ভট্টদেৱৰ গদ্যশৈলী

সাহিত্যৰ দুই প্ৰধান ধাৰা - পদ্য সাহিত্য আৰু গদ্য সাহিত্যৰ ভিতৰত গদ্য সাহিত্যৰ এখন সুকীয়া আসন আছে । পদ্য সাহিত্যত কৈ গদ্য সাহিত্যৰ জন্ম বহু পিছত যদিও, পদ্য সাহিত্যতকৈ গদ্য সাহিত্যৰ পাঠকক প্ৰভাৱিত কৰিব পৰা গুণ বেছি। কিয়নো সৰ্বসাধাৰণৰ কথা ৰূপটোৰ মাধ্যমত মানুহে সদায়ে যিকোনো কঠিন বিষয়বস্তুকো হৃদয়ঙ্গম কৰিবলৈ সহজ অনুভৱ কৰে। এনে এক উদ্দেশ্য আগত ৰাখিয়ে হয়তো কথাশিল্পী ভট্টদেৱেও পূৰ্ব প্ৰচলিত তথা পৰম্পৰাগত পদ্য-ৰীতিক পৰিহাৰ কৰি অত্যন্ত সাহসিকতাৰে গদ্য সাহিত্যৰ সৃষ্টিত হাত দিছিল। অৱশ্যে এই ক্ষেত্ৰত তেওঁৰ গুৰু দামোদৰদেৱৰ আজ্ঞাক স্বীকাৰ কৰিবই লাগিব, গুৰুৰ আজ্ঞাকে সাৰোগত কৰি ভট্টদেৱে গদ্য সৃষ্টিৰ বাবে কাপ-মৈলাম হাতত লৈছিল। ভট্টদেৱৰ গদ্যধৰ্মী সাহিত্যৰাজি - 'কথা-ভাগৱত', 'কথা-গীতা' আৰু 'কথা-ৰত্নাৱলী'ৰ ভিতৰত 'কথা-ভাগৱত' প্ৰাৰম্ভিক ৰচনা। অৱশ্যে কথা-গীতাৰহে কথা ৰীতি অতি সৰল আৰু ঘৰুৱা কথাৰ বেছি ওচৰ চপা। তেওঁ কথা-গীতাৰ দৰে এখন তত্ত্ব গধুৰ পদ্য-শাস্ত্ৰক গদ্যৰ মাধ্যমত পোনপ্ৰথমবাৰৰ বাবে ৰচনা কৰি অসমীয়া গদ্য সাহিত্য সৃষ্টিৰ সোপান ৰচনাত যি অৰিহণা দি গ'ল সি সদায়ে স্মৰণযোগ্য। ভট্টদেৱে গদ্য-ৰচনাত হাত দিয়াৰ পূৰ্বৱৰ্তী সময়ছোৱাত শংকৰদেৱে অংকীয়া নাটৰ সূত্ৰধাৰৰ ৰচনাৰ মাজেদি সাহিত্যিক গদ্যৰ শুভাৰম্ভণি কৰাৰ এটা প্ৰচেষ্টা চলাইছিল। অৱশ্যে সেই গদ্যই লয়ৰ সমাৱেশৰ বাবে প্ৰকৃত তথা বিশুদ্ধ গদ্যৰ মৰ্যাদা লাভ কৰিব নোৱাৰিলে। ভট্টদেৱৰ হাততহে অসমীয়া গদ্য সাহিত্যই প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰে, সেয়ে ক'ব পাৰি ভট্টদেৱ অসমীয়া গদ্য-সাহিত্যৰ জনক।

অসমীয়া গদ্য সাহিত্যৰ জনক ভট্টদেৱৰ প্ৰকৃত নাম আছিল বৈকুণ্ঠনাথ ভাগৱত ভট্টাচাৰ্য। তেখেতৰ জন্ম হৈছিল প্ৰাচীন

Part of a series on the
কামৰূপৰ ইতিহাস
ৰজাসকল আৰু ঘটনাৱলীসমূহ

কামৰূপ জিলাৰ (বৰ্তমান সাঁচ:বৰপেটা জিলা) ভেৰাগাঁৱত। তেখেতৰ পিতৃৰ নাম আছিল সাঁচ:কবি সৰস্বতী আৰু মাতৃৰ নাম তাৰা দেৱী। ভট্টদেৱৰ পিতৃ প্ৰদত্ত নাম বৈকুণ্ঠনাথ। 'ভট্টদেৱ'কে প্ৰমুখ্য কৰি 'কবিৰত্ন' তথা 'ভাগৱত ভট্টাচাৰ্য' তেওঁৰ উপাধি মাত্ৰ। ভট্টদেৱৰ জন্মৰ চন-তাৰিখ বিস্মৃতিৰ গৰ্ভত যদিও কথা-গীতাৰ পাতনিত হেমচন্দ্ৰ গোস্বামীয়ে উল্লেখ কৰা মতে ভট্টদেৱৰ জন্ম ১৫৬৮ খ্ৰীষ্টাব্দত। আনহাতে ১৬৩৮ খ্ৰীষ্টাব্দত নিজে হাতে গঢ়া ব্যাসকুছি সত্ৰত শেষ নিশ্বাস ত্যাগ কৰে বুলি গোস্বামীদেৱে উল্লেখ কৰিছে।

