মান্য চীনা ভাষা

Standard Chinese
普通話 / 普通话 Pǔtōnghuà 國語 / 国语 Guóyǔ 華語 / 华语 Huáyǔ
থলুৱা অঞ্চল	China, Taiwan, Singapore
স্থানীয় ভাষিক	(has begun acquiring native speakers, cited 1988) L2 speakers: c. 10% in China (2014)
ভাষা পৰিয়াল	Sino-Tibetan Chinese Mandarin Beijing dialect Standard Chinese
পূৰ্বসূৰী	Middle Mandarin
লিখন প্ৰণালী	Traditional Chinese Simplified Chinese Mainland Chinese Braille Taiwanese Braille Two-Cell Chinese Braille
সংকেতিক ৰূপ	Wenfa Shouyu
আধিকাৰিক স্থিতি
আধিকাৰিক ভাষা	চীন (as Putonghua)  টাইৱান (as Guoyu)  ছিংগাপুৰ (as Huayu)  ৰাষ্ট্ৰসংঘ Shanghai Cooperation Organisation Wa State, Myanmar
নিয়মাধীন হয়	National Language Regulating Committee  টাইৱান National Languages Committee Promote Mandarin Council Chinese Language Standardisation Council
ভাষা সংকেত
ISO 639-3	–
ISO 639-6	goyu (Guoyu) huyu (Huayu) cosc (Putonghua)
গ্লোটোলগ	নাই
এই প্ৰবন্ধত IPA-ৰ ধ্বনি চিহ্নসমূহ আছে। কোনো সঠিক সহায় নললে আপুনি ধ্বনি চিহ্নসমূহৰ সলনি প্ৰশ্নবোধক চিন বা বাকচ বা আন চিহ্ন দেখা পাব পাৰে।

অন্য চীনা ভাষীয় প্ৰকাৰসমূহৰ দৰেই মান্য চীনা ভাষাও এটা 'সুৰীয়া ভাষা'। দক্ষিণৰ প্ৰকাৰসমূহতকৈ মান্য চীনা ভাষাত কম স্বৰধ্বনি, আৰু অন্তিম ব্যঞ্জনধ্বনি আছে, পিচে অধিক আৰম্ভণিৰ স্বৰধ্বনি আছে। অন্য চীনা ভাষাৰ প্ৰকাৰসমূহৰ দৰেই এই ভাষাও এটি বিষয়-ভিত্তিক ভাষা, ইয়াৰ ক্ৰম বিষয়-ক্ৰিয়া-বস্তু।

এই ভাষা সৰল চীনা লিপি, পৰম্পৰাগত চীনা লিপি আৰু বিশেষ কাৰণত হান্যু পিন্যিন ৰোমানিকৃত লিপিত লিখা হয়।

চীনা ভাষাত মান্য প্ৰকাৰটোক তলত উল্লেখিত নামেৰে জনা যায়:

• টাইৱানত পুটংঘুৱা (國語) যাৰ অৰ্থ ৰাষ্ট্ৰীয় ভাষা
• মালয়েছিয়া আৰু ছিংগাপুৰত হুৱায়ু (华语/華語), যাৰ অৰ্থ চীনা ভাষা
• ফিলিপাইন, আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰ আদিত হান্যু (汉语/漢語) যাৰ অৰ্থ হানসকলৰ ভাষা।

ইংৰাজীত এই ভাষাক সূচাবলৈ চীনা আৰু হংকং চৰকাৰে পুটংঘুৱা, পুটংঘুৱা চাইনিজ, আৰু মাণ্ডাৰিন while those of Taiwan, Singapore, ব্যৱহাৰ কৰে। মালেইছিয়া চৰকাৰে এই ভাষাৰ বাবে মাণ্ডাৰিন ব্যৱহাৰ কৰে।

আগতে অনা-হান চীনা শাসকসকলে এই ভাষা বুজাবলৈ গুৱয়ু ব্যৱহাৰ কৰিছিল। পিচে ১৯০৯ চনত চিং ৰাজকীয় শিক্ষা মন্ত্ৰণালয়ে এই ভাষাক বুজাবলৈ আনুষ্ঠানিকভাৱএ গুৱয়ু শব্দ ব্যৱহাৰ কৰিলে আৰু এই ভাষাক নতুন ৰাষ্ট্ৰীয় ভাষা ঘোষণা কৰিলে। পুটংঘুৱা নামৰ ব্যৱহাৰো অনানুষ্ঠানিকভাৱে পুৰণি। ১৯০৬ চনতেই ঝু ৱেংঝিয়ঙে এই নামৰ ব্যহাৰ কৰিছিল, আধুনিক চীনা ভাষাক অন্য চীনা প্ৰকাৰৰ পৰা বেলেগ কৰিবলৈ।

বিংশ শতিকাৰ কোনো কোনো ভাষাবিদৰ বাবে পুটংঘুৱা বা 'সাধাৰণ ভাষা' আছিল গুৱয়ু বা 'ৰাষ্ট্ৰীয় ভাষা'ৰ পৰা পৃথক। আগৰটো ৰাষ্ট্ৰীয় সন্মানীয় প্ৰকাৰ, আৰু পিছৰটো আইনী মান। সেই সময়ৰ সাধাৰণ ধাৰণাৰ মতে দুয়োটা ভাষা আছিল 'বেলেগ'। গুৱয়ুক শাস্ত্ৰীয় চীনা ভাষাৰ ওচৰৰ এটি ভাষা বুলি গণ্য কৰা হৈছিল, আৰয় পুটংঘুৱাক "আধিনিক যুগৰ মানুহৰ সাধাৰণ ভাষা", যাক ৰাইজে ৰাষ্ট্ৰীয় কথিত ভাষাৰ ৰূপত স্বীকাৰ কৰিছিল। পুটংঘুৱা শব্দ বাওঁপন্থী নেতা যেনে চু চিউবাই আৰু লু চুনেও ব্যৱহাৰ কৰিছিল ,সেয়ে ১৯৫৬ নত গণপ্ৰজাতন্ত্ৰী চীনৰ চৰকাৰে এই শব্দক মাণ্ডাৰিন ভাষা বুজাবলৈ স্বীকাৰ কৰিলা। তাৰ পূৰ্বে চৰকাৰে দুয়োটা শব্দ সলনা-সলনি কৰি ব্যৱহাৰ কৰিছিলে।