Liberdade De Panorama

A liberdade de panorama limita o dereito dos propietarios das obras a tomar accións legais por violación de dereitos contra o fotógrafo ou calquera persoa que distribúa a imaxe resultante. É unha excepción á regra xeral pola que o propietario ten o dereito exclusivo para autorizar a creación e distribución de traballos derivados.

O nome deste concepto é unha tradución de Panoramafreiheit, termo utilizado en Alemaña para esta excepción na súa lexislación.

Moitos países teñen disposicións similares que restrinxen o alcance da lei de dereitos de autor para permitir a toma de imaxes en sitios públicos. Outros países difiren amplamente sobre a interpretación do principio.

 

Na Unión Europea, a directriz 2001/29/EC dá a posibilidade aos seus membros de incluír unha cláusula similar ás súas leis de dereitos de autor, pero non require dunha regulamentación. Panoramafreiheit está definido no artigo 59 do Urheberrechtsgesetz Alemán, no artigo 27 do Urheberrechtsgesetz Suízo, na sección 62 dos Dereitos de Autor, Deseños e Patentes do Reino Unido de 1988, e existe en moitos outros países. Tamén existen países Europeos (como Italia) onde non existe a liberdade de panorama do todo. En Italia, a pesar de moitas protestas oficiais e unha iniciativa nacional levada polo avogado Guido Scorza e o xornalista Luca Spinelli (quen deu a coñecer esta carencia), a publicación de reproducións fotográficas de sitios públicos aínda está prohibido, de acordo ás antigas leis italianas de dereitos de autor. Algúns países, como Francia ou Bélxica, non teñen este permiso global para crear imaxes en sitios públicos e permiten imaxes con dereitos de autor só baixo cláusulas de inclusión fortuíta.

Nos Estados Unidos, non existe unha regra tan extensa; o único artigo parecido é a 17 USC 120(a), que exonera a creación de representacións pictóricas de edificios dos dereitos de autor do arquitecto.

Segundo a Lei Federal de Dereitos de Autor, no Título VI do capítulo II; De la limitación a los derechos patrimoniales, o Artigo 148 cita: «as obras literarias e artísticas xa divulgadas poderán utilizarse, sempre que non se afecte a explotación normal da obra, sen autorización do titular do dereito patrimonial e sen remuneración, citando invariablemente a fonte e sen alterar a obra, só nos seguintes casos [...] VII. Reprodución, comunicación, e distribución por medio de debuxos, pinturas, fotografías, e procedementos audiovisuais das obras que sexan visibles desde lugares públicos».

A extensión exacta deste permiso para crear imaxes en sitios públicos sen ter que preocuparse por dereitos de autor das imaxes difire entre países. Na maioría dos países, só se aplica a imaxes de traballos tridimensionais] que se atopan permanentemente nun sitio público, "permanente" significa típicamente "polo tempo de vida natural da obra". En Suíza, tanto tomar como publicar imaxes de dúas dimensións como murais ou grafitis está permitido, sempre que esas imaxes non sexan utilizadas co mesmo propósito dos orixinais.

 

Moitas leis teñen diferenzas moi sutís en canto a sitios públicos e privados. Mentres que en Alemaña o permiso aplica só se ambos, o traballo descrito e o fotógrafo, se atopaban nun sitio público cando a imaxe foi tomada, en Austria, a localización do fotógrafo é irrelevante. En moitos países de Europa Oriental, as leis de dereitos de autor limitan este permiso de uso de imaxe só para uso non comercial. Tamén, existen diferenzas internacionais na definición dun "sitio público". Na maioría dos países, isto inclúe só espazos exteriores (por exemplo, en Alemaña) mentres que algúns outros países tamén inclúen museos públicos (este é o caso do Reino Unido e en Rusia).

A tensión aumenta en países onde a liberdade de imaxes en sitios públicos entra en conflito con lexislacións de anti-terrorismo máis recentes. No Reino Unido, os poderes outorgados á policía baixo a sección 44 da Lei 2000 contra o terrorismo foron utilizados en numerosas ocasións para deter a fotógrafos, tanto profesionais como non profesionais, de tomar fotos en sitios públicos. Baixo esas circunstancias, á policía esíxeselle probar que existe "sospeita razoable" de que a persoa é un terrorista. Mentres que a Lei non prohibe a fotografía, critícase a suposta mala utilización dos poderes para impedir fotografías públicas legais. Casos notables incluíron a investigación dun neno de escola, un membro do Parlamento e un fotógrafo da BBC.

Ligazóns externas

• Photographing public buildings, da American Society of Media Photographers. (en inglés)
• Derivative works de Chilling Effects. (en inglés)
• Millennium Park Photography: The Official Scoop, The Chicagoist, 17 de febreiro de 2005. (en inglés)
• Photographs and other two-dimensional reproductions of buildings & public art Arquivado 15 de agosto de 2010 en Wayback Machine. do Australian Copyright Council. (en inglés)
• MacPherson, L.: Photographer's Rights in the UK. (en inglés)