পূৰ্বৰ কোনো উৎকৃষ্ট গদ্যৰ আৰ্হি নোহোৱাকৈ ভট্টদেৱে 'কথা-ভাগৱত', 'কথা-গীতা' আৰু 'কথা-ৰত্নাৱলী' সম্পূৰ্ণ গদ্যত ৰচনা কৰিছিল। ভট্টদেৱে 'কথা-ভাগৱত' গ্ৰন্থৰ জৰিয়তে প্ৰথম অসমীয়া কথা সাহিত্যৰ বাট মুকলি কৰে। এই সন্দৰ্ভত ডিম্বেশ্বৰ নেওগে এনেদৰে উল্লেখ কৰিছে-

'তেওঁ (ভট্টদেৱে) জয়ে জয়ে তাক (অসমীয়া গদ্যক) নাটৰ চাৰিবেৰৰ পৰা উলিয়াই আনি স্বাধীন দাৰ্শনিক গ্ৰন্থ আৰু মুকলি ৰচনাৰ বাহক ৰূপে ব্যৱহাৰ কৰি আৰু নানা কাৰ্যৰ উপযোগীকৈ ভৱিষ্যৎ অসমীয়া সাহিত্যৰ বাবে এৰি থৈ গৈছে। সৃজনীমূলক প্ৰতিভাৰ কলাকাৰৰূপেও বৈকুণ্ঠনাথেই বৈষ্ণৱ যুগৰ অন্তিম জ্যোতিষ্ক নিশ্চয়।'

তত্ত্বপ্ৰধান সংস্কৃত শাস্ত্ৰক অসমীয়া গদ্যলৈ ৰূপান্তৰ কৰি ভট্টদেৱে অসমীয়া গদ্যক মৰ্যাদা দান কৰিলে।

ভট্টদেৱৰ গদ্যশৈলী

সাহিত্যৰ দুই প্ৰধান ধাৰা - পদ্য সাহিত্য আৰু গদ্য সাহিত্যৰ ভিতৰত গদ্য সাহিত্যৰ এখন সুকীয়া আসন আছে । পদ্য সাহিত্যত কৈ গদ্য সাহিত্যৰ জন্ম বহু পিছত যদিও, পদ্য সাহিত্যতকৈ গদ্য সাহিত্যৰ পাঠকক প্ৰভাৱিত কৰিব পৰা গুণ বেছি। কিয়নো সৰ্বসাধাৰণৰ কথা ৰূপটোৰ মাধ্যমত মানুহে সদায়ে যিকোনো কঠিন বিষয়বস্তুকো হৃদয়ঙ্গম কৰিবলৈ সহজ অনুভৱ কৰে। এনে এক উদ্দেশ্য আগত ৰাখিয়ে হয়তো কথাশিল্পী ভট্টদেৱেও পূৰ্ব প্ৰচলিত তথা পৰম্পৰাগত পদ্য-ৰীতিক পৰিহাৰ কৰি অত্যন্ত সাহসিকতাৰে গদ্য সাহিত্যৰ সৃষ্টিত হাত দিছিল। অৱশ্যে এই ক্ষেত্ৰত তেওঁৰ গুৰু দামোদৰদেৱৰ আজ্ঞাক স্বীকাৰ কৰিবই লাগিব, গুৰুৰ আজ্ঞাকে সাৰোগত কৰি ভট্টদেৱে গদ্য সৃষ্টিৰ বাবে কাপ-মৈলাম হাতত লৈছিল। ভট্টদেৱৰ গদ্যধৰ্মী সাহিত্যৰাজি - 'কথা-ভাগৱত', 'কথা-গীতা' আৰু 'কথা-ৰত্নাৱলী'ৰ ভিতৰত 'কথা-ভাগৱত' প্ৰাৰম্ভিক ৰচনা। অৱশ্যে কথা-গীতাৰহে কথা ৰীতি অতি সৰল আৰু ঘৰুৱা কথাৰ বেছি ওচৰ চপা। তেওঁ কথা-গীতাৰ দৰে এখন তত্ত্ব গধুৰ পদ্য-শাস্ত্ৰক গদ্যৰ মাধ্যমত পোনপ্ৰথমবাৰৰ বাবে ৰচনা কৰি অসমীয়া গদ্য সাহিত্য সৃষ্টিৰ সোপান ৰচনাত যি অৰিহণা দি গ'ল সি সদায়ে স্মৰণযোগ্য। ভট্টদেৱে গদ্য-ৰচনাত হাত দিয়াৰ পূৰ্বৱৰ্তী সময়ছোৱাত শংকৰদেৱে অংকীয়া নাটৰ সূত্ৰধাৰৰ ৰচনাৰ মাজেদি সাহিত্যিক গদ্যৰ শুভাৰম্ভণি কৰাৰ এটা প্ৰচেষ্টা চলাইছিল। অৱশ্যে সেই গদ্যই লয়ৰ সমাৱেশৰ বাবে প্ৰকৃত তথা বিশুদ্ধ গদ্যৰ মৰ্যাদা লাভ কৰিব নোৱাৰিলে। ভট্টদেৱৰ হাততহে অসমীয়া গদ্য সাহিত্যই প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰে, সেয়ে ক'ব পাৰি ভট্টদেৱ অসমীয়া গদ্য-সাহিত্যৰ জনক।

