David Woodard: Amerykański pisarz i dyrygent

/ˈwʊdɑːrd/ ( odsłuchaj), ur. 6 kwietnia 1964) – amerykański pisarz, dyrygent i kompozytor. W latach dziewięćdziesiątych wymyślił słowo „prequiem”, które było składanką słów „preemptive” i „requiem”. Prequiem to buddaistyczna praktyka komponowania muzyki, którą gra się podczas lub zaraz przed śmiercią jej podmiotu.

David Woodard

Woodard w 2020
Imię i nazwisko	David James Woodard
Data i miejsce urodzenia	6 kwietnia 1964 Santa Barbara (Kalifornia)
Narodowość	amerykańska kanadyjska
Język	angielski
Alma Mater	Uniwersytet Kalifornijski w Santa Barbara
Dziedzina sztuki	Postmodernizm, pisanie, dyrygentura
Multimedia w Wiki Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Woodard dyrygował oraz był dyrektorem muzycznym nabożeństw żałobnych w Los Angeles. W 2001 roku poprowadził ceremonie obywatelską na nieistniejącej już linii kolejowej Angels Flight w pamięci nieszczęśliwego wypadku Leona Praporta i jego rannej wdowy Loli. Prowadził także prequiemy na łonie przyrody, między innymi w pamięci Brunatnego Pelikana Kalifornijskiego, na plaży, na której zginęło zwierzę.

Woodard słynie także z jego replik Dreamachine, lekko psychotropowej lampy, która była wystawiania w galeriach sztuki na całym świecie. W Niemczech i w Nepalu, słynie z kontrybucji do gazety literackiej Der Freund, w szczególności na temat karmy, świadomości roślin i osady Nueva Germiania w Paragwaju.

Woodard studiował w New School for Social Research i na Uniwersytecie Kalifornijskim w Santa Barbara.

W 2003 roku Woodard został wybrany jako radny w Juniper Hills (hrabstwo Los Angeles) w Kalifornii. Podczas swojego mandatu zaproponował partnerstwo między Juniper Hills a Nueva Germania, w Paragwaju. Aby zrealizować swój plan, Woodard udał się do niegdysiejszej wegetariańskiej / feministycznej utopii i spotkał się z miejskim przywództwem. Po wizycie w mieście, zrezygnował z dalszego partnerstwa między miastowego, ale zainteresował się wspólnotą, która opisał i badał w późniejszych pismach. Szczególnie zainteresował się proto-transhumanistyczną koncepcją spekulanta Richarda Wagnera i Elisabeth Förster-Nietzsche, którą wraz z mężem Bernhardem Försterem założyła i mieszkała w Kolonii w latach 1886-1889.

 

W latach 2004–2008 Woodard często udawał się do Nueva Germania, z poparciem Wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych Dicka Cheneya. W 2011 pozwolił szwajcarskiemu pisarzowi Christianowi Kracht opublikowanie ich wspólnej licznej korespondencji, w szczególności dotyczącej Nueva Germania. Ukazały się dwa tomy pod wydawnictwem Uniwersytetu Gottfrieda Wilhelma Leibniza w Hanowerze Wehrhahn Verlag.

Frankfurter Allgemeine Zeitung uznało, że: „[Woodard i Kracht] zacierają granicę między życiem a sztuką.” Der Spiegel zakłada, że pierwszy tom, Five Years, vol. 1, jest „duchowym dziełem przygotowawczym” do kolejnej powieści Imperium Krachta.

Według Andrew McCanna, „Kracht towarzyszył Woodardowi w podróży do tego, co zostało z tego miejsca, w którym potomkowie pierwotnych osadników żyją w drastycznie zmniejszonych warunkach. Jak wynika z korespondencji, Kracht zobowiązał Woodarda do popierania rozwoju kultury i zbudowania miniaturowej Festspielhaus w Bayreuth na miejscu dawnej rezydencji Elisabeth Förster-Nietzsche.” W ostatnich latach Nueva Germania hartowała się w bardziej turystyczne oblicza, otwierając zakwaterowania typu bed and breakfast, hotele, i prowizoryczne muzeum historyczne.

W latach 1989–2007 Woodard tworzył repliki Dreamachine, stroboskopowej konstrukcji wymyślonej przez Briona Gysina i Iana Sommerville'a, która składa się z cylindra, wykonanego z miedzi lub papieru. Ten cylinder obraca się wokół lampy elektrycznej – podczas obserwacji przy zamkniętych oczach maszyna może wywoływać aberracje umysłowe porównywalne do zatrucia narkotykami lub śnienia.

Po wniesieniu Dreamachine do wizualnej retrospektywy Ports of Entry Williama S. Burroughsa w LACMA z 1996 roku, Woodard zaprzyjaźnił się z autorem i podarował mu „bohemian model” (papier) Dreamachine na 83 urodziny. Sotheby’s wystawił na aukcji poprzednią maszynę prywatnemu kolekcjonerowi w 2002 roku, a ta ostatnia pozostaje na przedłużonej pożyczce z posiadłości Burroughsa w Spencer Museum of Art.

• Literatura autorstwa i dotycząca Davida Woodarda w katalogu Helveticat Szwajcarskiej Biblioteki Narodowej