Свила

Најпознатиот тип на свила се добива од чаури, кожурци и ларви на свилената буба (Bombyx mori), кои се одгледувани во заробеништво. Свилата има сјаен изглед, заради кој е и ценета, а кој потекнува од триаголната структура, ѝ овозможува на свилената ткаенина да ја прекршува светлината од различни агли.

Свилата ја прават и неколку други инсекти, ама единствено свилата од гасениците од пеперутки се користи во текстилното производство. Истражувани се и други свили кои се разликуваат на молекуларно ниво. Свилата главно се произведува од ларви на инсекти кои завршуваат со метаморфоза. Производството на свила е посебно вообичаена кај Хименоптерите (пчели, оси и мравки) и некогаш ја користат за правење гнезда. Други видови на Артроподи прават свила, најчесто разни Аракниди како што се пајаците.

Дивата свила се произведува почесто од гасеници, отколку од свилените буби, кои можат да бидат вештачки култивирани. Варијациите на дивата свила познати се и користени во Кина, Јужна Азија и Европа уште од многу одамна, ама производството секогаш било значително помало од производството на култивираната свила. Се разликуваат од припитомените варијации во бојата и текстуата. Чаурите кои се собрани во дивината често веќе се оштетени со развојот на пеперутката пред да бидат собрани, па така третираниот свилен конец е пократок поради раздвојувањето на чаурите т.е. кожурците. Дивата свила потешко се бои отколку свилата од култивираните свилени буби.

Почетоците на производството на свилата датираат од 6000 до 3000 години п.н.е. Заради големата вредност, Кинезите под закана со смртна казна ја чувале тајната за свилата. Постепено свилата од Кина преку Тајланд и Индија се проширила во југоисточна и јужна Азија, а во Европа ја донеле византиските монаси, така што, според легендата, ги скриле кожурците во бамбусови стапови.