ভট্টদেৱৰ গদ্যশৈলী

সাহিত্যৰ দুই প্ৰধান ধাৰা - পদ্য সাহিত্য আৰু গদ্য সাহিত্যৰ ভিতৰত গদ্য সাহিত্যৰ এখন সুকীয়া আসন আছে । পদ্য সাহিত্যত কৈ গদ্য সাহিত্যৰ জন্ম বহু পিছত যদিও, পদ্য সাহিত্যতকৈ গদ্য সাহিত্যৰ পাঠকক প্ৰভাৱিত কৰিব পৰা গুণ বেছি। কিয়নো সৰ্বসাধাৰণৰ কথা ৰূপটোৰ মাধ্যমত মানুহে সদায়ে যিকোনো কঠিন বিষয়বস্তুকো হৃদয়ঙ্গম কৰিবলৈ সহজ অনুভৱ কৰে। এনে এক উদ্দেশ্য আগত ৰাখিয়ে হয়তো কথাশিল্পী ভট্টদেৱেও পূৰ্ব প্ৰচলিত তথা পৰম্পৰাগত পদ্য-ৰীতিক পৰিহাৰ কৰি অত্যন্ত সাহসিকতাৰে গদ্য সাহিত্যৰ সৃষ্টিত হাত দিছিল। অৱশ্যে এই ক্ষেত্ৰত তেওঁৰ গুৰু দামোদৰদেৱৰ আজ্ঞাক স্বীকাৰ কৰিবই লাগিব, গুৰুৰ আজ্ঞাকে সাৰোগত কৰি ভট্টদেৱে গদ্য সৃষ্টিৰ বাবে কাপ-মৈলাম হাতত লৈছিল। ভট্টদেৱৰ গদ্যধৰ্মী সাহিত্যৰাজি - 'কথা-ভাগৱত', 'কথা-গীতা' আৰু 'কথা-ৰত্নাৱলী'ৰ ভিতৰত 'কথা-ভাগৱত' প্ৰাৰম্ভিক ৰচনা। অৱশ্যে কথা-গীতাৰহে কথা ৰীতি অতি সৰল আৰু ঘৰুৱা কথাৰ বেছি ওচৰ চপা। তেওঁ কথা-গীতাৰ দৰে এখন তত্ত্ব গধুৰ পদ্য-শাস্ত্ৰক গদ্যৰ মাধ্যমত পোনপ্ৰথমবাৰৰ বাবে ৰচনা কৰি অসমীয়া গদ্য সাহিত্য সৃষ্টিৰ সোপান ৰচনাত যি অৰিহণা দি গ'ল সি সদায়ে স্মৰণযোগ্য। ভট্টদেৱে গদ্য-ৰচনাত হাত দিয়াৰ পূৰ্বৱৰ্তী সময়ছোৱাত শংকৰদেৱে অংকীয়া নাটৰ সূত্ৰধাৰৰ ৰচনাৰ মাজেদি সাহিত্যিক গদ্যৰ শুভাৰম্ভণি কৰাৰ এটা প্ৰচেষ্টা চলাইছিল। অৱশ্যে সেই গদ্যই লয়ৰ সমাৱেশৰ বাবে প্ৰকৃত তথা বিশুদ্ধ গদ্যৰ মৰ্যাদা লাভ কৰিব নোৱাৰিলে। ভট্টদেৱৰ হাততহে অসমীয়া গদ্য সাহিত্যই প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰে, সেয়ে ক'ব পাৰি ভট্টদেৱ অসমীয়া গদ্য-সাহিত্যৰ জনক।

