Ismaili: I biri i Abrahamit

Historia e Ismailit nuk përmendet aq shumë në Kuran, ai përmendet vetëm kur i ndihmoi babait të tij.

Ismaili është biri i parë i Ibrahimit, historia e tij konsiderohet i rëndësishëm në Islam. Ibrahimi i morri Haxherën dhe Ismailin në Mekë, pasi që Zoti e urdhëroi atë. Në Mekë ai e ndihmoi Ibrahimit në ndërtimin e Qabes.

Në Islam thuhet se Ibrahimi ishte urdhëruar që ta sakrifikoj djalin e tij, teksa tentonte të therë djalin, Ibrahimi dëgjoi një zë nga qielli. Kur ktheu kokën, dalloi Xhibrilin me një dash të majmë, duke zbritur nga qielli. Ai nuk ishte nga deshtë e tokës, por ishte dash që ishte ushqyer në xhenet.

Një nga vizitat e Ibrahimit i tha djalit të tij: Zoti më ka ngarkuar me një përgjegjësi. Ismaili u përgjigj: Vepro sipas asaj që të ka urdhëruar Zoti.

Teksa po hapte themelet, Ibrahimi zbuloi themelin që e ka hedhur Shithi. Baba e bir, vazhduan ndërtimin e Qabes, ku muret ishin pa baltë, ishin mure të thatë, gurë të vendosur mbi njëri-tjetrin. Kur ndërtimi kishte mbërritur në lartësinë e Ibrahimit a.s dhe e kishte të pamundur të vazhdojë, ai i kërkoi Ismailit t'i sjellë një gur që të qëndrojë sipër tij gjatë punës. Ismaili a.s i solli një gur, mbi të cilin Ibrahimi qëndronte këmbëzbathur. Për shkak të qëndrimit të gjatë, guri mori formën e këmbëve të Ibrahimit. Që atë herë, guri njihet me emrin "vendqëndrimi i Ibrahimit" (mekam Ibrahim). Më parë, ky gur qëndronte ngjitur me murin e Qabes dhe njerëzit shtyheshin nga dëshira për ta parë gurin dhe gjurmët e këmbëve të Ibrahimit a.s. Kjo shkaktonte shumë probleme gjatë tavafit. Të falesh pranë mekamit të Ibrahimit është diçka e pëlqyeshme, por nëse nuk pengon njerëzit që bëjnë tavafin. Në të kundërt, mund të falesh në çdo vend tjetër në Qabe.

Në Kuran përmendet që Isamili ishte i sinqertë, përveq historisë tij me babain e tij, Allahu thotë në Kuran:

Përkujtoju në këtë Libër Ismailin! Ai ka qenë shumë besnik nën premtimet e veta dhe i dërguar, pejgamber. Ai urdhëronte familjen e vet me faljen e namazit dhe me zeqatë, dhe ishte dhumë i pranishëm te Zoti i tij. (Merjem: 19:54-55)