Казуо Ишигуро: јапонско-британски писател

Роден е во Нагасаки, Јапонија, и се пресели во Велика Британија во 1960 година кога имал пет години.

Ишигуро е еден од најпознатите современи автори на фантастика во светот што зборува англиски. Добил четири номинации за награда „ Ман Букер“ и ја добил наградата во 1989 година за неговиот роман „Остатоци од денот“. Романот на Ишигуро во 2005 година, Never Let Me Go, бил именуван од „ Тајм“ за најдобар роман на годината и бил вклучен во списокот на списанието на 100-те најдобри романи на англиски јазик објавени меѓу 1923 и 2005 година.

Во 2017 година, Шведската академија му додели Нобеловата награда за литература на Ишигуро, опишувајќи го во својот цитат како писател „кој, во романи со голема емотивна сила, ја откри бездната под нашето илузорно чувство за поврзаност со светот“. Ишигуро бил витез во списокот на почести на кралицата во 2018 година.

Ишигуро е роден во Нагасаки, Јапонија, на 8 ноември 1954 година, син на Шизуо Ишигуро, физички океанограф и неговата сопруга Шизуко. На петгодишна возраст, Ишигуро и неговото семејство (вклучувајќи ги и неговите две сестри) ја напуштиле Јапонија и се преселиле во Гилдфорд, Сари, бидејќи неговиот татко бил поканет за истражување во Националниот институт за океанографија (сега Национален центар за океанографија ). Тој не се врати во посета на Јапонија до 1989 година, скоро 30 години подоцна, кога бил учесник во Програмата за краткорочни посетители на Фондацијата Јапонија. Во интервју за Кензабури Ōе, Ишигуро изјави дека јапонските поставки на неговите први два романи се замислени: „Јас пораснав со многу силен имиџ во главата на оваа друга земја, многу важна друга земја на која имав силна емотивна вратоврска… Во Англија цело време ја градев оваа слика во мојата глава, имагинарна Јапонија “. Ишигуро, кој е опишан како британски азиски автор, во интервјуто за БиБиСи објаснил како растењето во едно јапонско семејство во Велика Британија било клучно за неговото пишување, овозможувајќи му да гледа работи од поинаква перспектива на онаа на многумина неговите англиски врсници.

Тој завршил во основното училиште Стонтон, а потоа и на граматичката школа на Вокинг Каунти во Сари. По завршувањето на училиштето, тој земал една празнина година и патувал низ Соединетите држави и Канада, цело време додека пишувал списание и испраќал демо ленти за снимање компании. Во 1974 година, тој започнал да студира на Универзитетот во Кент во Кантербери, а дипломирал во 1978 година со диплома за уметности (почести) на англиски јазик и филозофија. Откако поминал една година пишување фантастика, тој ги продолжил студиите на Универзитетот во Источна Англија, каде студирал заедно со Малком Бредбери и Ангела Картер и се стекнал со магистерски студии по творечко пишување во 1980 година. Неговата теза стана негов прв роман, А бледи погледи на Хилс, објавен во 1982 година. Тој стана државјанин на Велика Британија во 1983 година.

Луѓето не се две третини една работа, а остатокот нешто друго. Температурата, личноста или перспективата не се делат така. Битовите не се раздвојуваат јасно. Вие завршувате смешна хомогена мешавина. Ова е нешто што ќе се почести во последниот дел на векот - луѓе со мешани културни средини и мешани расни потекла. Така оди светот.

Во интервју во 1990 година, Ишигуро кажал: „Ако пишував под псевдоним и морав некој друг да позира за фотографиите во мојата јакна, сигурен сум дека никој не би помислил да рече:„ Овој човек ме потсетува на тој јапонски писател. ““ Иако некои јапонски писатели имаа далечно влијание врз неговото пишување - Јуничириќ Танизаки е тој што најчесто го цитира - Ишигуро рече дека јапонските филмови, особено оние на Јасујуриз Озу и Микио Нарусе, биле позначајно влијание.

 

Некои од романите на Ишигуро се поставени во минатото. Never Let Me Go има квалитети на научна фантастика и футуристички тон; како и да е, тој е поставен во осумдесеттите и 90-тите години, и на тој начин се одвива во многу сличен паралелен свет. Неговиот четврт роман „Безбојниот “ се одржува во неименуван град на Средна Европа. Остатоците од денот се наоѓаат во големата куќа на англиски лорд во периодот околу Втората светска војна.

Уметник на пловечкиот свет е поставен во неименуван јапонски град за време на периодот на реконструкција по предавањето на Јапонија во 1945 година. Раскажувачот е присилен да се помири со својот дел во Втората светска војна. Тој се смета за виновен од новата генерација која го обвинува дека е дел од погрешната надворешна политика на Јапонија и е принуден да се спротивстави на идеалите на модерното време, претставено од неговиот внук. Ишигуро рече за неговиот избор на временски период, „Имам тенденција да бидам привлечен од предвоените и повоените поставувања затоа што ме интересира за тестирање на овој бизнис на вредности и идеали, а луѓето треба да се соочат со идејата дека нивните идеали не биле Не е баш она што мислеа дека се пред да дојде тестот “.

Со исклучок на погребениот гигант, романите на Ишигуро се напишани во наративен стил од прва личност.

Романите на Ишигуро често завршуваат без резолуција. Прашањата со кои се соочуваат неговите ликови се закопани во минатото и остануваат нерешени. Така, Ишигуро завршува многу од своите романи на белешка за меланхолична оставка. Неговите ликови го прифаќаат своето минато и кои станаа, вообичаено откриваат дека оваа реализација носи утеха и завршува на ментална болка. Ова може да се сфати како литературен одраз на јапонската идеја за моно не знае. Ишигуро ги брои Достојевски и Пруст меѓу неговите влијанија. Неговите дела се споредуваат и со Салман Ружди, Џејн Остин и Хенри Џејмс, иако самиот Ишигуро ги отфрла овие споредби.

Во 2017 година, на Ишигуро му беше доделена Нобелова награда за литература, бидејќи „во романите со голема емотивна сила, [тој] го откри бездната под нашето илузорно чувство за поврзаност со светот“. Како одговор на добивањето на наградата, Ишигуро изјави:

Тоа е прекрасна чест, главно затоа што тоа значи дека јас сум по стапките на најголемите автори што живееле, така што тоа е страшна пофалба. Светот е во многу неизвесен момент и се надевам дека сите Нобелови награди би биле сила за нешто позитивно во светот како што е во моментот. Ќе бидам длабоко поттикнат ако би можел на некој начин да бидам дел од некаква клима оваа година во придонесот за некаква позитивна атмосфера во многу неизвесно време.

Во интервјуто по објавувањето на Нобеловата награда, Ишигуро рече „Отсекогаш сум кажал во текот на мојата кариера дека иако сум пораснат во оваа земја и сум образована во оваа земја, дека голем дел од мојот начин на гледање на светот, мојот уметнички пристап е јапонски, затоа што јас бев воспитан од јапонски родители, зборувајќи на јапонски јазик “и„ Јас секогаш го гледав светот преку очите на моите родители “.

На 7 февруари 2019 година, Ишигуро доби витез за услуги за литература.

Ишигуро има ко-напишано неколку песни за џез-пејачот Стејси Кент со саксофонистот Џим Томлинсон, сопругот на Кент. Ишигуро придонесе стихови во албумот „Греми“ номиниран во Греми во 2007 г., „Тетово на утринскиот трамвај“, вклучувајќи ја и нејзината насловна песна, нејзиниот албум од 2011 година, Сонувач во концерт, нејзиниот албум за 2013 година, „Менувајќи светла“, и нејзиниот албум за 2017 година, I Know I Dream. Ишигуро, исто така, ги напиша нотите на албумот во Кент во 2003 година, „Повторно во Loveубовта“. Ишигуро за првпат се запозна со Кент, откако го избра нејзиниот снимање на „ Тие не можат да ме однесат од мене “ како еден од неговите дискови на дистинскиот остров во 2002 година и Кент после тоа го замоли да напише за неа.

Ишигуро за своето лирско пишување рече дека „со интимна, доверлива песна од прво лице, значењето не смее да биде самостојно на страницата. Мора да биде косо, понекогаш мора да прочитате меѓу редови “и дека оваа реализација имала„ огромно влијание “врз неговите писанија за измислици.