ভট্টদেৱৰ গদ্যশৈলী

সাহিত্যৰ দুই প্ৰধান ধাৰা - পদ্য সাহিত্য আৰু গদ্য সাহিত্যৰ ভিতৰত গদ্য সাহিত্যৰ এখন সুকীয়া আসন আছে । পদ্য সাহিত্যত কৈ গদ্য সাহিত্যৰ জন্ম বহু পিছত যদিও, পদ্য সাহিত্যতকৈ গদ্য সাহিত্যৰ পাঠকক প্ৰভাৱিত কৰিব পৰা গুণ বেছি। কিয়নো সৰ্বসাধাৰণৰ কথা ৰূপটোৰ মাধ্যমত মানুহে সদায়ে যিকোনো কঠিন বিষয়বস্তুকো হৃদয়ঙ্গম কৰিবলৈ সহজ অনুভৱ কৰে। এনে এক উদ্দেশ্য আগত ৰাখিয়ে হয়তো কথাশিল্পী ভট্টদেৱেও পূৰ্ব প্ৰচলিত তথা পৰম্পৰাগত পদ্য-ৰীতিক পৰিহাৰ কৰি অত্যন্ত সাহসিকতাৰে গদ্য সাহিত্যৰ সৃষ্টিত হাত দিছিল। অৱশ্যে এই ক্ষেত্ৰত তেওঁৰ গুৰু দামোদৰদেৱৰ আজ্ঞাক স্বীকাৰ কৰিবই লাগিব, গুৰুৰ আজ্ঞাকে সাৰোগত কৰি ভট্টদেৱে গদ্য সৃষ্টিৰ বাবে কাপ-মৈলাম হাতত লৈছিল। ভট্টদেৱৰ গদ্যধৰ্মী সাহিত্যৰাজি - 'কথা-ভাগৱত', 'কথা-গীতা' আৰু 'কথা-ৰত্নাৱলী'ৰ ভিতৰত 'কথা-ভাগৱত' প্ৰাৰম্ভিক ৰচনা। অৱশ্যে কথা-গীতাৰহে কথা ৰীতি অতি সৰল আৰু ঘৰুৱা কথাৰ বেছি ওচৰ চপা। তেওঁ কথা-গীতাৰ দৰে এখন তত্ত্ব গধুৰ পদ্য-শাস্ত্ৰক গদ্যৰ মাধ্যমত পোনপ্ৰথমবাৰৰ বাবে ৰচনা কৰি অসমীয়া গদ্য সাহিত্য সৃষ্টিৰ সোপান ৰচনাত যি অৰিহণা দি গ'ল সি সদায়ে স্মৰণযোগ্য। ভট্টদেৱে গদ্য-ৰচনাত হাত দিয়াৰ পূৰ্বৱৰ্তী সময়ছোৱাত শংকৰদেৱে অংকীয়া নাটৰ সূত্ৰধাৰৰ ৰচনাৰ মাজেদি সাহিত্যিক গদ্যৰ শুভাৰম্ভণি কৰাৰ এটা প্ৰচেষ্টা চলাইছিল। অৱশ্যে সেই গদ্যই লয়ৰ সমাৱেশৰ বাবে প্ৰকৃত তথা বিশুদ্ধ গদ্যৰ মৰ্যাদা লাভ কৰিব নোৱাৰিলে। ভট্টদেৱৰ হাততহে অসমীয়া গদ্য সাহিত্যই প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰে, সেয়ে ক'ব পাৰি ভট্টদেৱ অসমীয়া গদ্য-সাহিত্যৰ জনক।

ভট্টদেৱৰ গদ্যশৈলী

সাহিত্যৰ দুই প্ৰধান ধাৰা - পদ্য সাহিত্য আৰু গদ্য সাহিত্যৰ ভিতৰত গদ্য সাহিত্যৰ এখন সুকীয়া আসন আছে । পদ্য সাহিত্যত কৈ গদ্য সাহিত্যৰ জন্ম বহু পিছত যদিও, পদ্য সাহিত্যতকৈ গদ্য সাহিত্যৰ পাঠকক প্ৰভাৱিত কৰিব পৰা গুণ বেছি। কিয়নো সৰ্বসাধাৰণৰ কথা ৰূপটোৰ মাধ্যমত মানুহে সদায়ে যিকোনো কঠিন বিষয়বস্তুকো হৃদয়ঙ্গম কৰিবলৈ সহজ অনুভৱ কৰে। এনে এক উদ্দেশ্য আগত ৰাখিয়ে হয়তো কথাশিল্পী ভট্টদেৱেও পূৰ্ব প্ৰচলিত তথা পৰম্পৰাগত পদ্য-ৰীতিক পৰিহাৰ কৰি অত্যন্ত সাহসিকতাৰে গদ্য সাহিত্যৰ সৃষ্টিত হাত দিছিল। অৱশ্যে এই ক্ষেত্ৰত তেওঁৰ গুৰু দামোদৰদেৱৰ আজ্ঞাক স্বীকাৰ কৰিবই লাগিব, গুৰুৰ আজ্ঞাকে সাৰোগত কৰি ভট্টদেৱে গদ্য সৃষ্টিৰ বাবে কাপ-মৈলাম হাতত লৈছিল। ভট্টদেৱৰ গদ্যধৰ্মী সাহিত্যৰাজি - 'কথা-ভাগৱত', 'কথা-গীতা' আৰু 'কথা-ৰত্নাৱলী'ৰ ভিতৰত 'কথা-ভাগৱত' প্ৰাৰম্ভিক ৰচনা। অৱশ্যে কথা-গীতাৰহে কথা ৰীতি অতি সৰল আৰু ঘৰুৱা কথাৰ বেছি ওচৰ চপা। তেওঁ কথা-গীতাৰ দৰে এখন তত্ত্ব গধুৰ পদ্য-শাস্ত্ৰক গদ্যৰ মাধ্যমত পোনপ্ৰথমবাৰৰ বাবে ৰচনা কৰি অসমীয়া গদ্য সাহিত্য সৃষ্টিৰ সোপান ৰচনাত যি অৰিহণা দি গ'ল সি সদায়ে স্মৰণযোগ্য। ভট্টদেৱে গদ্য-ৰচনাত হাত দিয়াৰ পূৰ্বৱৰ্তী সময়ছোৱাত শংকৰদেৱে অংকীয়া নাটৰ সূত্ৰধাৰৰ ৰচনাৰ মাজেদি সাহিত্যিক গদ্যৰ শুভাৰম্ভণি কৰাৰ এটা প্ৰচেষ্টা চলাইছিল। অৱশ্যে সেই গদ্যই লয়ৰ সমাৱেশৰ বাবে প্ৰকৃত তথা বিশুদ্ধ গদ্যৰ মৰ্যাদা লাভ কৰিব নোৱাৰিলে। ভট্টদেৱৰ হাততহে অসমীয়া গদ্য সাহিত্যই প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰে, সেয়ে ক'ব পাৰি ভট্টদেৱ অসমীয়া গদ্য-সাহিত্যৰ জনক।

