Satelit Deimos

Ime je dobio po Deimosu, figuri koja je predstavljala užas u grčkoj mitologiji. Pretpostavlja se da su po svom postanku asteroidi nastali u vanjskim dijelovima sunčeva sistema i zarobljeni Marsovim gravitacionim poljem. Fobos i Deimos mogli su se formirati kao Mjesec, rastvaranjem materijala rastrganog s Marsa udarom patuljastog planeta prema numeričkim simulacijama.

Deimos
Otkriće
Otkrio	Asaph Hall
Datum otkrića	12. august 1877.
Osobine putanje
Srednji poluprečnik putanje	23.460 km
Ekscentricitet	0.000 2
Orbitalni period	1.262 44 d (30.30 h)
Prosječna orbitalna brzina	1.35 km/s
Inklinacija	0.93° (prema Marsovom ekvatoru) 1.793° (prema lokalnoj Laplaceovoj ravni) 27.58° (prema ekliptici)
Prirodni satelit	Mars
Fizikalne osobine
Dimenzije	15 × 12.2 × 10.4 km
Poluprečnik	6.2 km
Masa	1.48×1015 kg (0.25 n planete Zemlje)
Prosječna gustoća	1.471 g/cm3
Ekvatorijalna površinska gravitacija	0.003 9 m/s2 (3.9 mm/s2) 0.000 40 g (400 µg)
Brzina oslobađanja	5.6 m/s (20 km/h)
Period rotacije	Sinhronizirana rotacija
Albedo	0.068
Temperatura na površini	≈233 K
Prividna magnituda	12.4

Deimos ima srednji poluprečnik od 6,2 km (3,9 mi) i potrebno mu je oko 30,3 sata da kruži oko Marsa. Deimos je udaljen 23,460 km od Marsa, što je daleko od Marsovog drugog mjeseca, Fobosa.

Slabo je vidljiv sa Zemlje, ako ne kao svijetla točka, bio je predmet pomnih promatranja tokom svemirskog istraživanja Crvene planete. Njegova površina, fotografirana gotovo u cijelosti, prekrivena je debelim slojem regolita crvenkaste boje i ima svjetlije pruge koji se fokusiraju na grebene malih visoravni i reljefi. Iako je vrlo krateriran, Deimos zapravo izgleda vrlo glatko, vjerovatno je prošao proces seizmičke degradacije.

Njegov sastav, za koji se vjeruje da je sličan sastavu asteroida tipa D i izumrlih jezgara kometa, predstavlja ozbiljne poteškoće znanstvenicima koji žele objasniti njegovo porijeklo.

 

Deimos je otkrio Asaph Hall 12. augusta 1877. u 7:48. Hall je istovremeno otkrio i Fobos nakon sistemske potrage za Marsovim satelitima.

Imena za ove satelite predložio je Henry Madan (1838–1901), doktor nauka na Etonu, i odnose se na 15. pjevanje Ilijade, gdje Ares (odnosno rimski bog Mars) poziva Užas (Deimos) i Strah (Fobos).

 

Deimos, poput Marsovog drugog mjeseca Fobosa, ima elektromagnetni spektar, albedo i gustinu slične onima asteroida C-tipa ili asteroida D-tipa. Poput mnogih tijela njegove veličine, Deimos je izuzetno nepravilnog oblika dimenzija 15 × 12.2 × 10.4 km.Masa mu je 1,8 × 10¹⁵ kg (6 puta manje od Fobosa). Orbitalna brzina iznosi 13,5 km/h, a brzina oslobađanja iznosi 0,01 km/s. Mars obiđe za oko 1 dan (30 sati). Sastavljen je od stijena bogatih ugljičnim materijalom, poput asteroida C-tipa i ugljično-hondritnih meteorita. Pokriven je udarnim kraterima, ali mu je površina glatkija od Fobosove, čemu je uzrok djelomično punjenje kratera regolitom. Regolit je visoko porozan i radarska ispitivanja gustine pokazuju vrijednosti od samo 1.1 g/cm³. Dva najveća kratera jesu Swift i Voltaire, svaki širok oko 3 km. Unatoč maloj gravitaciji, zabilježeno je klizanje materijala nizbrdo.

Deimosova orbita gotovo je kružna i blizu je Marsove ekvatorijalne ravni. Prema nekim hipotezama, moguće je da je Marsov dalji satelit zapravo asteroid koji je Jupiter izbacio u orbitu koja je dozvolila "zarobljavanje" od strane Marsa. Ova je hipoteza još uvijek kontraverzna i osporavana. I Deimos i Fobos imaju dosta kružne orbite koje leže gotovo tačno na Marsovoj ekvatorijalnoj ravni i stoga je njihovo "hvatanje" u orbitu pretpostavljalo početno kruženje veoma ekscentričnim orbitama, te podešavanje inklinacije (nagiba) na ekvatorijalnu ravan. Ovo je vjerovatno uspjelo zahvaljujući kombinaciji atmosferskih privlačnih i plimnih sila, mada nije u potpunosti jasno da li ima dovoljno raspoloživog vremena da bi se navedeno dogodilo i Deimosu.