Ишигуро е во брак со Лорна Мекдугал, социјален работник, од 1986 година. Тие се состанаа во добротворната организација за бездомништво на Киринците во Западен Лондон во Нотинг Хил, каде што Ишигуро работел како работник за преселување во станбени простории. Двојката живее во Лондон со нивната ќерка Наоми.

Ишигуро напиша во едно мислење „дека Велика Британија сега многу веројатно ќе престане да постои“ како резултат на референдумот за членство на Европската унија во Обединетото Кралство 2016 година.

Тој се опишува како „сериозен цинефил “ и „голем обожавател на Боб Дилан “, претходен примател на Нобеловата награда за литература.

• 1982: Меморијална награда на Винифред Холтби за бледа поглед на ридовите
• 1983: Објавено во изданието на Гранта Најдобри млади британски романисти
• 1986 година: Награда за Whitbread за уметник на лебдечкиот свет
• 1989: Букер награда за остатоци од денот
• 1993 година: Објавено во изданието на Гранта Најдобри млади британски романисти
• 1995 година: Офицер на Орденот на Британската Империја
• 1998 година: Шевалиер де Л’Ордре де Арт и де Летрес
• 2005: Никогаш не ми дозволи да оди име на времето список на 100 најдобри романи на англиски јазик од формирањето на списанието списание во 1923 година
• 2008: Тајмс го рангираше Ишигуро на 32-то место на нивната список на „50-те најголеми британски писатели од 1945 година“.
• 2017: Нобелова награда за литература.
• 2017: Награда на Златната плоча на Американската академија за достигнувања
• 2018 година: Ред на изгрејсонцето, втора класа, златна и сребрена везда

Освен за бледо гледиште на Хилс и погребаниот гигант, сите романи на Ишигуро и неговата колекција раскази се најдоа на списокот на главните награди. Најзначајно, Уметникот од лебдечкиот свет, кога бевме сирачиња и никогаш не ме пуштил, сите беа кратки на списокот Букер. Откриената сметка на состанокот на судискиот комитет откри дека комитетот се нашол да одлучува помеѓу Никогаш не дозволувајте да одам и морето на Johnон Банвил пред да му ја додели наградата на второто.

Романи

• Блед поглед на ридовите (1982)
• Уметник на лебдечкиот свет (1986)
• Остатоци од денот (1989)
• Безбојниот (1995)
• Кога сме биле сирачиња (2000)
• Никогаш не дозволувај да си одам (2005)
• Погребениот гигант (2015)

Колекции со раскази

• Nocturnes: Five Stories of Music and Nightfall (2009)

Сценари

• Профил на Артур Ј. Мејсон ( телевизиски филм за Канал 4 ) (1984)
• Гурманот (телевизиски филм за Канал 4) (1987)
• Најтажната музика во светот (2003)
• Белата грофица (2005)

Кратка фикција

• „Чудна и понекогаш тага“, „Чекајќи J“ и „Да се труеме“ (во Вовед 7: Приказни од нови писатели, 1981)
• „Семејна вечера“ (во Firebird 2: Пишување денес, 1983)
• „Лето по војната“ (во Гранта 7, 1983 година)
• „Октомври 1948 година“ (во Гранта 17, 1985)
• „Село после темно“ (во Њујоркер, 21 мај 2001 година)

Текстови

• „Хотелот за мраз“; „Сакам да можам повторно да патувам“; „Појадок на утринскиот трамвај“ и „Толку романтичен“; Jimим Томлинсон / Казуо Ишигуро, на албумот номиниран за Греми во 2007 година на Стејси Кент, „ Појадок на утринскиот трамвај“.
• „Postубовници на разгледници“; Томлинсон / Ишигуро, на албумот на Кент „ Сонувач во концерт“ (2011).
• „Лето ја преминавме Европа на дожд“; „Келнер, о келнер“ и „Променливите светла“; Томлинсон / Ишигуро, на албумот на Кент The Changing Lights (2013).
• „Куршум воз“; „Менување на светлата“ и „Хотелот за мраз“; Томлинсон / Ишигуро, на албумот на Кент I Know I Dream: The Orchestral Sessions (2017).
• „Хотелот за мраз“; Томлинсон / Ишигуро - Quatuor èbène, кој го глуми Стејси Кент, на албумот Бразил (2013).