ভট্টদেৱৰ গদ্যশৈলী

সাহিত্যৰ দুই প্ৰধান ধাৰা - পদ্য সাহিত্য আৰু গদ্য সাহিত্যৰ ভিতৰত গদ্য সাহিত্যৰ এখন সুকীয়া আসন আছে । পদ্য সাহিত্যত কৈ গদ্য সাহিত্যৰ জন্ম বহু পিছত যদিও, পদ্য সাহিত্যতকৈ গদ্য সাহিত্যৰ পাঠকক প্ৰভাৱিত কৰিব পৰা গুণ বেছি। কিয়নো সৰ্বসাধাৰণৰ কথা ৰূপটোৰ মাধ্যমত মানুহে সদায়ে যিকোনো কঠিন বিষয়বস্তুকো হৃদয়ঙ্গম কৰিবলৈ সহজ অনুভৱ কৰে। এনে এক উদ্দেশ্য আগত ৰাখিয়ে হয়তো কথাশিল্পী ভট্টদেৱেও পূৰ্ব প্ৰচলিত তথা পৰম্পৰাগত পদ্য-ৰীতিক পৰিহাৰ কৰি অত্যন্ত সাহসিকতাৰে গদ্য সাহিত্যৰ সৃষ্টিত হাত দিছিল। অৱশ্যে এই ক্ষেত্ৰত তেওঁৰ গুৰু দামোদৰদেৱৰ আজ্ঞাক স্বীকাৰ কৰিবই লাগিব, গুৰুৰ আজ্ঞাকে সাৰোগত কৰি ভট্টদেৱে গদ্য সৃষ্টিৰ বাবে কাপ-মৈলাম হাতত লৈছিল। ভট্টদেৱৰ গদ্যধৰ্মী সাহিত্যৰাজি - 'কথা-ভাগৱত', 'কথা-গীতা' আৰু 'কথা-ৰত্নাৱলী'ৰ ভিতৰত 'কথা-ভাগৱত' প্ৰাৰম্ভিক ৰচনা। অৱশ্যে কথা-গীতাৰহে কথা ৰীতি অতি সৰল আৰু ঘৰুৱা কথাৰ বেছি ওচৰ চপা। তেওঁ কথা-গীতাৰ দৰে এখন তত্ত্ব গধুৰ পদ্য-শাস্ত্ৰক গদ্যৰ মাধ্যমত পোনপ্ৰথমবাৰৰ বাবে ৰচনা কৰি অসমীয়া গদ্য সাহিত্য সৃষ্টিৰ সোপান ৰচনাত যি অৰিহণা দি গ'ল সি সদায়ে স্মৰণযোগ্য। ভট্টদেৱে গদ্য-ৰচনাত হাত দিয়াৰ পূৰ্বৱৰ্তী সময়ছোৱাত শংকৰদেৱে অংকীয়া নাটৰ সূত্ৰধাৰৰ ৰচনাৰ মাজেদি সাহিত্যিক গদ্যৰ শুভাৰম্ভণি কৰাৰ এটা প্ৰচেষ্টা চলাইছিল। অৱশ্যে সেই গদ্যই লয়ৰ সমাৱেশৰ বাবে প্ৰকৃত তথা বিশুদ্ধ গদ্যৰ মৰ্যাদা লাভ কৰিব নোৱাৰিলে। ভট্টদেৱৰ হাততহে অসমীয়া গদ্য সাহিত্যই প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰে, সেয়ে ক'ব পাৰি ভট্টদেৱ অসমীয়া গদ্য-সাহিত্যৰ জনক।

