ਕੰਨੜ

ਕੰਨੜ ਅਤੇ ਕਰਨਾਟਕ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਵਿਉਤਪਤੀ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਵਿਦਵਾਨ ਦਾ ਇਹ ਮਤ ਹੈ ਕਿ ਕੰਰਿਦੁਅਨਾਡੁ ਅਰਥਾਤ ਕਾਲੀ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਕੰਨੜ ਸ਼ਬਦ ਬਣਿਆ ਹੈ ਤਾਂ ਦੂਜੇ ਵਿਦਵਾਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਕਪਿਤੁ ਨਾਡੁ ਅਰਥਾਤ ਖੁਸ਼ਬੂਦਾਰ ਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਕੰਨਾਡੁ ਅਤੇ ਕੰਨਾਡੁ ਤੋਂ ਕੰਨੜ ਦੀ ਵਿਉਤਪਤੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਕੰਨੜ ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਆਰ . ਨਰਸਿੰਹਾਚਾਰ ਨੇ ਇਸ ਮਤ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਕੁੱਝ ਵਿਆਕਰਣਾਂ ਦਾ ਕਥਨ ਹੈ ਕਿ ਕੰਨੜ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਸ਼ਬਦ ਕਰਨਾਟ ਦਾ ਤਦਭੂਵ ਰੂਪ ਹੈ। ਇਹ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਰਣਯੋ ਅਟਤੀ ਇਤੀ ਕਰਨਾਟਕ ਅਰਥਾਤ ਜੋ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਦਾ ਹੈ ਉਹ ਕਰਨਾਟਕ ਹੈ।

ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਕੰਨੜ, ਕਰਨਾਟ, ਕਰਨਾਟਕ ਸ਼ਬਦ ਸਮਾਨਾਰਥ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਯੁਕਤ ਹੋਏ ਹਨ। ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਕਰਨਾਟ ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਪ੍ਰਯੋਗ ਅਨੇਕ ਵਾਰ ਹੋਇਆ ਹੈ (ਕਰਨਾਟਕਸ਼ਚ ਕੁਟਾਸ਼ਚ ਪਦਮਜਾਲਾ: ਸਤੀਨਰਾ: , ਸਭਾਪਰਵ, 78, 94; ਕਰਨਾਟਕਾ ਮਹਿਸ਼ਿਕਾ ਵਿਕਲਪਾ ਮੂਸ਼ਕਾਸਤਥਾ, ਭੀਸ਼ਮਪਰਵ 58 - 59)। ਦੂਜੀ ਸ਼ਤਾਬਦੀ ਵਿੱਚ ਲਿਖੇ ਹੋਏ ਤਮਿਲ ਸ਼ਿਲੱਪਦਿਕਾਰੰ ਨਾਮਕ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਕੰਨੜ ਭਾਸ਼ਾ ਬੋਲਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਨਾਮ ਕਰੁਨਾਡਰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਵਰਾਹਮੀਹਰ ਦੇ ਬ੍ਰਹਤਸੰਹਿਤਾ, ਸੋਮਦੇਵ ਦੇ ਕਥਾਸਰਿਤਸਾਗਰ ਗੁਣਾਢਏ ਦੀ ਪੈਸ਼ਾਚੀ ਬ੍ਰਹਤਕਥਾ ਆਦਿ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕਰਨਾਟ ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਬਰਾਬਰ ਚਰਚਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।

ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਕਰਨਾਟਕ ਸ਼ਬਦ ਵਿਗੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੋਕੇ ਕਰਨਾਟਿਕ ( Karnatic ) ਅਤੇ ਕੇਨਰਾ ( Canara ) , ਫਿਰ ਕੇਨਰਾ ਵਲੋਂ ਕੇਨਾਰੀਜ ( Canarese ) ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ। ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਦੀ ਹਿੰਦੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਕੰਨੜ ਸ਼ਬਦ ਲਈ ਕਨਾਡੀ , ਕੰਨਡੀ , ਕੇਨਾਰਾ , ਕਨਾੜੀ ਦਾ ਪ੍ਰਯੋਗ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।

ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਕਰਨਾਟਕ ਅਤੇ ਕੰਨੜ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਅਰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਯੋਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ – ਕਰਨਾਟਕ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦਾ ਨਾਮ ਹੈ ਅਤੇ ਕੰਨੜ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ । ਹਰੇ ਕਰਿਸ਼ਨਾ

