Sterk beyging (skammstafað sem s.b.) er hugtak í málfræði.
Sagnorð hafa ýmist veika eða sterka beygingu. Veikar sagnir (skammstafað sem v.s.) hafa endinguna -ði-, -di-, -ti í þátíð eintölu 1. persónu (t.d. ég elskaði, ég faldi, ég henti). Flest sagnorð í íslensku hafa veika beygingu.
Sterkar sagnir (skammstafað sem st.s.) hinsvegar eru endingarlausar í þátíð 1. persónu eintölu. Sterkar sagnir eru aðeins eitt atkvæði.
Lýsingarorð sem er veikbeygt endar á sérhljóða í öllum föllum, bæði í eintölu og fleirtölu og standa oftast með nafnorði með ákveðnum greini. Hins vegar hafa lýsingarorð sem standa með nafnorðum án greinis oftast sterka beygingu.
Nafnorð eru veik þegar þau enda á sérhljóða í öllum föllum í eintölu með óákveðnum greini en það virkar ekki með kvenkynsnafnorð sem enda á samhljóða í þolfalli og þágufalli. Sterk nafnorð enda alltaf á samhljóða (oftast s) í eignarfalli nema kvenkynsnafnorð.
This article uses material from the Wikipedia Íslenska article Sterk beyging, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Efnið er aðgengilegt undir CC BY-SA 4.0 nema annað komi fram. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Íslenska (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.