ভট্টদেৱৰ গদ্যশৈলী

সাহিত্যৰ দুই প্ৰধান ধাৰা - পদ্য সাহিত্য আৰু গদ্য সাহিত্যৰ ভিতৰত গদ্য সাহিত্যৰ এখন সুকীয়া আসন আছে । পদ্য সাহিত্যত কৈ গদ্য সাহিত্যৰ জন্ম বহু পিছত যদিও, পদ্য সাহিত্যতকৈ গদ্য সাহিত্যৰ পাঠকক প্ৰভাৱিত কৰিব পৰা গুণ বেছি। কিয়নো সৰ্বসাধাৰণৰ কথা ৰূপটোৰ মাধ্যমত মানুহে সদায়ে যিকোনো কঠিন বিষয়বস্তুকো হৃদয়ঙ্গম কৰিবলৈ সহজ অনুভৱ কৰে। এনে এক উদ্দেশ্য আগত ৰাখিয়ে হয়তো কথাশিল্পী ভট্টদেৱেও পূৰ্ব প্ৰচলিত তথা পৰম্পৰাগত পদ্য-ৰীতিক পৰিহাৰ কৰি অত্যন্ত সাহসিকতাৰে গদ্য সাহিত্যৰ সৃষ্টিত হাত দিছিল। অৱশ্যে এই ক্ষেত্ৰত তেওঁৰ গুৰু দামোদৰদেৱৰ আজ্ঞাক স্বীকাৰ কৰিবই লাগিব, গুৰুৰ আজ্ঞাকে সাৰোগত কৰি ভট্টদেৱে গদ্য সৃষ্টিৰ বাবে কাপ-মৈলাম হাতত লৈছিল। ভট্টদেৱৰ গদ্যধৰ্মী সাহিত্যৰাজি - 'কথা-ভাগৱত', 'কথা-গীতা' আৰু 'কথা-ৰত্নাৱলী'ৰ ভিতৰত 'কথা-ভাগৱত' প্ৰাৰম্ভিক ৰচনা। অৱশ্যে কথা-গীতাৰহে কথা ৰীতি অতি সৰল আৰু ঘৰুৱা কথাৰ বেছি ওচৰ চপা। তেওঁ কথা-গীতাৰ দৰে এখন তত্ত্ব গধুৰ পদ্য-শাস্ত্ৰক গদ্যৰ মাধ্যমত পোনপ্ৰথমবাৰৰ বাবে ৰচনা কৰি অসমীয়া গদ্য সাহিত্য সৃষ্টিৰ সোপান ৰচনাত যি অৰিহণা দি গ'ল সি সদায়ে স্মৰণযোগ্য। ভট্টদেৱে গদ্য-ৰচনাত হাত দিয়াৰ পূৰ্বৱৰ্তী সময়ছোৱাত শংকৰদেৱে অংকীয়া নাটৰ সূত্ৰধাৰৰ ৰচনাৰ মাজেদি সাহিত্যিক গদ্যৰ শুভাৰম্ভণি কৰাৰ এটা প্ৰচেষ্টা চলাইছিল। অৱশ্যে সেই গদ্যই লয়ৰ সমাৱেশৰ বাবে প্ৰকৃত তথা বিশুদ্ধ গদ্যৰ মৰ্যাদা লাভ কৰিব নোৱাৰিলে। ভট্টদেৱৰ হাততহে অসমীয়া গদ্য সাহিত্যই প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰে, সেয়ে ক'ব পাৰি ভট্টদেৱ অসমীয়া গদ্য-সাহিত্যৰ জনক।

ভট্টদেৱৰ গদ্যশৈলী

সাহিত্যৰ দুই প্ৰধান ধাৰা - পদ্য সাহিত্য আৰু গদ্য সাহিত্যৰ ভিতৰত গদ্য সাহিত্যৰ এখন সুকীয়া আসন আছে । পদ্য সাহিত্যত কৈ গদ্য সাহিত্যৰ জন্ম বহু পিছত যদিও, পদ্য সাহিত্যতকৈ গদ্য সাহিত্যৰ পাঠকক প্ৰভাৱিত কৰিব পৰা গুণ বেছি। কিয়নো সৰ্বসাধাৰণৰ কথা ৰূপটোৰ মাধ্যমত মানুহে সদায়ে যিকোনো কঠিন বিষয়বস্তুকো হৃদয়ঙ্গম কৰিবলৈ সহজ অনুভৱ কৰে। এনে এক উদ্দেশ্য আগত ৰাখিয়ে হয়তো কথাশিল্পী ভট্টদেৱেও পূৰ্ব প্ৰচলিত তথা পৰম্পৰাগত পদ্য-ৰীতিক পৰিহাৰ কৰি অত্যন্ত সাহসিকতাৰে গদ্য সাহিত্যৰ সৃষ্টিত হাত দিছিল। অৱশ্যে এই ক্ষেত্ৰত তেওঁৰ গুৰু দামোদৰদেৱৰ আজ্ঞাক স্বীকাৰ কৰিবই লাগিব, গুৰুৰ আজ্ঞাকে সাৰোগত কৰি ভট্টদেৱে গদ্য সৃষ্টিৰ বাবে কাপ-মৈলাম হাতত লৈছিল। ভট্টদেৱৰ গদ্যধৰ্মী সাহিত্যৰাজি - 'কথা-ভাগৱত', 'কথা-গীতা' আৰু 'কথা-ৰত্নাৱলী'ৰ ভিতৰত 'কথা-ভাগৱত' প্ৰাৰম্ভিক ৰচনা। অৱশ্যে কথা-গীতাৰহে কথা ৰীতি অতি সৰল আৰু ঘৰুৱা কথাৰ বেছি ওচৰ চপা। তেওঁ কথা-গীতাৰ দৰে এখন তত্ত্ব গধুৰ পদ্য-শাস্ত্ৰক গদ্যৰ মাধ্যমত পোনপ্ৰথমবাৰৰ বাবে ৰচনা কৰি অসমীয়া গদ্য সাহিত্য সৃষ্টিৰ সোপান ৰচনাত যি অৰিহণা দি গ'ল সি সদায়ে স্মৰণযোগ্য। ভট্টদেৱে গদ্য-ৰচনাত হাত দিয়াৰ পূৰ্বৱৰ্তী সময়ছোৱাত শংকৰদেৱে অংকীয়া নাটৰ সূত্ৰধাৰৰ ৰচনাৰ মাজেদি সাহিত্যিক গদ্যৰ শুভাৰম্ভণি কৰাৰ এটা প্ৰচেষ্টা চলাইছিল। অৱশ্যে সেই গদ্যই লয়ৰ সমাৱেশৰ বাবে প্ৰকৃত তথা বিশুদ্ধ গদ্যৰ মৰ্যাদা লাভ কৰিব নোৱাৰিলে। ভট্টদেৱৰ হাততহে অসমীয়া গদ্য সাহিত্যই প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰে, সেয়ে ক'ব পাৰি ভট্টদেৱ অসমীয়া গদ্য-সাহিত্যৰ জনক।

