Urrejtja

Urrejtja shpesh shoqërohet me ndjenja të forta zemërimi, përbuzjeje dhe neverie. Urrejtja nganjëherë shihet si e kundërta e dashurisë.

Janë paraqitur një sërë përkufizimesh dhe këndvështrimesh të ndryshme mbi urrejtjen. Filozofët kanë qenë të shqetësuar për të kuptuar thelbin dhe natyrën e urrejtjes, ndërsa disa fe e shohin atë pozitivisht dhe inkurajojnë urrejtjen ndaj grupeve të caktuara. Teoricienët socialë dhe psikologjikë e kanë kuptuar urrejtjen në një kuptim utilitar. Disa shfaqje publike të urrejtjes ndonjëherë ndalohen ligjërisht në kontekstin e kulturave pluraliste që vlerësojnë tolerancën.

Urrejtja mund të përfshijë një gamë të gjerë gradimesh të emocioneve dhe të ketë shprehje shumë të ndryshme në varësi të kontekstit kulturor dhe situatës që shkakton reagimin emocional ose intelektual. Bazuar në kontekstin në të cilin shfaqet urrejtja, ajo mund të shihet në mënyrë të favorshme, të pafavorshme ose neutrale nga shoqëri të ndryshme.

Si emocion, urrejtja mund të jetë jetëshkurtër ose afatgjatë. Mund të jetë me intensitet të ulët - 'Unë e urrej brokolin' - ose me intensitet të lartë: 'Unë e urrej gjithë botën'. Në disa raste, urrejtja mund të jetë një përgjigje e mësuar nga ndikimet e jashtme, si për shembull nga abuzimi, mashtrimi ose manipulimi. Si rregull i përgjithshëm, urrejtja është përgjigja e thellë psikologjike ndaj ndjenjës së bllokimit ose paaftësisë për të kuptuar disa fenomene sociologjike. Robert Sternberg pa tre elementë kryesorë në urrejtje:

• një mohim i intimitetit, duke krijuar distancë kur afërsia ishte bërë kërcënuese;
• një infuzion pasioni, si frika ose zemërimi;
• një vendim për të zhvlerësuar një objekt të vlerësuar më parë.

Funksioni i rëndësishëm vetë-mbrojtës, që gjendet te urrejtja, mund të ilustrohet nga analiza e Steinberg-ut për urrejtjen 'marrëveshëse', ku një marrëdhënie e varur refuzohet në një kërkim për autonomi.