Стара Велика Бугарија

Стара Голема Бугарија или Голема Бугарија (старогрчки: Παλαιά Μεγάλη Βουλγαρία/Palaiá Megálē Voulgaría), исто така често позната под латинските имиња Magna Bulgaria и Patria Onoguria („земја на Оногурите“), била туркиско номадско царство формирано во 7 век од страна на Прабугарите-Оногури на западната Понтско-касписка Степа (модерна јужна Украина и југозападна Русија). Голема Бугарија првично била позиционирана помеѓу Днестар и Долна Волга.

Првичната престолнина била Фанагорија на Таманскиот Полуостров помеѓу Црното и Азовското море. Во средината на VII век, Голема Бугарија се проширила на запад за да ја вклучи територијата на Аварите и била фокусирана на Полтава. Меѓутоа, кон крајот на VII век, аварско-словенскиот сојуз на запад, и Хазарите на исток, ги поразиле Прабугарите, а Голема Бугарија се распаднала. Држави наследници се Првото Бугарско Царство и Волшка Бугарија.

Етимологијата на етнонимот Булгар не е целосно разбрана; тешко е да се следи името порано од 4 век од нашата ера. Генерално се верува дека потекнува од туркискиот глагол bulğha („промешува“, „меша“, „вознемирува“, „збунува“), веројатно сугерирајќи дека другите туркиски народи ги гледале Прабугарите како „мешани“ луѓе, или како „бунтовници“.

Подоцнежните византиски научници имплицирале дека Прабугарите претходно биле познати како Оногури (Оногур). Агатон пишувал за „нацијата на Бугарите Оногури“,^{[се бара извор]} Никифор I изјавил дека Кубрат бил господар на Оногундурите, Теофан ги нарекувал Оногундури Бугари, а Константин VII забележал дека Прабугарите порано се нарекувале Оногундури. Варијациите на името вклучуваат Оногури, Оногури, Онгур, Онгур, Онгури, Онгури, Оногундур, Уногундур и Унокундур. Постоеле неколку теории за потеклото на името Оногур. Во некои туркиски јазици on значело „10“ и ğur „стрела“; а „десет стрели“ можело да значат федерација од десет племиња, т.е. Западнотуркискиот каганат. Во рамките на туркиските јазици, звуците „з“ во најисточните јазици имале тенденција да станат „р“ во најзападните туркиски јазици; затоа етнонимот Огуз можело да биде изворот на Огур; односно на Огур би значело „десет кланови Огузи“.

Помеѓу 630 и 635 година, кан Кубрат успеал да ги обедини Прабугарите-Оногури со племињата Кутригури и Утигури под единствено владеење, создавајќи моќна конфедерација која средновековните автори во Западна Европа ја нарекувале Стара Голема Бугарија, или Патриа Оногурија. Според некои научници, поточно се нарекувала Оногундурско-Бугарско Царство.

Некои научници претпоставуваат дека се протегала на запад до Панонската Низина и меѓу нејзините поданици вклучила и некои од Панонските Авари. Се претпоставувало дека главниот град на Кубрат бил античкиот град Фанагорија на Таманскиот Полуостров. Гробот на Кубрат бил откриен во 1912 година во Перешчепина, Украина.

Кан Кубрат

Според Именикот на бугарските ханови, Кубрат бил од кралскиот клан Дуло и легален наследник на бугарскиот престол. Византискиот император Ираклиј му ја доделил титулата патрициј (почесна, висока титула за благородник). Херман Зотенберг (1883), додека ги преведувал Летописите на Јован Никиу од староетиопски, намерно го заменил името Кетрадес во Кубрат. Оттогаш, историографијата имала заблуда дека Кубрат бил одгледан и крстен од византискиот двор, додека ликот на Јован, Кетрадес, немал реална врска со владетелот на Голема Бугарија Кубрат.