ਦਰਾਵਿੜ ਭਾਸ਼ਾ ਪਰਵਾਰ ਦੀਆ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਪੰਚ ਦਰਾਵਿੜ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਕਹਾਉਂਦੀਆ ਹਨ । ਕਿਸੇ ਸਮਾਂ ਇਸ ਪੰਚ ਦਰਾਵਿਡ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਕੰਨੜ , ਤਮਿਲ, ਤੇਲੁਗੁ, ਗੁਜਰਾਤੀ ਅਤੇ ਮਰਾਠੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਸਮਿੱਲਤ ਸਨ । ਪਰ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਪੰਚ ਦਰਾਵਿੜ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੇ ਅੰਤਰਗਤ ਕੰਨੜ, ਤਮਿਲ, ਤੇਲੁਗੁ, ਮਲਯਾਲਮ ਅਤੇ ਤੁਲੁ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ । ਵਾਕਈ : ਤੁਲੁ ਕੰਨੜ ਦੀ ਹੀ ਇੱਕ ਪੁਸ਼ਟ ਬੋਲੀ ਹੈ ਜੋ ਦੱਖਣ ਕੰਨੜ ਜਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਬੋਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਤੁਲੁ ਦੇ ਇਲਾਵਾ ਕੰਨੜ ਦੀ ਹੋਰ ਬੋਲੀਆਂ ਹਨ–ਕੋਡਗੁ , ਤੋਡ , ਕੋਟ ਅਤੇ ਬਡਗ । ਕੋਡਗੁ ਕੁਰਗ ਵਿੱਚ ਬੋਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਤਿੰਨਾਂ ਦਾ ਨੀਲਗਿਰੀ ਜਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਚਲਨ ਹੈ। ਨੀਲਗਿਰੀ ਜਿਲਾ ਤਮਿਲਨਾਡੁ ਰਾਜ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੈ।

ਰਾਮਾਇਣ - ਮਹਾਂਭਾਰਤ - ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੰਨੜ ਬੋਲੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ , ਤਾਂ ਵੀ ਈਸਾ ਦੇ ਪੂਰਵ ਕੰਨੜ ਦਾ ਕੋਈ ਲਿਖਤੀ ਰੂਪ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ । ਅਰੰਭਕ ਕੰਨੜ ਦਾ ਲਿਖਤੀ ਰੂਪ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹਲਮਿਡਿ ਨਾਮਕ ਸਥਾਨ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਹਨ , ਜਿਸਦਾ ਰਚਨਾਕਾਲ 450 ਈ. ਹੈ। ਸੱਤਵੀਂ ਸ਼ਤਾਬਦੀ ਵਿੱਚ ਲਿਖੇ ਗਏ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖਾਂ ਵਿੱਚ ਬਾਦਾਮਿ ਅਤੇ ਸੁਣਨ ਬੇਲਗੋਲ ਦੇ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਹਨ । ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਅਠਵੀਂ ਸ਼ਤਾਬਦੀ ਦੇ ਪੂਰਵ ਦੇ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖਾਂ ਵਿੱਚ ਗੱਦ ਦਾ ਹੀ ਪ੍ਰਯੋਗ ਹੋਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਬਾਅਦ ਦੇ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਵਿ ਲਕਸ਼ਣਾਂ ਨਾਲ ਯੁਕਤ ਪੱਦ ਦੇ ਉੱਤਮ ਨਮੂਨੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਜਿੱਥੇ ਸੁਗਠਿਤ ਅਤੇ ਪ੍ਰੌੜ ਹੈ ਉੱਥੇ ਉਸ ਉੱਤੇ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਦਾ ਗਹਿਰਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਵਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਹਾਲਾਂਕਿ ਅੱਠਵੀ ਸ਼ਤਾਬਦੀ ਤੱਕ ਦੇ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖਾਂ ਦੇ ਆਧਾਰ ਉੱਤੇ ਕੰਨੜ ਵਿੱਚ ਗੱਦ - ਪੱਦ - ਰਚਨਾ ਦਾ ਪ੍ਰਮਾਣ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਵੀ ਕੰਨੜ ਦੇ ਉਪਲੱਬਧ ਸਰਵਪ੍ਰਥਮ ਗਰੰਥ ਦਾ ਨਾਮ ਕਵਿਰਾਜਮਾਰਗ ਦੇ ਉਪਰਾਂਤ ਕੰਨੜ ਵਿੱਚ ਗਰੰਥਨਿਰਮਾਣ ਦਾ ਕਾਰਜ ਕ੍ਰਮਵਾਰ ਵਧਿਆ ਅਤੇ ਭਾਸ਼ਾ ਲਗਾਤਾਰ ਵਿਕਸਿਤ ਹੁੰਦੀ ਗਈ । ਕੰਨੜ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਵਿਕਾਸਕਰਮ ਦੀਆਂ ਚਾਰ ਅਵਸਥਾਵਾਂ ਮੰਨੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ ਜੋ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਹਨ :

