Էռնստ Հոֆման

Հոֆմանի և՛ մայրական և՛ հայրական նախնիները իրավաբաններ էին։ Նրա հայրը՝ Քրիստոֆ Լյուդվիգ Հոֆմանը (1736-1797), փաստաբան էր Քյոնիգսբերգում (Պրուսիա, այժմ՝ Կալինինգրադ, Ռուսաստան), ինչպես նաև բանաստեղծ և սիրողական երաժիշտ, նվագում էր ջութակ։ 1767 թվականին նա ամուսնացել է իր զարմուհու՝ Լովիսա Ալբերտին Դերֆերի հետ (1748-1796): Էռնստ Թեոդոր Հոֆմանը ծնվել է 1776 թվականի հունվարի 24-ին։ Նա երեք երեխաներից ամենափոքրն էր։ Երբ տղան երեք տարեկան էր, ծնողները բաժանվել են, և նա մեծացել է իր մայրական տատիկի տանը։ Նրա աշխարհայացքի ձևավորման վրա մեծ է եղել մորեղբոր՝ փաստաբան Օտտո Վիլհելմ Դյուրֆերի ազդեցությունը, որը խելացի և տաղանդավոր անձնավորություն էր։ Հոֆմանի երաժշտական և նկարչական ընդունակությունները ի հայտ են եկել վաղ տարիքից։ 1781–1792 թվականների ընթացքում նա հաճախել է Լյութերական դպրոցը, որտեղ ուսումնասիրել է դասականներին, ունեցել մեծ առաջընթաց։ Նա կարդում էր Շիլլեր, Գյոթե, Սվիֆթ, Ռուսո և Ժան Պոլ։ 1794-ին Հոֆմանը սիրահարվել է Դորա Հեթին՝ ամուսնացած կնոջ, որին նա դասավանդում էր երաժշտություն։ Նա տասը տարի մեծ էր Հոֆմանից։ 1795 թվականին Դորան ուննում է իր վեցերորդ որդուն։ 1796-ի փետրվարին Դորայի ընտանիքը դժգոհում է Հոֆմանի ուշադրությունից և, նրա համաձայնությամբ, խնդրում մյուս մորեղբորը, որ իր համար աշխատանք գտնեն Գլոգավում (Գլոգուվ), Պրուսական Սիլեզիա։

Պրովինցիայում

1796 թվականից Հոֆմանն իր քեռու՝ Յոհան Լյուդվիգ Դերֆերի մոտ աշխատել է որպես գրագիր։ Վերջինս իր դստեր՝ Միննայի հետ ապրում էր Գլոգավում։ Լրացուցիչ քննություններ հանձնելուց հետո նա այցելել է Դրեզդեն։ Նա տպավորվել է Դրեզդենի պատկերասրահի նկարներից, նա հատկապես հիացած էր Կոռեջոյի և Ռաֆայելի նկարներով։ 1798 թվականի ամռանը նրա քեռին դատարան է բերվել Բեռլինում, և օգոստոսին երեքն էլ տեղափոխվել են այնտեղ։ Սա Հոֆմանի առաջին այցելությունն էր մեծ քաղաք։ Հենց այստեղ է Հոֆմանն առաջին անգամ փորձել իրեն որպես կոմպոզիտոր՝ գրելով «Die Maske» օպերետը, և պատճենը ուղարկել Պրուսիայի թագուհի Լուիզային։ Պաշտոնական պատասխանում նրան խորհուրդ է տրվել դիմել թագավորական թատրոնի տնօրենին։ Մինչ վերջինս կպատասխաներ, Հոֆմանը անցնում է քննությունների երրորդ փուլը և մեկնում Պոզնան՝ Հարավային Պրուսիա։ Ճանապարհին կարճ կանգառ է ունենում Դրեզդենում՝ դիտելու տեղի պատկերասրահը։ 1800 թվականի հունիսից մինչև 1803 թվականը աշխատել է Լեհաստանի և Մազովի պրուսական նահանգներում։ Սա առաջին անգամն էր, որ նա ապրում էր առանց իր ընտանիքի անդամների հսկողության։ 1804 թվականի սկզբին նա պաշտոն էր ստացել Վարշավայում։ Ճանապարհին նա անցնում էր իր հայրենի քաղաքով և հանդիպում Դորա Հեթի դուստրերից մեկին։ Նա այլևս երբեք չի վերադառնա Քյոնիգսբերգ։

