মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকা

মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকাৰ পিতৃৰ নাম হিম্মতুদ্দিন আহমদ। এখেতসকল বাঘ হাজৰিকাৰ বংশধৰ। জন্ম হৈছিল ডিব্ৰুগড়ত। ডিব্ৰুগড়তে পঢ়া-শুনা কৰি তাৰে চৰকাৰী হাইস্কুলৰপৰা ১৮৯২ চনত এণ্ট্ৰেন্স পৰীক্ষা দিয়ে। কিন্তু পৰীক্ষাত উত্তীৰ্ণ হ'ব নোৱাৰি পঢ়াৰ ইতি পেলায়।

১৮৯৩ মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকাই উত্তৰ লখিমপুৰত ফৰেষ্টাৰ হিচাপে কৰ্মত নিয়োজিত হয়। তিনিবছৰ এই কাম কৰাৰ পাছত ১৮৯৬ চনত লক্ষ্মীপুৰ কাছাৰীত আমোলা হিচাপে যোগদান কৰে। ১৯০২ চনত ডিব্ৰুগড় কাছাৰীলৈ বদলি হয়। অৱসৰৰ সময়লৈ তেওঁ চিভিল পেস্কাৰ পদবী পাইছিল। ১৯২৬ চনত অৱসৰ লয়।

১৮৯৬ চনত এখেতৰ বিখ্যাত কবিতা পুথি জ্ঞান মালিনী প্ৰকাশিত হয়। তেখেতৰ দ্বিতীয় কবিতা পুথি হ'ল 'মালিনীৰ বীণ', যিখন শেহতীয়াকৈ উদ্ধাৰ কৰা হৈছে । আন এখনি কবিতা পুথি তত্ত্ব পাৰিজাত(১৯৭০)। ।

১৯০৪ চনৰপৰা ১৯৩৪ চনলৈ সুদীৰ্ঘ ৩০ বছৰ কাল ধৰি মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকা ডিব্ৰুগড় সাহিত্য সভাৰ সম্পাদক আছিল। ১৯১৩ চনত শিৱসাগৰত বহা ছাত্ৰ সভাৰ সভাপতিত্ব কৰিছিল। ১৯৩০ চনত গোলাঘাটত অনুষ্ঠিত হোৱা অসম সাহিত্য সভাৰ সভাপতিত্ব কৰিছিল। এখেতে সাহিত্যিক পেন্সন লাভ কৰিছিল।