• ਅਤਿ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਕੰਨੜ ( ਅਠਵੀਂ ਸ਼ਤਾਬਦੀ ਦੇ ਅੰਤ ਤੱਕ ਦੀ ਦਸ਼ਾ ) ,
• ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਕੰਨੜ ( ੯ਵੀਂ ਸ਼ਤਾਬਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ੧੨ਵੀਂ ਸ਼ਤਾਬਦੀ ਦੇ ਮਧ - ਕਾਲ ਤੱਕ ਦੀ ਦਸ਼ਾ ) ,
• ਮਧਯੁਗੀ ਕੰਨੜ ( ੧੨ਵੀਂ ਸ਼ਤਾਬਦੀ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਅੱਧ ਤੋਂ ੧੯ਵੀਂ ਸ਼ਤਾਬਦੀ ਦੇ ਪੂਰਵ ਅਧ ਤੱਕ ਦੀ ਦਸ਼ਾ ) , ਅਤੇ
• ਆਧੁਨਿਕ ਕੰਨੜ ( ੧੯ਵੀਂ ਸ਼ਤਾਬਦੀ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਅੱਧ ਤੋਂ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੀ ਦਸ਼ਾ ) ।

ਚਾਰਾਂ ਦਰਾਵਿੜ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਡ ਅੱਡ ਲਿਪੀਆਂ ਹਨ । ਡਾ . ਐਮ . ਐਚ . ਕ੍ਰਿਸ਼ਣ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਚਾਰਾਂ ਲਿਪੀਆਂ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਅੰਸ਼ਕਾਲੀਨ ਬ੍ਰਾਹਮੀ ਲਿਪੀ ਦੀ ਦੱਖਣ ਸ਼ਾਖਾ ਤੋਂ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਬਣਾਵਟ ਦੇ ਨਜ਼ਰੀਏ ਤੋਂ ਕੰਨੜ ਅਤੇ ਤੇਲੁਗੁ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਤਮਿਲ ਅਤੇ ਮਲਯਾਲਮ ਵਿੱਚ ਸਾਂਝ ਹੈ। 13ਵੀਂ ਸ਼ਤਾਬਦੀ ਦੇ ਪੂਰਵ ਲਿਖੇ ਗਏ ਤੇਲੁਗੁ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖਾਂ ਦੇ ਆਧਾਰ ਉੱਤੇ ਇਹ ਦੱਸਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਤੇਲੁਗੁ ਅਤੇ ਕੰਨੜ ਦੀ ਲਿਪੀ ਇੱਕ ਹੀ ਸੀ । ਵਰਤਮਾਨ ਕੰਨੜ ਦੀ ਲਿਪੀ ਬਣਾਵਟ ਦੀ ਨਜ਼ਰੀਏ ਤੋਂ ਦੇਵਨਾਗਰੀ ਲਿਪੀ ਨਾਲੋਂ ਭਿੰਨ ਵਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ , ਪਰ ਦੋਨਾਂ ਦੇ ਧੁਨੀਸਮੂਹ ਵਿੱਚ ਜਿਆਦਾ ਅੰਤਰ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅੰਤਰ ਇੰਨਾ ਹੀ ਹੈ ਕਿ ਕੰਨੜ ਵਿੱਚ ਸਵਰਾਂ ਦੇ ਅਤੰਰਗਤ ਏ ਅਤੇ ਓ ਦੇ ਹ੍ਰਸਵ ਰੂਪ ਅਤੇ ਵਿਅੰਜਨਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਵਤਸਿਅ ਲ ਦੇ ਨਾਲ - ਨਾਲ ਮੂਰਧਨੀ ਲ ਵਰਣ ਵੀ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ । ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਕੰਨੜ ਵਿੱਚ ਰ ਅਤੇ ਲ ਹਰ ਇੱਕ ਦੇ ਇੱਕ - ਇੱਕ ਮੂਰਧਨੀ ਰੂਪ ਦਾ ਪ੍ਰਚਲਨ ਸੀ , ਪਰ ਆਧੁਨਿਕ ਕੰਨੜ ਵਿੱਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਨਾਂ ਵਰਣਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਯੋਗ ਲੁਪਤ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਬਾਕੀ ਧੁਨੀਸਮੂਹ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਦੇ ਸਮਾਨ ਹਨ । ਕੰਨੜ ਦੀ ਵਰਨਮਾਲਾ ਵਿੱਚ ਕੁਲ 47 ਵਰਣ ਹਨ । ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਬਵੰਜਾ ਤੱਕ ਵਧਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੈ।