiek, sal 'n paar stemme natuurlik harder gespeel word as die ander, byvoorbeeld om klem te lê op die melodie en die baslyn, selfs al is 'n hele gedeelte gemerk op 'n dinamiese vlak. Sommige instrumente is van nature harder as die ander - byvoorbeeld, 'n tuba wat piano speel sal waarskynlik harder wees as 'n kitaar wat fortissimpo speel, terwyl 'n hoë toonhoogte instrument soos die piccolo op die boonste registreer kan gewoonlik hard klink, selfs wanneer sy werklike desibel vlak laer is as dié van ander instrumente.

Verder beïnvloed 'n dinamiese merk nie noodwendig slegs die hardheid van musiek nie. 'n Forte gang is gewoonlik nie "dieselfde as 'n klavier nie, maar harder". 'n Musikant sal dikwels 'n ander benadering gebruik tot die ander aspekte van uitdrukking soos timbre of artikulasie om verdere verskille te illustreer. Soms kan dit ook uitbrei na tempo. Dit is belangrik vir 'n kunstenaar om in staat wees om dinamika en tempo onafhanklik te beheer en dus word beginner musikante dikwels opdrag gegee om "nie te versnel net omdat dit harder word nie!". Maar in sekere omstandighede kan 'n dinamiese merk verandering van tempo aandui.

In sommige musiek notasie programme, is daar standaard MIDI kern snelheid waardes wat verband hou met hierdie aanduidings, maar meer gesofistikeerde programme laat gebruikers toe om te verander soos nodig. Apple se Logika Pro 9 (2009-2013) en Avid se Sibelius 5 (2007-2009) gebruik die volgende waardes: Sibelius 5 definieer die volgende waardes, maar dit kan aangepas word in Sibelius, binne die omvang 0-127:

Briewe	ppp	pp	p	mp	mf	f	ff	fff
Logika Pro 9 dinamika	16	32	48	64	80	96	112	127
Sibelius 5 dinamika	20	39	61	71	84	98	113	127
Sibelius 5 aanvalle	15	30	50	60	75	90	105	119

Die twee basiese dinamiese aanduidings in musiek is:

• p of klavier, wat beteken "sag".
• f of forte, wat beteken "hard".

Meer subtiele grade van hardheid of sagtheid aangedui word deur:

• lp, staan vir mezzo-klavier, wat beteken "die helfte van sag".
• mf, staan vir mezzo-forte, wat beteken "die helfte van hard".
• più p, staan vir più klavier en betekenis "sagter".
• più f, staan vir più forte en betekenis "harder".

Gebruik van tot drie agtereenvolgende fs of ps is ook algemeen:

• pp, staan vir pianissimo en beteken "baie sag".
• ff, staan vir fortissimo en beteken "baie hard".
• ppp, staan vir più che pianissimo en beteken "meer as baie sag" (of alternatiewelik il più klavier possibile, "so sag as moontlik").
• fff, staan vir più che fortissimo en beteken "meer as baie hard".

Veranderinge

 

Drie italiaanse woorde word gebruik om geleidelike veranderinge in volume aan te dui:

• crescendo (afgekort cresc.) vertaal as "vermeerder" (letterlik "groei").
• decrescendo (afgekort tot decresc.) vertaal as "verminder".
• diminuendo (afgekort afm.) vertaal as "afname".

Tekens wat soms na verwys word as "haarnaalde" word ook gebruik vir hierdie woorde (Sien foto). As die hoek lyne oop is  ( ), dan is die aanduiding dat dit harder raak; as hulle geleidelik sluit ( ), is die aanduiding dat dit sagter raak. Die volgende notasie dui aan dat die musiek begin matig sterk, raak geleidelik sterker en dan geleidelik stiller:

Haarnaalde is gewoonlik geskryf onder die notebalk (of tussen die twee notebalke in 'n grand notebalk), maar word soms bo gevind, veral in musiek vir sangers of in musiek met verskeie melodie lyne wat deur 'n enkele kunstenaar gespeel word. Hulle is geneig om gebruik te word vir dinamiese veranderinge oor 'n relatief kort tydjie (op die meeste 'n paar balke), terwyl cresc., decresc. en dim. oor die algemeen gebruik word vir veranderinge oor 'n langer tydperk. Woord rigtings kan uitgebrei word met koppeltekens om aan te dui oor watter tyd  die gebeurtenis moet plaasvind, wat verskeie bladsye kan wees. Die woord morendo ("dood") word ook soms gebruik as 'n geleidelike vermindering in dinamika (en tempo).

