ქალთა წინადაცვეთა

2008 წლის მონაცემებით 100 მლნ — 140 მლნ აფრიკელი წინადაცვეთილი ქალი ცხოვრობს. ეს პრაქტიკა გავრცელებულია ეგვიპტეში, სუდანში, ეთიოპიაში, ერიტრეაში, ჯიბუტიში, სომალისა და მალიში ქალთა 80 %-ზე ჩატარებული ეს პროცედურა, აგრეთვე საუდის არაბეთსა და ინდონეზიაში.

წესჩვეულების აღმოცენების ისტორია

ქალთა წინადაცვეთის პირველი ფაქტი ძველ ეგვიპტეშია დაფიქსირებული. ქირურგიული ოპერაციები კლიტორზე ტარდებოდა ინკების იმპერიაშიც. ინკების დედაქალაქ კუსკოში იყო ტაძარი ამარუკანჩა (XV-XVI საუკუნეეებში; შემდგომში აქ ფეხი მოიკიდეს იეზუიტებმა), რომლის დანიშვნა, იტალიელი მღვდლის, ხუან ანელო ოლივეს მიხედვით, იყო:

„

კერპის თაყვანისცემა გველეშაპის სახით, რომელიც სანსლავდა მორიელს.

“

ამ ადგილს უკავშირდება ინკების სარწმუნოების საინტერესო დეტალი, რომელსაც ავტორმა ხაზი გაუსვა:

„

გველეშაპი იყო შემქმნელის ძალა; და როგორც ჩვენ, კათოლიკები, პატივს ვცემთ ღვთისმშობლის ქალურ ბუნებას, აგრეთვე [ინკები] პატივს სცემენ მორიელის საცავსა და ნესტარს, როგორც ქალის კლიტორის სიმბოლოს.

“

ამიტომ ინკებს გოგონების კლიტორის წინადაცვეთა წესჩვეულებად ჰქონდათ. კათოლიკე მღვდლები ამ პროცედურას ბარბაროსობად სთვლიდნენ.

წინადაცვეთის ტიპები

ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციის კლასიფიკაციის მიხედვით არსებობს ქალთა წინადაცვეთის ოთხი ძირითადი ტიპი.

ტიპი I: კლიტორის ამოკვეთა (კლიტორიდექტომია) და/ან კლიტორის კაპიშონის ამოკვეთა:

ქვეტიპი Ia — მხოლოდ კლიტორის კაპიშონის ამოკვეთა;
ქვეტიპი Ib — ხორციელდება აგრეთვე კლიტორის ამოკვეთა.

ტიპი II — კლიტორისა და სასქესო ბაგეების ამოკვეთა:

ქვეტიპი IIa — ხორციელდება მხოლოდ მცირე სასქესო ბაგეების ამოკვეთა;
ქვეტიპი IIb — ხორციელდება მცირე სასქესო ბაგეებისა და კლიტორის ამოკვეთა;
ქვეტიპი IIc — ხორციელდება მცირე, დიდი სასქესო ბაგეებისა და კლიტორის ამოკვეთა.

ტიპი III — ინფიბულაცია („ფარაონული წინადაცვეთა“) — ოპერაციები, რომლის მსვლელობისას ხორციელდება მხოლოდამხოლოდ ან დიდი ან მცირე სასქესო ბაგეების ამოკვეთა. შემდეგ ხდება ჭრილობების მიჯრა (გაკერვის ან ფეხების შეკვრის დროს), იკეტება კლიტორი, ურეტრის ხვრელი და საშოში შესასვლელი. რჩება პატარა ხვრელი.
ტიპი IV — ეს ტიპი აერთიანებს სხვა შემთხვევებს.

გეოგრაფიული გავრცელება

ქალთა წინადაცვეთის პრაქტიკა ტარდება ოცდაათზე მეტ ქვეყანაში (უმეტეს შემთხვევაში ახლო აღმოსავლეთისა და აფრიკის ქვეყნებში). აზიაში ეს პროცედურა დამახასიათებელი რამდენიმე თემისთვის ფილიპინებში, მალაიზიაში, პაკისტანსა და ინდონეზიაში. აგრეთვე იშვითად გვხვდება არაბეთის გაერთიანებულ საამიროებში, იემენში, ომანსა და ბაჰრეინში.

ლათინურ ამერიკაში ქალთა წინადაცვეთა ძირითადად გვხვდება ბრაზილიაში, აღმოსავლეთ მექსიკასა და პერუში.

დისკუსია და აკრძალვა

არც ერთი რელიგია ამ პროცედურას არ მიესალმება.

მუსლიმანები კრძალავენ ამ ოპერაციას. ბევრმა შეიხმა და ულემმა გამოსცა ფეტვები, რომლებიც კრძალავენ ქალთა წინადაცვეთას. აღსანიშნავია შარიათის პრინციპი, რომელიც კრძალავას ადამიანის ჯანმრთელობის ზიანის მიყენებას. ამის მიუხედავად, წინადაცვეთას ძირითადად ისლამურ სახელმწიფოებში ახორციელებენ. ის არ მოიხსენიება ყურანში, და მას ალბათ წინაისლამური წარმოშობა აქვს. ქალთა წინადაცვეთა არის ეროვნული წესჩვეულება, რომელსაც ახორციელებენ ქრისტიანი-კოპტებიც. ქალთა წინადაცვეთის ყველა ფორმა არის კატეგორიულად აკრძალული ისლამში, რადგან ეწინააღმდეგებიან მის ნორმებს და დიდ ზიანს უყენებენ ქალის ფსიქიკას და ფიზიკურ ჯანმრთელობას.

გაერთიანებულ სამეფოში ქალთა წინადაცვეთა აიკრძალა 1985 წელს, თუმცა დღემდე ხდება ამ პრაქტიკის გამოყენება.

1997 წლიდან ქალთა წინადაცვეთა აგრეთვე აიკრძალა ეგვიპტეში.

2007 წლის 5 აპრილს ქალთა წინადაცვეთა აიკრძალა ერიტრეაშიც. .