Mbretëria E Italisë

Shteti u themelua si rezultat i Risorgimento nën ndikimin e Mbretërisë së Sardenjës të udhëhequr nga Savoja, e cila mund të konsiderohet shteti i tij ligjor paraardhës.

Mbretëria e Italisë Regno d'Italia
1861–1946
Flamuri Stema
Parimi: FERT (Moro për Shtëpinë e Savojës)
Himni:  (1861–1943; 1944–1946) Marcia Reale d'Ordinanza ("Marshi Mbretëror i Urdhëresës") (1924–1943) Giovinezza ("Rinia") (1943–1944) La Leggenda del Piave ("Legjenda e Piave")
Mbretëria e Italisë në vitin 1936
Kryeqyteti	Torino (1861–1865) Fierncia (1865–1871) Roma (1871–1946) Brindisi (de facto) (1943–1944)
Qyteti më i madh	Rome
Gjuhët e zakonshme	Italisht Gjuhët e pakicës Arbëresh Katalanisht Gjermanisht Griko Greqishtja moderne Sllovenisht Arabisht libiane Oksitanisht Sardinisht Sicilianisht neapolitane Greqishtja kalabriane Judeo-Italisht Romani Verior Emilian-Romagnol Ligurisht Lombard Piemonteze Venecian Toskanisht
Besimi	96% Katolicizmi Romak (feja shtetërore)
Qeveria
Lloji i qeverisjes	Monarkia kushtetuese parlamentare unitare nën një diktaturë totalitare njëpartiake fashiste (1925–1943) nën pushtimin ushtarak (1943–1945)
Mbreti
• 1861–1878	Victor Emmanuel II
• 1878–1900	Umberto I
• 1900–1946	Victor Emmanuel III
• 1946	Umberto II
Kryeministri
• 1861 (i pari)	Count of Cavour
• 1922–1943	Benito Mussolini
• 1945–1946 (i fundit)	Alcide De Gasperi
Kuvendi	Parlamenti
• Dhoma e sipërme	Senati
• Dhoma e ulët	Dhoma e Deputetëve (1861–1939) Dhoma e Fasces dhe Korporatave (1939–1943)
Historia
• Bashkimi	17 mars 1861
• Traktati i Vjenës	3 tetor 1866
• Marrja e Romës	20 September 1870
• Aleancë e Trefishtë	20 maj 1882
• Traktati i Londrës	26 prill 1915
• Marshimi në Romë	28 tetor 1922
• Pakti i Çelikut	22 maj 1939
• Pakti Trepalësh	27 shtator 1940
• Rënia e fashizmit	25 korrik 1943
• Republikë	2 qershor 1946
Sipërfaqja
1861	250,320 km2 (96,650 sq mi)
1936	310,190 km2 (119,770 sq mi)
Popullsia
• 1861	21,777,334
• 1936	42,993,602
Ekonomia
PBB (PFB)	Përllogaritje 1939
• Gjithsej	151 miliardë (2.82 trilion më 2019)
Monedha	lira (₤)
Të dhëna të tjera
Paraprirë nga Pasuar nga 1861 Mbretëria e Sardebnjës 1866: Mbretëria e Lombardisë-Venecia 1870: Shtetet Papale 1924: Shteti i lirë i Fiume 1945: Republika Sociale Italiane 1929: Qyteti i Vatikanit 1943: Republika Sociale Italiane 1946: Republika Italiane Territori i Lirë i Triestes RSF Jugosllavia

Italia i shpalli luftë Austrisë në aleancë me Prusinë në vitin 1866 dhe mori rajonin e Venetos pas fitores së tyre. Trupat italiane hynë në Romë më 1870, duke i dhënë fund më shumë se një mijë vjetëve të pushtetit të përkohshëm papnor. Italia hyri në një Aleancë të Trefishtë me Perandorinë Gjermane dhe Perandorinë Austro-Hungareze më 1882, pas mosmarrëveshjeve të forta me Francën rreth zgjerimeve të tyre përkatëse koloniale. Megjithatë, edhe nëse marrëdhëniet me Berlinin bëheshin shumë miqësore, aleanca me Vjenën mbeti thjesht formale pasi italianët ishin të prirur të merrnin Trentinon dhe Triesten, qoshet e Austro-Hungarisë të populluara nga italianë. Kështu gjatë Luftës së Parë Botërore, Italia pranoi ftesën britanike për t'u bashkuar me Fuqitë Aleate, pasi fuqitë perëndimore premtuan kompensim territorial (në kurriz të Austro-Hungarisë) për pjesëmarrje që ishte më bujare se oferta e Vjenës në këmbim të neutralitetit italian. Fitorja në luftë i dha Italisë një vend të përhershëm në Këshillin e Lidhjes së Kombeve.

"Italia fashiste" është epoka e qeverisjes së Partisë Nacional Fashiste nga viti 1922 deri në 1943 me Benito Musolinin si kreun e qeverisë. Fashistët imponuan sundimin totalitar dhe shtypën opozitën politike dhe intelektuale, duke promovuar modernizimin ekonomik, vlerat tradicionale shoqërore dhe një afrim me Kishën Katolike Romake. Sipas Payne (1996), "qeveria fashiste kaloi nëpër disa faza relativisht të dallueshme". Faza e parë (1923–1925) ishte nominalisht një vazhdim i sistemit parlamentar, megjithëse me një "diktaturë ekzekutive të organizuar ligjërisht". Më pas erdhi faza e dytë, “ndërtimi i diktaturës fashiste, nga viti 1925 deri në vitin 1929”. Faza e tretë, me më pak aktivizëm, ishte 1929-1934. Faza e katërt, 1935-1940, u karakterizua nga një politikë e jashtme agresive: lufta kundër Etiopisë, e nisur nga Eritrea italiane dhe Somalilandi italiane, e cila rezultoi në aneksimin e saj; konfrontimet me Lidhjen e Kombeve, që çojnë në sanksione; autarkia ekonomike në rritje; dhe nënshkrimi i Paktit të Çelikut. Vetë lufta (1940–1943) ishte faza e pestë me katastrofat dhe disfatat e saj, ndërsa qeveria Salò nën kontrollin gjerman ishte faza e fundit (1943–1945).

Italia fashiste ishte një anëtar kryesor i Fuqive të Boshtit në Luftën e Dytë Botërore. Deri në vitin 1943, disfata gjermano-italiane në fronte të shumta dhe zbarkimet pasuese të aleatëve në Siçili çuan në rënien e regjimit fashist dhe Musolini u arrestua me urdhër të mbretit Victor Emmanuel III. Qeveria e re nënshkroi një armëpushim me aleatët në shtator 1943. Forcat gjermane pushtuan Italinë veriore dhe qendrore, duke krijuar Republikën Sociale Italiane, një shtet kukull kolaboracionist i udhëhequr ende nga Musolini dhe besnikët e tij fashistë. Si pasojë, vendi ra në luftë civile, me Ushtrinë Bashkëluftëtare Italiane dhe lëvizjen e rezistencës që luftuan me forcat e Republikës Sociale dhe aleatët e saj gjermanë. Menjëherë pas luftës dhe çlirimit të vendit, pakënaqësia civile çoi në referendumin institucional nëse Italia do të mbetej monarki apo do të bëhej republikë. Italianët vendosën të braktisin monarkinë dhe të formojnë Republikën Italiane, shtetin e sotëm italian.