Մինչև 1807 թվականը աշխատել է տարբեր պաշտոններում, իսկ ազատ ժամանակ զբաղվել է երաժշտությամբ և նկարչությամբ։ Արվեստի միջոցով գումար վաստակելու Հոֆմանի բոլոր փորձերը նրան հասցրել են աղքատության ու աղետի։ Միայն 1813 թվականից՝ փոքրիկ ժառանգություն ստանալուց հետո գործերը փոքր-ինչ կարգավորվել են։ Դրեզդենում դիրիժորի աշխատանքը որոշ ժամանակով բավարարել է նրա մասնագիտական ամբիցիաները։ Սակայն 1815 թվականին կորցրել է այս տեղը և նորից ստիպված է եղել անցնել անցանկալի ծառայության արդեն Բեռլինում։ Այնուամենայնիվ, նոր աշխատանքի շնորհիվ և՛ եկամուտն էր բարելավվում, և՛ ավելի շատ ժամանակ էր ունենում ստեղծագործական գործունեության համար։ Նողկալով քաղքենի հասարակությունից՝ Հոֆմանը երեկոների մեծ մասը (իսկ երբեմն նաև գիշերների) անց էր կացնում գինետներում։ Գինով ու անքնությամբ նյարդերը քայքայելով՝ Հոֆմանը գալիս էր տուն և նստում գրելու։ Նրա երևակայությունից ծնված սարսափները երբեմն վախեցնում էին հենց իրեն։ Իսկ առավոտյան արդեն Հոֆմանն աշխատավայրում էր և ամբողջությամբ նվիրվում էր գործին։ Հոֆմանի ֆանտաստիկայի առանձնահատկությունն այն էր, որ մարդկային և վերմարդկային աշխարհները մերձեցված են և միաժամանակ արտացոլում են միևնույն կյանքի երկու կողմերը : Իրականը միաձուլվում է երևակայականին, միաձուլվում են նաև իրական ու անիրական ժամանակները։

Հոֆմանը մահացել է Բեռլինում 1822 թվականի հունիսի 25-ին՝ 46 տարեկան հասակում։

Հոֆմանի «Ասպետ Գլյակը» (1809), «Յոհան Կրայսլերի, խմբավարի երաժշտական տառապանքները» (1810), «Դոն Ժուան» (1813) նովելները հետագայում ամփոփվել են «Ֆանտազիաներ՝ Կալլոյի ոգով» ժողովածուի մեջ։ «Ոսկե կճուճ» (1814) վիպակում աշխարհը պատկերված է երկու պլանով՝ իրական ու ֆանտաստիկ։ «Սատանայի էլիքսիրը» (1815-1816) վեպում իրականությունը ներկայացվում է որպես գերբնական չար ուժերի տարերք։ Հոֆմանը գրել է նաև «Թատրոնի մի դիրեկտորի զարմանալի տառապանքները» (1819), «Գիշերային պատմվածքներ» (մաս 1-2, 1817), «Սերապիոն եղբայրներ» (1-4, 1819-1821), «Լվերի տիրակալը» (1822) և այլ գործեր։ Վարշավայում, որտեղ ծառայել է որպես պալատական խորհրդատու (1804-1807), կազմակերպել է ֆիլհարմոնիկ ընկերություն, սիմֆոնիկ նվագախումբ։ 1807-1813 թվականներին որպես դիրիժոր, կոմպոզիտոր և բեմանկարիչ աշխատել է Բեռլինի, Բամբերգի, Լայպցիգի և Դրեզդենի թատրոններում։

Հոֆմանը ռոմանտիկական երաժշտական գեղագիտության հիմնադիրներից է։ Հեղինակել է Գերմանիայի առաջի ռոմանտիկական «Ունդինա» (1813) օպերան, սիմֆոնիաներ, «Ավրորա» օպերան, խմբերգեր, կամերային երկեր, երաժշտագիտական հոդվածներ։ Նրա շատ երկերի հիման վրա ստեղծվել են երաժշտական ստեղծագործություններ (Դելիբի «Կոպելիա» և Չայկովսկու «Շելկունչիկ» բալետը), ազդեցությունն են կրել Վեբերը, Շումանը, Վագները, բանաստեղծական կերպարները մարմնավորվել են Շամանի («Կրայսլերիանա»), Վագների («Թռչող հոլանդացին»), Ադանի («Ժիզել»), Դելիբի («Կոպելիա») և այլոց երկերում։ Հոֆմանն ազդել է Էդգար Ալան Պոյի և Հովարդ Լաֆկրաֆտի ստեղծագործության վրա։ Նա Ժակ Օֆենբախի «Հոֆմանի հեքիաթները» (1881) և Լաչչետիի «Հոֆման» (1912) օպերաների հերոսն է։