ভট্টদেৱৰ গদ্যশৈলী

সাহিত্যৰ দুই প্ৰধান ধাৰা - পদ্য সাহিত্য আৰু গদ্য সাহিত্যৰ ভিতৰত গদ্য সাহিত্যৰ এখন সুকীয়া আসন আছে । পদ্য সাহিত্যত কৈ গদ্য সাহিত্যৰ জন্ম বহু পিছত যদিও, পদ্য সাহিত্যতকৈ গদ্য সাহিত্যৰ পাঠকক প্ৰভাৱিত কৰিব পৰা গুণ বেছি। কিয়নো সৰ্বসাধাৰণৰ কথা ৰূপটোৰ মাধ্যমত মানুহে সদায়ে যিকোনো কঠিন বিষয়বস্তুকো হৃদয়ঙ্গম কৰিবলৈ সহজ অনুভৱ কৰে। এনে এক উদ্দেশ্য আগত ৰাখিয়ে হয়তো কথাশিল্পী ভট্টদেৱেও পূৰ্ব প্ৰচলিত তথা পৰম্পৰাগত পদ্য-ৰীতিক পৰিহাৰ কৰি অত্যন্ত সাহসিকতাৰে গদ্য সাহিত্যৰ সৃষ্টিত হাত দিছিল। অৱশ্যে এই ক্ষেত্ৰত তেওঁৰ গুৰু দামোদৰদেৱৰ আজ্ঞাক স্বীকাৰ কৰিবই লাগিব, গুৰুৰ আজ্ঞাকে সাৰোগত কৰি ভট্টদেৱে গদ্য সৃষ্টিৰ বাবে কাপ-মৈলাম হাতত লৈছিল। ভট্টদেৱৰ গদ্যধৰ্মী সাহিত্যৰাজি - 'কথা-ভাগৱত', 'কথা-গীতা' আৰু 'কথা-ৰত্নাৱলী'ৰ ভিতৰত 'কথা-ভাগৱত' প্ৰাৰম্ভিক ৰচনা। অৱশ্যে কথা-গীতাৰহে কথা ৰীতি অতি সৰল আৰু ঘৰুৱা কথাৰ বেছি ওচৰ চপা। তেওঁ কথা-গীতাৰ দৰে এখন তত্ত্ব গধুৰ পদ্য-শাস্ত্ৰক গদ্যৰ মাধ্যমত পোনপ্ৰথমবাৰৰ বাবে ৰচনা কৰি অসমীয়া গদ্য সাহিত্য সৃষ্টিৰ সোপান ৰচনাত যি অৰিহণা দি গ'ল সি সদায়ে স্মৰণযোগ্য। ভট্টদেৱে গদ্য-ৰচনাত হাত দিয়াৰ পূৰ্বৱৰ্তী সময়ছোৱাত শংকৰদেৱে অংকীয়া নাটৰ সূত্ৰধাৰৰ ৰচনাৰ মাজেদি সাহিত্যিক গদ্যৰ শুভাৰম্ভণি কৰাৰ এটা প্ৰচেষ্টা চলাইছিল। অৱশ্যে সেই গদ্যই লয়ৰ সমাৱেশৰ বাবে প্ৰকৃত তথা বিশুদ্ধ গদ্যৰ মৰ্যাদা লাভ কৰিব নোৱাৰিলে। ভট্টদেৱৰ হাততহে অসমীয়া গদ্য সাহিত্যই প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰে, সেয়ে ক'ব পাৰি ভট্টদেৱ অসমীয়া গদ্য-সাহিত্যৰ জনক।

