Adposisjon

Adposisjonar tar nominalfrasar som styring, og resultatet er ein adposisjonsfrase som fungerer som adverbial, dvs. som ein frase som ikkje treng vere del av verbet sin valens. Ein kan altså seie både Eg søv, Eg søv ofte og Eg søv i senga, der adverbialet ofte og preposisjonsfrasen i senga ikkje er valensbunde ledd. Visse adposisjonsfrasar kan likevel vere valensbunde.

Språk med berre postposisjonar deler ofte mange andre trekk, til dømes har dei ein tendens til å vere SOV-språk, logisk nok, sidan både verbet og adposisjonen dermed tar høvesvis objektet sitt og styringa si til venstre. At språk med berre preposisjonar og språk med både pre- og postposisjonar ikkje utgjer ei like homogen gruppe, typologisk sett, er framleis eit stort mysterium.

I tillegg til preposisjonar og postposisjonar er det òg mogleg å rekne med sirkumposisjonar, td for … sidan, som i for tre år sidan, der styringa er omgjeven av adposisjonen: [ for [ tre år ] sidan ].