Gledano s Deimosa, Mars bi se pojavljivao 1.000 puta veći i 400 puta svjetliji nego pun Mjesec posmatran sa Zemlje, te bi pokrivao 11. dio nebeske sfere.

Posmatran s Marsa, Demos bi imao ugaoni prečnik ne veći od 2.5 minuta (60 minuta čine 1 stepen) i činio bi se gotovo poput zvijezde. U trenutcima najjačeg sjaja ("pun mjesec") činio bi se sjajnim poput Venere posmatrano sa Zemlje; u prvoj ili trećoj četvrtini njegova bi se svjetlost mogla uporediti sa svjetlošću Vege. Pomoću malog teleskopa posmatrač s Marsa mogao bi vidjeti Deimosove faze, što bi trajalo 1.2648 dana (Deimosov sinodički orbitalni period).

 

Za razliku od Fobosa, čije je okretanje oko Marsa toliko brzo da on zapravo izlazi na zapadu, a zalazi na istoku, Deimos izlazi na istoku, a zalazi na zapadu. Međutim, sinodički orbitalni period Deimosa je oko 30.4 sata i veći je od Marsovog sunčevog dana (sola), koji je dug oko 24.7 sati, tako da je potrebno da prođe oko 2.7 dana od Deimosovog izlaska do njegovog zalaska (za posmatrača koji se nalazi na Marsovom ekvatoru). Zbog toga što je Deimosova orbita relativno blizu Marsu i ima veoma malu inklinaciju na Marsov ekvator, taj satelit ne vidi se s geografske širine veće od 82.7°.

Marsov najbliži mjesec Fobos će za 10 do 20 milijuna godina biti rastrgan na komadiće plimnim silama radi Marsove gravitacijske sile. Deimos, za razliku od njega, će ostati postojan.

Solarni tranzit

 

Za posmatrača s Marsa Deimos prolazi pravilno ispred Sunca. Satelit je premali da bi izazvao totalno pomračenje i primjećivao bi se jedino kao mala crna tačka na Sunčevoj površini. Njegov ugaoni prečnik je veličine 2.5 prečnika Venere posmatrano sa zemlje. 4. marta 2004. tranzit Deimosa fotografiran je s marsohoda Opportunity, a 13. marta s marsohoda Spirit.

Porijeklo Marsovih mjeseca još je uvijek kontraverzna tema. I Fobos i Deimos imaju mnogo zajedničkog sa karbonatnim asteroidima C-tipa, te s elektromagnetnim spektrom, albedom i gustinom sličnim onima asteroida C-tipa ili D-tipa. Jedna od pretpostavki, koja se poziva na navedenu sličnost, kaže da bi oni mogli biti "zarobljeni" asteroidi iz glavnog asteroidnog pojasa. Oba mjeseca imaju veoma kružne orbite koje leže gotovo tačno na Marsovoj ekvatorijalnoj ravni i stoga je njihovo "hvatanje" u orbitu pretpostavljalo početno kruženje veoma ekscentričnim orbitama, te podešavanje inklinacije (nagiba) na ekvatorijalnu ravan.

"Zarobljavanje" također zahtijeva rasipanje energije. Trenutna Marsova atmosfera previše je rijetka da bi mogla uhvatiti objekt veličine Fobosa atmosferskim kočenjem. Geoffrey Landis istakao je da se moglo dogoditi i zarobljavanje binarnog asteroida, koji se potom razdvojio pod utjecajem plimnih sila.

Fobos bi mogao biti objekt Sunčevog sistema druge generacije nastao akrecijom (skupljanjem) u orbiti nakon formiranja Marsa. Postoje mišljenja da je to vjerovatnije nego ideja da je Fobos nastao iz istog oblaka materije iz kojeg je nastao Mars.

Druga hipoteza kaže da je Mars nekad bio okružen velikim brojem objekata veličine Fobosa i Deimosa, vjerovatno izbačenim u orbitu nakon udarca velikog planetezimala na površinu planete.

 

Samo dvije geološke strukture na Deimosu dobile su imena. Krateri Swift i Voltaire dobili su imena po piscima koji su nagađali o postojanju Marsovih satelita prije no što su ti sateliti otkriveni.

• Marsovi prirodni sateliti