Գուստավո Պետրո

Գուստավո Պետրոն ծնվել է 1960 թվականի ապրիլի 19-ին Սիենագա դե Օրո քաղաքում (Կորդոբա նահանգ, Կոլումբիա)։ Սովորել է Կունդինիմարկա դեպարտամենտի Սիպակիրի քաղաքի «Hermanos de La Salle» քոլեջում։

17 տարեկանում, որպես ուսանող, նա միացել է ձախ պարտիզանական «Ապրիլի 19-ի շարժում» (M-19) խմբին, որը հիմնվել է ի նշան ընտրակեղծիքների դեմ բողոքի։ Զբաղվել է ռազմական և քաղաքական գործունեությամբ, դարձել է խմբի ղեկավարներից մեկը, ինչպես նաև ընտրվել է Սիպակիրայի օմբուդսմեն։ 1985 թվականին ձերբակալվել է ապօրինի զենք-զինամթերք պահելու համար և դատապարտվել 18 ամիս ժամկետով։ Ձերբակալությունից անմիջապես հետո M-19-ը գրավեց Բոգոտայի Արդարադատության պալատը՝ սպանելով առնվազն 98 մարդու։ Պետրոն հերքում է իր առնչությունը հարձակմանը։ 1987 թվականին Պետրոն ազատ արձակվելուց հետո եկել էր այն եզրակացությանը, որ զինված հեղափոխությունը ժողովրդի աջակցությունը շահելու լավագույն ռազմավարությունը չէ, և երկու տարի անց M-19-ը խաղաղ բանակցությունների մեջ մտավ Կոլումբիայի ղեկավարության հետ։ Համաներումից հետո Պետրոն մասնակցել է Ժողովրդավարական դաշինք M-19 (AD M-19) քաղաքական կուսակցության ստեղծմանը։

M-19-ի լուծարումից հետո սովորել է Կոլումբիայի Էքստերնադոյի համալսարանի տնտեսագիտության ֆակուլտետում, այնուհետև Պետական բարձրագույն դպրոցում սովորել է պետական կառավարում։ Սովորել է Բոգոտայի Հայրապետական համալսարանում, որտեղ ստացել է տնտեսագիտության մագիստրոսի կոչում։ Նա ուսումը շարունակել է Բելգիայում՝ Լյուվենի կաթոլիկ և Սալամանկայի համալսարաններում։

1990-1991 թվականներին եղել է Կունդինամարկա նահանգի կառավարության խորհրդական, իսկ 1991-1994 և 1998-2006 թվականներին՝ Կոլումբիայի ներկայացուցիչների պալատի անդամ։

1994-1996 թվականներին աշխատել է Բելգիայում որպես Կոլումբիայի դեսպանատան առաջին քարտուղար։

2002 թվականին ընտրվել է Բոգոտայի Կոնգրեսի անդամ «Vía Alterna» քաղաքական շարժումից, որը հիմնել է Անտոնիո Նավարո Վոլֆի և M-19 շարժման նախկին ընկերների հետ միասին։ Այս ընթացքում նա խորհրդարանական գործընկերների կողմից ճանաչվել է «լավագույն կոնգրեսական»։

2005 թվականին մասնակցել է ձախակողմյան կուսակցությունների միավորմանը՝ Այլընտրանքային դեմոկրատական բևեռին (նախկին Անկախ դեմոկրատական բևեռի կոալիցիայի հիման վրա), իսկ 2006-2010 թվականներին եղել է դաշինքի սենատոր։

2010 թվականին եղել է նախագահական ընտրությունների թեկնածու, որոնցում ստացել է ձայների 9%-ը և զբաղեցրել 4-րդ տեղը։ 2011 թվականին ղեկավարության հետ ունեցած մի շարք տարաձայնությունների պատճառով լքեց Այլընտրանքային դեմոկրատական բևեռը և ստեղծեց իր Առաջադիմական շարժումը՝ Կոլումբիայի մայրաքաղաքի քաղաքապետի ընտրություններին մասնակցելու համար։