ভট্টদেৱৰ গদ্যশৈলী

সাহিত্যৰ দুই প্ৰধান ধাৰা - পদ্য সাহিত্য আৰু গদ্য সাহিত্যৰ ভিতৰত গদ্য সাহিত্যৰ এখন সুকীয়া আসন আছে । পদ্য সাহিত্যত কৈ গদ্য সাহিত্যৰ জন্ম বহু পিছত যদিও, পদ্য সাহিত্যতকৈ গদ্য সাহিত্যৰ পাঠকক প্ৰভাৱিত কৰিব পৰা গুণ বেছি। কিয়নো সৰ্বসাধাৰণৰ কথা ৰূপটোৰ মাধ্যমত মানুহে সদায়ে যিকোনো কঠিন বিষয়বস্তুকো হৃদয়ঙ্গম কৰিবলৈ সহজ অনুভৱ কৰে। এনে এক উদ্দেশ্য আগত ৰাখিয়ে হয়তো কথাশিল্পী ভট্টদেৱেও পূৰ্ব প্ৰচলিত তথা পৰম্পৰাগত পদ্য-ৰীতিক পৰিহাৰ কৰি অত্যন্ত সাহসিকতাৰে গদ্য সাহিত্যৰ সৃষ্টিত হাত দিছিল। অৱশ্যে এই ক্ষেত্ৰত তেওঁৰ গুৰু দামোদৰদেৱৰ আজ্ঞাক স্বীকাৰ কৰিবই লাগিব, গুৰুৰ আজ্ঞাকে সাৰোগত কৰি ভট্টদেৱে গদ্য সৃষ্টিৰ বাবে কাপ-মৈলাম হাতত লৈছিল। ভট্টদেৱৰ গদ্যধৰ্মী সাহিত্যৰাজি - 'কথা-ভাগৱত', 'কথা-গীতা' আৰু 'কথা-ৰত্নাৱলী'ৰ ভিতৰত 'কথা-ভাগৱত' প্ৰাৰম্ভিক ৰচনা। অৱশ্যে কথা-গীতাৰহে কথা ৰীতি অতি সৰল আৰু ঘৰুৱা কথাৰ বেছি ওচৰ চপা। তেওঁ কথা-গীতাৰ দৰে এখন তত্ত্ব গধুৰ পদ্য-শাস্ত্ৰক গদ্যৰ মাধ্যমত পোনপ্ৰথমবাৰৰ বাবে ৰচনা কৰি অসমীয়া গদ্য সাহিত্য সৃষ্টিৰ সোপান ৰচনাত যি অৰিহণা দি গ'ল সি সদায়ে স্মৰণযোগ্য। ভট্টদেৱে গদ্য-ৰচনাত হাত দিয়াৰ পূৰ্বৱৰ্তী সময়ছোৱাত শংকৰদেৱে অংকীয়া নাটৰ সূত্ৰধাৰৰ ৰচনাৰ মাজেদি সাহিত্যিক গদ্যৰ শুভাৰম্ভণি কৰাৰ এটা প্ৰচেষ্টা চলাইছিল। অৱশ্যে সেই গদ্যই লয়ৰ সমাৱেশৰ বাবে প্ৰকৃত তথা বিশুদ্ধ গদ্যৰ মৰ্যাদা লাভ কৰিব নোৱাৰিলে। ভট্টদেৱৰ হাততহে অসমীয়া গদ্য সাহিত্যই প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰে, সেয়ে ক'ব পাৰি ভট্টদেৱ অসমীয়া গদ্য-সাহিত্যৰ জনক।

ভট্টদেৱৰ গদ্যশৈলী

সাহিত্যৰ দুই প্ৰধান ধাৰা - পদ্য সাহিত্য আৰু গদ্য সাহিত্যৰ ভিতৰত গদ্য সাহিত্যৰ এখন সুকীয়া আসন আছে । পদ্য সাহিত্যত কৈ গদ্য সাহিত্যৰ জন্ম বহু পিছত যদিও, পদ্য সাহিত্যতকৈ গদ্য সাহিত্যৰ পাঠকক প্ৰভাৱিত কৰিব পৰা গুণ বেছি। কিয়নো সৰ্বসাধাৰণৰ কথা ৰূপটোৰ মাধ্যমত মানুহে সদায়ে যিকোনো কঠিন বিষয়বস্তুকো হৃদয়ঙ্গম কৰিবলৈ সহজ অনুভৱ কৰে। এনে এক উদ্দেশ্য আগত ৰাখিয়ে হয়তো কথাশিল্পী ভট্টদেৱেও পূৰ্ব প্ৰচলিত তথা পৰম্পৰাগত পদ্য-ৰীতিক পৰিহাৰ কৰি অত্যন্ত সাহসিকতাৰে গদ্য সাহিত্যৰ সৃষ্টিত হাত দিছিল। অৱশ্যে এই ক্ষেত্ৰত তেওঁৰ গুৰু দামোদৰদেৱৰ আজ্ঞাক স্বীকাৰ কৰিবই লাগিব, গুৰুৰ আজ্ঞাকে সাৰোগত কৰি ভট্টদেৱে গদ্য সৃষ্টিৰ বাবে কাপ-মৈলাম হাতত লৈছিল। ভট্টদেৱৰ গদ্যধৰ্মী সাহিত্যৰাজি - 'কথা-ভাগৱত', 'কথা-গীতা' আৰু 'কথা-ৰত্নাৱলী'ৰ ভিতৰত 'কথা-ভাগৱত' প্ৰাৰম্ভিক ৰচনা। অৱশ্যে কথা-গীতাৰহে কথা ৰীতি অতি সৰল আৰু ঘৰুৱা কথাৰ বেছি ওচৰ চপা। তেওঁ কথা-গীতাৰ দৰে এখন তত্ত্ব গধুৰ পদ্য-শাস্ত্ৰক গদ্যৰ মাধ্যমত পোনপ্ৰথমবাৰৰ বাবে ৰচনা কৰি অসমীয়া গদ্য সাহিত্য সৃষ্টিৰ সোপান ৰচনাত যি অৰিহণা দি গ'ল সি সদায়ে স্মৰণযোগ্য। ভট্টদেৱে গদ্য-ৰচনাত হাত দিয়াৰ পূৰ্বৱৰ্তী সময়ছোৱাত শংকৰদেৱে অংকীয়া নাটৰ সূত্ৰধাৰৰ ৰচনাৰ মাজেদি সাহিত্যিক গদ্যৰ শুভাৰম্ভণি কৰাৰ এটা প্ৰচেষ্টা চলাইছিল। অৱশ্যে সেই গদ্যই লয়ৰ সমাৱেশৰ বাবে প্ৰকৃত তথা বিশুদ্ধ গদ্যৰ মৰ্যাদা লাভ কৰিব নোৱাৰিলে। ভট্টদেৱৰ হাততহে অসমীয়া গদ্য সাহিত্যই প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰে, সেয়ে ক'ব পাৰি ভট্টদেৱ অসমীয়া গদ্য-সাহিত্যৰ জনক।