ਖੰਡ

ਗੰਨੇ ਦੇ ਰਸ ਨੂੰ ਕਾੜ੍ਹ ਕੇ ਜੋ ਮੱਕੀ ਦੇ ਆਟੇ ਵਰਗਾ ਭੁਰ-ਭੁਰਾ ਪਦਾਰਥ ਬਣਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕਰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਪਹਿਲੇ ਸਮਿਆਂ ਵਿਚ ਹਰ ਜਿਮੀਂਦਾਰ ਗੰਨਾ ਬੀਜਦਾ ਸੀ। ਹਰ ਪਿੰਡ ਘੁਲ੍ਹਾੜੀ ਲੱਗੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਹਰ ਘਰ ਸਾਰੇ ਸਾਲ ਜੋਗੀ ਸ਼ੱਕਰ ਜ਼ਰੂਰ ਤਿਆਰ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਜਦ ਤੱਕ ਚੀਨੀ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਕਾਢ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲੀ ਸੀ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਸ਼ੱਕਰ ਤੇ ਗੁੜ ਦੀ ਚੜ੍ਹਤ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸ਼ਗਨ । ਸ਼ੱਕਰ ਨਾਲ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਮੁੰਡੇ/ਕੁੜੀ ਦੀ ਮੰਗਣੀ ਸ਼ੱਕਰ ਦੀ ਰੋੜੀ ਨਾਲ ਮੂੰਹ ਮਿੱਠਾ ਕਰਵਾ ਕੇ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਸ਼ੱਕਰ ਹੀ ਵੰਡੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਸ਼ੱਕਰ ਘਿਉ ਨਾਲ ਖਵਾਈ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਫੰਨੇ ਖਾਂ ਸੇਵਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਹਾੜੀ ਦੀ ਫਸਲ ਵੱਢਣ ਤੇ ਕੱਢਣ ਸਮੇਂ ਸ਼ੱਕਰ ਘਿਉ ਜ਼ਰੂਰ ਖਾਧਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਕਿਉਂ ਜੋ ਫਸਲ ਦੀ ਗਾਹੀ ਤੇ ਉਡਾਈ ਕਰਨ ਸਮੇਂ ਜੋ ਮਿੱਟੀ-ਘੱਟਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਅੰਦਰ ਚਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਉਹ ਸ਼ੱਕਰ ਘਿਉ ਖਾਣ ਨਾਲ ਸਰੀਰ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਠੰਡਿਆਈ ਸ਼ੱਕਰ ਨਾਲ ਬਣਾਈ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਚੂਰੀ ਸ਼ੱਕਰ ਨਾਲ ਕੁੱਟੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।

ਸ਼ੱਕਰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਗੰਨੇ ਨੂੰ ਪੀੜ ਕੇ ਰਸ ਕੱਢਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰਸ ਨੂੰ ਕੜਾਹੇ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ ਬਹਿਣੀ ਉੱਪਰ ਰੱਖ ਕੇ ਕਾੜ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਦ ਕਾੜ੍ਹਾ ਲਾਲਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਕੜ ਦੇ ਬਣੇ ਗੁੰਡ ਵਿਚ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਦ ਲਾਲਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਠੰਡਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਚੰਡਣੀ ਨਾਲ ਚੰਡ ਕੇ ਇਕ ਥਾਂ ਕੱਠਾ ਕਰ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫੇਰ ਕਈ ਬੰਦੇ ਲੱਗ ਕੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਮਲ ਮਲ ਕੇ, ਭੋਰ ਭੋਰ ਕੇ ਸ਼ੱਕਰ ਬਣਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।

ਹੁਣ ਦੁਆਬੇ, ਮਾਝੇ, ਰੋਪੜ ਅਤੇ ਮੁਹਾਲੀ ਜਿਲ੍ਹਿਆਂ ਦੇ ਕੋਈ-ਕੋਈ ਪਰਿਵਾਰ ਹੀ ਸ਼ੱਕਰ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਹੁਣ ਦੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਸ਼ੱਕਰ, ਮਿੱਠਾ ਘੱਟ ਹੀ ਖਾ ਕੇ ਰਾਜੀ ਹੈ। ਮੰਗਣੀ ਵਿਆਹ ਦੇ ਸ਼ਗਨ ਹੁਣ ਲੱਡੂਆਂ ਅਤੇ ਬਰਫੀ ਨਾਲ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਨਾ ਹੁਣ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕਰ ਘਿਉ ਖਾਂਦਾ ਹੈ, ਨਾ ਚੂਰੀ ਖਾਂਦਾ ਹੈ, ਨਾ ਹੀ ਠੰਡਿਆਈ ਪੀਂਦਾ ਹੈ।