Parker-Sonverkenningstuig

Dit sal binne 9,86 sonradiusse (6,9 miljoen km) van die middel van die Son af kom, en teen 2025 sal dit met sy naaste afstand tot 690 000 km/h beweeg – dit is 0,064% van die ligsnelheid.

Parker-sonverkenningstuig
’n Model van die tuig.
Operateur	Nasa/APL
Hemelliggaam	Son
Soort sending	Heliofisika
Gelanseer	12 Augustus 2018
Duur van sending	7 jaar (beplan); verstreke: 5 jaar, 8 maande en 17 dae
Doel	Verkenning
Status	Aktief
Webtuiste	parkersolarprobe.jhuapl.edu
Verwysingstelsel	Heliosentriese wentelbaan
Baanhelling	3,4°
Wentelperiode	88 dae
Halwe lengteas	0,388 AE (58 miljoen km)
Afelium	0,73 AE (109 miljoen km)
Perihelium	0,046 AE (6,9 miljoen km)

Die projek is in die boekjaar 2009 aangekondig. Die Johns Hopkins-universiteit se Applied Physics Laboratory (APL) het die tuig ontwerp en gebou, en dit is op 12 Augustus 2018 gelanseer. Dit is die eerste Nasa-ruimtetuig wat na ’n lewende persoon genoem is: die fisikus Eugene Newman Parker, wat in die 90 is. Hy is professor emeritus aan die Universiteit van Chicago.

’n Geheuekaart met die name van meer as 1,1 miljoen mense is op 'n gedenkplaat aangebring wat onder die tuig se antenne aangebring is. Die kaart bevat ook ’n foto van Parker en ’n afskrif van sy wetenskaplike geskrif van 1958 waarin hy belangrikse aspekte van sonfisika voorspel.

Op 29 Oktober 2018 het die ruimtetuig die naaste kunsmatige voorwerp aan die Son geword. Die vorige rekord van 42,73 miljoen km van die Son se oppervlak af is in April 1976 deur Helios 2 opgestel. Met sy perihelium op 21 November 2021 sal die Parker-verkenningstuig se naaste afstand aan die Son 8,5 miljoen km wees. Dit sal verbeter word ná elk van die twee oorblywende verbyvlugte van Venus.

 

Die Parker-sonverkenningstuig is die eerste ruimtetuig wat so naby die Son se korona kom. Dit sal die struktuur en dinamika van die Son se koronoplasma en magneetveld bestudeer, asook die energievloei wat die korona verhit en die sonwind aandryf en die meganismes wat energiedeeltjies versnel.

Die ruimtetuig se stelsels word deur 'n sonskerm teen die uiterse hitte en bestraling naby die Son beskerm. Dit kan temperature van tot 1 370 °C buite die tuig weerstaan.

'n Wit weerkaatsende oppervlaklaag van aluminiumoksied beperk absorpsie tot 'n minimum. Die stelsels en wetenskaplike instrumente is in die sentrale deel van die skild se skaduwee geleë, waar direkte bestraling van die Son heeltemal geblokkeer word. Sonder die skild sou die tuig binne 'n paar sekondes beskadig gewees en ophou werk het. Omdat radiokommunikasie met die Aarde sowat agt minute in elke rigting neem, sal die verkenningstuig self vinnig moet optree om homself te beskerm. Dit sal geskied deur vier ligsensors wat die eerste tekens van direkte sonlig sal waarneem en bewegings sal uitvoer om die posisie van die tuig te verander sodat dit weer in die skaduwee kom. Volgens die projekwetenskaplike Nicky Fox het die span dit beskryf as "die onafhanklikste ruimtetuig wat nog gevlieg het".

Die hoofkragbron op die tuig is 'n dubbele stel sonpanele.

 

Die Parker-sonverkenningstuig gebruik verskeie swaartekragslingers by Venus om sy wentelbaan se perihelium inkrementeel te verklein tot 'n eindelike hoogte bo die oppervlak van sowat 8,5 sonradiusse, of sowat 6×10⁶ km. Daar sal altesaam sewe verbyvlugte van Venus oor amper sewe jaar wees om sy wentelbaan om die Son geleidelik te laat krimp; daar sal 24 omwentelings wees. Die bestraling naby die Son sal die tuig beskadig en kommunikasie ontwrig, en daarom sal die wentelbaan baie ellipties wees met kort tydperke naby die Son.

Terwyl die tuig om die Son wentel, sal dit 'n snelheid van tot 200 km/s haal, wat sal meebring dat dit tydelik die vinnigste mensgemaakte voorwerp sal wees, amper drie keer so vinnig soos die vorige rekordhouer, Helios 2. Nes enige ander voorwerp in 'n wentelbaan, sal die tuig vanweë swaartekrag vinniger beweeg wanneer dit sy perihelium (naaste afstand van die Son af) nader, en daarna stadiger totdat dit sy afelium (verste afstand) bereik.

 

Binne elke wentelbaan van die Parker-verkenningstuig om die Son is elke deel binne 0,25 AE die wetenskapfase, waartydens die tuig aktief en selfstandig waarnemings doen. In daardie stadium is daar feitlik geen kommunikasie nie.

'n Wetenskapfase duur van 'n paar dae voor tot 'n paar dae ná perihelium. Met die eerste perihelium was dit 11,6 dae, en dit sal krimp tot 9,6 dae met die laaste en naaste perihelium.

 

'n Groot deel van die tyd van die res van die wentelbaan word bestee aan die terugsending van data wat tydens die wetenskapfases ingewin is. In dié tyd is daar egter steeds tydperke waarin kommunikasie nie moontlik is nie. Die vereiste dat die hitteskild soms na die Son moet wys, veroorsaak dat die skild soms tussen die antenne en die Aarde is. Verder kan die Son se bestraling die kommunikasieskakel oorweldig as die hoek tussen die tuig en die Son (soos van die Aarde af gesien) te klein is, al is die tuig nie besonder naby aan die Son nie.

Die doelwitte van die sending is:

• Speur die energievloei na wat die Son se korona verhit en die sonwind versnel.
• Bepaal die struktuur en dinamika van die megneetvelde by die oorspronge van die sonwind.
• Bepaal watter meganismes versnel en vervoer energiedeeltjies.

• Wiki Afrikaans  Wiki Commons het meer media in die kategorie Parker-sonverkenningstuig.

•   Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wiki vertaal.