Кубрат брзо успеал да ја собори аварската доминација, проширувајќи го оногурското влијание меѓу Прабугарите во Панонија во она што станало познато како Унгарија. На крајот на краиштата, иако немало докази дека Утигурите биле независни од Оногурите сè до распаѓањето на царството на Кубрат, се верувало дека тој се отцепил од Оногурите кога тие се заплеткале во династички војни. По погребот на Кубрат во Мала Перешчепина, Хазарите, кои триумфирале во колапсот на Оногурија, го потчиниле најстариот син на Кубрат и наследникот Батбајан, принудувајќи ги неговите други синови да побегнат северно по Волга (вториот син Котраг) и на запад на Балканот (четвртиот син Кубер и третиот син Аспарух ) и Италија (петтиот син Алцек, Алзек).

Настаните по смртта на Кубрат биле опишани од византискиот патријарх Никифор I. Во времето на императорот Константин IV, раскажувал тој, Кубрат умрел, и Батбајан, најстариот од неговите пет сина, бил оставен на чело на државата. Под силен хазарски притисок, другите синови на Кубрат го игнорирале советот на нивниот татко да останат заедно за да им се спротивстават на непријателите и набрзо си заминале, земајќи ги нивните племиња.

Стара Голема Бугарија се распаднала под притисок на Хазарите во 668 година.

 

Некои Прабугари останале во поранешна Оногурија, под доминација на Хазарите.

Балкарците

Некои исто така веруваат дека денешните Балкарци од Кавказ биле потомци на Батбајанската орда иако зборуваат туркиски јазик од кипчачката група.

Волшки Прабугари

Откако Котраг, водачот на Кутригурите, ја презел контролата врз западната степа, Батбајан ги одвел во горниот регион Волга-Урал. Таму ја основале Волшка Бугарија, на сливот на Волга и Кама. Како Волшки или Сребрени Прабугари (бесермени), тие доброволно го прифатиле исламот во 9 век. Тие успеале да го зачуваат својот национален идентитет до 13 век, одбивајќи ги првите монголски напади во 1223 година. Сепак, тие на крајот биле покорени, нивниот главен град Болгар станал еден од главните градови на Златната орда на Монголите и Прабугарите измешани со Татарите. Граѓаните на современите руски републики Татарстан и Чувашија се сметани за потомци на тие Прабугари.

Прабугарите во Војводина и Македонија

Кубер владеел во Сирмиум над мешана група на народи - Прабугари, византиски поданици, Словени и германски племиња- како вазал на аварскиот каган. По бунтот го повел својот народ во Македонија. Таму се населил во областа Керемисија и направил неуспешен обид да го заземе градот Солун. По ова, тој исчезнал од историјата и неговиот народ подоцна бил консолидиран во Првото Бугарско Царство од страна на кан Крум.

Прабугарите во Италија

Други Прабугари, околу 662 година, предводени од нивниот „војвода Алзеко“ (Алцек) побарале засолниште од Аварите кај Ломбардите и побарале земја од ломбардскиот крал Гримоалд I во замена за воена служба „од неизвесна причина“, првично престојувајќи во близина на Равена и подоцна движејќи се на југ. Гримоалд ги испратил Алцек и неговите следбеници кај неговиот син Ромуалд во Беневенто и потоа им била доделена земја североисточно од Неапол во „пространите, но дотогаш напуштени“ градови Сепино, Бовианум (Бојано) и Исернија, во денешно време регион на Молизе на Апенините. Наместо титулата „Војвода“, Алцек ја добил ломбардската титула „ Гасталд “. Павле Ѓаконот во своето пишување Historia Langobardorum по 787 година велел дека во негово време Прабугарите сè уште ја населувале областа и дека иако зборувале „латински“, „не ја напуштиле употребата на сопствениот јазик“.

Ископувањата во некрополата Висен-Кампочиаро во близина на Бојано, која датирала од VII век, покажала меѓу 130 погребувања дека покрај коњите имало и 13 човечки погребувања заедно со артефакти од германско и аварско потекло. Погребувањата на коњи биле карактеристични за централноазиските номади на коњи, и затоа овие погребувања очигледно биле на прабугарските доселеници од Молизе и Кампанија.

Прво Бугарско Царство

Откако државата се распаднала под нападот на Хазарите во 668 година, Аспарух се разделил со своите браќа и повел некои од Прабугарите да бараат сигурен дом. Го следеле од 30.000 до 50.000 Прабугари.

По битката кај Онгала, Аспарух го основал Првото Бугарско Царство, кое било официјално признато како независна држава од Византиското Царство во 681 година.