Vir groter veranderinge in dinamika, word cresc. molto en dim. baie dikwels gebruik, waar die molto "baie" beteken. Net so, vir meer geleidelike veranderinge, word poco cresc. en poco afm. gebruik, "poco" beteken 'n bietjie, of alternatiewelik poco a poco, wat "bietjie vir bietjie" beteken.

Skielike veranderinge in die dinamika kan genoteer word deur die toevoeging van die woord subito (wat "skielik" beteken ) as 'n voorvoegsel of agtervoegsel by die nuwe dinamiese notasie. Subito piano (afgekort sub. p) ("skielik sagte") dui daarop dat die dinamika vinnig, byna skielik, verlaag tot die volume van ongeveer die p - reeks. Dit word dikwels doelbewus gebruik om die luisteraars se verwagting te ondermyn en sal dui op 'n intieme uitdrukking. Alhoewel dit gebruik maak van die klavier p dinamiese simbool, het die kunstenaar effense vryheid in hul interpretasie, wat veroorsaak dat dit wissel gebaseer op die voorafgaande hardheid of karakter van die stuk.

Aksent notas kan genoteer word sforzando, sforzato, forzando of forzato (afgekort sfz, sf, of fz) ("dwing" of "gedwonge"), of die gebruik van die teken >, bo of onder die hoof van die nota.

Sforzando (of sforzato, forzando, forzato) dui op 'n kragtige aksent en is afgekort as sf, sfz of fz. Daar is dikwels verwarring rondom hierdie merke en of daar enige verskil is in die graad van aksent. Al hierdie dui egter op dieselfde uitdrukking, afhangende van die dinamiese vlak, en die omvang van die sforzando word suiwer bepaal deur die kunstenaar.

Die fortepiano notasie fp dui op 'n forte onmiddellik gevolg deur die klavier. Daarenteen, is pf 'n afkorting vir poco forte, letterlik "'n bietjie hard" maar (volgens Brahms) betekenis met die karakter van forte, maar die klank van die klavier, al word dit selde gebruik as gevolg van moontlike verwarring met vleuel).

Uiterste dinamiese merke

Terwyl die tipiese verskeidenheid van dinamiese merke van ppp tot fff is, word sommige stukke gebruik met bykomende merke op verdere klem. Uiterste dinamiese merke impliseer 'n reeks van uiterste hardheid, of, alternatiewelik, impliseer dit 'n uiters subtiele onderskeid tussen baie klein verskille van hardheid binne 'n normale omvang. Hierdie tipe van gebruik is die mees algemeenste in die orkestrale werke van die laat 19de-eeu en daarna. Oor die algemeen, is hierdie merke ondersteun deur die orkestrasie van die werk, met swaar forte merke wat harde instrumente tot lewe bring met baie harde instrumente soos koperblasers en perkussie wat gelyktydig speel.

'n Vroeë voorbeeld van 'n decrescendo oor 72 balke, van f  tot pppppp, is gevind in die vyfde stuk ("Die Indiese") van Walter William Stockhoff In die Berge: 7 Indrukke vir Piano, op. 2 (1914). Byvoorbeeld, in Holst se The Planets, word  ffff twee keer in die "Mars" en een keer in "die Moeder", dikwels onderbreek deur orrel. Tchaikovsky merk 'n bassoon solo  pppppp (6 ps) in sy Pathetique Simfonie en gebruik ffff in gedeeltes van sy 1812 Overture en sy Vyfde Simfonie. Die bariton gang "Era la notte" uit Verdi se opera Otello gebruik pppp en dieselfde plek is gemerk met ppp in die volle klankbaan. Steane (1971) dui daarop dat sulke merke is in werklikheid 'n sterk herinnering aan minder-as-subtiele sangers om ten minste sag te sing eerder as 'n opdrag aan die sanger eintlik om 'n pppp te probeer sing.

Igor Stravinsky gebruik ffff aan die einde van die finale van die 1919 Firebird Suite. Sergei Rachmaninoff gebruik sffff in sy Prelude in C♯, Op. 3 No 2. Gustav Mahler gee in die derde beweging van sy Sewende Simfonie, die celli en kontrabasse 'n merk van fffff (5 fs), saam met 'n voetnota wat sê pluk so hard dat die snare die hout slaan'. In die ander uiterste, het Carl Nielsen, in die tweede beweging van sy Vyfde Simfonie, gekenmerk deur 'n passage vir houtblasers 'n diminuendo tot ppppp (5 ps). György Ligeti gebruik uiterste dinamika in sy Klavier Études: Etude No. 9 (Vertige) eindig met 'n diminuendo tot pppppppp (8 ps), terwyl Etude No. 13 (L'Escalier du diable in) 'n gedeelte gemerk ffffff (6 fs) bevat wat vorder tot 'n ffffffff (8 fs).

Op Musiek, een van die Moralia wat toegeskryf word aan die filosoof Plutarchus in die eerste eeu NC, dui daarop dat die antieke Griekse musikale opvoerings dinamiese oorgange ingesluit het – al ontvang dinamika baie minder aandag in die teks as ritme of harmonie.

Die Renaissance - komponis Giovanni Gabrieli was een van die eerstes om dinamika aan te dui in musiek notasie, maar dinamika was spaarsamig deur komponiste gebruik tot in die laat 18de eeu. Bach het 'n paar dinamiese term gebruik, insluitend forte, klavier, più klavier en pianissimo (hoewel voluit geskryf), en in sommige gevalle mag dit wees dat ppp beskou was om pianissimo in hierdie tydperk tydperk te beteken.

Die feit dat die klavesimbel slegs "terras" dinamika (óf hard of sag, maar nie tussen-in) kon speel en die feit dat komponiste van die tydperk nie gradering van die dinamika in hul klankbaan gemerk het nie, het gelei tot die "ietwat misleidende voorstel dat barok-dinamika terras dinamika' is," skryf Robert Donington. In werklikheid wissel barok musikante voortdurend dinamika. "Lig en skaduwee moet voortdurend introduced bekendgestel word ... deur die aanhoudende wisseling van hard en sag," skryf Johann Joachim Quantz in 1752. In byvoeging tot hierdie, word die klavesimbel in werklikheid harder of sagter, afhangende van die dikte van die musikale tekstuur (vier note is harder as twee). Dit het komponiste soos Bach toegelaat om dinamika direk in hul komposisies in te bou, sonder die behoefte vir notasie.

In die Romantiese tydperk, het komponiste grootliks die woordeskat vir die beskrywing van dinamiese veranderinge in hul tellings uitgebrei. Waar Haydn en Mozart ses vlakke (pp tot ff) vermeld, het Beethoven ppp en fff  gebruik (laasgenoemde minder gereeld), en Brahms het 'n verskeidenheid van terme gebruik om die dinamika wat hy wou hê, te beskryf.  In die stadige beweging van die trio vir viool, horing en klavier (Opus 40), gebruik hy die uitdrukking ppp, molto klavier en kwasi niente om verskillende eienskappe van stil uit te druk. Baie Romantikusse en latere komponiste het più p en più f bygevoeg, en 'n totaal van tien vlakke tussen ppp en fff gemaak.

Die bekendstelling van die moderne opname tegnieke verskaf alternatiewe maniere om die dinamika van musiek te beheer. Dinamiese omvang kompressie word gebruik die dinamiese omvang van 'n opname, of 'n enkele instrument te beheer. Dit kan hardheid variasies beïnvloed, beide op die mikro- en makro skaal. In baie kontekste, is die betekenis van die term dinamika dus nie onmiddellik duidelik nie. Om te onderskei tussen die verskillende aspekte van dinamika, word die term uitvoerende dinamika gebruik om te verwys na aspekte van musiek dinamika wat beheer word uitsluitlik deur die kunstenaar.

• Aksent (musiek)
• Woordelys van musikale terminologie