Padishahu

Një formë e fjalës njihet tashmë nga persishtja e mesme, ose gjuha pahlavi, si pātaxšā(h) ose pādixšā(y). Pād persiane e mesme mund të rrjedhë nga paiti avestan, dhe është i ngjashëm me Pati. Xšāy, "të sundosh" dhe xšāyaθiya, "mbret", janë nga persishtja e vjetër.

Ai u miratua nga disa monarkë që pretendonin gradën më të lartë, afërsisht ekuivalente me nocionin e lashtë persian të "Mbretit të Madh", dhe më vonë u miratua nga perandorët post-Akaemenide dhe mogul të Indisë. Megjithatë, në disa periudha u përdor në përgjithësi për sundimtarët autonome myslimanë, si në Hudud el-'Alam të shekullit të 10-të, ku edhe disa princa të vegjël të Afganistanit quhen pādshā(h)/pādshāʼi/pādshāy.

Sundimtarët në fronet e mëposhtme – dy të parët që komandonin efektivisht perandoritë e mëdha të Azisë Perëndimore – u quajtën Padishah:

• Shahanshahu i Iranit, me prejardhje kryesisht nga Safavidët
• Padishahu i Perandorisë Osmane
• Badshahu i Perandorisë Mogule
• Disa sundimtarë selxhukë, si selxhuku i madh Ahmed Sanxhar (si padishah-i sharq-u gharb, një përkthim i arabishtes malik al-mashriq wa al-maghrib [Mbreti i Lindjes dhe Perëndimit]), Sulltani i Rumit Kejhysrev I (si Padishah i Islamit), dhe Sulltani i Rumit Kejkubad I (si pādshāh).
• Mongoli ilhan Ghazan mori titullin Padshah-i Islam pasi u konvertua në Islam më 1295, ndoshta me qëllim që të minonte prestigjin fetar të Sulltanatit Mamluk në Egjipt. Titulli Ilhan, që hyri në përdorim rr. 1259–1265, mund të jetë një ekuivalent i Padishah, nëse merret me kuptimin "khan sovran" (dhe jo "khan vartës" siç parashtrohet shpesh).