2011 թվականին ընտրվել է Բոգոտայի քաղաքապետ՝ 2012-2015 թվականներին երեք տարի ժամկետով։ Սակայն 2013 թվականի դեկտեմբերին Կոլումբիայի գլխավոր դատախազը կարգադրել է հրաժարական տալ՝ կապված քաղաքապետի որոշման հետ՝ զրկելով մասնավոր ընկերություններից աղբահանության իրավունքից։ 2014 թվականի մարտին նա լքեց քաղաքապետարանը, սակայն ապրիլի 23-ին նախագահ Խուան Մանուել Սանտոսը դատարանի որոշմամբ և Մարդու իրավունքների միջամերիկյան հանձնաժողովի կողմից վերականգնեց նրան քաղաքապետի պաշտոնում։

Որպես քաղաքապետ, արգելելով զենք կրել, սպանությունների թիվը հասցրեց վերջին երկու տասնամյակի ամենացածր մակարդակին։ Նա նաև միջոցներ է ձեռնարկել թմրամոլների վերականգնման և գլոբալ տաքացման դեմ պայքարելու համար, սակայն մետրո կառուցելու նրա ծրագրերը չեղյալ են համարվել նրա իրավահաջորդ Էնրիկե Պենյալոսայի կողմից, ով նախընտրում էր վերգետնյա տրանսպորտը։

2018 թվականի մարտին նա առաջադրվել է որպես նախագահի թեկնածու «Մարդասիրական Կոլումբիա» դաշինքի կողմից։ Առաջին փուլում նա հավաքեց ձայների 25%-ը և անցավ 2-րդ փուլ, որտեղ, չստանալով ձախ կենտրոնամետ երկրորդ թեկնածու Սերխիո Ֆախարդոյի անմիջական աջակցությունը և հավաքելով ձայների 42%-ը, պարտվեց աջերին՝ զիջելով իր տեղը թեկնածու Իվան Դուկային։

2021 թվականի վերջին նա առաջադրվել է որպես նախնական թեկնածու «Մարդասիրական Կոլումբիա» դաշինքից և «Հայրենասիրական միություն» կուսակցությունից, որը ստեղծել է «Պատմական պայմանագիր Կոլումբիայի համար» կոալիցիան։ 2022 թվականի Կոնգրեսի ընտրությունների ժամանակ նա հայտարարվեց կոալիցիոն թեկնածու (մարտի 13-ի ընտրություններում կոալիցիան գրավեց առաջին տեղը՝ ստանալով գրեթե հինգ միլիոն ձայն՝ Սենատում 102 տեղերից 20-ը և Ներկայացուցիչների պալատի 166 տեղերից 27-ը։ ) Փոխնախագահի թեկնածու է առաջադրվել Ֆրանսիա Մարկեսը։

2022 թվականի նախագահական ընտրություններում նա մտավ երկրորդ փուլ, իսկ հետո հաղթեց ընտրությունների երկրորդ փուլում՝ դառնալով Կոլումբիան գլխավորած առաջին ձախակողմյան քաղաքական գործիչը։

Ունի 5 զավակ

• որդի Նիկոլաս՝ Կատյա Բուրգոսից
• որդի Անդրես և դուստր Անդրեա՝ Մերի Լուզ Էրրանից
• դուստր Անտոնելլա՝ իր ներկայիս կնոջ՝ Վերոնիկա Ալկոսերից (նա նաև որդի ունի Նիկոլաս անունով)

• «Գուստավո Պետրո». Պաշտոնական կայքէջ. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ մարտի 2-ին. Վերցված է 2018 թ․ հունիսի 9-ին.(իսպ.)
• «Գուստավո Պետրոյի կենսագրությունը». РИА Новости. Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ մայիսի 31-ին. Վերցված է 2018 թ․ հունիսի 9-ին.(ռուս.)