Lånord

Ofte kjem lånord inn i eit språk i lag med nye ting eller omgrep dei skildrar. Lånord som skil seg frå andre ord i språket i til dømes gjennom «framand» skrivemåte eller bøying blir også kalla framandord.

Lånordsforsking er viktig i språkhistorisk forsking, av fleire grunnar. For utforskinga av språkslektskap gjeld det å skilje mellom arveord og lånord. Der to språk har same ord for same meining, vil det vere argument for språkslektskap, men berre dersom ordet ikkje er eit lånord. Døme på tilfelle der dette er aktuelt, er spørsmålet om språkslektskap mellom uralske og tyrkiske språk, der lånord står sentralt.

Lånord kan også fortelje noko om tidlegare språksteg i det långjevande språket. Til dømes er det mange urnordiske lånord i finsk, ord som i finsk ikkje har gått gjennom dei lydendringane dei seinare gjekk gjennom i nordisk, slik at vi t.d. har kuningas «konge» og rastas, «trost» frå urnordisk *kuningaR og *trastaR, der a-en i suffikset forsvann i synkopetida i germansk.

• Lånord i norsk